Zaterdagmorgen 12 november, 04.00 uur. Wat een teringherrie op dit vroege uur! Enigszins geïrriteerd grijp ik naar de veroorzaker van deze overlast. Al snel realiseer ik me echter dat er een grondige reden is voor deze vroege wake-up call. Vandaag staat er een trip door de kanaaltunnel op het programma. Groundhopping in ‘Good old England’, zo wordt een wekker ook op dit tijdstip een goede vriend.


Ondanks dat de meeste Europese competities pas een maand of drie maanden gaande zijn, hebben we dit weekend al de derde onderbreking van het programma wegens interlandverplichtingen. Normaal heb ik een hekel aan dit soort ongein, maar dit weekend zijn er verzachtende omstandigheden. Een week of zes geleden werd er geopperd om dit interlandweekend te gebruiken om weer eens een wedstrijdje in het Engelse voetbal te bezoeken. Verschillende opties werden besproken, maar uiteindelijk viel de keuze op Wycombe Wanderers FC, uitkomend in League 2. Het laagste profniveau in de Engelse voetbalpiramide.

Na eerst mijn mede LB’ers te hebben opgepikt gaat het richting Geleen, alwaar Niels, de huisfotograaf van zowel Fortuna alsook deze website, zijn plaatsje op de achterbank claimt. Van daaruit gaat het richting Calais. Met ruim voldoende speling arriveren we na zo’n drie uurtjes rijden bij Le Shuttle.

Eenmaal aan boord van de trein blijkt dat sommige medepassagiers nog wat plamuurwerkzaamheden hebben te verrichten op deze vroege zaterdagmorgen. In de auto achter ons zitten een moeder en dochter van Belgische komaf, waarvan vooral dochterlief druk in de weer is met kwasten, stiften, penselen en allerlei andere gereedschappen. Dit tafereel neemt toch al snel zo’n 45 minuten in beslag en werkt toch enigszins op onze lachspieren.

Als we bijna zijn aangekomen in Folkestone blijkt dat de dames zich zo hebben uitgesloofd om ons onder ogen te komen. Dochterlief stapt uit en vraagt in vloeibaar Engels in welke richting wij onze reis vervolgen. Als wij antwoorden via Dover richting Londen, vraagt ze of het mogelijk is voor hun om ons een tijdje te volgen. De dames zijn op weg naar hun zus/dochter die in Colchester woont en hebben net zoals ons gehoord dat de M20 is afgesloten vanwege een zwaar ongeluk en dat we daardoor moeten omrijden via de M2. Rijden op navigatie is naar eigen zeggen niet hun sterkste punt. ‘No problem’ is ons antwoord.

Als we de trein afrijden blijkt dat het typisch Engels herfstweer te zijn. Het regent en stormt behoorlijk in Folkestone en dat maakt het zoeken van de weg niet makkelijker. Ons navigatiesysteem probeert ons steeds weer de M20 op te sturen, maar wij volgen het bordje Dover. Vorige keer hebben we geprobeerd om de thuishaven van Folkestone Invicta te vinden, maar moesten we die poging onverrichterzake staken. Nu zien we het stadionnetje plotseling opdoemen aan onze linkerkant. Dat is dus iets voor de volgende keer, zo besluiten we. Mede omdat we aannemen dat de beide dames op sleeptouw  niet zo heel erg veel interesse zullen hebben in deze trekpleister voor vier doorgewinterde groundhoppers. Enkele minuten later zien we datzelfde stadion weer opdoemen, wat dus betekent dat we gewoon een rondje hebben gereden.

Bij de volgende afslag gaat het wel goed en even later zitten we op de goede weg richting Dover. Als we even later de M2 oprijden verliezen we de Belgische dames uit het oog. Het verschil tussen 40 mijl en 40 kilometer is blijkbaar niet bij iedereen bekend en als we in onze spiegels de dames ingehaald zien worden door een vrachtwagen is de maat voor ons vol en gaan we ons concentreren op onze eigen beslommeringen.

Een tijdje later stoppen we bij service station Cobham Junction. Hetzelfde service station waar we ook stopten op weg naar Brentford FC. Bij het foodcourt opteren we voor een snelle hap bij La Mexicana. Ik ga voor een burrito beef barbacoa met Mexican rice, salad,cheese, black beans, olives, guacamole en jalapeno peppers met Salsa Inferno saus. Bij de Salsa Inferno saus vraagt de medewerker of hij dat goed gehoord heeft. Ja hoor, Salsa Inferno! ‘Really, Salsa Inferno?’, vraagt hij opnieuw. Als ik weer bevestigend antwoord begint de medewerker te lachen. Als ik hem verzeker dat het een welbewuste keuze is en ik het wel overleven zal, haalt hij zijn schouders op en maakt hij de Burrito af met een flinke schep van deze saus. Moet zeggen, de burrito smaakt prima, maar van de scherpte van de saus had ik meer verwacht.

