Morgenstond heeft goud in de mond aldus het gezegde. Als die morgenstond echter een aanvangstijdstip heeft van half vier op een zaterdagmorgen, is het niet geheel vreemd te noemen dat ik dat gezegde enigszins in twijfel durf te trekken. Hoe dan ook, het vroege tijdstip is zelf opgelegd. Vandaag staat onze tweede en voor dit seizoen laatste UK dagtrip op het programma. Fulham FC v Brentford FC is the venue of choice.

Na een ontbijt dat bestaat uit een boterham met spek en ei en een flinke mok koffie is het tijd om de medereizigers op te pikken. De eerste stop is bij Michel, vervolgens rijden we door naar Ralf, waarna we koers zetten richting Geleen om daar het stuur aan de huisfotograaf van Fortuna Online, Niels, te overhandigen. Daarbij zit mijn BOB gedeelte van de dag er weer op. Een taak die, al zeg ik het zelf, met verve heb vervuld. Aan mijn medereizigers de schone taak om in mijn voetsporen te treden.

Het grote voordeel van het reizen op deze onchristelijke tijden tijdens een zaterdag is dat veel potentiële medeweggebruikers nog op een oor liggen. De reis richting Frankrijk vordert daardoor gestaag en ruimschoots op tijd passeren we de grondig opgeschoonde jungle van Calais en melden we ons bij het incheckpunt. Wegens de drukte in verband met het Bank Holiday weekend in de UK was de shuttle voor de heenreis ditmaal volgeboekt. De overtocht zal daardoor gemaakt worden met de DFDS ferry.

Nadat Michel voor de zekerheid nog enkele pilletjes tegen zeeziekte heeft geslikt stuurt Niels de Kia Rio het parkeerdek op, ondertussen zakkend voor de hellingproef. Omdat we hem deze dag een beetje willen ontzien laten we hem oogluikend wegkomen met deze normaal fatale blunder.

Nadat de auto is geparkeerd gaat het linea recta naar de winkel op de ferry en 10 minuten later begeven we ons beladen met 72 liter Foster’s weer richting auto. Deel 1 van de missie van deze dag kan daardoor als geslaagd aangevinkt worden. Nadat deze zware last van onze schouders is gegleden is het voor Niels de hoogste tijd om iets van ontbijt tot zich te nemen. Daarna begeven we ons naar het dek en kunnen we in de verte al de wereldberoemde krijtrotsen van Dover zien liggen. Een half uurtje later verlaten we de ferry en gaat het richting Folkestone voor een derde poging om tot het stadion van het plaatselijke Folkestone Invicta FC te geraken. Eerdere pogingen faalden jammerlijk, maar driemaal is scheepsrecht en ditmaal rijden we rechtstreeks naar het Cheriton Road Stadium.


De Krijtrotsen van Dover

Daar aangekomen lopen we door een openstaand hek het stadion binnen. Voor een club uit de Isthmian/Ryman Premier League, 6 niveau’s onder het Premiership is het een alleraardigst onderkomen. Dit zijn de grounds zoals we ze graag zien. Enigszins vervallen door de tand des tijds, maar alles riekt er naar voetbal.


Cheriton Road kan worden afgevinkt

Al foto’s nemend het stadion bezichtigend komen we uit bij de kleedlokalen van de lokale trots. Daar is één van de vrijwilligers bezig met de opnieuw ingezaaide grasmat. De man blijkt zeer gastvrij te zijn en knoopt graag een gesprek met ons aan. Vol trots vertelt hij over de geschiedenis van ‘The Seasiders’, zoals de bijnaam van de club luidt.


Tribune vernoemd naar een autoverkoper

Ook verhaalt hij over de criteria waaraan de clubs uit de Ryman League moeten voldoen volgens de regels van de Engelse voetbalbond. Dit houdt in dat het stadion hooguit nog geschikt is om wedstrijden in de National League South te huisvesten. Voor het niveau daarboven zullen er de nodige aanpassingen gevergd worden. Nu lijkt dat niet meteen een probleem op te leveren voor Invicta, aangezien het niet aannemelijk is dat die stap binnen afzienbare tijd zal worden genomen.


