Het Engelse debuut van LB03, een verwijdering uit een pub en klaroengeschal bij terugkomst op vaderlandse bodem. Zomaar enkele ingrediënten van wederom een geslaagd Engels uitstapje. Waldorf en TMD stelden een verslag samen.
Het is even voor zeven in de ochtend als onze chauffeur stopt voor huize Waldorf. De mokerslag van het ultiem vernederende débacle van de vorige avond zit er nog goed in. Ondanks dat Waldorf op dit tijdstip doorgaans al in touw is, heeft ook hij vooralsnog niet al te veel gespreksstof. Dat verandert naarmate ook LB03 en De Waarnemer hebben plaatsgenomen op de achterbank. Over wat er gisteren allemaal heeft plaatsgevonden, gaan we u niet meer vermoeien. Ik ben vooral benieuwd naar de toestand van LB03. Niet alleen omdat hij vandaag zijn debuut in het Walhalla van het voetbal zal gaan maken, maar net zo vanwege zijn vliegangst. Uit mijn eigen ervaring weet ik maar al te goed wat dat inhoudt. Zonder enig oponthoud bereiken we Eindhoven Airport, vroeger ook wel bekend als vliegveld Welschap.
Het inchecken gaat zelfs ongehoord snel, binnen 10 minuten na binnenkomst is alles gepiept en turen we in een wachtruimte naar de gereedstaande en dalende vliegtuigen. Blijkbaar is het toestel dat ons gezelschap zal vervoeren niet tijdig gereed, hetgeen een vetraging van een klein half uur met zich meebrengt. Nog voordat we goed en wel in de lucht hangen, vat ik een redelijke diepe slaap en pas vlak voor de landing in Stansted open ik mijn ogen. Die landing behoort overigens tot de categorie bruusk. LB03 heeft ook alles goed doorstaan en al vrij vlot nemen we plaats in een touringcar die ons naar London Victoria zal vervoeren. In London is het aardig druk en zeker bij Victoria, alwaar een belangrijk knooppunt in zowel de boven- als ondergrondse spoorverbinding is.
Deze man neemt alvast de opstelling van Crystal Palace – Barnsley door
Als we bij ons verblijf arriveren, blijken de kamers nog niet gereed. Maar op deze lokatie hoeven we geen soortgelijke toestanden te vrezen als die waarmee ondergetekende (TMD) een jaar eerder te maken kreeg. Nee, alles is hier keurig verzorgd en we kunnen met gerust gemoed op weg naar Selhurst Park, alwaar Crystal Palace gastheer zal zijn voor de cuphelden van Barnsley. Vandaag is het overigens family day, hetgeen betekent dat er gereduceerde toegangsprijzen zijn voor gezinnen met kinderen.
Als we rond 14.15 uur lokale tijd bij het stadion aankomen, is het er ook aangenaam bedrijvig. We kopen een programmaboekje en krijgen in het kader van de family day zowaar een elftalposter erbij cadeau.
Vandaag is het Family Day bij Crystal Palace en dus veel jonge supporters present
De inmiddels hongerige magen worden gevuld en ondergetekende gaat de bestelde plaatsbewijzen ophalen. Bij terugkomst wordt er opgetogen gereageerd. Het algemene oordeel luidt dat de veroberde burgers uitstekend smaken, absolute aanraders. Maar aangezien wij hier vandaag niet in het kader van de Goodyear Commissie aanwezig zijn, kunnen we helaas ook niet aan de benodigde formaliteiten voor het uitreiken van een ster voldoen.
Aangezien er nog slechts tien minuten resteren tot aan het moment van de aftrap, spoeden wij ons naar onze plaatsen op de Holmesdale Upper Tier. Behalve een uitstekend overzicht op het gehele speelveld, hebben we ook de beschikking over een prima panorama over de wijde omtrek van Selhurst Park.
Helaas voor deze Burger Delux heeft de Goodyear-Commissie een snipperdag genomen. Er wordt derhalve dan ook géén ster uitgereikt…
Inmiddels hebben de onvolprezen Palace Crystals al een erehaag op het speelveld gevormd, hierbij gesteund door enkele schaarsgeklede oudere cheerleaders. Ja, met deze family day is vooralsnog erg weinig mis. Op de tonen van ‘Glad all over’ betreden de spelers en officiëlen dan uiteindelijk om stipt 15.00 uur lokale tijd het veld.
