Het stond al langer op de agenda, maar we hebben Doğan Erdoğan eerst de kans geboden zich een beetje aan te passen aan zijn nieuwe woonomgeving. En dan mag hij in één week ineens tweemaal aanschuiven om zijn verhaal te doen. In het geval van Dagblad de Limburger ging het om een vraaggesprek, maar wij onderwerpen onze robuuste middenvelder aan Zaanse Methoden…
Zaanse Methoden, er is veel over gezegd. Het is in ieder geval een verhoormethodiek die de ondervraagde méér laat zeggen dan dat hij kwijt wilt. De ondervraagde houdt zich in het begin nog sterk, maar de verhoormethodiek zorgt ervoor dat de weerstand stap voor stap afneemt, waardoor uiteindelijk niet anders dan de waarheid boven tafel komt.
Als we stellig beweren dat men in Turkije op dit gebied wel één en ander gewend is, dan begeven we ons op een hellend vlak. Maar anderzijds is er niets op tegen dat Doğan Erdoğan ons bijpraat over zijn carrière tot dusver, hoe het is om met Burak Yilmaz op te trekken en ons mee te nemen naar de oorsprong van de Turkse voetbalcultuur.
De uitwedstrijd tegen Sparta is alweer enkele dagen geleden als Doğan klokslag één uur ronddrentelt in de ontvangsthal van het Fortuna Stadion. Van een ‘Limburgs kwartiertje’ is geen sprake; Doğan is perfect op tijd. Even de lift in, een paar stoelen aan een tafel schuiven en de dictafoon aanzetten. Na een ferme handdruk en een nip aan een kop koffie is Doğan er klaar voor!
Na de thuiswedstrijd tegen RKC bedankte je uitgebreid alle supporters, maar na het verlies tegen Sparta verliet je al snel het veld. Had dat een reden?
‘Ik was geblesseerd en ben na afloop van de wedstrijd meteen naar de kleedkamer gegaan. Ik speelde met pijn en weet niet of het is opgevallen, maar ik liep een beetje mank. Ik had te veel pijn en moest echt naar binnen om me te laten behandelen. Tijdens de afgelopen wedstrijden ben ik altijd naar de tribunes gegaan om de fans te bedanken, maar dat ging zaterdagavond domweg niet.’
Er zijn fans die hier na afloop wel eens over morren en de spelers lijken ook nog niet helemaal vertrouwd met de traditie van het vieren van overwinningen met de Fernando Ricksen Side.
‘Dat snap ik volkomen, geloof me. Maar voor mij (en ons) is het ook wennen, want we zijn dat in onze cultuur niet gewoon. Ik denk dat spelers die uit andere landen dan Turkije komen dit ook niet helemaal gewoon zijn. Zeker niet na een verloren duel. Maar een band met fans opbouwen is echt wel belangrijk en ik ga zelf ook altijd de tribunes langs. Ik respecteer alle fans en wil een stuk van mijn karakter aan hen tonen.’
‘Geloof me: er zit echt geen kwade wil bij van onze kant. Na een verloren wedstrijd voel je je ook soms een beetje beschaamd omdat je de fans niet hebt kunnen geven waarvoor ze komen. Het is niet zo dat we dat niet willen, maar na een verloren wedstrijd denk je daar niet meteen aan, maar stapje voor stapje passen we ons aan de Fortuna-traditie aan.’
In een interview met sportzender ESPN geeft Burak Yilmaz aan wat het verschil in beleving is tussen Nederland en hetgeen hij gewend is: ‘In Nederland is voetbal een hobby.’
‘Zo zou het eigenlijk helemaal niet moeten zijn. Zeker voor mij is het heel lastig om met verlies om te gaan. Dan ben ik echt één of twee dagen niet te genieten. En hoe groter dat rotgevoel, des te meer komt het ‘willen winnen’ bovendrijven waardoor je mentaliteit verandert. En uiteindelijk slaat dat over op je teamgenoten. Dat gaat stapje voor stapje, maar het brengt je als team hopelijk wel naar hetgeen je wilt: winnen.’
Ook in deze club zit een stuk vrijblijvendheid ingebakken. Logisch allicht. Want je hoort nog vaak ‘we weten dondersgoed waar we vandaan komen’.
