Ik verheugde me er al op, het zou een mooi weekend met volop voetbal kunnen worden. Zou kunnen, met Fortuna als variabele in het geheel. Het zal u dan ook niet verbazen, dat de nederlaag in Velsen-Zuid voor een geweldige domper – ik druk me voorzichtig uit – zorgde.

Het lijkt erop dat het tranendal met de snelheid van een waterval op Fortuna neerklettert. Want zo bedroevend – ik druk me voorzichtig uit – als het spel tegen Stormvogels Telstar was, doet weinig goeds vermoeden. Nee, ik bewaar niet al te veel goede herinneringen meer aan Sportpark Schoonenberg, toch ooit de happy hunting ground voor onze geel-groenen. Een verruïneerd weekend dreigt dus. Hoe verwerkt een mens zoiets?

Ik overwoog de opties van het mijden van enig contact met de buitenwereld of troost zoeken in mijn stamcafé, met alle gevolgen van dien natuurlijk. Op zaterdagmiddag deed zich echter een uitstekend alternatief aan. Als vaste Toto Selectspeler ging ik er ook afgelopen zaterdag in mijn middagpauze eens goed voor zitten. En wat zag mijn oog: zaterdagavond 20.00u Beker van België, KRC Genk-Heusden Zolder. Waarom niet, was mijn eerste gedachte.

Vorig seizoen was ik namelijk reeds een keer te gast in het Genkse bij het bekertreffen van Racing tegen La Louvière. Hoewel de wedstrijd destijds in een gigantische sof voor de Genkenaren eindigde met een uitschakeling als gevolg, was het voor mij als onpartijdige een prachtige ervaring in het Fenixstadion. Welnu, een hernieuwde gelegenheid om nog eens in het Fenixstadion te vertoeven deed mijn gemoed weer in de juiste kleur schieten.

Nee, de 1-0 nederlaag van Oranje tegen the Tartan Army met de alom hautaine Seedorf in een negatieve hoofdrol kon mij niet op andere gedachten brengen, integendeel. Hup, de auto in en op weg naar Genk.

Daar aangekomen, bleek het vinden van een geschikte parkeergelegenheid bepaald geen sinécure, maar ik had geluk. Een vriendelijk steward bood me de mogelijkheid om vlakbij het stadion te parkeren. “U heeft geluk meneer, het is vandaag bekermatch en het is niet erg druk,” was zijn uitleg. Wat heet, het zag er zwart van de mensen, maar ja, dat beeld heb je al snel als je de entourage van het Wagner & Partnersstadion gewoon bent.

Mais bon, in dubio ben ik nooit geweest over België, twijfels heb ik nooit gehad, men is er vriendelijk en beleefd. Echter, ook in België gaat dit blijkbaar niet vanzelfsprekend meer op. Aan de kassa’s heerste het motto: geen fankaart of abonnement is geen toegang. Tsja, daar sta je dan als buitenstaander. Gelukkig bleek het aantal vriendelijke stewards zich niet tot 1 te beperken en werden we (achter me stonden meer mensen zonder fankaart c.q. abonnement) erop gewezen dat bij een andere kassa wel probleemloos plaatsbewijzen verkocht werden. Het werd dus de hoofdtribune.

De wedstrijd was een minuutje oud, toen ik plaats kon nemen. De eerste speler die mij opviel was Theo Janssen. De middenvelder met de gave traptechniek moet bij Genk Josip Skoko doen vergeten, maar het lijkt me geen gemakkelijke opgave voor de Arnhemmer om dat te gaan waarmaken.

Maar voor Janssen was ik niet bepaald gekomen. Mijn aandacht ging vooral uit naar een speler aan de zijde van Heusden-Zolder. Een oude bekende zelfs: Stijn Haeldermans. De middenvelder die zich als talent aandiende bij MVV, groot werd bij Standard Liège, nog groter bij SK Lommel en over de rest zullen we maar zwijgen, via een aantal merkwaardige omwegen nu dus bij Heusden-Zolder.

Waar Haeldermans in België een gerespecteerde speler was, ging hij bij Fortuna volledig ten onder. Het zij gezegd: niet alleen maar door zijn eigen tekortkomingen. Maar wat ons vooral moet zijn bijgebleven, zijn de dubbele schaarbeweging, de haarband en de handschoenen bij 15 graden Celsius. Verder staat ons nog bij dat Stijn nogal introvert was, op die ene keer na dan, toen hij van dolle vreugde na een overwinning één van onze redactieleden bijkans onder de grond stopte.

Bij Heusden-Zolder blijkt van dit beeld echter niet veel over. Hoewel het hooguit 7-8 graden Celsius was, trad Stijn tegen Racing aan in een shirt met korte mouwen! Maar de koek was hiermee nog maar net aangesneden, want ook aan zijn spelstijl bleek nogal geschaafd. Waar Stijn in Sittard vooral de duels meed, gaat hij onverschrokken mee in het fysieke geweld. Hij kopt, schaaft, tackled, maakt overtredingen, scoort geel, kortom een cultuuromslag van jewelste! He is here, he is there, he is fucking everywhere, Haeldermans, Haeldermans!

Inmiddels heeft Heusden-Zolder gaandeweg de wedstrijd Genk aardig overvleugeld en bezegelt dit op slag van rust met een mooi kopbaldoelpunt van Igor de Camargo. Uiteraard stond Haeldermans hierbij aan de basis. De rust benut ik vooral om met mijn buurman even over beide ploegen bij te praten, waardoor ik keurig op de hoogte wordt gebracht van het feit dat Heusden-Zolder zijn thuiswedstrijden eveneens in het Fenixstadion pleegt af te werken, het dezelfde hoofdsponsor als Genk heeft en meneer Jos (spreek uit: Zjos) Vaessen (voorzitter KRC Genk) er ook een soort patron is. Leuke weetjes.

In de 2e helft speelt het spel zich vooral af op de helft van Heusden-Zolder, wat natuurlijk ook niet vreemd is, maar voor al te veel gevaar zorgt Genk niet meer. Sterker nog, zo’n 5 minuten voor affluiten strandt de zoveelste Genkse aanvalsgolf, ditmaal met gevolgen.

Haeldermans heeft een sprint ingezet aan de linkerkant en mag ongestoord doorlopen naar de achterlijn. Dan volgt een puntgave voorzet en de 0-2 staat op het bord, assist Haeldermans. Stijn kroont zichzelf tot Man of the Match. Ooit zei Roger Nilis (de vader van Luc en ooit trainer van Stijn Haeldermans) dat Stijn Haeldermans een topper zou zijn geweest, indien hij 10 centimeter groter was. Welnu, die 10 centimeter heeft hij niet meer nodig, Haeldermans is een topper. In België, welteverstaan.

One Way