Palace doet dat volgens mijn bescheiden opinie met de sterkst mogelijke elf van het moment: Speroni; Lawrence, Fonte, Hudson (C), Hill; Scannell, Derry, Watson, Soares; Scowcroft en Morrison. Onder manager Neil Warnock heeft er een soort opschoning van de selectie plaatsgevonden. Zo vertrokken onlangs nog de ervaren spitsen Kuqi en Freedman op huurbasis naar respectievelijk Ipswich Town en Leeds United. Kuqi overigens gedwongen, aangezien hij niet meer op speeltijd hoefde te rekenen na het maken van misbaar jegens het Palacepubliek. Ik schat in dat meer dan de helft van de resterende selectiespelers 22 jaar of jonger is.
Maar de doelstelling voor Warnock was blijkbaar klassebehoud, getuige zijn opmerking dat hij na de winst op Preston North End een fles champagne zou ontkurken, aangezien degradatie definitief is afgewend. Dat laatste werd vooral gerealiseerd door een geweldige serie van liefst 15 opeenvolgende competitiewedstrijden zonder een enkele verliespartij. Palace verkeerde zelfs kortstondig op een plaats die recht geeft op deelname aan de play offs en voorafgaand aan de wedstrijd van vandaag is de kloof maar 3 punten. Maar de ervaren Warnock zal de laatste zijn om te gaan roepen dat de play offs een must zijn, want daarvoor zijn de mogelijkheden met de huidige selectie nog te gering.
Daar staat wel tegenover dat nog helemaal niets beslist is en dat de Coca Cola Championship een volstrekt onvoorspelbare divisie genoemd kan worden. Redelijk onvoorspelbaar is ook tegenstander Barnsley. In de Coca Cola Championship staan de gasten van vandaag op slechts een handvol punten van de degradatiezone. Maar hoe het hen verging in de FA Cup, is inmiddels wereldwijd bekend. Na achtereenvolgens Blackpool en Southend United te hebben gewipt, moesten vervolgens de grootheden Liverpool en Chelsea het hoofd buigen.Met name de laatstgenoemde tegenstander werd pas zeer recentelijk aan de zegekar gebonden, waardoor Barnsley een orkaan aan publiciteit over zich heen kreeg.
Vaak verstoort dat ook de voorbereiding op en rust voor de wedstrijden die nog volgen. En juist dat is waar de thuisploeg niet over te klagen heeft, als we Neil Warnock tenminste mogen geloven. Bij Barnsley is er zowaar nog Nederlandse inbreng in de persoon van Marciano van Homoet die in Nederland voor Sparta uitkwam onder de naam Marciano Bruma. Het spelbeeld is in de eerste helft is al snel weinig verhullend: Palace probeert het via combinatievoetbal en de flanken, maar Barnsley houdt alleen de sterke spits Odejayi van voren en de overige spelers houden zich vooral bezig met verdedigende taken. Hierdoor valt ook de naar verluid door Everton gevolgde Barnsleyskipper Howard nauwelijks op. Target man James Scowcroft is een keer zijn tegenstander te snel af, maar zijn harde kopbal wordt door Barnsleydoelman Steele gepareerd.
Spelmaker Ben Watson is nog een keer gevaarlijk vanuit de tweede lijn, maar daarmee is ook alles gezegd voor wat de dadendrang van Palace in de eerste helft betreft. Aan de overkant hebben Hudson en Fonte hun handen vol als er via Odejayi wordt gecounterd en met wat kunstgrepen weet Julian Speroni zijn doel schoon te houden. De geblokte Argentijn maakt vandaag een wat slordige indruk, maar doorgaans is hij een weinig spectaculaire maar alleszins betrouwbare doelman.
