Ons leven bestaat voor een groot deel uit Fortuna, maar zo nu en dan verlaten we de Fortuna-trein en zetten een stapje in de wereld die ons omringt. Er gebeurt zoveel moois, maar je moet er wel oog voor hebben. En nieuwsgierig van karakter zijn. Dat zijn we, want wie wilt er nu niet een stukje van de voormalige ‘Bijlmerbajes’ van binnen zien?

Als ‘s ochtends onze wekker gaat en we de slaap uit onze ogen wrijven is de smartphone zo ongeveer het eerste dat we aanraken. Is er nog nieuws omtrent Fortuna? Heeft iemand nog een Fortuna-gerelateerd WhatsApp-bericht gestuurd? Hoe is de stemming op X, het voormalige Twitter? ‘s Avonds hetzelfde ritueel, maar dan andersom. Kortom: net als zoveel supporters staan we met de club op en gaan ermee naar bed.

Maar er is méér. Eigenlijk al vanaf het begin van onze website. Als we onze eigen website bezoeken, klikken op ‘Wedstrijden’ en kiezen voor ‘Archief: seizoenen’, realiseren we ons dat we ons eerste wedstrijdverslag schreven in het seizoen 99/00. Dat het er toen helemaal anders aan toe ging is evident.

Het seizoen 99/00 was best een mooi seizoen. Zeker als je er op dit moment naar kijkt. Want na dat seizoen nemen we afscheid van enkele uitstekende krachten en ruilt succestrainer Bert van Marwijk Fortuna voor Feyenoord. Het verval is ingezet.

Het seizoen daaropvolgend is Fortuna veroordeeld tot het spelen van nacompetitie en na vier speelronden heeft Fortuna zeven punten verzameld. Nog één overwinning en met een gunstige uitslag bij het duel tussen FC Volendam en FC Zwolle kan handhaving een feit zijn.

Vijf bussen vertrekken vanaf de Sittardse Lissabonlaan (vraag nu even niet waarom we toen niet vanaf de Milaanstraat vertrokken) en zetten koers richting Velsen. Voor de zoveelste keer nemen we in Urmond of Born de A2, up North.

Maar hoe vaak hebben we de A2 eigenlijk al genomen? Die vraag stelt de schrijver van het verslag van die dag, Riccardo, zich niet. Hij kijkt vooral naar buiten. We nemen het verslag erbij en lezen het volgende:

‘Gedurende de reis vergapen we ons weer aan de architectonische hoogstandjes in het Nederlandse landschap. Nu kun je denken: ‘Ach daar komt-ie weer met zijn gezeur over geluidswallen en wat dies meer zij. Maar het absolute summum van pakweg 50 jaar Nederlandse bebouwing rond autosnelwegen heb ik hier nog nooit vermeld. Dat heb ik mooi bewaard tot de laatste busreis.

Het betreft hier een tientallen kilometers lange buis die zich ergens tussen Den Bosch en Utrecht een weg baant langs de A2. De buis moet een doorsnede hebben van pakweg een meter, hij is roestig bruin en volgt de A2 resoluut. Is er een afslag? Geen probleem! Dan gaat de buis daar gewoon overheen. Gaat de A2 bij Zaltbommel de Waal over? Geen probleem de buis neemt gewoon de oude Bommelbrug!

Het is ons een raadsel waartoe hij dient, want zo plotseling als hij verschijnt, verdwijnt-ie ook (ik geloof dat de buis de A15 nam richting Tiel). Het ding is zo lelijk, dat-ie mooi wordt. De buis is zo verschrikkelijk lang dat je je afvraagt of dat ook niet goedkoper had gekund.‘

Als Fortuna zich bij Telstar handhaaft is de stemming euforisch. Niet in de minste plaats bij de spelers. Wat was het een lastig seizoen, maar de prijzen worden aan de eindstreep verdeeld.


Helden uit vervlogen tijden

Tijdens de terugreis interesseert ons ‘De Buis’ niets meer en maken we ons drukker over de allengs slinkende biervoorraad van Bus 1.

Maar er is meer. Telkens als we Den Bosch passeren en richting Utrecht rijden zien we links en rechts enkele glazen kantoorgevels opduiken. En dat zijn er in de loop der jaren steeds meer geworden. Jacq. Opgenoord had gelijk toen hij stelde dat het zwaartepunt van de Randstad langs de A2 naar het zuiden zakt. Hij was iets te optimistisch in zijn vermoeden dat deze verplaatsing Sittard zou bereiken, maar dat bedrijven kiezen voor een locatie langs ‘s lands belangrijkste verkeersader is niet voor niks. Bedrijven zijn uitstekend bereikbaar (ochtend- en avondspits daargelaten) en beschikken over een uitstekende ‘zichtlocatie’. Het is een term die ons tijdens de middelbare schooltijd wordt voorgehouden door onze docent aardrijkskunde.