De zittribune van Cheriton Road

Nadat hij is uitverteld over het wel en wee van deze sympathieke club nodigt hij ons uit om een kijkje te nemen in de bestuurskamer. Dat aanbod aanvaarden we als die hard groundhoppers natuurlijk graag. Ondanks dat het onderkomen niet veel méér voorstelt dan de bestuurskamer van een gemiddelde Nederlandse amateurclub is de historie van de club er duidelijk aanwezig. Nadat de man ons nog enkele programmaboekjes heeft overhandigd als souvenir nemen we afscheid en verkennen we de rest van de ground. Tien minuten later staan we weer op de parkeerplaats voor het stadion en kan deel 2 van onze missie afgevinkt worden.


Die invitatie ontvingen we

Een kleine twee uur later rijden we een parkeergarage binnen in het Londense stadsdeel Wimbledon. Van daaruit begeven we ons naar Wimbledon Station waar we de London tube nemen naar Putney Bridge. Aangezien we toch al rijkelijk aan de late kant zijn zeg ik mijn afspraak met mede Evertonian Paul af en begeven we ons door Bishops Park, gelegen aan de Thames, richting Craven Cottage. Het zonnetje schijnt de hele dag al lekker en dat maakt de wandeling door dit mooie park aangenaam. Bij één van de hamburgertenten vullen we de inmiddels toch wel hongerig aanvoelende magen en, eerlijk is eerlijk, deze hamburgers zouden redelijk goed scoren bij de Goodyear commissie.


Craven Cottage bezien vanuit Bishops Park

Vervolgens is het tijd om wat foto’s te maken van de buitenkant van Craven Cottage en de nabijgelegen straatjes. Michel en Ralf besluiten hierna om aan te sluiten in de wachtrij voor de fanshop. Niels en ik geven de voorkeur om op zoek te gaan naar een verfrissende Pint.


Turnstiles at Craven Cottage

Aangezien er weinig pubs in de directe omgeving van het stadion liggen begeven we ons daarom maar naar de Putney End Stand van Craven Cottage waarvoor we vandaag tickets hebben gekocht. De rijen voor de twee beerstands zijn aanzienlijk, maar deze twee dorstige zielen besluiten toch maar aan te sluiten. Tien minuten later (als er nog vier wachtenden voor ons zijn) komt een van de medewerkers naar buiten en sluit de kraam. ‘Er is iets mis met de tapinstallatie’, zo geeft hij aan. Er blijft dus niks anders over dan weer achteraan te sluiten bij de andere beerstand. Een kwartiertje later worden we dan toch beloond voor onze vasthoudendheid als Niels kan nippen aan een Carlsberg en ik vanwege het foute verleden van dat biermerk heb geopperd voor een London Pride Ale.

Nadat we onze pints hebben geleegd is het tijd om onze plaatsen op te zoeken. Voor mij is het de tweede keer dat ik op Craven Cottage ben. Mijn eerste keer was in maart 2008 en tevens het laatste maal dat ik samen met wijlen TMD Engeland bezocht, voordat een noodlottig ongeval een veel te vroeg einde maakte aan zijn leven. Destijds betrof het een wedstrijd tegen Everton FC en nam ik ook plaats op de Putney End Stand, die bekend staat als een neutrale tribune. Dus naast vele voetbaltoeristen die Londen altijd lijkt te trekken zitten de Fulham- en Brentford-supporters er gewoon bij elkaar. Naar mijn weten is Craven Cottage de enige club in de Engelse Leagues waar dit concept bestaat en ik ben er zeker geen voorstander van.

Craven Cottage is sinds 1896 de thuisbasis van Fulham FC. Voordat men haar vaste intrek nam op haar huidige thuisbasis werkte Fulham haar thuiswedstrijden af op zeker 10 andere onderkomens in Londen. Een officieel aantal is niet bekend, maar alleen de Londense aartsrivaal Queens Park Rangers FC heeft op meer verschillende plaatsen haar thuisbasis gehad. Tussen 2002 en 2004 speelde Fulham tijdens de renovatie van Craven Cottage overigens op Loftus Park van QPR. Die renovatie mag overigens zonder meer geslaagd worden genoemd. Craven Cottage is een regelrecht pareltje te noemen.