Door het gebrek aan stootkracht bij Palace valt de eerste helft tegen. Gezien het spelverloop van de laatste wedstrijd die ik recentelijk bijwoonde op Selhurst Park tegen Southampton, houd ik mijn hart dan ook vast. Ik bezoek samen met Waldorf in de rust nog een pas geopende bar op de bovenste etage van de Holmesdale Stand. Deze ziet er heel mooi uit. Het interieur ademt een echte voetbalsfeer en doorheen de ruimte hangen mooie foto’s uit het verleden. Bovendien wordt er Foster’s geschonken en daarmee is Waldorf uitermate geplezierd.
Mijn vrees voor het vervolg van de wedstrijd bleek echter ongegrond. Vanaf de aftrap voor de tweede helft schakelt Palace een aantal versnellingen hoger. De achterste vier slaan met grote regelmaat het middenveld over, waarbij meestal Scowcroft wordt gezocht én vaak ook nog gevonden. Nog binnen de minuut na aftrappen belandt zo’n lange peer via Scowcroft bij de vrijstaande Soares en die jaagt de bal met een lage schuiver tegen de touwen, 1-0. het grote talent dat al een tijdje in de vergetelheid dreigde te geraken, lijkt eindelijk weer op te bloeien.
Voor Palace is de druk nu echt van de ketel en er kan nu vrijuit worden gevoetbald. Barnsley komt er de eerstvolgende 25 minuten niet meer aan te pas. Watson heeft grip op het spel en slechts de goede doelman Steele houdt Barnsley in de wedstrijd. Zelfs als Palace de teugels iets laat vieren, komt Barnsley niet meer echt gevaarlijk in de buurt van Speroni. Het is wachten op de genadeklap en 7 minuten voor tijd komt deze van de voet van de bonkige Scowcroft. Via de kluts en uit de draai mag de target man zich niet alleen Man of the Match noemen (hoewel de deskundigen die eer voor Tom Soares reserveren), maar ook jubilaris, aangezien het om zijn 100e treffer als profvoetballer gaat.
De Holmesdale Stand is echt een plaatje
In de slotfase wordt het grote talent Sean Scannell nog vervangen door de eveneens zeer talentvolle Ashley-Paul Robinson. Scannell is een donkere jongen met Iers paspoort die vooral als winger maar ook als tweede spits uit de voeten kan. Je zou hem kunnen vergelijken met Aaron Lennon, maar qua techniek heeft Scannell veel meer in huis. De kracht van de Palace Academy wordt nog eens extra geëtaleerd als Ben Kudjodji in blessuretijd Clinton Morrison mag vervangen en zijn debuut bij de senioren maakt. TMD is glad all over voor wat betreft zowel de tweede helft als de behaalde winst. We nemen er nog eentje in de reeds eerder gememoreerde bar en zetten daarna koers richting Norwood Junction. Voordat we dit metrostation bereiken, maken we eerst nog plaats voor de uitgerukte brandweer. Vuur is echter nergens te bekennen. Wellicht ging het om een loos alarm.
Selhurst Park is mooi gelegen in een woonwijk, gelegen op een heuvel
Terug bij ons hotel, worden de kamers ingericht en als we zover zijn, gaan we op zoek naar een Italiaans etablissement, waarvan ik de naam helaas glad ben vergeten. Dat vinden we al snel, maar de kwaliteit van de gerechten kan niet tippen aan die van La Bella Italia in Liverpool. Bovendien heeft liefhebber Waldorf ook nog de onkans om een luid smakkende kleuter naast te hebben. We nemen er nog een paar in de langste pub van London, The Dickens Tavern. Terug in ons verblijf getroostten Waldorf en TMD zich de moeite om Match of the Day te volgen, maar laatstgenoemde sluit al snel zijn zwaargeworden oogleden en verzekert zich van een plaats in dromenland.
Dag 2: Zondag 16 maart
De wekker van TMD ben ik ruimschoots voor, als ik even na 07.00am besluit om onder de douche te springen. Na deze opfrisbeurt volgt TMD in mijn kielzog en rond negen uur staan beide heerschappen weer zo fris als een hoentje in de startblokken voor het vervolg van onze London trip.