‘Nee. Daar moet je vanaf. Dat moeten we niet meer accepteren. Maar natuurlijk, als persoon, team of club mag je nooit vergeten waar je vandaan komt. Maar juist omdat je je dat realiseert, weet je ook waar je nooit meer naartoe wilt. Belangrijker is ons af te vragen waar we naartoe gaan en samen vooruitkijken.’
Misschien ook typisch Nederlands, de uitdrukking ‘Één stap terug doen om er twee vooruit te zetten’.
‘Bekijk het eens van de financiële kant. Speel je in de Eredivisie, dan heb je een groter budget en meer fans. En wil je uiteindelijk naar een wedstrijd tegen Ajax gaan kijken of naar een wedstrijd tegen een club uit de Keuken Kampioen Divisie?’
‘Als je zo in het leven staat is dat misschien niet zo verkeerd, dat je zaken kunt relativeren, maar zo werkt voetbal niet. Je bent gelukkig in het leven, maar dat bestaat in voetbal niet. Als je verliest moet je dat nooit te veel relativeren.’
Volgens het Turkse Twitter-account Türk Gurbetçi Futbolcu Performansları ‘houd je erg van fysiek contact tijdens de wedstrijd’. Had je, toen je 10 seizoenen geleden debuteerde voor Samsunspor, al deze speelstijl?
‘Nee, helemaal niet. Pas toen ik bij Trabzonspor speelde heb ik die stijl aangenomen. Nadat ik Oostenrijk verliet en bij Trabzonspor ging spelen had ik flink wat grote spelers voor me. Dat zorgde ervoor dat ik niet veel speelde. Ik viel vaak pas in de slotfase in als we voorstonden en de voorsprong tot het einde wilden vasthouden.’
Samsunspor, daar waar Doğan Erdoğan zijn carrière start (Bron: WikiMedia Commons)
‘Je hebt dan spelers nodig die in duel gaan om de wedstrijd plat te leggen. Toen ben ik die speelstijl min of meer gaan aannemen. Voor die tijd was ik juist veel meer een aanvaller.’
Je haalde Oostenrijk al kort aan. Nadat je debuut voor Samsunspor en een goed derde seizoen vertrek je op jonge leeftijd naar Oostenrijk, waar je voor vier seizoenen tekent bij Linzer ASK (LASK). Is dat niet gek, want spelers met een Turkse achtergrond die in West-Europa wonen dromen juist van een carrière in Turkije!
‘Kiezen voor LASK is de beste beslissing die ik ooit in mijn leven heb genomen. Als je jezelf wilt ontwikkelen of verder wilt komen in het leven moet je je vertrouwde omgeving verlaten. Ik verliet mijn geboortestad, was plotsklaps op mezelf aangewezen en werd gedwongen om op een andere manier naar voetbal te kijken. Hoe zeg je dat? ‘Het Europese voetbal’? Oké, je kunt zeggen dat het ‘maar’ de Oostenrijkse competitie is, maar de heersende mentaliteit schurkt tegen de Duitse aan. En ik wilde juist kennismaken met die manier van voetballen. Dat is de reden waarom ik bij LASK tekende.’
Doğan Erdoğan vervolgt zijn carrière bij LASK (Bron: WikiMedia Commons)
Wat doe je nu, nu je voor de tweede keer naar het buitenland bent, anders dan toen?
‘Ik ben nu veel volwassener. Weet je, als je zo jong bent, dan sta je misschien iets roekelozer in het leven, doet misschien gekke dingen en is alles zwart-wit. Ik heb nu een stuk meer levenservaring en kan meer geduld opbrengen.’
Tijdens je tweede seizoen promoveer je met je club van de Erste Liga naar de Bundesliga. Vijf seizoenen geleden stonden we zelf op de Sittardse Markt en weten hoe dat voelt. Hoe wordt dat in Linz beleefd?
‘Je kunt dat best vergelijken met hoe het hier is. Ook qua stadion lijken beide clubs op elkaar met vier tribunes die zo tegen elkaar lijken gezet. Ook qua ontwikkeling van club kun je beide clubs vergelijken. Ze wilden de stap zetten naar de Bundesliga en investeerden in het team om dat te bereiken.’
Clubliefde is… Op de Markt ‘Nao Veure Fortuna‘ zingen!
‘Nadat we promoveerden speelden we binnen enkele seizoenen in de Europa League en de club heeft dat in hele korte tijd bereikt. We konden ons meten met Red Bull Salzburg en Rapid Wien. En ik hoop dat ook hier lukt om zoveel progressie als club te boeken.’