Tegenover ons ligt The Hammersmith End. De naam dankt deze tribune aan het gegeven dat ze het kortst bij Hammersmith ligt, één van de grote centra in Greater London. Tot aan de renovatie in 2002 was dit een staantribune en huist er de meest fanatieke en luidruchtige kern van Fulham.  Alhoewel dat luidruchtig vandaag een zeer relatief begrip zal blijken te zijn


The Hammersmith End

Aan de linkerkant ligt The Riverside Stand. Hoe deze tribune aan haar naam komt heeft eigenlijk geen uitleg nodig. De Stand ligt met haar rug tegen The Thames aan en is de enige tribune van het stadion die hoger ligt dan het speelveld. Bij de overige tribunes bevindt de eerste rij zich net onder veldniveau. Op deze stand bevinden zich ook de sponsorruimtes en skyboxen van het stadion.


Riverside Stand

Tegenover The Riverside Stand ligt The Johnny Haynes Stand, vernoemt naar clublegende Johnny Haynes die tijdens zijn actieve carrière maar liefst achttien jaar (1952-1970, red.) het shirt van Fulham droeg. Ook speelde Haynes 56 interlands voor het Engels elftal.


The Johnny Haines Stand

Johnny Haynes wordt vrijwel unaniem gezien als de beste speler die Fulham ooit heeft voortgebracht. De originele naam van deze tribune luidt The Stevenage Road Stand, maar na de dood van Johnny Haynes in 2005 werd de tribune uit eerbetoon naar hem vernoemd. De tribune is tevens de oudste nog bestaande stand in het Engelse voetbal.

Op deze tribune bevind zich ook ‘The Cottage Pavillion’ waar het stadion haar naam aan dankt. The Cottage werd gebouwd in 1905 en is eigenlijk te danken aan een foutje van Archibald Leitch in het ontwerp van het stadion. De architect die ook verantwoordelijk was voor stadions als Old Trafford, had geen rekening gehouden met kleedkamers in het hoofdgebouw. Daarom werden deze in de bijgebouwde ‘schuur’ aangebracht. Naast de kleedkamers doet The Cottage ook dienst als de plek waar familie en vrienden van de spelers de wedstrijd kunnen volgen.


Het schitterende Craven Cottage Pavillion

The Putney End waar wij ons bevinden is ook waar de uitsupporters gehuisvest zijn. Dat uitvak aan onze linkerkant is tot de laatste man uitverkocht. Voor Brentford geldt Fulham als de grote rivaal, daar waar voor Fulham vooral Chelsea FC, als naaste buur en Queens Park Rangers die rol lijken te vervullen. Hoewel het in het verleden toch met enige regelmaat tot ongeregeldheden is gekomen tussen supporters van de beide teams. De rechterhelft is zoals eerder gezegd een neutrale tribune.

Fulham werd opgericht in 1879 en is daarmee de oudste voetbalclub van Londen die het ooit tot de Premier League heeft geschopt. In totaal spendeerde Fulham 25 jaar van haar bestaan op het hoogste niveau in het Engelse voetbal. Noemenswaardige prijzen won de club echter nooit. Het dichts bij succes waren ‘The Cottagers’ in 1975, toen de finale van de FA Cup met 2-0 werd verloren van stadsgenoot West Ham United FC. 35 jaar later, in 2010, moest Fulham haar meerdere erkennen in Atletico Madrid tijdens de finale van de Europa League.


Support your locals

Voor Fulham staat er vanmiddag veel op het spel. Daar waar voor tegenstander Brentford FC de competitie eigenlijk al gespeeld lijkt, is de thuisclub nog volop in de race voor de play offs in het Championship en de daarmee in de hand gaande mogelijke beloning van promotie naar de Premier League.

Gedurende de eerste helft is het ook duidelijk te zien dat de gastheren nog voor iets hebben te spelen. Fulham is vanaf het beginsignaal fanatieker en jaagt Brentford op. Dat levert al in de achtste minuut succes op. Een pass van Sone Aluko bereikt het 16-jarige supertalent van Fulham, Ryan Sessegnon, die de bal perfect voorgeeft op Tom Cairney, die van dichtbij Brentford keeper Daniel Bentley kansloos laat, 1-0. Het gescheld en gevloek om on heen maakt meteen duidelijk dat de Brentford aanhang in de meerderheid verkeert in dit ‘neutrale’ deel van Craven Cottage.


Tom Cairney viert de openingstreffer

De volgende kans is weer voor Cairney en wederom is het Sessegnon die aan de basis staat. De jongeling legt de bal terug op de Schotse aanvaller van Fulham die op de rand van de 16 meter staat. Deze probeert de bal in de linkerbovenhoek te plaatsen, maar de bal verdwijnt nipt over het doel van Bentley. Na 20 minuten spelen valt de eerste kans voor de uitploeg te noteren. Een schot van Lasse Vibe van buiten het strafschopgebied wordt knap gepareerd door Fulham sluitpost Marcus Bettinelli.

