West Ham United gaat na dit seizoen Upton Park verlaten. Voor ons reden te meer om dit prachtige stadion in de Londense volksbuurt nog een laatste keer te bezoeken. Niet voor het eerst reizen we mee met de mannen van de Belgian Irons. Op de dag na de emotionele wedstrijd van Fortuna tegen FC Oss staat de wedstrijd West Ham vs Sunderland op het programma. Toevalligerwijs stond datzelfde affiche ruim negentien jaar geleden, toen ik Upton Park voor de eerste keer bezocht, ook op het programma. De cirkel is voor mij na vandaag dus helemaal rond.
We schrijven kerst 1996 als ik voor het eerst met enkele vrienden de oversteek naar Engeland maak om een voetbalwedstrijd te bezoeken. Nadat we op Boxing Day Queens Park Rangers vs Norwich City hebben bezocht, is het twee dagen later de beurt aan Upton Park (a.k.a. The Boleyn Ground). West Ham heeft in de competitie op dat moment een slechte serie van zeven wedstrijden zonder overwinning achter de rug. De druk op de ploeg van Harry Redknapp is dan ook groot. Het team bestaat dan uit spelers als Ludek Miklosko, Ian Bishop, Julian Dicks, Iain Dowie en … huidig trainer Slaven Bilic. West Ham wint de wedstrijd onder het oog van 24.077 bezoekers met 2-0. Bilic en de Roemeen Florin Raducioiu scoren de doelpunten. Upton Park is dan nog niet verbouwd en heeft een capaciteit van circa 25.000. De fanshop wordt gevormd door twee aan elkaar gekoppelde houten bouwketen. Ook in Oost Londen is er in de loop van de jaren veel veranderd.
Oud en nieuw
In de periode na 1996 kom ik geregeld in Engeland en Schotland om een wedstrijdje te bezoeken, maar Upton Park wordt veruit het vaakst bezocht. West Ham heeft dan ook mijn grootste sympathie van de overzeese clubs. Vandaag zie ik de Hammers voor de zestiende keer aan het werk, waarvan de twaalfde keer in een thuiswedstrijd. Om de statistieken compleet te maken, wordt het vandaag de tiende keer dat ik met de Belgian Irons mee ga.
Het is eind december als ik Niels pols om te vragen of hij interesse heeft in een tripje naar Londen. Na kort overleg met zijn wederhelft gaat hij overstag. Direct mail ik Guy met het verzoek ons op de reservelijst te plaatsen (de reis is op dat moment al volgeboekt). Vier dagen later komt het verlossende mailtje ‘Er is plek voor jullie’. Twee weken later hoort Martijn bij een van zijn spaarzame bezoeken aan een thuiswedstrijd van Fortuna van onze trip. Hij wilt graag mee, de vorige drie reizen met de Belgian Irons zijn hem uitstekend bevallen. Een dag later komt ook voor Martijn goed nieuws: ook voor hem is er plek in de bus. De voorpret en het regelen kan beginnen!
Het lastigste te regelen blijkt het vervoer van en naar de opstapplaats in Kruibeke. Aangezien we alledrie toch wel graag een pintje willen drinken, is zelf rijden geen optie. Gelukkig biedt Niels’ schoonfamilie uitkomst: schoonvader John zal ons brengen, schoonbroer Remco komt ons halen.
Nadat Fortuna op vrijdagavond de emotionele, beladen en mogelijk laatste thuiswedstrijd uit haar historie met 3-0 heeft gewonnen van FC Oss, spoeden we ons met een goed gevoel naar huis. Spelers en supporters hebben aangetoond dat de club nog wel degelijk leeft en de eerste geluiden over de opbrengsten van de aandelen- en certificatenverkoop stemmen ons hoopvol over de nabije toekomst. Veel tijd om na te genieten in het volle supportershome is er echter niet, over enkele uren rammelt de wekker.