De promotie naar de Bundesliga zorgt ervoor dat je geen vaste basisspeler meer bent en je wordt tijdens je laatste contractjaar verhuurd aan FC Juniors OÖ in Erste Liga. Weet je dan al dat je terugkeert naar Turkije?
‘Op dat moment had ik wat problemen met de toenmalige trainer en hij stuurde me naar de club waarmee LASK een samenwerkingsverband had.’
‘Ik kwam net terug van een blessure die me acht maanden aan de kant hield en natuurlijk, ik heb ook niet alles goed gedaan, maar uiteindelijk vind ik dat ik niet helemaal correct ben behandeld. Voor mij was het wel een flinke stap terug en ben toen alles op een rijtje gaan zetten. Ik had enkele aanbiedingen uit Turkije en kon kiezen tussen Beşiktaş en Trabzonspor.’
‘Uiteindelijk lukte het niet om met Beşiktaş tot een akkoord te komen en besloot te gaan voor het contract dat Trabzonspor me aanbood.’
Komt dan een droom uit?
‘Nou, ik kom uit die regio, uit Samsun. Toen ik in de jeugdafdeling van Samsunspor speelde namen we het in de ‘Zwarte Zee Derby’ vaak op tegen Trabzonspor. En geloof me, daar gaat het verhit aan toe. Wedstrijden met hoge intensiteit, ondanks dat het slechts jeugdwedstrijden betroffen.’
‘Trabzonspor heeft me heel goed behandeld en heb de club ook iets kunnen teruggeven. Ik speelde dat seizoen meer dan 30 wedstrijden en we werden op een haar na geen kampioen. Het ging de laatste twee, drie wedstrijden mis. Maar we wonnen wel de beker en dat was erg mooi.’
Na één seizoen wordt het contract in onderling overleg verbroken en vertrek je naar Çaykur Rizespor, terwijl je manager ook gesprekken voerde met Beşiktaş JK. Waarom kies je er dan voor om drie jaar thee te gaan drinken in Rize?
‘Slechtste beslissing ooit. Mijn moeder is afkomstig uit Rize en de slechtste beslissing die ik ooit nam was te tekenen bij Rizespor. Ik wilde een vaste basisspeler worden en dacht dat daar te gaan worden. Maar er speelden een aantal zaken waarop ik geen invloed had, waardoor ik besloot na één seizoen alweer te vertrekken.’
Volgens de Turkse media had ja na je seizoen bij Rizespor alsnog bij Beşiktaş kunnen tekenen. Dat deed je uiteindelijk niet en dat is zonde. Want je had in de voetsporen kunnen treden van een andere Fortunees, geboren in Samsun: Fuat Usta. Hij verruilde Fortuna na het seizoen 94/95 voor Beşiktaş.
‘Serieus? Ik ken hem niet, maar ik ben dan ook pas in 1996 geboren. Dat is vóór mijn tijd, haha!’
Fuat Usta is na het kampioenschap van 94/95 nog altijd in juichstemming!
‘O, is het een broer van Suat Usta? Ja, die ken ik wel, maar wist niet dat hij een oudere broer had! Suat ken ik als speler van Galatasaray.’
Kun je uitleggen waarom het een droom is van de Turkse diaspora om in het vaderland te voetballen?
‘Als kind groei je op met Turks voetbal en je ziet allemaal die verhitte derby’s op TV. Dan wil je maar één ding: daar deel van uitmaken. Toen ik voor Trabzonspor speelde heb ik ook hele intense derby’s meegemaakt. De sfeer is dan geweldig, dat kun je je bijna niet voorstellen.’
‘Als je dan thuis speelt, dan voel je gewoon de clubliefde van de fans, maar als je een uitwedstrijd speelt is het één en al vijandigheid. De thuisfans hebben gewoon een ontzettende hekel aan je, het grenst bijna aan haat. Je voelt dan gewoon de spanning en daaraan kun je simpelweg niet ontsnappen. Het gaat onder je huid zitten.’
‘Je kunt het ook niet met competitiewedstrijden hier vergelijken. Deze derby’s zijn wedstrijden die bol staan van de historie en hebben hun oorsprong tientallen jaren geleden. Daar komt ook bij dat we in Turkije voetbal anders beleven. Het is een kwestie van leven of dood.’
Vraag eens aan Roel Janssen hoe onze derby tegen Roda JC wordt beleefd.