Even later veert de meerderheid van de supporters op Craven Cottage op. Een corner van Stefan Johansen bereikt Floyd Ayité die de bal onbereikbaar voor Bentley tegen de touwen knalt. Scheidsrechter van dienst Darren Bond heeft echter een duwfout geconstateerd van een Fulham aanvaller dus gaat dat feestje niet door.

Na 34 minuten is het Brentford dat tegen de verhouding in op gelijke hoogte komt, Fulham jaagt op de tweede treffer maar wordt verrast door een snelle uitbraak van de gasten. Nico Yennaris staat aan het einde van deze aanval en laat met een hard en geplaatst schot Bettinelli kansloos. De Brentford aanhangers om ons heen maken er een feestje van en eerlijk is eerlijk, ze zijn een stuk luidruchtiger aanwezig dan de supporters van de thuisploeg.


Brentford is op gelijke hoogte gekomen

Op slag van rust krijgt Fulham vervolgens de kans om toch nog met een voorsprong de kleedkamers op te zoeken als de scheidsrechter voor een penalty fluit na een overtreding op Ayité. Gedurende de twee voorgaande keren dat ik Brentford-doelman Bentley in actie zag bewees hij al een prima keeper te zijn. Ook vandaag is dat niet anders en met een snoekduik brengt hij knap redding op de inzet van Tom Cairney.

Na rust is het wederom Fulham dat fanatieker uit de kleedkamers komt. De eerste kans is voor de levendige Tom Cairney, die Bentley met een afstandsschot probeert te verrassen. De Brentford-sluitpost is echter op zijn hoede. Twee minuten later is het dezelfde Cairney met een nieuw schot van zo’n twintig meter. Het resultaat is hetzelfde, Bentley brengt redding. De volgende kans is voor Johansen, maar zijn inzet verdwijnt naast het doel.

Langzaam maar zeker komt Brentford nu beter in de wedstrijd en in de 65e minuut is het aan Bettinelli te danken dat de gasten niet op voorsprong komen als hij knap redding weet te brengen op een geplaatst schot van Vibe. De wedstrijd gaat nu op en neer. Brentford lijkt allesbehalve mee te willen werken aan een feestje van haar rivalen. Fulham aan de andere kant beseft dat ze aan alle onzekerheden inzake play off deelname een eind kunnen maken door deze wedstrijd winnend af te sluiten.


Scott Malone troeft Romaine Sawyers af

In de laatste tien minuten begint de thuisploeg enigszins nerveus te worden en gaat proberen om met hoge ballen een voorsprong te forceren. Uiteindelijk is dat allemaal niet voldoende en eindigt de wedstrijd in een 1-1 gelijkspel.

Heel even heerst er onzekerheid op Craven Cottage, maar dan druppelt het nieuws over de eindstand bij Leeds United FC tegen Norwich City FC door. Leeds is er op eigen veld niet in geslaagd om zich van Norwich te ontdoen en daardoor is Fulham op basis van een veel beter doelsaldo één speeldag voor het einde verzekerd van deelname aan de play offs. Reden voor de Fulham-aanhang om eindelijk iets van zich te laten horen. Nee, qua stadion is Fulham zeker een aanrader, maar voor sfeer is het absoluut een tegenvaller.


De façade van de Johnny Haines Stand

Na de wedstrijd maken we snel nog wat foto’s en begeven we ons via Bishops Park weer naar Putney Bridge Station. Ondanks de enorme drukte bij dit station verloopt het allemaal ordelijk en redelijk snel en bereiken we zonder problemen Wimbledon station. Daar worden snel wat zakjes chips, repen chocolade en blikken Foster’s voor de terugweg ingeslagen en gaat de reis richting Dover. Ook dat wordt zonder oponthoud gehaald, maar we zijn helaas net te laat om een shuttle eerder te kunnen halen.

Na een controle van ons voertuig door de Britse douane en complimenten voor onze beheersing van de Engelse taal gaat het richting Calais en tegen 02.00 uur bereiken we moe en voldaan en Niels vooral ook zuchtend naar frisse lucht ons thuisadres. Ook deze trip was wederom een succes.

We’ll be back next season!

G. Erens