Aangezien de wedstrijd op het vroege tijdstip van 13.45 uur wordt gespeeld, vertrekt de bus ook vroeger dan normaal. Om 5.30 uur worden we verwacht in Kruibeke. Dat betekent dat we om 04.00 uur vanuit thuis mogen vertrekken. Alsof ze het zo hebben afgesproken worden zowel Niels als Martijn op exact hetzelfde moment luid toeterend mijn straat ingereden. Voordat woedende buurtbewoners ons kunnen attaqueren, maken we dat we wegkomen.
Iets na de klok van vijven nemen we de afrit van Kruibeke, alwaar ook de overige busgangers die hier opstappen langzaamaan arriveren. Keurig op tijd rijden de bekende chauffeurs Rudy en Noenkel hun dubbeldekker voor en kunnen we de koude buitenlucht inruilen voor de warme en comfortabele bus.
Wanneer we net koers hebben gezet richting de volgende opstapplaats in Gent, worden de meegenomen broodjes in sneltreinvaart soldaat gemaakt. De druk van het eerste ‘Jupke’ is groot. De uitdrukking ‘Laten we elkaar geen mietje noemen’ wordt door Martijn speciaal voor deze gelegenheid nog eens van stal gehaald. Met gepaste trots mag ik dan ook vermelden dat we om exact 5.49 uur voor de eerste keer toosten. Een ritueel dat vandaag nog menig keer zal volgen.
Nadat we de overige reizigers hebben opgehaald in Gent en Loppem, gaat het in sneltreinvaart richting Calais. Ook vandaag bestaat de bus uit een bont en aangenaam gezelschap. Voor en achter ons hebben zich enkele fans van Zulte Waregem en Waasland Beveren genesteld, terwijl de achterzijde van de bus wordt bevolkt door een groep aanhangers van Roeselare. Buiten ons drieën reizen er vandaag slechts twee andere Nederlanders mee. En dat vinden we eigenlijk wel prima. Een enkele uitzondering daar gelaten, bij een reis als vandaag hebben we het liefst met Belgen te maken. De reis verloopt heel voorspoedig en tegen de klok van acht uur bereiken we Calais. Van de beruchte ‘jungle’ die binnenkort wordt afgebroken, krijgen we niks mee.
De shuttle is in zicht
Het is nog erg rustig en we rijden dan ook snel door richting de paspoortcontrole. Slechts één persoon heeft (om mij onbekende reden) wat problemen om door de douane te komen, maar mag zich even later gelukkig alsnog bij de rest van de Belgian Irons voegen. Wat minder gelukkig is, is de keuze van het schoonmaakpersoneel om nét nu de toiletten te gaan reinigen. De nood bij een aantal reizigers is behoorlijk hoog, waardoor er zich in het eerstvolgende half uur een rij voor het toilet van de bus zal vormen.
Onder het genot van de traditionele cd met Engelse muziek en het uitzicht op het Engelse landschap rijden we richting Londen. Nog voordat we de Engelse hoofdstad hebben bereikt, is onze eerste lege krat een feit. Wederom een prestatie waar we best trots op zijn. U begrijpt het goed, voor een Fortunees ligt de lat van prestaties tegenwoordig niet meer zo hoog 🙂
Als we de vaste stophalte van ‘The Miller’s Well’ bereiken, hebben we nog ruim twee uur de tijd tot aan de aftrap. Martijn en ik opteren voor een degelijke lunch in deze pub, Niels wilt liever eerst een rondje rondom het stadion maken om enkele mooie plaatjes te schieten. Ook vandaag geldt het principe van ‘samen uit, samen thuis’ dus wandelen we gezamenlijk richting Upton Park.