Maar waar gaat dit verhaal eigenlijk naartoe? Nou, naar Hedel. Want daar is fruitbedrijf De Groot gevestigd. Het bedrijf, dat momenteel officieel De Groot Fresh Group heet, is de Gelderse equivalent van De Bananenboxer. Iedereen die wel eens de Sittardse en Geleense weekmarkt heeft bezocht, die weet waarover het gaat.

Het bedrijfspand van De Groot ligt pal naast de A2 en valt te bereiken via afslag 19: Kerkdriel, Hedel en Ammerzoden. Je hebt het vast wel eens zien liggen en misschien ook wel zien groeien. Want door de jaren heen is het bedrijf stukje bij beetje gegroeid. Van een lokaal fruitbedrijf in Kerkdriel weet het familiebedrijf te groeien tot een internationale bespeler van de groente- en fruitmarkt.


Over 600m de autosnelweg verlaten!

Veel fruit wordt ingevoerd vanuit Zuid-Amerika en zo wordt De Groot ook aantrekkelijk voor een andere ‘bedrijfstak’, namelijk de drugshandel die naar mogelijkheden zoekt om hun goederen ongemerkt Europa binnen te loodsen.

In 2019 ontdekken medewerkers van De Groot dat er in één van hun ladingen een partij cocaïne is verstopt en alarmeren de politie. Niet veel later ontvangt eigenaar William de Groot een anonieme SMS waarin De Groot en haar medewerkers ‘aansprakelijk’ worden gesteld voor het verlies van de lading en eisen een bedrag van € 1.200.000. Maar William en Ben de Groot, de eigenaren van De Groot Fresh Group, geven geen krimp en houden voet bij stuk. Wat volgt zijn bedreigingen, brandstichtingen, het beschieten van woningen en worden er vuurwerkbommen gegooid. Uiteindelijk komt een einde aan de terreurcampagne vanuit de onderwereld als een hele reeks verdachten wordt veroordeeld tot meerjarige gevangenisstraffen.


In de verte zie je het bedrijfspand van De Groot al liggen

De zaak leest als een detectiveverhaal en dat heeft ook Fortuna-supporter Yelle gedacht. Hij schrijft het verhaal op en brengt het in boekvorm uit. Hij is niet aan zijn proefstuk toe, want hij schreef eerder al ‘Hoe kon dit gebeuren?’ Daarin beschrijft hij de zaak rondom de 25-jarige Anne Faber. Zij komt nooit meer terug van een rondje fietsen. Uiteindelijk wordt haar lichaam gevonden op aanwijzingen van Michael P., een voormalige TBS-cliënt.

De presentatie van zijn nieuwe het boek vindt echter niet plaats in een achterafzaaltje, maar in Club Levenslang. Deze club is gevestigd in het stookhuis van de voormalige Penitentiaire Inrichting Amsterdam Over-Amstel (PIA-OA). Dat zegt je hoogstwaarschijnlijk niks, al ben je er misschien wel talloze keren voorbij gereden als je Amsterdam met de trein hebt bezocht. Het complex dat in volksmond ‘Bijlmerbajes’ genoemd ligt namelijk pal langs het spoor, net voordat de Intercity uit Sittard treinstation Amsterdam Amstel binnenrijdt.

De gevangenis gaat jarenlang als één van ‘s lands meest bekende penitentiaire inrichtingen door het leven, maar sluit haar deuren op 1 juni 2016. Twee maanden later wordt het complex in gebruik genomen als asielzoekerscentrum tot aan de sloop in 2018.


Ga direct naar de gevangenis! (Bron: Wikimedia Commons)

De middag is bijna te einde als we in de auto stappen en vol goede moed de avondspits tegemoet treden. Lang zeuren heeft niks opgeleverd, Arno valt niet te vermurwen, Maar nu we zelf achter de stuurknuppel zitten stoppen we gewoon bij De Lucht! Even de benen strekken en snel een hapje eten. Een uur later rijden we bij Knooppunt Amstel de A10 op. We passeren HQ G-Star en nemen afslag Amsterdam-Overamstel. We overleven twee rotondes en rijden een gigantische bouwput in. Overal wordt gebouwd. Is het een brug of een woontoren, in Amsterdam wordt eraan gebouwd.

