Na twee prettige dagen te hebben verbleven in Liverpool slaan we onze tenten op in die andere grote voetbalstad in het Noord-Westen van Engeland. Maar vooraleer we kunnen aanschuiven voor de zondagmiddagwedstrijd verkennen we eerst een historisch stukje Manchester en laven we ons in de nazomerzon nog aan een drankje op een prima terras. Maar uiteindelijk mogen we ons opmaken voor ons debuut in het Etihad Stadium…
Liverpool, zondagochtend 08u30. Plotseling doet het geluid van ‘Theme from Z-Cars’ het gekraak, geronk en gezaag dat de hele nacht de slaapkamer vulde verstommen. Tijd om op te staan! Dag II van onze mini tour door het Noord-Westen van Engeland is begonnen. En ondanks dat we pas om 16u worden verwacht in Manchester is het de hoogste tijd om op te staan. Terwijl Guido een douche neemt werp ik tussen mijn ochtendgymnastiek door een blik op het grote beeldscherm dat aan de muur is bevestigd. Niet slecht voor een dag, laat in augustus. Matt Taylor brabbelt iets over ‘Some clouds in the morging’ en over ‘Sunny spells in the afternoon’ en zie op tv dat er naast Manchester door de BBC het cijfer ’19’ is geplakt. Uitstekend!
Matt Taylor maakt onze dag goed
Nadat ik ook een frisse douche heb genomen tanken we wat energie in de vorm van bacon, sausages, beans, hashbrowns, tomato, etc. Het is ongeveer 10u30 als we de deur achter ons dichttrekken van het Premier Inn hotel aan Vernon Street, Liverpool. Van daaruit is het een korte wandeling naar het grootste treinstation dat Merseyside rijk is: Liverpool Lime Street Station. Daar staat de TransPennine Express op ons te wachten die ons naar Manchester Victoria brengt in slechts een dertigtal minuten.
De treinreis naar Manchester hebben we al zó vaak gemaakt dat dit nauwelijks nog kan boeien. Zeker vandaag niet, aangezien de trein alle tussenliggende station voorbijsnort en pas vaart mindert als Manchester in zicht komt. Vandaag rijdt de trein dus niet naar Manchester Piccadilly, maar slaat vlak voor Piccadilly linksaf naar dat andere grote station: Manchester Victoria. Dit station was de afgelopen jaren één grote bouwput, maar de stad heeft haar zaakjes inmiddels op orde. Het is een mooi station geworden waar moderne tijd en historie samen zijn gesmolten.
Als we de trein hebben verlaten steken we de straat aan de voorzijde over, richting Premier Inn Victoria. Lastig te vinden is dit alvast niet, aangezien het hotel is gevestigd in een gigantische woontoren waarop met levensgrote letters ‘Premier Inn’ staat.
Al gauw slaan we rechtsaf, passeren het National Football Museum en lopen via de Cathedral Gardens richting hotel. Onderweg passeren we Manchester Cathedral, gelegen middenin het stadshart. Het duurde honderden jaren om de kathedraal te bouwen, maar het resultaat mag er zijn!
Voetbal is religie in Manchester, maar wordt niet in deze kathedraal beleden
Manchester Cathedral laten we achter ons, lopen door naar ons hotel, stallen onze koffers en tassen in een proviandkast en keren terug richting town centre. We passeerden op weg naar ons hotel het National Football Museum en we besluiten om even binnen te kijken. Voor mij is het al de derde keer, maar nóg een keer binnenstappen kan onmogelijk vergeefse moeite zijn. Entree is gratis, al wordt een aalmoes op prijs gesteld.
Eenmaal binnen lopen we langs vitrines met allerlei bekers en trofeeën, leren we meer over de Europese successen van Britse clubs, zien we kinderen allerlei balspelen beoefenen en proberen we historie te schrijven in de FA Cup. Er wordt ook aandacht besteed aan diverse stadionrampen die in Groot-Brittannië hebben plaatsgevonden. Één van de meest bekende is de ramp welke zich voltrekt in het stadion van Bradford City. Een toeschouwer werpt achteloos een sigarettenpeuk weg die terechtkomt in een hoopje afval, welke onder de tribune uiteindelijk vlam vat. Niet lang daarna staat de gehele houten tribune in lichterlaaie. Uiteindelijk komen 56 supporters om het leven. Verschrikkelijk.