De eerste blik op het stadion na onze wandeling
Het is nog vroeg en de verkopers van merchandise en programmaboekjes zijn nog bezig hun kraampjes in te richten. Onderweg informeert een local ons over het feit dat Sam Allardyce voorheen trainer van de Hammers was en vandaag de dag Sunderland traint. Niet dat we dit niet zelf al wisten, maar toch aardig van de goede man. Via de achterzijde van de East Stand lopen we via een steegje en de woonwijk naar de bekende Green Street.
Green Street hoort bij West Ham
Via de hoofdingang met de bekende poorten bereiken we de fanshop, waar we na een kort rondje alleen met een programmaboekje en een sjaal naar buiten lopen. Voor de ingang worden we aangesproken door twee andere Fortunezen. Zij zijn vanochtend vanuit Köln speciaal voor deze wedstrijd naar Londen gevlogen.
Onze magen zijn inmiddels dusdanig aan het rommelen geslagen, dat we snel de Hammers Social Club induiken. De geserveerde hamburger, cheeseburgers en fries verdienen niet bepaald een Goodyear-ster, maar het is beter dan niks. Met een frisse pint of Carlsberg wordt het voedsel weggespoeld. Nadat we ook op de bovenverdieping geen zitplaats kunnen bemachtigen, houden we het voor gezien in dit warme etablissement. Het gebrek aan nachtrust, het matige eten en de rijkelijk genuttigde biertjes beginnen voor mij inmiddels voorzichtig hun tol te eisen. Een voorgesteld bezoek aan ‘The Boleyn’ sla ik dan ook over. De frisse lucht heeft even mijn voorkeur.
We mogen vandaag plaatsnemen op de Lower Stand van de Bobby Moore tribune. Het zicht op het veld is er niet ideaal, maar je kunt wel de hele wedstrijd staand naar de wedstrijd kijken. Voordat die gaat beginnen, wordt er nog wat gedronken in de catacomben onder de tribune. Waar Niels en ik even geen behoefte aan alcohol hebben, begint Martijn vrolijk aan Carlsberg uit een plastic flesje. Hoewel ik het gevoel heb dat dit pilsje hem niet zo makkelijk afgaat, is respect toch op zijn plaats.
De achterkant van de East Stand
West Ham maakt een prima seizoen door. Vriend en vijand werden verrast door uit te winnen bij Arsenal, Liverpool en Manchester City. Momenteel nemen de Hammers de zevende plek op de ranglijst in. Ook in de FA Cup loopt het naar wens. Enkele weken geleden werd Liverpool via een replay verslagen, vorige week werd er overtuigend met 1-5 gewonnen bij Blackburn Rovers.
Tegenstander Sunderland daarentegen heeft het een stuk moeilijker. De club waar Dick Advocaat het seizoen als trainer begon, maar inmiddels alweer vertrokken is, bungelt onderaan de Premier League. Oud West Ham-spits Jermain Defoe levert met tien treffers nog steeds zijn bijdrage. Ook Patrick van Aanholt draait met drie doelpunten als linksback een aardig seizoen. Andere bekende gezichten zijn Jermain Lens en Ola Toivonen. De ploeg van Allardyce zal alle zeilen bij moeten zetten om in de hoogste divisie te blijven. Tot overmaat van ramp trekt de club al een tijdlang negatieve publiciteit aan doordat speler Adam Johnson terecht staat voor seksuele delicten met minderjarige meisjes. De club kon dan ook niet anders dan Johnson ontslaan.
Het mooiste moment bij thuiswedstrijden van de Irons is wanneer bij opkomst het ‘Forver blowing bubbles’ wordt gedraaid. Na enkele regels wordt de muziek uitgezet en zingt het hele stadion uit volle borst verder. Ook vandaag zorgt dit weer voor kippenvel. Hopelijk worden dit soort tradities in het nieuwe stadion voortgezet.