‘Scoorde Roel een hattrick tegen Roda? Waaw, geweldig verhaal! Dat is vaak zo, in derby’s zitten mooie verhalen opgesloten.’
Puur genieten na de hattrick van Roel
Na één seizoen teken je voor meerdere seizoenen bij Gazişehir Gaziantep FK. Maar na één seizoen laat je je contract weer verbreken! De club is niet blij dat je gewoon voor je rechten opkomt (spelers worden lange tijd niet betaald). Je sluit een deal en bent transfervrij na een goed seizoen. Heb je de clubs dan voor het uitkiezen?
‘Ik was daar erg op mijn gemak eigenlijk. Ik speelde alles en deed het goed, maar voelde dat de club me anders behandelde. Samen met nog één of twee teamgenoten zijn we voor onze rechten opgekomen en hebben de Turkse voetbalbond ingeschakeld. Het is toch geen probleem dat je opkomt voor hetgeen je recht op hebt? De club accepteerde dat niet waarna onze wegen scheidden.’
Als je op zo’n vervelende manier vertrekt is er dan een soort van gentlemen’s agreement tussen presidenten waardoor je moeilijk elders onderdak kunt vinden?
‘Hmm, dat vraag ik me af. Het zou lastig kunnen worden in zo’n situatie, maar ik denk dat ik wel een andere club had gevonden. Ik heb me nooit negatief uitgelaten richting Gaziantep, maar ben recht door zee en kwam op voor mijn rechten. Meer niet. Maar hey, ik ben naar Fortuna gekomen, dus uiteindelijk speelde dat helemaal niet.’
Er zijn wereldwijd een aantal voetbalmetropolen, zoals Buenos Aires, London, Moskou, maar zeker ook Istanbul. De stad heeft met Fenerbahçe, İstanbulspor, Beşiktaş, Galatasaray, İstanbul Başakşehir, Ümraniyespor, Fatih Karagümrük en Kasımpaşa maar liefst acht clubs in de Süper Lig. Kun je aangeven hoe een weekend in Istanbul verloopt als het gros van deze clubs thuisspelen?
‘O, laat me dat eens even zien. Eens tellen: één, twee, drie, vier… Ik denk dat er zeven of acht clubs uit Istanbul in de Süper Lig spelen.’
Istanbul was begin jaren 2000 al een gigantische voetbalmetropool
‘Als een aantal van die clubs een thuiswedstrijd spelen dan zie je overal politie. Als je dan gekleed in een shirt van de uitploeg door die wijk wandelt heb je een probleem. Dat kán gewoon niet. En daarom doet ook niemand dat. Oké, als je in je Ümraniyespor-shirt door Istanbul wandelt zal het wel meevallen, maar grote clubs: uitgesloten. En de politie leidt alles in goede banen.’
‘Kijk, elke club zit in een bepaalde wijk en dat is dan bijvoorbeeld ‘Galatasaray-gebied’ of ‘Fener-gebied’. Ook doordeweeks, als er niet wordt gevoetbald zie je alleen maar mensen van die club in die bepaalde wijk.’
‘Turkse fans zijn erg trouw en volgen hun club overal, maar dat wordt allemaal goed in de gaten gehouden zodat alles rustig verloopt.’
Het gaat er heet aan toe in Turkije
‘Weet je, voetbal speel van je vanaf je jongste jeugdjaren op straat. Neem basketbal. Dat is een sport die meer in schoolverband wordt gespeeld waardoor dat toch een nét iets ander publiek trekt. Voetbalfans, dat is de gewone burger waardoor het er in het voetbal iets heter aan toegaat. Voetbal overtreft gewoon alles. Andere sporten zijn leuk, maar kunnen niet tippen aan voetbal.’
Als je in Turkije een wedstrijd in de Süper Lig wilt bezoeken, dan heb je een zogenaamde Passolig-kaart nodig. Die hebben we niet, dus willen die van jou lenen. Kan dat?
‘Haha, tuurlijk, geen probleem! Klopt, je hebt zo’n pas nodig. Het idee erachter is om bepaalde groepen supporters onder controle te houden. Dan weten clubs wie er binnenkomt en wie waar zit.’
‘Een paar seizoenen geleden hebben ze die pas ingevoerd om supportersgroepen wat meer te controleren. En dat het veiliger voor iedereen wordt, dat is uiteindelijk beter.’
