Sinds de vrijdagavonden zijn verworden tot avonden met een zwart randje is de zaterdag de dag geworden waarop het hoofd wordt leeggemaakt. De prachtige nazomer komt hierbij uitstekend van pas. De aanschaf van een nieuwe fiets moet dan ook gezien worden in het licht van de op handen zijnde klimaatsverandering…

 

 


Inleiding

De avond voordien heeft Fortuna het onderspit moeten delven tegen het TOP Oss, dat onder leiding staat van Hans de Koning. Gelukkig voor Koning heeft hij geen assistent die week in , week uit voor Roadrunner speelt. Het ‘miep-miep’ van Roadrunner Cooky was voor Wile E. Coyote Koning steevast het teken om het Sittardse middenveld op te blazen. In de wedstrijd TOP Oss-Fortuna Sittard niks van dat…

Liaison (16 km)

Het is ongeveer 10.30 als ik op mijn fiets klim en koers zet richting de plaats van bestemming. Het weer is prima; een strak blauwe hemel bepaalt het karakter van de dag in de Westelijke Mijnstreek.

Na enkele kilometers kom ik er al achter dat ik geen toerfietser ben die overloopt van ervaring. De week voordien had ik namelijk de bidonhouder van mijn kader gehaald, waardoor er geen mogelijkheid meer bestaat mijn dorst al fietsende te lessen. De drinkbus staat thuis in de kast…

Uiteraard heb ik wèl aan de inwendige mens gedacht. Een muesli-bar in combinatie met Sultana’s moet ervoor zorgen dat ik zonder hongerklop zowel op de heen- alsook op de terugweg zonder een leeg gevoel kom te zitten.

Ik fiets in (noord-) westelijke richting. Met andere woorden: ik fiets bergafwaarts. Dit feit vergemakkelijkt het volharden in het mijzelf aangemeten tempo. De gemonteerde kilometerteller geeft steevast ’23’ aan, ik zit op kruissnelheid! Nadat ik in Stein de autosnelweg E314 passeer, sla ik linksaf en slalom me in de nauwe straatjes van Stein naar het fietspad richting België. Ik kom steeds dichter bij onbewoond gebied (de brug over de Maas), waardoor ik mijzelf moeiteloos kan voorzien van een natje en een droogje. Het naar binnen proppen van wat voedsel is geen probleem; een natje is echter niet voorhanden.

Nadat ik de grensovergang passeer en in ‘Fietsparadijs Limburg’ wordt welkom geheten, slaat me plotseling de schrik om het hart. Onderaan de brug staat een heuse legertank geposteerd! De woorden van MVV-manager John Vranken aan de vooravond van het seizoen 05/06 (‘Ik verwacht nog eerder dat de Chinezen aan de grens zullen staan dan dat MVV zal degraderen) blijken profetisch! De eerste tank is in zicht!


Het probleem is duidelijk, John, maar hoe nu verder???

Nadat ik een foto heb getrokken, maak ik me weer snel uit de voeten, koers zettend naar Maasmechelen. Vooraleer ik Maasmechelen inrijd, bega ik nog een kapitale stuurfout. Slechts het nemen van een stukje ‘Carrefour de l’Arbre’ kan mij nog op het juiste spoor zetten.

Na exact 12,7 kilometer arriveer ik in Maasmechelen, waar het kermis is. Talloze draaimolens, lunaparken en ander vertier staat er opgesteld. Behendig baan ik me een weg door de gereedstaande attracties en al snel kom ik uit op de grote weg, richting Maaseik. Tevens een teken om mijn verende voorvork te gaan gebruiken. De betonplaten die het fietspad vormen zijn niet mis!

Nadat ik Aziz Moutawakil nog een klaphandje geef, stuur ik de Kastanjelaan op, de straat waaraan het voormalige A-terrein van het huidige Patro Eisden is gelegen.

Via een kennis had ik gehoord dat een begin is gemaakt met de sloop van het voormalige Patro-stadion. Tijd dus om te gaan kijken…

Koninklijke Patro Eisden Maasmechelen (Stamnummer 3434)

Het zal niet al te lang meer duren voordat het Patro-stadion de Winterslagse Noordlaan achterna zal gaan. De verhuis van de club naar het nieuwe stadion, vlakbij de Leasure Valley, heeft het complex aan de Kastanjelaan overbodig gemaakt. Een groot appartementencomplex zal moeten verrijzen op de plek waar ooit de Eisdense voetbaltrots haar wedstrijden afhaspelde.