West Ham begint de wedstrijd iets sterker dan haar tegenstander. Na een kleine twintig minuten noteren we de eerste grote kans wanneer Mark Noble de bal na een voorzet van Manuel Lanzini keihard tegen de onderkant van de lat knalt. Noble speelt al zijn hele leven voor de Hammers en krijgt op paasmaandag een eigen ‘testimonial’. Dit vanwege zijn 300e wedstrijd die hij recent voor de club speelde. Vele oud-gedienden zullen hun opwachting maken en Upton Park is nu al uitverkocht. Het tekent het respect dat de fans voor Noble hebben.
Clubicoon Mark Noble krijgt binnenkort zijn eigen testimonial
Kort na de knal van Noble wordt Sunderland twee keer gevaarlijk. Eerst wacht keeper Adrian te lang met het wegwerken van een bal, waardoor Defoe zijn voet ertussen kan zetten. Daarna belandt een vrije trap van Wahbi Khazri op de bovenkant van de lat. Sunderland speelt zeker niet geweldig, maar doordat West Ham erg onzorgvuldig in de passing is en snel balverlies leidt, mogen de bezoekers hopen op een goed resultaat.
Er staan inmiddels bijna dertig minuten op de klok wanneer Hammers’ rechtsback Sam Byram een diepe bal langs de lijn naar voren knalt. In mijn ogen een veel te harde bal, maar via Van Aanholt belandt deze alsnog in de voeten van Michael Antonio. Die bedenkt zich geen twee keer, snelt het strafschopgebied in en haalt hard met zijn linkerbeen uit. Buiten bereik van Mannone eindigt de bal in de verre hoek, 1-0 voor de Hammers.
Tien minuten later mag West Ham een hoekschop nemen. De openbaring van het seizoen, Fransman Dimitri Payet, neemt de corner en via via komt de bal wederom bij Antonio terecht. Zijn schot in de korte hoek wordt deze keer wél door Mannone uit het doel getikt. De rust wordt even later met een 1-0 stand bereikt.
De volle Main Stand
In de pauze schuil ik even in de catacomben tegen de koude wind. Bij terugkomst op de tribune drijft er een flinke plas cola onder de stoelen waar mijn twee reisgenoten zich bevinden. Over de vraag wie er schuldig is aan deze overstroming, wordt de rest van de dag geen overeenstemming bereikt.
Allardyce heeft zijn ploeg tijdens de thee duidelijk flink toegesproken. Sunderland komt een stuk sterker uit de kleedkamer dan de thuisploeg. Na twee minuten spelen verkijkt James Collins zich op een diepe bal waardoor Defoe vrije doortocht op het doel van Adrian heeft. Defoe schiet echter te gehaast en ziet zijn schot net naast het doel verdwijnen. Sunderland blijft hierna aandringen en West Ham komt maar moeilijk onder de druk uit.
Het zal deels aan het matige spel liggen en het is tevens een algehele tendens in de Premier League, maar de sfeer in het stadion is vandaag helaas erg matig. Buiten enkele keren het ‘Forever blowing bubbles’ en ‘Come on you Irons!’ komt er weinig geluid van de tribunes. Ook de song voor de nieuwe publiekslieveling, Payet, wordt vrijwel niet ten gehore gebracht. Gelukkig wordt dat later in de bus meer dan goed gemaakt door de Belgian Irons.
“We’ve got Payet, Dimitri Payet,
Just don’t think you understand,
He’s super Slaven’s man,
He’s better than Zidane,
We’ve got Dimitri Payet!”
Payet, beter dan Zidane
Er is nog een dik kwartier te spelen als Sunderland-invaller Jack Rodwell de bal van dichtbij in kan schieten. Waar iedereen de gelijkmaker al telt, houdt Adrian zijn doel met een prachtige redding alsnog schoon. Twee minuten later kan invaller Andy Carroll de wedstrijd in het voordeel van de Hammers beslissen. Zijn volley eindigt echter op de lat. Het slotakkoord is voor Rodwell van Sunderland. Zijn schot wordt door een verdediger aangeraakt en gaat daardoor net over het Londense doel.
