Het is maandagochtend 24 oktober en ik wandel door Newcastle, de hoofdstad van de Hunter Region, New South Wales, Australië. Het is zonnig en de Ray Watt Oval doemt op. Op het kleedlokaal dat bij dit sportcomplex hoort, lees ik “Home of the Newcastle United Jets”. Wat volgt is een impressie van de Hyundai A-League aan de hand van de Jets.
Proloog
Het sportcomplex van de Jets ligt er prachtig bij en na een ‘unlikely point’ uit bij Western Sydney Wanders (2-2 na een 2-0 achterstand na 80 minuten) is iedereen in zijn nopjes. Na drie speelronden zijn de Jets nog steeds ongeslagen.
Het trainingscomplex van de Jets
Niemand die dat verwacht had na jaren waarin de club louter meestreed om de ‘wooden spoon’ (symbolische prijs voor de club die laatste eindigt in een competitie zonder degradatie). De sportieve malaise was een gevolg van financiële chaos, waarin de club verzeild raakte toen eigenaar Nathan Tinkler de club meesleurde in zijn eigen val (Tinkler was in 2012 nog miljardair; in 2016 wordt hij failliet verklaard).
Zonovergoten trainingsveld
Anno 2016 mogen de Jets-supporters dus blij zijn dat de club nog bestaat, waarvoor ze overigens de FFA (de Australische tegenhanger van de KNVB) mogen bedanken. De club ging failliet in 2015, verloor zijn licentie, maar de FFA verleende een nieuwe licentie voor een club in Newcastle onder dezelfde naam. De bond bleef een jaar eigenaar, reorganiseerde de club en verkocht de club aan een private partij, waardoor de club weer onafhankelijk is van de bond. Zo kan het dus ook.
Aangezien dit verhaal (op de houding van de bond na) de nodige vergelijkingen vertoont met een club ver weg in Sittard-Geleen, bezoek ik de eerstvolgende thuiswedstrijd van de Jets. Het andere team uit Sydney in de A-League komt op bezoek: Sydney FC.
We schakelen vijf dagen vooruit, het is zaterdagmiddag en ik meld me bij het McDonald Jones Stadium. Dit stadion delen de Jets met de echte trots van de stad: Newcastle Knights. De Knights spelen rugby league en alhoewel de FFA het graag anders zou willen zien, is dat nog steeds de populairste sport in dit deel van het land.
Beter bekend onder de naam Hunter Stadium.
De voetbalcompetitie is dan ook wijselijk geprogrammeerd in de periode dat de rugby league-competitie stilligt. Niet dat er iets te vieren viel dit jaar; de Knights pakten de wooden spoon.
Het stadion heeft twee tribunes, beide aan de lange zijden. De Eastern stand – officieel de Andrew Johns stand (vernoemd naar de beste rugby league-speler die Newcastle heeft voortgebracht) – en de Western stand zijn two-tier tribunes. Behoorlijke tribunes hoor, want samen goed voor circa 23.000 stoeltjes.
De Andrew Johns-stand gezien van de Western stand
Achter de doelen zijn er een paar rijen stoeltjes, maar verder grasheuvels – betaalbare plek voor gezinnen met kinderen. Ook daar zijn nog tienduizend plekken, waardoor de totale capaciteit van dit stadion 33.000 bedraagt.
Gras achter de doelen
De Hyundai A-league telt tien ploegen en alhoewel de ‘A’ in A-league voor Australië staat, komt één van de deelnemende teams uit Nieuw-Zeeland. De ploegen spelen driemaal tegen mekaar, waarna de top zes deelneemt aan play-offs. De winnaar van de play-offs is kampioen. Om de verschillen tussen de clubs beperkt te houden, mag de post spelerssalarissen maximaal 2,6 miljoen dollar (circa 1,8 miljoen euro) bedragen. Om de rijkere clubs (uit Melbourne en Sydney) enigszins tegemoet te komen, staat de FFA toe dat clubs maximaal drie spelers aantrekken die buiten de salarycap vallen. Zo trok Sydney FC een paar jaar geleden Allessandro del Piero aan. Goed voor het aanzien van de competitie, maar als zijn salaris binnen de salarycap had moeten blijven, had de rest van de selectie het zonder salaris moeten stellen. De bond heeft dus een stevige vinger in de pap en is van zins de concurrentie met de dominante sporten (Rugby League en Australian Football League) aan te gaan. Leidt dat tot goed voetbal? We zullen het zodra zien.