Op 11 mei 1985 vonden 56 supporters de dood
Maar naast tragedies is er ook ruimte voor het hoogtepunt uit het Britse (beter gezegd Engelse) voetbal. In 1966 wint Engeland ten koste van West-Duitsland de finale van het wereldkampioenschap, onder meer met een zeer omstreden doelpunt van Geoff Hurst. En daar zijn onze oosterburen nog steeds boos over. Maar moeten wij ons daar druk over maken? Neen, we hebben wel wat anders aan ons hoofd, zoals het invullen van een enquête over het museum bestaande uit 83 vragen verdeeld over zes pagina’s. Maar ja, voor het bemachtigen van een origineel zakje Walker’s ga je soms ver!
Deze zakjes zijn gefabriceerd ter ere van het kampioenschap van Leicester City FC
Na het incasseren van twee zakjes chips lopen we naar onze pub voor deze dag, namelijk ‘The Old Wellington’. Deze karakteristieke pub stamt uit 1552 en is officieel het oudste gebouw in Manchester! En hoe mooi is het als je er ook nog een drankje kunt bestellen? Door de jaren heen heeft het oude plein heel wat te verduren gehad en wordt in juni 1996 bijna verwoest als de IRA in het centrum van Manchester een vrachtwagen laat ontploffen. Anderhalf uur voorafgaande aan de ontploffing worden de autoriteiten ingeseind, en je kunt weliswaar 75.000 mensen evacueren, een historische pub verplaatsen gaat wat lastiger. En toch doet men dat, want de huisjes worden 300 meter verplaatst en acht maanden later gaat de pub weer open! Vincken we, na ‘Ye Olde Trip to Jerusalem‘, een tweede historische pub?
Het plein bij ‘The Old Wellington’ is een echte aanrader
Nadat we onze glazen hebben geleegd is het tijd om te gaan naar de plek waar het allemaal om draait vandaag: het Etihad Stadium van Manchester City. Ondanks dat de club in de volksmond veelal ‘$hitty’ wordt genoemd vanwege de onuitputtelijke geldbron van eigenaar Mansour bin Zayed bin Sultan bin Zayed bin Khalifa Al Nahyan (roepnaam Sheikh Mansour), heb ik niet zo veel tegen ‘The Citizens’.
Manchester City is voor mij Maine Road, met een golvend dak dat ook ooit de Maastrichter Maastribune sierde. En Georgi Kinkladze, de sierlijke linksbuiten. En Brother, de producent van allerlei kantoormachinerieën. En natuurlijk Marc Coonen, die te pas en te onpas in een Manchester City away shirt college’s bijwoonde. Dat opgeschoten jeugd tegenwoordig in een Manchester City trainingspak rondloopt is niet vreemd (eerder belachelijk), maar 20 jaar geleden was alles anders. Dat verstokte Manchester United supporters in mijn nabije omgeving mij nu een week negeren neem ik voor lief.
Wat óók belachelijk is zijn de stickers die we onderweg tegenkomen van onze grote rivaal uit Kerkrade. Maar, op dit moment hebben we belangrijkere zaken aan ons hoofd. Zoals de Metrolink nemen richting Manchester Piccadilly. Niet moeilijk, want als we het perron van Manchester Victoria oplopen, komt een tram met ‘Football Special’ al aangereden. Die moeten we hebben!
Hoe dichter we bij de Etihad Campus komen, des te drukker het wordt. En zoals dat gebruikelijk is in Engeland lopen ‘Citizens’ en ‘Hammers’ gewoon door elkaar. Na een paar haltes stopt de ‘Football Special’ een laatste keer en lopen via het perron naar de trappen die ons richting stadion leiden.
Eenmaal aangekomen merken we meteen op dat Manchester City haar zaken op orde heeft. In het verleden vertelde Wil Meijers mij al eens dat het zijn streven is supporters van één uur vóór tot één uur ná de wedstrijd aan zich te binden, maar dat lukt niet. Kom eens bij Man City kijken, Wil! Fans kijken op een groot scherm naar een voorbeschouwing waarbij diverse pundits hun verwachtingen van de middag uitspreken en wordt live verslag gedaan van de aankomst van de spelers met de spelersbus. Teleurstellend dat er geen glimlach vanaf kan bij de heren en supporters het moeten doen met een slap klaphandje.