West Ham behaalt vandaag zijn elfde overwinning van het seizoen en klimt daardoor tijdelijk naar de vijfde plek op de ranglijst. Sunderland blijft op de negentiende plaats staan en heeft na vandaag nog slechts elf wedstrijden om daar verandering in te brengen.
Wedstrijd gedaan, tijd voor onderhoud aan het veld
Na de wedstrijd lopen we rustig terug richting de bus. Onderweg blijft Martijn maar vragen stellen over mijn geplande bezoek aan broodjeszaak Subway. Terwijl ik daar even later op mijn gemak een footlong broodje bestel voor de terugreis, lopen Martijn en Niels alvast door naar The Miller’s Well. De pub zit al helemaal vol, waardoor het Martijn niet lukt om nog tijdig een Foster’s te bestellen. We besluiten dan ook om alvast de bus in te stappen en daar te genieten van een welverdiende koude Jupiler.
The Miller’s Well zal de Belgian Irons gaan missen
De bus zoekt door het drukke Londense verkeer langzaam zijn weg richting autoweg. Wat me wederom opvalt zijn de enorme hoeveelheden afval en puin die in de berm langs de wegen liggen. Om deze milieuvervuiling te verwerken, wordt er nog maar eens een rondje drank gehaald. Ruim voordat we de shuttle bereiken, is ook de tweede drankkaart gesneuveld.
Bij de shuttle aangekomen, ontwaren we een (voor mij) nieuw ritueel. Waar de bus voorheen zonder een enkele controle door de douane kon rijden, moet tegenwoordig iedereen uitstappen voor een paspoortcontrole. Dit biedt ons de kans om snel een sanitaire stop te maken. Ondanks een duidelijk verzoek van onze chauffeurs, moeten we toch een aantal minuten op enkele passagiers wachten waardoor de geplande shuttle niet gehaald wordt. Gelukkig valt de schade mee, we kunnen een half uurtje later alsnog met de volgende shuttle mee.
Eenmaal aangekomen in Calais, maken we ons op voor het laatste deel van de busreis. Links en rechts vallen medereizigers in slaap. Dat geldt niet voor mijn buurman en achterburen, zij stappen in Loppem uit en hebben nog een bezoek aan het casino van Oostende op het programma staan. Wij hebben hele andere plannen: het vol maken van de derde ‘zuipkaart’. Niels geeft eerlijk aan dat hij zijn alcoholquotum voor vandaag bereikt heeft. Martijn en ik laten ons niet kennen en maken de derde kaart vakkundig vol, waarna er nog twee losse pintjes per persoon worden besteld. Ook achttien uur na vertrek zijn de biertjes nog steeds ijskoud. Een verdienste van het goede en harde werk dat chauffeurs Rudy en Noenkel de hele dag doen, chapeau heren!
Nog even volhouden!
Na de haltes Loppem en Gent is de bus voor een groot deel leeg. Rond 22.45 uur bereiken ook wij onze uitstapplek in Kruibeke. Remco staat ons daar al op te wachten, waardoor we direct richting Nederland door kunnen. Het duurt niet lang of Martijn knijpt, ter voorbereiding op de radio-uitzending van morgen, een oogje toe. Via Eindhoven bereiken we een uurtje later zijn woonplaats Echt, waarna ook ik rond de klok van twaalf uur thuis wordt afgezet.
Twintig uur van huis voor een voetbalwedstrijd van twee keer drie kwartier. Collega’s, familieleden en onze wederhelften verklaren ons voor gek, maar we hebben er toch weer prima van genoten. En wanneer West Ham vanaf volgend seizoen in het nieuwe stadion speelt, zullen we zeker weer een keer met de Belgian Irons meereizen. Bij deze bedanken we Guy, Luc, Rudy, Noenkel, John en Remco voor de goede organisatie, de goede zorgen en de veilige reis!
