Drie maal gespeeld, drie maal gelijkspel, drie punten, ongeslagen. Maar waar staan we eigenlijk? Dit was de hamvraag direct na afloop van het treffen in Leeuwarden met Cambuur. Een eerste evaluatie leert ons dat het niet goed, maar zeker ook niet slecht is.
Fortuna deed thuis zeker niet onder voor BV Veendam, maar moest zich na afloop tevreden stellen met de puntendeling, omdat de teugels plusminus 15 tot 20 minuten werden gevierd. En juist in deze tijdspanne wist BV Veendam twee keer het net te vinden.
De Graafschap uit. Vooraf was ik niet geheel positief gestemd met het oog op een goede afloop, dit mede ingegeven door de afrossing die de Doetinchemmers bij Sparta moesten incasseren. En uiteraard hadden we onze blamage van ons laatste treffen in Doetinchem ook nog niet vergeten. Echter, Fortuna speelde een bijzondere geconcentreerde partij. Maar als door een toeval scoorde De Graafschap de openingstreffer, welke voor een algemene adrenalinestoot zorgde bij de Achterhoekers. Korte tijd, ik schat zo’n klein kwartier, had Fortuna nodig om de trein weer op de rails te krijgen en vlak voor tijd scoorde Harry Gommans de oververdiende gelijkmaker. Conclusie: een verdiende puntendeling.
De burger kreeg moed en het gekortwiekte Cambuur mocht geen al te grote sta-in-de-weg vormen voor de eerste 100% score. Afgezien van een door een blessure matig optreden van Marcel Akerboom, stond Fortuna wederom behoorlijk in de eerste helft. Maar Cambuur leverde warempel 1 goede aanval af en Baart mocht de bal uit het net halen. Een va banque spelend Fortuna zette de Friezen in de 2e helft met de rug tegen de muur en snel handelend optreden van Joos van Barneveld zorgde voor de gelijkmaker, wederom in de laatste 10 minuten. Bovendien mochten we ditmaal Rein Baart een extra schouderklopje geven voor het afstoppen van doorgebroken aanvallers in 1 tegen 1 duels, ondergetekende telde minimale 4 van dit soort situaties, voor de statistiek. Conclusie: Een gelijkspel was de juiste weergave van de verhoudingen tussen de beide teams, de nieuwe ondergrond van kunstgras bij de Friezen vormde geen van belang zijnde factor voor het eindresultaat.
We slagen er dus drie maal in om van een achterstand terug te komen, veerkracht is zeker aanwezig. Maar: twee maal gaan we in feite ten onder aan kortstondig concentratieverlies. Na afloop van de wedstrijd in Leeuwarden benaderden we dan ook onze “golden oldies” Paul Janssen en Geert Brusselers. Beiden kwamen ook tot de vraag die de titel van dit stuk vormt: “Waar staan we eigenlijk?” Als we kijken naar de stand van zaken bij onze gewezen tegenstanders, moeten we ook concluderen dat deze geen soelaas biedt. Zowel BV Veendam als Cambuur pakten louter tegen Fortuna een punt, de overige wedstrijden gingen al dan niet met grote cijfers verloren. En De Graafschap kan vooralsnog niet de rol van titelpretendent waarmaken.
Eén ding staat voor mij desalniettemin als een paal boven water: We mogen absoluut nog niet content zijn met de huidige resultaten, meermaals vertoond goed spel en individuele uitschieters hierbij ten spijt. Immers: “Ledigheid is des duivels oorkussen”, oftewel: waakzaamheid blijft geboden.
Tot zover de situatie omtrent ons 1e team. In de afgelopen weken ben ik in de gelukkige omstandigheid geweest om een aantal keren naar Jong Fortuna te gaan kijken. In tegenstelling tot afgelopen seizoen staat er nu een team welk bestaat uit spelers die niet én op zaterdag bij de A-jeugd én op maandag bij Jong Fortuna in actie moeten komen. Het is een mix van jongens die aan hun 2e jaar profvoetbal toe zijn (de gebroeders Janssen, Franco Muto en Sten Dreezen), (vaste) reserves van het 1e team (zoals Davy Bertjens, Tycho Steegs, Laszlo Mészáros, Roelant Geraerts en Mauro Simone), doorstromers uit de A-jeugd en enkele nieuwelingen.
In de laatste categorie vallen 2 namen op: Dave Joosten en Gino Taihuttu. Eerstgenoemde is afkomstig van VVV, alwaar hij enkele seizoenen deel uitmaakte van de hoofdmacht. Dave viel echter uit de boot bij VVV als gevolg van de bekende interne conflicten. Dit seizoen mag de verbaal sterke en met grote inzet spelende centrale verdediger als amateur proberen een contract te verdienen bij Fortuna. De aanvoerdersband bij Jong Fortuna past hem al als gegoten. Gino Taihuttu is een ander verhaal. Hij is na pa John (seizoen 1984-1985) en oom Jerry (80-er – en beginjaren ’90) de 3e Taihuttu-telg die het groen-geel mag dragen. Hoewel afkomstig van een lager amateurniveau (“Niveau 0 als je het vergelijkt met Fortuna”, aldus Gino zelf) heeft hij zich niettemin uitstekend aangepast. De snelle spits heeft reeds enkele malen het net weten te vinden. Ik zou u dan ook willen aanraden om ook eens een wedstrijd van Jong Fortuna mee te pikken. De thuiswedstrijden vinden voorlopig nog plaats op de velden van het Nationaal Sportcentrum.
Tot slot wil ik oog nog even een duit in het zakje doen als het gaat om de discussie die in de gastenboeken van de diverse fansites is opgelaaid betreffende de speeldata op doordeweekse data. Ik blijf voorstander voor het spelen op een vaste speeldag voor de Gouden Gids Eerste Divisie, Amstel Cup daargelaten, in dit geval dus op vrijdag. Waarom? Omdat er anders weer volop gekrakeel ontstaat met een dwarsliggende club die in de hoogste afdeling uitkomt, vanwege de televisieopbrengsten en de aandacht via SBS6 (De Publieke Omroep gaat daarenboven de vinger ook nog eens opheffen als er op zaterdag gespeeld zou worden) en het is aangetoond dat op vrijdag meer supporters bereid zijn om mee te reizen naar uitwedstrijden.
Spelen op maandag tot en met donderdag (noodoplossingen daargelaten) blijft mijns inziens onzin, SBS6 zendt dan niet uit en het is voor de meesten onder ons niet plezierig om in het holst van de nacht in bed te belanden om vervolgens bij dageraad weer aan de arbeid te gaan. Ik weet het: Er zijn natuurlijk ook mensen die een positieve uitzondering op dit vlak vormen en gewoon ervoor kiezen om de tering naar de nering te zetten en toch in de auto of bus naar een uitwedstrijd te stappen. Deze mensen verdienen eigenlijk een speciale hulde. Waar in andere Europese landen clubliefde en het tot uiting brengen hiervan de normaalste zaak van de wereld is, word je in het vrije en alom democratische Nederland nog steeds voor gek versleten als je ook maar verzoekt om ook naar alle uitwedstrijden van je club te reizen. En op de ladder van glamourland Zeist staan de supporters niet eens op de onderste trede. Het lijkt erop alsof voor ons de kaste der paria’s is weggelegd. Crapule de luxe, met een knipoog dan toch.
Gegroet,
One Way