Maar dat is voor ons allemaal bijzaak. We hebben nog geen tickets en die gaan we eerst regelen. In het stadion is een ticket office voorzien en daar moeten we natuurlijk naartoe. Na het overhandigen van de paperassen begint de printer te ratelen en ontvangen we twee tickets voor Manchester City v West Ham United FC. En terwijl we het fraaie ontwerp van de tickets bestuderen passeert ons een wel heel curieus figuur. Dan kun je colleges volgen in je away kit hoe vaak je wilt, dit heerschap gaat boven alles!
Unidentified Walkin’ Citizen
Nog steeds enigszins beduusd na het passeren van deze kleurrijke ‘Citizen’ gaan we op zoek naar ‘food en beverages’. Al gauw komen we uit bij ‘The City Chippy’. En omdat Guido bij voorbaat al heeft gekozen voor ‘fish and chips’ sluit ik me daarbij aan. Voor de tweede dag op rij wordt een bodem van aardappelrepen gelegd in een kartonnen bakje waarop een stuk gefrituurde kabeljauw wordt gelegd. Niet geheel mijn smaak, en dat geldt al helemaal voor de prijs. Waar we gisteren bij Everton FC £ 5.50 afrekenden, ligt de vraagprijs voor een portie bij ‘City’ £ 2 hoger. Jammer genoeg rechtvaardigt de hogere prijs de kwaliteit niet. De chips zijn iets te slap en weinig smaakvol; de fish melig.
Maar ondanks deze domper lopen we met een goed humeur richting Block M. Daar hebben we twee plekken halverwege de onderste ring. En als het krappe draaipoortje een kwartslag draait zijn we binnen. Eindelijk.
We hebben prima plaatsen te pakken!
Vanuit ons vak heb je werkelijk perfect zicht op het speelveld. En vlak voor onze neus warmen de spelers van Manchester City zich op. Onder leiding van een fysical coach dienen de spelers allerlei oefeningen uit te voeren met als doel het opwarmen van de spieren. En dat laatste is volop aanwezig. John Stones is een soort Adri van Tiggelen, maar spelers zoals Pablo Zabaleta, Fernandinho en Nicolas Otamendi gaan door het leven als ‘blok beton’. Daar gaat West Ham heel wat problemen mee krijgen..
En terwijl de spelers weer naar binnen gaan om hun wedstrijdkloffie aan te trekken loopt het Etihad Stadium met 54.008 toeschouwers bijna volledig vol.
Iedereen lijkt klaar voor Manchester City v West Ham United
Één van de mooiste momenten van een wedstrijd zijn de eerste paar minuten. De fans hebben een hele week moeten wachten en als de spelers eindelijk het veld betreden rolt de passie van de tribunes. Ook het uitvak is goed gevuld; drie etages vol met ‘Hammers’. Om dit gelukzalige moment nog wat te rekken en de supporters helemáál in de stemming te brengen bedienen clubs zich bijna allemaal van een speciaal liedje dat door de jaren heen symbool is geworden voor de club. Waar bij tegenstander West Ham United bij de opkomst van de spelers iedereen zijn bellenblaas uit de tas tovert, gebruikt ‘City’ een nummer van een boyband uit Liverpool. En dat is behoorlijk vreemd, als je nagaat dat er sinds jaar en dag een hevige rivaliteit bestaat tussen beide steden.
Scousers zorgen voor stemming in ‘The Etihad’!?
Nadat de zwaaivlaggen en de spreekband met opschrift ‘Legalize Safe Standing’ aan de zijde van de supporters van Manchester City zijn opgeborgen mag scheidsrechter Andre Marriner de wedstrijd in gang zetten. Voor ‘City’ is het verhaal duidelijk: gewoon winnen. De eerste twee wedstrijden wisten de ‘Citizens’ vrij eenvoudig te winnen en ook van West Ham United moet worden gewonnen.