Als ook de Waarnemer en LB03 zich present melden, besluiten we om op zoek te gaan naar een geschikte plaats om te ontbijten. Eerst dienen onze twee metgezellen, LB03 en De Waarnemer echter uit te checken in de Quality Crown, aangezien hun verblijf in London helaas al ten einde loopt. Na het uitchecken lopen we richting Paddington Underground Station. Bij de eerste de beste eetgelegenheid lopen we naar binnen en bekijken we de menukaart. Gezien mijn voorkeur voor een Old fashioned English Breakfast is de keuze wat mij betreft snel gemaakt. Ook mijn mede-reizigers hebben niet al te lang nodig om tot een keuze te komen en reden tot klagen heeft naderhand niemand van ons viertal.
Na het nuttigen van het ontbijt begeven we ons naar de underground, alwaar we afscheid nemen van de Waarnemer en LB03. Hierna is het tijd om ons te begeven naar onze plaats van bestemming voor vandaag, Craven Cottage, de thuishaven van Fulham FC. Vandaag nemen ‘The Cottagers’ het op tegen the self proclaimed people’s club from Merseyside, Everton Football Club. Mijn persoontje en ‘The Toffees’, een love-affair die inmiddels al ruim 23 jaar geleden begon.
Aangekomen op Putney Bridge Station stappen we uit en begeven ons bovengronds. Daar slaan we links- en na 50 meter naar rechtsaf. Op het eind van de straat wederom rechts en we staan bij ons eerste beoogde rustpunt van deze nog prille dag. ‘Eight Bells’ staat te lezen op het grote uithangbord. Niet geheel toevallig vergezeld van een beeltenis waarop acht klokken staan afgebeeld. The away-pub bij uitstek heb ik van verschillende Evertonians te horen gekregen. Ook mijn vaste contact in Engeland heeft aangegeven deze pub als uitvalsbasis te zullen gebruiken voorafgaande aan de wedstrijd tegen Fulham.
Wat Harry er ook bij vertelt, is dat de pub enigszins aan de kleine kant is. Dit in combinatie met de doorgaans massive away-support van Everton, bestaat de mogelijkheid dat we buiten onze ‘pints’zullen moeten nuttigen. Het weerbeeld is echter niet bijzonder uitnodigend voor zo’n drinking session onder de blote hemel. Gezien dit gegeven besluiten we om toch maar eens een poging te wagen om een plekje binnen te bemachtigen. Binnengekomen in een meer dan stampvolle pub, worden we vrijwel meteen welkom geheten door Harry.
Binnen zijn we, nu nog proberen bij de tap te komen voor het lessen van mogelijk opkomende dorst. Dit gaat uiteindelijk vrij gemakkelijk gezien de enorme drukte binnen de muren van ‘The Eight Bells’. Terug bij Harry, zien we dat een groep 50-plussers aanstalten maakt om op te staan. Het blijkt hier om Zwitsers te gaan, die blijkbaar behoren tot een Kajakclub. Onderzoek naderhand wijst uit dat de pub haar naam aan deze sport te danken heeft. De groep voelt zich duidelijk niet op zijn gemak in deze omgeving en weten blijkbaar niet wat hun overkomt. De Zwitsers die allemaal over een zeer gebrekkig vocabulaire aan Engelse taal blijken te beschikken proberen zich een weg naar de uitgang te banen. Veel verder dan ‘Sorry’ en ‘Thank you’ komt men niet en als TMD hun dan ook nog een ‘Gruss Gott’ en ‘Servus’ toewenst is men echt met stomheid geslagen. Wrong time, wrong place!
Niet alleen binnen bij ‘Eight Bells’, maar ook nog eens een zitplaats, wat een luxe. Dat de ‘Eight Bells Pub’ een echte away-pub is, blijkt duidelijk aan de grote borden, waar met krijt op staat geschreven: ‘Welcome to all Evertonians. For your food and your drinks. By football fans, for football fans.’ Hoe dan ook, de Foster’s smaken uitstekend en de toon voor de dag is gezet, naar later zal blijken.
Rond 12.45 uur geeft Harry aan dat het tijd wordt om ons te begeven naar het stadion. Gekozen wordt voor de route door het park en al snel is me duidelijk dat Fulham niet bepaald in een Londonse achterwijk is gehuisvestigd. Na een wandeltocht van ongeveer 15 minuten duiken de contouren van Craven Cottage voor ons op en even later nemen we plaats op de Putney stand, Neutral Area.
