Ergens einde jaren ’90 leerde ik Rob kennen tijdens één van de inmiddels vele busreizen op weg naar een uitwedstrijd. Een stille, ietwat zenuwachtige man. Bij deze busreizen werd Rob vrijwel altijd vergezeld door zijn vrouw Anita en een of meer van hun drie kinderen.

Rob vond aansluiting bij de toenmalige Supportersvereniging Fortuna Sittard ’92 en assisteerde de bestuursleden vaak met van alles en nog wat. Toen buscoördinator Thei Brands zijn taak neerlegde, vond men in Rob al snel een geschikte opvolger. Rob bleef altijd op de achtergrond, of er nou gewonnen, verloren of gelijksgespeeld werd. Polonaises, drukdoenerij en hard lachen liet hij aan anderen over. De vaste busbezoekers zullen zich Rob ook zeker herinneren als iemand die tijdens de busreizen ook even een persoonlijk praatje kwam maken.

Daarnaast bleek hij ook een fanatiek volger van alles wat er op internet over Fortuna werd geschreven. Niet zelden kwam hij in het supportershome naar mij toegstapt om er zijn persoonlijke mening over te geven, want die had hij weldegelijk. Rob had een bijzondere band met Fortuna. In eerste instantie wilde hij in zijn jeugd zelf niets liever dan ooit in het eerste elftal bij Fortuna spelen, maar een zware blessure deed zijn droom in duigen vallen. Deze intense teleurstelling verklaarde zijn emotionele betrokkenheid bij de club. Naast zijn passie voor voetbal en Fortuna, beleefde hij veel plezier aan zijn lidmaatschap van de schutterij in zijn woonplaats.

Eind september kreeg ik op mijn werk plotseling een telefoontje van een collega-redactielid. Rob had hem op de hoogte gebracht van de uitslagen van onderzoeken die hij in het ziekenhuis had moeten ondergaan. Deze waren hard en weinig hoopvol. Diezelfde dag heb ik hem ’s avonds gebeld. Het was een gesprek waarin wij open over zijn ziekte spraken. Hij vertelde mij van zijn verwachtingen. Een herftsvakantie die hij met Anita en de kinderen in Oostenrijk wilden doorbrengen. En zijn laatste grote wens: Hij wilde nog een Abrahamspop zien voor zijn 50e verjaardag. Maar vrijwel aansluitend voegde hij eraan dat het nog maar de vraag was of deze wens wel realistisch was.

Al vrij snel kreeg zijn ziekte hem in een houdgreep en verslechterde zijn situatie. Met de bus mee naar uitwedstrijden was een te zware opgave geworden, maar de thuiswedstrijden wilde hij koste wat kost blijven bijwonen. Op maandag 16 oktober bezochten wij met een delegatie van de redactie Rob in het Academisch Ziekenhuis in Maastricht. Ondanks zijn verzwakte gezondheid was Rob toch spraakzaam en nam hij zijn situatie zelfs met een dosis humor. Ondanks alles bleef hij nog vooruitkijken naar de toekomst. Op vrijdag 27 oktober was Rob voor het laatst bij Fortuna.

Afgelopen vrijdagmiddag werd ik telefonisch op de hoogte gesteld van zijn overlijden. Vele tegenslagen wist hij te overwinnen, maar de zware ziekte was net als bij vele anderen ook hem te machtig geworden. Wij zullen Rob herinneren als iemand die anderen altijd in hun waarde liet en waar ook mogelijk een helpende hand bood. Als mens en Fortunavriend zal hij altijd in onze herinnering blijven.

Wij wensen Anita, Glynis, Brimley en Kjelcey veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Namens de redactie van Fortuna Online,

TMD