Het leven van een uitsupporter in de A-league is niet eenvoudig. Ben je fan van Perth Glory? Dan is Adelaide United de dichtstbijzijnde tegenstander, maar Adelaide is nog altijd een slordige 2.600km weg van Perth. Om nog maar te zwijgen van Wellington Phoenix, de ploeg uit Nieuw Zeeland. Voor de Sydney FC-fans zijn er toch een paar ‘haalbare’ uitwedstrijden en het duel in Newcastle (150km ten noorden van Sydney) is er daar één van. Ik schat dat er zo’n vier à vijfhonderd supporters uit Sydney zijn meegereisd. In totaal zijn er vanavond 11.873 toeschouwers bij dit duel.
Het uitvak loopt vol
Sydney FC heeft zijn eerste drie duels gewonnen en is dus net als de Jets nog ongeslagen. De verwachtingen bij de sky-blues zijn zoals altijd sky-high. De voornaamste concurrent voor de titel is waarschijnlijk Melbourne City FC, het door John van ’t Schip getrainde Australische filiaal van Manchester City FC. Bij Sydney FC spelen drie spelers met een Nederlands verleden: David Carney (ex-FC Twente), Alex Brosque (ex-Feyenoord) en Michael Zullo (ex-FC Utrecht). Bij de Jets één: Morten Nordstrand (ex-FC Groningen).
Vlak voor de start van de wedstrijd vliegen drie straaljagers laag over het stadion, hetgeen waarschijnlijk de naam van de Jets verklaart. In Newcastle is een belangrijke Australische luchtmachtbasis gevestigd.
De spelers staan klaar
Als de wedstrijd op gang komt, wordt al snel duidelijk wie hier de baas is: Sydney FC. Newcastle beperkt zich tot verdedigen en gokt op de counter of een vrije trap om die vervolgens in de zestien te slingeren. Na zeven minuten hebben de Jets daar bijna succes mee, maar Nick Cowburn kopt naast. Hij stond ook buitenspel.
Een minuut later ligt de bal aan de andere kant in het net. Een treffer die in feite al acht minuten in de lucht hing. Milos Ninkovic speelt Alex Brosque aan op de rand van het strafschopgebied. De Jets appelleren voor buitenspel van de Braziliaanse spits Bobő, die inderdaad buitenspel staat maar niet aan het spel deelneemt. Brosque maakt gebruik van de chaos en trapt hard binnen: 0-1.
Twee minuten later had Rhyan Grant het duel moeten beslissen als weer Milos Ninkovic hem vrijzet voor de keeper. Grant omspeelt keeper Jack Duncan, maar wijkt daarbij zover uit van het doel dat de hoek moeilijk wordt, te moeilijk. Het blijft 0-1 en dus een wedstrijd. De Sydney-fans malen er niet om en zingen rustig verder.
De Jets lukt eigenlijk niets. Passes komen niet aan, de vrije man wordt niet altijd gezien laat staan gevonden en balaannames zijn beroerd. Nee, hier word je niet vrolijk van. Sydney FC ook niet, want de glamour boys passen zich na een minuut of twintig aan, aan het niveau van de Jets. Het restant van de eerste helft is dan ook teleurstellend. Zeker voor Sydney FC, dat duidelijk beter kan. Voor dat lakse optreden krijgen de Sydney-siders vlak voor rust bijna de rekening gepresenteerd. De Sydney-verdediging verspeelt in het eigen strafschopgebied de bal aan Andrew Hoole, die Steven Ugarkovic een niet te missen kans biedt. Correctie: wel te missen. Ruststand: 0-1.
Klaar voor de tweede helft
Na rust is het duel vrij snel gespeeld. Filip Holosko neemt na vijf minuten spelen vanaf de rand van het strafschopgebied keeper Duncan onder vuur. Duncan pareert het schot, maar moet wel een rebound weggeven. Helaas voor hem komt die terecht bij de beste man op het veld: Milos Ninkovic, die keurig afwerkt: 0-2.
Dat is in feite de doodsteek, want ook in de tweede helft brengen de Jets er weinig van terecht. De fans zien het allemaal gelaten aan. Ze laten zich pas horen als de scheidsrechter enkele Sydney-spelers op de bon slingert. Pas in de slotfase gooien de Jets de schroom van zich af en voetballen een paar halve kansen bij mekaar, maar dat offensief komt te laat. Einduitslag: 0-2.
Feestje na afloop bij het uitvak
Ondanks de salarycap was er vanavond een duidelijk kwaliteitsverschil zichtbaar, waardoor dit duel nooit spannend was. Goed was het ook al niet. Misschien hadden de Jets hun dag wel niet, want wie zo speelt, blijft nooit drie duels op rij ongeslagen.
Toch wel een mooi stadion
Epiloog
Twee dagen later loop ik ‘s ochtends weer langs de Ray Watt Oval. Op het trainingscomplex van de Jets blijkt winst of verlies een relatief begrip. Ik tref namelijk dezelfde rust aan die ik vorige week aantrof. Het lijkt wel of er niets gebeurd is. Behalve het gras, dat is gegroeid.
Is er een mooier beroep?
Riccardo Welters