We zijn wat aan de vroege kant en lopen een blokje om bij metrostation Spaklerweg. Dit is een fraai stukje Amsterdam, al lijkt dit in niets op de welbekende grachtengordels. Al zullen de huizenprijzen navenant zijn.


Vanaf de Solitudolaan zie je in de verte de Rembrandt Toren liggen

De zomer heeft zich overduidelijk teruggetrokken en het is guur op straat. De hoogste tijd om Club Levenslang op te zoeken! Het gebouw ligt aan de H.J.E. Wenckebachweg, een straat waarvan we er in Geleen ook eentje hebben. Al die hoofdstedelijke dikdoenerij; we zijn blij als we op straat twee personen in het Sittards dialect horen converseren. We stappen uit, lopen een laan uit en wandelen tussen de plassen door een pad af.


Morgenvroeg fietsen we wel weer naar het Spinoza Lyceum

Yelle had wel eens een beetje kunnen opruimen, want de buurt oogt rommelig. Houten palen, planken, verkeersborden, bouwmaterialen, een verlaten fiets, en nog veel meer. En dan hebben we het nog niet over de Dixi die op een straathoek staat opgesteld. Je gaat ons toch niet vertellen dat alle genodigden hierop hun behoefte moeten doen?


Wie belt er even met Milieu Service Nederland?

In de hoek van het pleintje brandt een fel rood licht en dat riekt naar de ingang. Verrassend genoeg staan onze namen op de gastenlijst waardoor we meteen via een lange betonnen trap mogen afdalen naar de spelonken van het gebouw dat vroeger dienstdeed als een soort machinekamer voor de ‘Bijlmerbajes’. Hier stonden de ketels die zorgden voor verwarming in het cellencomplex en alle gevangenen voorzagen van warm water.

Eenmaal binnen waan je je in een surrealistische ruimte, gevuld met paars licht, waar grote silo’s en een gigantisch buizenstelsel de sfeer bepalen. Gelukkig is er een bar voorzien waar twee vriendelijke medewerkers alle gasten een drankje inschenken. We zijn aan de vroege kant, maar gaandeweg vult de ruimte zich met steeds meer hipsters die verschrikkelijk nieuwsgierig zijn naar wat de avond gaat brengen.


De avond is nog lang en paars

Als alle gasten binnen zijn en de klok richting 20.00 uur kruipt neemt een flinke afvaardiging van ons tribunevak plaats op de tweede rij en wordt verwelkomd door Jan Bavinck, die samen met Yelle een podcast maakt over ‘De Hedelse Afpersingszaak’.

Na een kort welkomstwoord roept Jan Janneke Louman op het podium. Jaren geleden is Yelle naar haar toegestapt om zijn plan een boek te gaan schrijven over ‘De Hedelse Afpersingszaak’ te ontvouwen. Ze gelooft meteen in Yelle en zijn plan en treedt sindsdien op als uitgever.

Maar Janneke heeft ook een moker bij zich. Ze somt achteloos op waaraan een goede schrijver moet voldoen om te komen tot een goed boek. Nu is het idee een boek uit te brengen ook wel eens geopperd tijdens een redactievergadering van Fortuna Online, maar dat idee kan meteen door de Dixi worden gespoeld die op de hoek van de H.J.E. Wenkebachweg staat.

‘Een goede schrijver zorg voor sfeer, voorziet zijn verhaal van cliffhangers, kan omgaan met deadlines, heeft ontzettend veel inlevingsvermogen, beschikt over ontelbare bronnen, beschikt over een fabelachtig archief en kan bovenal ongelofelijk goed schrijven’. En dan zakt de Amsterdamse grond even onder onze voeten vandaan.

Maar het goede nieuws is dat Yelle wél over al die eigenschappen beschikt! Elke voetballer zal het beamen: als je wordt omringd door topspelers, dan ga je zelf ook ineens veel makkelijker voetballen. En dan geldt dat ook voor schrijvers, toch?

Als we onze gedachten weer op een rijtje hebben is het woord aan Yelle. Hij bedankt iedereen die heeft meegewerkt aan zijn boek en randvoorwaarden heeft geschapen om een dergelijk boek te kunnen schrijven.


Kan mij iemand vertellen waarom Jan Bavinck zich achter een pilaar heeft verstopt?