Aangezien Harry bij het plannen van deze trip, nog niet 100% zeker wist of hij naar deze wedstrijd kon gaan dus geen kaarten voor the away-end. Nu is dat volgens Harry geen enkel probleem, aangezien onze tribune toch full of Evertonians zal zijn.Nu ben ik eerlijk gezegd sowieso een ‘traditionalist’ op het gebied van stadions. Geef mij De Baandert, Goodison Park, De Adelaarshorst en ja, ook Sportpark Schoonenberg te allen tijden maar boven futuristische hoogstandjes als ‘The Emirates Stadium’, Amsterdam Arena en the new look Wembley. Craven Cottage maakt dan ook meteen een overweldigende indruk op me. Wat een beauty, meteen neemt mijn sympathie voor deze Londonse club een enorme stap vooruit. Schitterend gelegen aan the River Thames, straalt en ademt dit stadion een pure voetbalsfeer uit.
Pronkstuk van Craven Cottage is Fulham Lounge
Als beide ploegen het veld opkomen, blijkt dat Harry niets teveel gezegd heeft. The Neutral End blijkt alles behalve neutraal te zijn. ‘It’s a grand old team to play for, it’s a grand old team to support’ en het ‘Everton…Everton…Everton’ weerklinkt massaal vanaf de Putney Stand. De oudste club van Liverpool staat in Engeland bekend om haar massive away-support en vandaag vormt geen uitzondering op die regel.
Everton begint in dezelfde opstelling als afgelopen woensdag tegen het Italiaanse Fiorentina in de Uefa-cup. In het doel de Amerikaanse no: 1. Tim Howard. De verdediging bestaat uit rechtsback Phil Neville, het centrale duo Joseph Yobo en Phil Jagielka en het beest op linksback, Joleon Lescott. Gelegenheidsback, aangezien zijn beste positie centraal achterin is. Ook spelend op zijn minder favoriete stek behoort de in Birmingham geboren Lescott echter tot het keurkorps van Fabio Capello, alsook zijn voorganger Steve McLaren. Het middenveld wordt gevormd door ‘The Enforcer’ Lee Carsley in een defensive midfielder rol. Op rechts staat ‘The Spanish Magician’ Mikel Arteta en op links staat voormalig Ajacied Steven Pienaar (gehuurd van Borussia Dortmund). De rol van aanvallende middenvelder wordt vandaag, bij afwezigheid van de geblesseerde Tim Cahill vervuld door Leon Osman. De aanval tenslotte wordt gevormd door de onvermoeibare en pijlsnelle Andy Johnson en goalmachine Yakubu Ayegbeni.
Afgelopen woensdag tegen Fiorentina hebben deze elf spelers mij een van de allerbeste wedstrijden ooit door Everton voorgeschoteld. Iedereen die deze wedstrijd in zijn geheel heeft gezien zal nooit begrijpen hoe het mogelijk is dat niet EFC, maar Fiorentina de tegenstander van PSV zal zijn in de volgende ronde van de Uefa Cup. Mede hierdoor heb ik goede hoop dat mijn negatieve spiraal van geen ‘in the flesh’ overwinning van EFC sinds 1996 vandaag zal worden doorbroken. Daartegenover staat dat sinds de invoering van het Premiership, bij een ontmoeting tussen beide ploegen, altijd de thuisspelende ploeg met de drie punten aan de haal ging.
Beide ploegen beginnen erg afwachtend aan de wedstrijd. Everton is nog zichtbaar vermoeid van de slijtageslag tegen Fiorentina en probeert Fulham het spel te laten maken. Echter ook Fulham is geenszins van plan om vol op de aanval te spelen dat is gezien de precaire situatie van de Londoners op de ranglijst volledig te begrijpen. De in 1879 opgerichte club staat op een negentiende plaats, zeven punten achter op een veilige plaats. Voor beide ploegen dus een must win game. Fulham in de strijd tegen degradatie en voor Everton in de strijd om Europees voetbal. Het team van David Moyes is in een nek aan nek race verwikkeld met ‘the neighbours from hell’ en kan zich geen puntverlies permitteren.