Afgelopen seizoen was onze grootaandeelhouder Işıtan Gün één van de hoofdrolspelers van de bestuurscrisis bij Galatasaray SK. Nog elke dag kom je zijn naam tegen op sociale media, samen met die van Burak Elmas (voormalig president van Galatasaray SK). Zegt dat alles over de manier waarop voetbal wordt beleefd in Turkije?
‘Vraag me niet over de details van deze kwestie, want ik heb me er helemaal niet in verdiept. Maar Galatasaray, net als andere clubs, hebben een ontzettend grote historie en zijn diep verankerd in de Turkse maatschappij. Daarom is die rivaliteit ook zo enorm. Dat gaat ook veel verder dan het voetbalveld alleen. Ze voeren ook competitie op het gebied van verkochte shirts in de fanshop of beconcurreren elkaar op het aantal volgers op sociale media. Alles waar het clublogo op staat is in principe geschikt om over te twisten.’
‘Afgelopen week zag ik volleybal op TV. En wat denk je? De sporthal zat afgeladen vol!’
Het stereotiepe idee van het Turkse voetbal is dat het wordt geregeerd door emoties in plaats van ratio. Dat wordt ook geroepen in de Nederlandse en lokale media. Hoe beleef jij de sfeer binnen de club? Want je hebt perfect vergelijkingsmateriaal.
‘Er zit ongelofelijk emotie bij. Als je je hele ziel en zaligheid in iets stopt, dan is emotie niet veraf. En die emotie wordt getoond. Als speler houd ik daarvan. De sfeer die dat oproept laat me niet onberoerd.’
Je hebt bij vier Turkse clubs gespeeld en kunt vast wel een mooi verhaal vertellen.
‘Mijn eerste keer ‘Fenerbahçe-uit’, met Trabzonspor, dat vergeet ik niet meer. We reden met de spelersbus naar het stadion en hoe dichter we bij het stadion kwamen des te vijandiger de sfeer werd. Als ze de kans hadden gehad om in de bus te komen, dan hadden de fans dat niet nagelaten.’
Luidruchtige fans in het Şükrü Saracoğlu Stadion van Fenerbahçe (Bron: WikiMedia Commons)
‘Tijdens de wedstrijd begon ik op de bank, maar toen ik inviel werd ik volledig uitgefloten, weggehoond. Ik vond het geweldig! Het lijkt een beetje op onze uitwedstrijd bij Feyenoord. Daar begonnen de fans ook te fluiten, te joelen en daar houd ik van! Dat ben ik ook gewend. Dat maakt echt extra krachten bij me los. Daar ga ik beter van spelen.’
‘Ik houd van thuiswedstrijden en van de Fortuna-supporters, maar uitwedstrijden blijven ook speciaal.’
Kun je aangeven hoe moeilijk het is voor jonge spelers in de Süper Lig?
‘Erg moeilijk, maar dat is onderdeel van je werk, om eerlijk te zijn. Sommige mensen denken dat talent genoeg is om te slagen als profvoetballer, maar er is méér. Voor 60-70% gaat het over mentaliteit. Desondanks blijft het ontzettend lastig om in Turkije als jonge speler door te breken.’
Binnen de huidige selectie zijn wel wat (ex)-spelers met een connectie met Turkije, zoals Mats Seuntjens, Sjoerd Ars, Tunahan Taşçı, Oğuzhan Özyakup en Burak Yilmaz. Hoe vergemakkelijkt het jou om binnen deze club je plek te veroveren?
‘O, ik heb nooit problemen om me aan te passen. Ik ben heel makkelijk in de omgang. Ik vind dat ik de Engelse taal ook best goed beheers en dat maakt het makkelijker om met iedereen prima op te kunnen schieten. Dus het maakt mij niet veel uit dat er veel mensen bij de club zijn die een band met Turkije hebben.’
‘Toen ik in Oostenrijk speelde was er maar één andere Turkse speler binnen de selectie, en toen paste ik me ook goed aan. Dus als ik hier als enige speler uit Turkije zou zitten, met verder uitsluitend Nederlanders, dan was dat ook geen probleem.’
Je bent niet alleen aangepast aan Fortuna, maar ook aan de voetbalwereld, getuige je tatoeage op je rechterarm. Wil je daar iets over vertellen?