De poort van het stadion is verdwenen, waardoor ik probleemloos het complex kan binnenfietsen. De eerste sloopwerken hebben hun start niet gemist; de staantribune is deels ontmanteld.


De teloorgang van dit mooie stadion doet werkelijk pijn aan de ogen…

Her en der liggen brokstukken. De container op de achtergrond is volgestouwd met witte stenen. Fraai staaltje recycling!

Lopende door het stadion kom ik een Italo-Belg tegen die me in geuren en kleuren vertelt hoe de sloopwerken vorderen. Hijzelf maakt deel uit van het team dat de sloop uitvoert en biedt me een poort aan voor de schappelijke prijs van € 5,–. Als ik hem vraag of ik ook een kwitantie krijg en hoe ik de poort onder de snelbinder moet krijgen volgt een ijzige stilte.

Na enige tijd spreekt hij schande van de gemeente Maasmechelen door zo een schitterend complex zó te laten verloederen… Een beetje gelijk heeft hij natuurlijk wel, maar de reden die hij aanvoert snijdt volgens mij geen hout.

Hij geeft aan dat het belangrijk is dat vanuit de kantine onder het genot van een pilsje naar het voetbal kan worden gekeken. Is dat nu echt noodzaak? Desalniettemin is dit heerschap erg voor het behoud van dit cultureel erfgoed, hetgeen alleen maar te prijzen valt.

Als ik over de half afgebroken staantibune loop, valt mij ook op dat de lichtmasten inmiddels zijn verdwenen. Op het moment dat de lichtmasten worden verwijderd verdwijnt hiermee ook de ziel van het stadion. Nooit meer het aanblik van een lichtwedstrijd; ‘mythos-flutlicht’ exit.

De omheining is voor een groot deel verdwenen en je kunt je probleemloos begeven waar je wilt. De kassa’s geven een desolate indruk. Al het metaal is verwijderd en de ramen ingeslagen. Binnenkort zal ook het dak eraf worden gehaald, dat is slechts een kwestie van tijd.


Het laatste uur voor de kassa’s heeft inmiddels geslagen…

Rondom het stadion hangt een lastig te definiëren geur van gemalen puin. Een vreemde gewaarwording…

Na de voorzijde te hebben bekeken en de staantribune te hebben overleefd zonder beenletsel loop ik via de curva naar de hoofdtribune. Ook daarvan is slechts het betonnen karkas over. De hekjes zijn weggehaald, evenals het dak en de zitjes. Het is eigenlijk vrij gevaarlijk om dit er zo te laten bijliggen, want in de omgeving spelen tal van kinderen. Op de tribune steken overal bouten uit die er ooit voor hebben gediend de zitjes vast te zetten.

Van het omroephokje zijn de ramen gesneuveld. Van hieruit zal nooit meer een doelpunt of wisseling in een elftal worden aangekondigd. Triest allemaal.


De hoofd- annex zittribune is van haar beste onderdelen ontdaan…

Het enige dat nog in redelijke staat verkeert is de kantine. Helaas zal ook dit deel van het stadion snel worden afgebroken. Voor het hekwerk rondom het speelveld had het sloopbedrijf trouwens een koper gevonden. Er zijn blijkbaar altijd partijen die een degelijk hekwerk kunnen gebruiken.

Na een hele tijd te hebben rondgedoold op het complex klim ik weer op mijn fiets om huiswaarts te keren. Daar waar de heenreis wel heel voorspoedig was verlopen, krijg ik op de terugweg te maken met een felle tegenwind. De brug over het water richting Nederland duurt dan ook eindeloos. Mijn benen en acht versnellingen laten mij echter niet in de steek.

Na een half uurtje te hebben getrapt maak ik de cirkel dan ook rond door in de kantine van een Beekse voetbalvereniging bij Wil Tryba een flesje AA-Drink te kopen. Daar waar ik in de Baandert-periode niet meer binnenmocht in hun kantine, is dat vandaag geen probleem. Het opportunisme heeft blijkbaar ook vat gekregen op het echtpaar Tryba.

De tocht eindigt tenslotte in de plaatselijk optochthal, hiermee het reglement van inwendige orde van de Fortuna-Online redactie met voeten tredend.

Soit…

Michel Hennen