In de 13e minuut slaat het noodlot echter toe. Andy Johnson raakt geblesseerd aan zijn lies en moet vervangen worden. Aangezien de twee talentvolle aanvallers James Vaughan en Victor Anichebe beiden geblesseerd zijn, is Moyes genoodzaakt zijn spelsysteem te wijzigen. Tony Hibbert komt in de ploeg en neemt de positie van Phil Neville over, waardoor deze doorschuift naar het middenveld. Niet bepaald mijn droomopstelling, maar de blessures beginnen zo langzamerhand hun tol te eisen van de uitgerekte selectie van ‘The Blues’.
Echt veel beter wordt het er niet op. Fulham hinkt op twee gedachten, vol gaan voor de overwinning of toch maar met wat meer zekerheid achterin? Everton daarentegen blijft loeren op dat ene foutje bij de tegenstander. Een tactiek die dit seizoen al vaker zeer succesvol is gebleken. Passie, inzet en strijd is er genoeg, maar kansen zijn er niet of nauwelijks. De rust wordt dan ook bereikt met een 0-0 stand.
Na de rust komt Fulham iets feller uit de startblokken. Klaarblijkelijk beseft trainer Roy Hodgson dat de Cottagers vrij weinig opschieten met een punt en dat een overwinning een absolute must is vandaag. Bij Everton staat Yakubu voorin op een eiland en het is moeilijk om te zien waar vandaag dat zo gewenste doelpunt vandaan zal moeten komen.
In de 67e minuut wordt een mislukte voorzet van Everton rechtsback Tony Hibbert onderschept door Kasey Keller. De doelman geeft de bal snel op links aan ex-Evertonian Simon Davies. De international van Wales stoomt op langs de zijlijn en geeft een perfecte pass op een andere ex-Toffee, Brian McBride. De Amerikaanse routinier laat zich dit buitenkansje niet ontnemen en kopt de verdiende 1-0 tegen de touwen.
Niemand kan beweren dat Fulham geen mooi stadion bezit
Na de achterstand wisselt David Moyes de zichtbaar vermoeide Steven Pienaar voor Leighton Baines en dirigeert hij Joleon Lescott naar voren als partner van Yakubu. Helaas mag dit niet meer baten en Everton verliest volkomen terecht van een feller Fulham. Duur puntverlies in de strijd om de vierde plaats, die recht geeft op voorronde Champions League. Het verlies betekent ook dat ondergetekende wederom verstoken blijft van een overwinning voor Everton. Laatste keer dat ik aanwezig was bij een overminning van ‘The Toffees’, was in 1996. Twee doelpunten van Daniel Amokachi bezorgden de oudste club van Liverpool destijds de overwinning op Newcastle United.
Eenmaal buiten het stadion lopen we naar de afgesproken pub. Ditmaal is ‘The Larik’ ons beoogde rustpunt. Reden dat we deze pub verkiezen boven ‘The Eight Bells’, is de grotere ruimte en het gegeven dat er enkele grote schermen hangen voor de live-uitzendingen van Sky Sports. Aangezien Harry en Matt beiden woonachtig zijn in London en lid van de ESCLA (Everton Supporters Club London Area), hebben ze een grotere afkeer van bepaalde Londonse clubs dan de gemiddelde Evertonian. Tottenham Hotspur is zo’n club die op bitter weinig sympathie kan rekenen van beide heerschappen. En laat net deze club nu te bewonderen zijn in hun uitwedstrijd bij Manchester City.
Aangekomen bij ‘The Larik’ blijken meerdere Evertonians de pub gevonden te hebben. Al snel is duidelijk dat het hier allemaal leden van ESCLA betreft. Volgens Matt is deze supportersclub van Everton de grootste van zijn soort in London. Clubs als Manchester United, Liverpool en Aston Villa hebben aanzienlijk minder leden.
Opeens vraagt Harry belangstellend wat Fortuna eigenlijk gemaakt heeft, omdat ik het er nog niet over gehad heb. Als ik vertel dat we thuis met 0-7 zijn vernederd door MVV, nota bene de grootste rivaal in onze divisie, vallen enkele Evertonians zo ongeveer van hun stoel vol ongeloof. ‘Seven fucking Nil?’, is het enige wat de buurman van Harry kan uitbrengen. ‘Fucking hell mate, we’ll never ever lose 7-0 to Liverpool, home or away, no fucking way!’, is een andere reactie. Ik doe er maar het zwijgen toe en hoop uit de grond van mijn hart, dat het tegendeel nooit bewezen zal worden.