‘Dat heeft niks met voetbal te maken. En ik ben daar ook gewoon open in. Ik heb een aantal tatoeages die symboliseren hoe ik ben als persoon. Ik heb een feniks en een draak op mijn arm en een wolf op mijn schouder getatoeëerd. Het symboliseert mijn wilde karakter, al zijn de scherpe kantjes er een beetje vanaf, haha!’
Fraai kunstwerk!
Ik zag op YouTube dat je tijdens je Trabzonspor-periode prima water kunt koken, maar een vleesgerecht maken was wat lastiger. Hoe gaat dat nu?
‘Néé, heb je dat gezien? Dat meen je niet, haha! Verschrikkelijk! Mijn succes hield op na het koken van het water. Ik houd niet zo van koken, maar het ergste vind ik afwassen. Op internet kun je alle recepten vinden die er bestaan, dus een maaltijd bereiden is niet zo lastig.’
https://www.youtube.com/watch?v=XGBuQm2WaXI&t=149s
Doğan Erdoğan weet hoe je een vleesgerecht moet bereiden
‘Dat filmpje is opgenomen tijdens de COVID-19-pandemie. Trabzonspor wilde iets leuks doen voor de fans en we moesten een YouTube-filmpje opnemen, zodat fans konden meekijken hoe het er bij voetballers thuis aan toe gaat. Iedereen nam een filmpje op met zijn vrouw, vriendin of zijn moeder. Maar ik woonde in Trabzon alleen en stond er alleen voor. Ik wilde het er zo natuurlijk mogelijk laten uitzien, maar dat mislukte een beetje, haha! Gewoon té grappig.’
De afgelopen maanden maakte je heel wat mee. Basisplaats, nederlagen, een andere trainer, een rode kaart, wisselspeler, een nieuwe trainersstaf, kritiek. Hoe vervelend is dat als je nieuw bent?
‘Dat is inderdaad lastig. Ik had eigenlijk een valse start. Ik kwam pas laat bij het team en was nog niet helemaal op mijn best. Na slechts twee weken training speelde ik al tegen Ajax, dus heb het grootste gedeelte van de voorbereiding gemist. Dan is het moeilijk om er meteen te staan, omdat ik fysiek niet top was. Daar bovenop zijn we ook nog eens slecht gestart als team.’
‘Ik speel op een positie waar ik erg afhankelijk ben van de spelers om me heen. Als je als team slecht draait, dan kun je je daar heel moeilijk aan onttrekken. En ik ben niet een dusdanig speciale speler die in mijn eentje wedstrijden wint. Op mijn positie kun je niet loeren op die ene kans om Fortuna in de laatste minuut naar de overwinning te schieten.’
‘Op de positie van verdedigende middenvelder moet je jezelf in de wedstrijd knokken door duels te winnen en je kunt geen duels winnen of in duel komen als je positioneel niet goed staat. De combinatie van niet topfit te zijn (door het missen van tweederde van de voorbereiding) en de slechte start van Fortuna hebben ervoor gezorgd dat ik voor mijn gevoel nog niet de echte Doğan heb kunnen tonen.’
Fortuna speelde tijdens de slotfase van afgelopen seizoen met twee verdedigende middenvelders, waarvan één ‘voetballende’ (Tesfaldet Tekie). Is dat een rol die jou ook past of ben je meer een ‘type-Deroy Duarte‘?
‘Ik kan ook best het ritme van de wedstrijd bepalen. Echt waar, geen probleem. Ik houd er ook van om box-to-box te spelen. Maar weet je, als je door goed positiespel de vrije man niet kunt vinden, dan kun je nooit het tempo van de wedstrijd bepalen. En dan kun je ook niet laten zien hoe goed je bent. Dat was een beetje het probleem.’
‘Maar nu gaat ons positiespel langzamerhand de goede kant op waardoor ik ook meer aan voetballen toekom en ook passes kan versturen vanuit het middenveld.’
Juist over dat laatste, je voetbal-gedeelte, heb je kritiek gekregen op ESPN.
‘Haha, serieus? Ik ben geen absolute topspeler, maar heb tot dusver al bij mooie clubs gespeeld. En degene die kritiek op me heeft, prima. Ik heb mijn fouten heus wel gemaakt, maar weet echt wel hoe voetbal gespeeld moet worden.’
‘Iedereen heeft een mening over voetbal. Het is de grootste sport waardoor iedereen er een mening over heeft, prima. En je mag best kritiek op mijn speelstijl hebben, dat hoort erbij. Maar zolang je geen mening hebt over mij als persoon, vind ik het prima.’