Vanaf minuut één blinkt ‘City’ uit in een waanzinnig hoge balsnelheid, geweldig positiespel en doortastend verdedigen. De ‘Hammers’ komen er gewoonweg niet aan te pas. Op het middenveld zet David Silva de lijnen uit en het is zaak hem het voetballen te beletten. Daarnaast dient West Ham de linies gesloten te houden, maar dat wil maar niet lukken. Binnen tien minuten staan de rechter centrale verdediger en de rechtsback te ver uit elkaar en weet Silva een steekbal te geven op Nolito. De Spanjaard spurt richting achterlijn en geeft een strakke voorzet over de grond richting Raheem Sterling. De rechtsbuiten hoeft maar in te tikken en binnen tien minuten staat het 1-0.
Na de snelle 1-0 herstelt West Ham het evenwicht. Oké, een heel klein beetje
De honger naar méér goals lijkt niet meteen gestild en na de aftrap van West Ham gaan de ‘Citizens’ prompt op zoek naar een tweede treffer. Het tempo blijft verschroeiend hoog, waardoor West Ham er totaal niet aan te pas komt. Achteraan probeert James Collins voor opruiming te zorgen, maar uitvoetballen is niet iets dat hij tot in de perfectie beheerst. Hij probeert steeds via lange ballen de spitsen te bereiken, maar de jonge Ashley Fletcher is kansloos tegen Gaël Clichy. Centraal speelt Enner Valencia, maar ook hij is kansloos tegen de messcherp spelende Nicolas Otamendi. Slechts heel af en toe, als Manchester City de teugels even laat vieren, komen de ‘Hammers’ vooraan piepen. En dan mag Gökhan Töre een corner nemen. Maar als je zulke ‘buitenkansjes’ à la Geert Brusselers trapt, tsja…
Waarom, o waarom trapt Gökhan Töre de corners?
Maar Pep Guardiola vuurt zijn spelers steeds maar aan en niet veel later kopt Fernandinho 2-0 binnen. Vanaf de zijkant trapt Kevin de Bruyne perfect richting vijfmeterlijn, waarna het voor de Braziliaan simpel is te scoren.
De verdediging van West Ham United kijkt hoe Fernandinho 2-0 inkopt
En met Kevin de Bruyne is meteen de motor genoemd van deze ploeg. De Belgische middenvelder weet David Silva blindelings te vinden, maar heeft ook diepte in zijn spel, een heel goed schot en een enorm loopvermogen. Hij lijkt dan ook zijn transfersom van £ 55m meer dan waard. Gedurende de eerste helft schiet de Belg nog op de lat en schiet de bal juist naast het doel van keeper Adrián.
Tijdens de rust gaat een deel van de tribune richting promenade om iets te eten en / of te drinken, maar wij blijven op onze stek zitten. En terwijl we een beetje rondkijken, hebben de meeste fans het over een puike eerste helft. Allerlei woorden worden gebruikt om het eerste bedrijf te typeren, waarbij ‘breathtaking’ waarschijnlijk het best de lading dekt. In de rust worden de aanwezigen over vanalles en nog wat bijgekletst. Ook worden drie olympiërs gehuldigd, waaronder de Zweedse voetbalster Kosovare Assllani. De Zweedse speelt bij Manchester City Womens en won in Rio zilver met haar vaderland.
Maar meest in het oog springend is toch wel de aandacht voor LGBT (lesbian, gay, bisexual, transgender) fangroep ‘Canal Street Blues’. Dit Bank Holiday weekend wordt downtown Manchester een heuse canal parade georganiseerd en hoe tolerant we in Nederland ook pretenderen te zijn, zoiets heb ik in Nederland bij een voetbalclub nog nooit gezien.
Er is plaats voor iedereen bij Manchester City: chapeau!
Na een waanzinnige eerste helft klopt ieders hart vol verwachting voor de tweede. En om eerlijk te zijn: West Ham komt goed uit de startblokken. Slaven Bilic heeft zijn spelers flink de les gespeld, want er wordt veel scherper gevoetbald. Maar toch snijdt ‘City’ een paar keer goed door de verdediging van de ‘Hammers’. Eerst is het Nolito die een doelpunt scoort, maar dat wordt afgekeurd, waarna Sergio Agüero er vandoor gaat. De spits die in elke wedstrijd scoort tot dusver staat randje buitenspel en passeert de doelman, maar wordt toch afgevlagd wegens buitenspel.
Nolito scoort, maar zijn treffer wordt afgekeurd
Van buitenspel geen sprake en dat lijkt West Ham moed te geven. Want vlak na Agüero’s doelpunt rukt Arthur Masuaku op over de linkerflank en tilt de bal over doelman Willy Caballero. En juist als Manchester City op 3-0 lijkt te komen, kopt Michael Antonio aan de tweede paal de 2-1 binnen.