Hoogtepunt van de boekpresentatie is het overhandigen van het eerste exemplaar. Die eer is weggelegd voor Henri Seepers. Hij woont samen met zijn broer Jan-Willem in Hedel en hoort in de nacht van 25 november glasgerinkel. Hij staat op, neemt zijn zaklamp erbij en loopt naar de trap. Maar vooraleer hij bij de trap is, volgt er een luide knal en niet veel later staat het huis in lichterlaaie. Hen resteert nog maar één oplossing om te ontsnappen aan het inferno en dat is door een raam naar buiten springen. Het is de meest heftige aanslag van een hele reeks die de Bommelerwaard jarenlang in haar greep houdt.

Het publiek luistert ademloos naar een zichtbaar geëmotioneerde Henri die vertelt waaraan hij en zijn broer zijn blootgesteld. En wat ze de afgelopen jaren hebben meegemaakt. Nadat hij het eerste exemplaar van het boek heeft ontvangen uit de handen van Yelle spreekt hij een dankwoord uit en verlaat onder een luid applaus het podium. Iedereen is onder de indruk van Henri’s verhaal.


Yelle overhandigt Henri Seepers het eerste exemplaar van zijn boek

Wat volgt is een panelgesprek. Gespreksleider Jan leidt een conversatie tussen mr. drs. Anis Boumanjal, die als raadsman optreedt en optrad van meerdere verdachten in deze zaak en dr. Robby Roks, die als criminoloog is verbonden aan de Rotterdamse Erasmus Universiteit. Anis Boumanjal geeft duiding bij de omstandigheden waarbij voornamelijk jonge mensen zijn betrokken bij deze specifieke zaak terwijl Robby Roks uitlegt hoe jonge mensen in de criminaliteit verzeild raken in het algemeen. Samen geven ze de aanwezigen een kijkje in hun denkwereld over hoe dit probleem het beste te lijf te gaan.


Mensen met stielkennis geven hun visie op het Nederlandse strafrecht

Na afloop van het panelgesprek sluit Jan het officiële gedeelte van de avond af en worden de aanwezigen in de gelegenheid gesteld hun exemplaar van ‘De Hedelse Afpersingszaak’ te kopen en, belangrijk, te laten signeren! Tientallen boeken gaan over de toonbank en worden voorzien van enkele persoonlijke woorden van de auteur.


Handtekeningenjagers krijgen ruim baan!

Maar wij waren tijdig aanwezig en hebben voordat de meute probeert toe te slaan al een exemplaar gekocht. Het geeft ons de tijd om nog even van een drankje te genieten en terug te blikken op een leuke avond.

Yelle heeft het er maar druk mee. Iedereen klampt hem aan, wilt zijn of haar boek laten signeren of maakt een praatje. Dat is nu eenmaal het lot van iemand die een boek schrijft over een affaire die drie jaar lang het nieuws heeft beheerst. En het kan iedereen overkomen, daarover zijn de kenners het wel eens. Want waar in het verleden een strikte scheiding bestond tussen onder- en bovenwereld, raken beide steeds meer met elkaar vermengd.

Ondertussen schuift de tijd op richting 22.00 uur en is het moment aangebroken gedag te zeggen. Tweewekelijks reizen supporters vanuit iets verder weggelegen gebieden naar het Fortuna Stadion en vanavond, voor die ene keer, zijn de rollen omgedraaid. ‘Tot zondag! Vergeet niet je Lederhosen aan te trekken!’ En weg zijn we, richting parkeerplaats.


Club Levenslang heeft de Eeuwige Jeugd

Bij aankomst zijn we gewaarschuwd voor het schrikbewind van de Amsterdamse afsleepregeling, maar als we instappen en de parkeermeter stopzetten geeft deze € 0,- aan. Daar kan de Sittard-Geleense parkeerwethouder nog een puntje aan zuigen! Daar ben je al enkele Euro’s kwijt als de slagboom zich omhoog beweegt.

Via Knooppunt Amstel bereiken we de A2 die we volgen tot in de Westelijke Mijnstreek. Moe, maar een ervaring rijker, stappen we in bed en gaan een korte nacht tegemoet. Voor nu geen slaapmutsje in de vorm van een hoofdstuk uit ‘De Hedelse Afpersingszaak’, maar nog een kijkje in onze smartphone. Valt er nog ergens Fortuna-nieuws te rapen?


Of dit een goed boek is stellen we liever zelf vast

Donderdagochtend, 05.30 uur. De nieuwslezer van Radio2 vertelt bijna achteloos dat de douane in de haven van Vlissingen tussen een lading bananen uit Ecuador een partij cocaïne van 1.000 kilogram heeft gevonden met een geschatte straatwaarde van € 75.000.000. De zaak wordt verder onderzocht.

Hopelijk blijft onschuldige burgers een berg ellende bespaard.

Bron: Openbaar Ministerie