Nog zo’n mening: Fortuna is een vreemdelingenlegioen zonder binding met de regio. Vind je dat terechte kritiek?
‘Als iemand met me op de foto wilt, een foto van me wilt maken of bijvoorbeeld een handtekening wilt: wees vrij me dat te vragen. Ik sta daarvoor open, echt waar. Maar de echte verbinding maak ik met de supporters door te presteren op het veld. De kleur van mijn paspoort of hoe sympathiek ik ben naast het veld maken het verschil niet. Het gaat erom wat ik op het veld laat zien. Dáár probeer ik alles te geven waardoor de mensen me waarderen.’
Doğan Erdoğan: ‘We verbinden op het veld’
‘Maar waarom wordt dat toch steeds herhaald? Wat bereiken mensen ermee om dat steeds te zeggen? We doen gewoon ons werk. Niets meer en niets minder. Als wij succesvol zijn, dan zijn de fans op de tribune dat ook. En als we verliezen, dan zijn we gefrustreerd en denken misschien iets minder aan het bedanken van de fans voor hun steun. Maar dat heeft niks te maken met het feit dat we een ‘vreemdelingenlegioen’ zouden zijn.’
Door rivaliserende supporters wordt Fortuna nogal eens een ‘Turkenclub’ genoemd. Dat refereert enerzijds aan onze eigenaren (Işıtan Gün, Atilla Aytekin en Umut Akpinar), maar ook aan de jaren 60 en begin jaren 70. In die jaren kwamen ongeveer 65.000 Turkse gastarbeiders naar Nederland om veelal ongeschoolde arbeid te komen verrichten. ‘Turkenclub’ heeft dus een erg denigrerende bijklank. Hoe vervelend vind je dat?
‘Daar sta ik ver boven, daar luister ik niet naar. Er zullen altijd mensen zijn die ons geen succes gunnen. Mensen hebben hun mond vol over Fortuna, maar ik heb meer respect voor fans die tijd vrijmaken om mij of andere spelers te leren kennen. En om dat te delen met andere fans.’
Prachtige spotprent van Ruben L. Oppenheimer (Bron: Ruben L. Oppenheimer)
‘Mensen die zich denigrerend uitlaten over de club vergeten dat jaren geleden iemand uit Turkije naar Fortuna kwam om zijn schouders eronder te zetten, te investeren in de club en naar de Eredivisie te promoveren.’
Samen met trainer Julio Velázquez zijn ook drie assistenten in Sittard-Geleen geland. Één assistent zien we nooit: data-analist Miguel Pérez. Hoe is het met jouw data?
‘Daar kijk ik eigenlijk nooit naar. Zo zeer ben ik daar niet mee bezig. Als ik iets niet goed doe, dan krijg ik daar beelden van te zien, zodat ik me op dat punt kan verbeteren, maar op data let ik niet zo. En als er iets niet in de haak is, dan hoor ik dat wel.’
Sinds de komst van Burak Yilmaz gaat het in de pers veel over hem. Had je ooit gedacht nog eens met hem in één team te spelen? En hoe bevalt dat eigenlijk?
‘Ik kende Burak al voordat ik naar Fortuna kwam. Tijdens mijn periode in Oostenrijk raakte ik geblesseerd en heeft hij me geholpen de juiste dokter te vinden. We hebben dezelfde manager en dan is contact snel gelegd. Maar we hadden geen dagelijks contact ofzo.’
Doğan Erdoğan en Burak Yilmaz hebben veel lol samen
‘Toen ik hoorde dat Burak ook wel eens voor Fortuna zou kunnen kiezen stond het voor mij vast: ik ga naar Fortuna. Het is een privilege om met hem te spelen, om een stukje van je leven met hem te kunnen delen. Hij is nu 37 en iedereen kan heel veel van hem leren. En vanwege zijn leeftijd is dit mijn laatste kans om met hem te voetballen.’
Tijdens het weekend waarin alle aanvoerders uit de Eredivisie een ‘One-love’-aanvoerdersband weigerde je landgenoot Orkun Kökçü deze aanvoerdersband te dragen. Zoiets ligt ongelofelijk gevoelig en vragen hierover worden steevast ontweken, maar hoe moeilijk is het dat je je als voetballer niet openlijk kunt uitspreken over zulke zaken?