En dan blijkt eens te meer hoe vreemd voetbal in elkaar steekt. Want waar ‘City’ West Ham bijna een uur volledig dronken speelde, staat het plots 2-1 en zijn de ‘Citizens’ ineens de draad kwijt. Er lukt amper meer iets en het eenrichtingsverkeer is ingeruild voor een spannende wedstrijd. De ‘Hammers’ dringen aan en hebben een overwicht, terwijl ‘City’ probeert via haar snelle aanvallers te counteren. Er ontstaat een levendige wedstrijd waarbij de toeschouwers op het puntje van hun stoel zitten.
En ook het publiek wordt wakker. Terwijl het ook op vocaal gebied vooral eenrichtingsverkeer was, komt hierin verandering na de treffer van Antonio. Meermaals wordt door de meegereisde ‘Hammers’ het ‘I’m Forever Blowing Bubbles’ aangeheven en dat zorgt ervoor dat de rest van ‘The Etihad’ het nodig acht hier tegenin te gaan.
Maar ondanks dat West Ham heel veel ijver aan de dag legt, blijft de stand 2-1 en ontstaat er meer en meer ruimte. Zoveel zelfs dat Raheem Sterling in de slotfase nog voor 3-1 zorgt via een zeer listig balletje tussen doelman Adrián en de doelpaal. Hiermee is meteen de eindstand vastgelegd en kan ‘City’ opgelucht adem halen.
Dat doen zeker de supporters en dan vooral de man die achter ons zit en zich 90 minuten opwindt. Zelfs tijdens de geweldige eerste helft is het niet goed genoeg en eist hij meer. Nu ja zeg! Na het zingen van ‘Blue Moon’, het clublied van Manchester City, loopt iedereen naar buiten om naar huis te gaan.
Het stadioncomplex ligt naast de spoorlijn van de Metrolink en duizenden mensen voegen zich tegelijkertijd richting halte ‘Etihad Campus’. En om de grootste drukte te mijden lopen we nog even de City Store in. Maar ook daar is het nog altijd gigantisch druk.
Na een half uur te hebben gewacht lopen we toch maar voorzichtig richting Metrolink waar het nog altijd behoorlijk druk is. Maar dat zorgt er allerminst voor dat mensen dringen, zich opwinden of zelfs voorkruipen. Na een twintigtal minuten wachten zijn wij aan de beurt om af te dalen naar het spoor en terug te rijden richting centrum.
Eenmaal aangekomen in de stad besluiten we iets te gaan eten en na wat dralen komen we uit bij een ‘The Printworks’, een gebouw aan de rand van het centrum waarin restaurants, pubs en cinema’s zijn gevestigd. En op het moment dat wij naar binnen lopen stuiten we op de 2016 editie van ‘The Manchester Soul Festival’ waar 50’ers zich weer 18 wanen en op het ritme van evergreens de heupen losgooien.
De geluidsinstallatie scheert hoge toppen en we zien onze geest al kruipen. Maar eenmaal binnen, met de deur gesloten, laten we ons een Mexicaans gerecht goed smaken. Maar daarmee is onze avond nog niet ten einde, want we hebben nog een appeltje te schillen met de straten rondom ‘The Old Wellington’. Want daar troffen we eerder op de dag een paar stickers aan die we onmogelijk in Manchester kunnen achterlaten. Maar het verwijderen ervan is niet zo eenvoudig. De plakkers zijn van prima kwaliteit en pas bij het tonen van de juiste ‘Koempelmentaliteit’ lukt het ons de stickers los te trekken. En dat moet natuurlijk gevierd worden met een frisse pint!
 |
 |
|
| Ervoor | Erna |
En voldaan nemen we weer plaats op het buitenterras naast onze ‘stampub’. Maar na twee drankjes gaat ‘The Old Wellington’ dicht en zakken we verder af richting Deansgate. Daar sluiten we de dag ook af. Tijd om naar het hotel terug te keren en wat rust te nemen. Nog één nachtje en dan zit onze korte, maar niet minder mooie trip naar Liverpool en Manchester erop.
Niet getreurd, we keren zeker nog een keer terug!
Michel Hennen