De Foster’s smaken wederom uitstekend en in een zeer strak tempo worden de ‘pints’ weggewerkt. Tottenham Hotspur heeft inmiddels een 0-1 voorsprong verspeeld en staat met 2-1 achter tegen City. Dit tot groot genoegen van vrijwel alle Evertonians. Als er plotseling enkele Everton-songs worden gescandeerd, verandert de stemming van de blondine achter de bar. Nors wordt gevraagd of men wil stoppen met zingen. Helaas voor haar is door de combinatie van clubliefde en alcohol deze oproep aan dovemansoren gericht . Als gedreigd wordt met het inschakelen van de politie, verkiezen we om ons dan maar te verplaatsen naar ‘The Eight Bells Pub’. Nadat we hier nog enkele ‘pints’ genuttigd hebben, besluiten we dat het tijd wordt om een hapje te gaan eten. Als we afscheid genomen hebben van Harry en zijn vrienden, begeven we ons naar Putney Bridge alwaar we de underground naar Paddington nemen.
Dat we op zoek waren zijn een Italiaans restaurant, maar uiteindelijk bij een Indisch belanden, heeft te maken met zowel het schaarse licht alsook het redelijk hoge alcoholpromillage in ons lichaam. Desondanks smaakt het eten voortreffelijk en voldaan keren we dan ook terug naar ons hotel. Daar aangekomen, treuzel ik niet al te lang meer en strijk neer op mijn bed, alwaar ik als een blok in slaap val.
Dag 3: maandag 17 maart
Na een goede nachtrust en een verfrissende douche begeven we ons naar de receptie van het hotel. Nadat we ons uitgecheckt hebben, besluiten we om te ontbijten in dezelfde eetgelegenheid als gisteren. Hierna gaan we kort met de underground naar Oxford Circus en lopen nog vlug enkele winkels binnen. Om niet al te zeer in tijdnood te komen besluiten we om ruimschoots op tijd de bus naar Stansted te nemen, om eventueel daar nog wat te eten.
Aangekomen op het vliegveld, zien we hoe voormalig Beatle Paul McCartney, uitgekleed is geworden door zijn ex-vrouw Heather Mills. 24.3 million GBP. Geld dat hij mijn inziens beter in zijn lievelingsclub had kunnen investeren.
Ruimschoots op tijd arriveren we bij onze ‘gate’, met bestemming Eindhoven. Helaas heeft ons vliegtuig een kleine vertraging. Als we uiteindelijk toch aan boord kunnen, blijkt dat een passagier op de verkeerde vlucht heeft plaatsgenomen. Beetje vreemd dat zoiets mogelijk is met een driedubbele controle, maar echt veel vertraging levert het niet op.Voordat we opstijgen, spreekt de gezagsvoerder de passagiers toe. Hij geeft aan dat de vertraging is ontstaan omdat men niet kon landen in verband met een andere vlucht uit Zweden die priority had. Hoe dan ook, hij zal proberen om zoveel mogelijk verloren tijd in te halen tijdens de terugvlucht.
Waar ik wat in de Voetbal International lees, krijgt TMD een heel verhaal te horen over excursies, vliegreisjes en mogelijk verloren shawls. De piloot, het moet gezegd worden, houdt zich aan zijn belofte en nauwelijks drie kwartier later, landen we met een rotgang op Eindhoven Airport. Even flink bijremmen en triomfantelijk klinkt er klaroengeschal door het vliegtuig. ‘Thank you ladies and gentlemen, welcome on yet another Ryanair flight that’s stipt on time!’ Dit wordt gevolgd door een klaterend applaus en gejoel. Op zo’n manier ben ik nog nooit geland, maar kan de humor ervan wel waarderen.
Als we door de douane zijn, staat onze chauffeur ons al op te wachten en snel vertrekken we richting thuisfront. Wederom een zeer geslaagde England-trip en in tegenstelling tot andere sites deden wij het voor eigen plezier.
Groeten de Anglofielen,
TMD
Waldorf