‘Ik ben een open boek en zeg altijd wat ik denk. Maar omdat je bekend bent leer je wel om zo nu en dan je mond te houden over bepaalde zaken. Want media gaat met alles aan de haal wat je zegt.’
Tijdens de rust van de thuiswedstrijd tegen RKC Waalwijk riepen een paar Turkse fans iets naar je. Is het leuk dat zo nu en dan landgenoten je komen bezoeken of riepen ze iets over je voetbalschoenen?
‘Natuurlijk is dat leuk. Vooral omdat de tribunes dan voller zitten waar de club van profiteert. En nee, ze maakten geen opmerkingen over mijn voetbalschoenen. En dat ik voetbalschoenen van Mizuno draag? Op dit moment zijn er heel veel spelers die op Mizuno spelen, zoals Sergio Ramos. Het zijn gewoon hele comfortabele schoenen.’
Doğan Erdoğan op retro kicksen!
‘Een vriend van me droeg ze en attendeerde me erop. Ik kan de huidige generatie schoenen niet dragen. Ik moet echt die leren old school voetbalschoenen hebben. Ik heb een iets bredere voet, waardoor niet-leren schoenen me te weinig comfort geven.’
In Dagblad de Limburger lazen we dat je zelf ook ooit de voetbaltoerist hebt uitgehangen. Hoe raak je bij Fortuna verzeild?
‘Ik ken Mustafa Aztopal persoonlijk en via hem kwam ik hier terecht. We zijn beide afkomstig uit Samsun en ik kwam hem hier opzoeken. Gewoon om te kijken hoe het bij Fortuna is, een beetje groundhoppen.’
‘Ik vraag me eigenlijk af wat voor een wedstrijd het was. Tegen AZ of tegen PSV. Misschien wel een bekerwedstrijd. Het is altijd leuk om eens bij een andere club te kijken.’
Binnenkort is het winterstop en tijd om de batterijen weer op te laden. Hoe ziet de tijd tussen nu en de hervatting er voor je uit?
‘Wat denk je? We trainen gewoon door! Ja, we hebben wel een weekje vrij en dan ga ik vrienden bezoeken in Istanbul, maar daarna is iedereen weer hier. Ook al zijn er geen wedstrijden, we trainen gewoon. Saai? Dat hoort er nu eenmaal bij. Je bent profvoetballer en dan is dat je werk.’
‘Maar zo’n periode is iets dat mensen niet vaak zien. Ze denken dat het 90 minuten voetballen per week is, maar we doen meer. Soms valt het niet mee. Resultaten hebben invloed op je hele leven, zo simpel is het.’
Waar liggen je persoonlijke doelen, dit seizoen?
‘Ik wil basisspeler worden op de eerste plaats. Daarvoor moet ik mijn fysieke niveau wat opkrikken en mijn kleine rugblessure achter me laten. Ik heb namelijk nog altijd last van het feit dat ik geen volledige voorbereiding heb gedraaid. We hebben weliswaar al veel wedstrijden gespeeld, maar voor mij is het draaien van een volledige voorbereiding essentieel.’
‘Die rugblessure blijft op de achtergrond een klein beetje opspelen. Daar heb ik wat last van, maar ik werk er met de medische staf hard aan om 100% fit te worden. Maar eerst basisspeler worden en dan kijk ik verder.’
Denk je, als je die bereikt, komend seizoen ook bij Fortuna speelt?
‘Ik ga helemaal nergens naartoe, als je dat bedoelt. Ik voel me hier op mijn plek. Wees gerust, ik blijft hier.’
Dan heb je tijd om het Van Gogh Museum te bezoeken, zoals we in Dagblad de Limburger lazen. Maar je eerste prioriteit moet het bezoeken van het Fortuna Museum zijn.
‘Dat heb ik nog niet bezocht. Maar ga je het Fortuna Museum nu echt vergelijken met het Van Gogh Museum? Maar ik beloof je dat ik ook dat museum ga bezoeken!’
En met die wetenschap laten we Doğan gaan. Vanuit de sponsorruimte glijdt hij de trappen af en meldt Oğuzhan ‘Ozzie’ Özyakup dat het erop zit. Nog een paar dagen trainen en dan staat het duel tegen FC Emmen op de agenda. Benieuwd of die vriendelijke knaap dan weer zijn tanden laat zien om Fortuna vooruit te stuwen naar een driepunter!