Tijdens het eten besluiten we om af te stappen van ons persoonlijke plan om eerst een bezoekje te brengen aan het stadion van Woking FC. Vanwege de omleiding via de M2 en het slechte weer hebben we iets teveel tijd verloren.  Nadat iedereen zich de burrito goed heeft laten smaken begeven we ons terug naar de auto en wordt de TomTom ingesteld op Hillbottom Road, High Wycombe.

Een kleine veertig minuten later rijden we Wycombe binnen. Het is inmiddels bijna half twee. Anderhalf uur later dan de oorspronkelijke planning, maar met nog een belangrijk onderdeel op het programma alvorens richting Adams Park te gaan.

Bij Brentford was het Morrisons Supermarket, bij Southend was het Tesco en in Wycombe is het Asda. Michel en Ralf sturen hun winkelkarretjes als volleerde coureurs door de gangen van deze supermarkt. Ieder heeft zijn eigen lijstje af te werken. Die van mij is simpel, Foster’s! De boodschappenlijstjes van Ralf en Michel zijn iets langer, terwijl Niels alleen maar lijkt bezig te zijn met het spotten van een wc. Een kleine twintig minuten later staan we alweer buiten. De buit betreft vijf trays Foster’s, verschillend andersoortig bier, veel chips, chocolade en thee. Met veel passen en meten krijgen we alles in de kofferbak van de Kia Rio geplaatst. Missie volbracht, hoog tijd voor het hoofddoel van deze dag.

Voor £ 5 vinden we een parkeerplaats op zo´n vijf minuten lopen van Adams Park. Het stadion is gelegen aan de rand van een industrieterrein. Normaal gesproken is zo’n locatie niet echt bevorderlijk voor de sfeer en uitstraling van een stadion. Adams Park vormt hier echter zonder meer een zeer positieve uitzondering op. Het stadion werd in gebruik genomen in 1990. Daarvoor speelden de Wanderers vanaf 1895 op hun toenmalige thuishaven Loakes Park, gelegen in het centrum van High Wycombe. Adams Park is vernoemd naar oud speler en aanvoerder Frank Adams. Adams speelde van 1913 tot 1928 voor zijn Wycombe Wanderers en kocht in 1947 Loakes Park en de bijbehorende grond om het vervolgens aan de club te schenken. Uit de verkoop van het perceel bekostigde Wycombe Wanderers de bouw van het huidige Adams Park. Tussen 2003 en 2006 werd het stadion door een naamsponsoring omgedoopt tot Causeway Stadium.

nr_wwfc_mfc-01-1
Het Chemelot van High Wycombe

Adams Park ligt zoals eerder gezegd aan de rand van een  industrieterrein. Wat het bijzonder maakt is dat dit industrieterrein  gelegen is in een vallei. Daardoor is het stadion van drie kanten omsloten door bosrijke heuvels. Het geeft het geheel een pittoreske en landelijke uitstraling. Ook op deze regenachtig en troosteloze dag straalt het stadion een zekere warmte uit. Samen met de opkomende mist door de boomtoppen heeft het ook wel iets mystieks. Kortom, een stadion om het arm van te krijgen als voetbal-romanticus.

nr_wwfc_mfc-05
Adams Park ligt er schitterend bij

Ralf gaat eerst naar het ticket office voor het ophalen van de kaarten om vervolgens met Niels en Michel even de clubshop in te duiken. Ik begeef me ondertussen naar The Scores Caledonian Bar, alwaar ik het afgesproken met Paul, een Evertonian die ik ook weer heb leren kennen via het Grand Old Team forum. Hoog tijd voor een eerste pint van de dag. The Scores Caledonian Bar is een geweldig home voor de fans van Wycombe. Het doet warm en sfeervol aan en er heerst een gezellige drukte. Nog een groot pluspunt, men schenkt er Foster’s!

Nadat ook mijn drie medereizigers hun dorst hebben gelest is het hoog tijd om onze plaatsen gaan op te zoeken. We hebben tickets voor de hoofdtribune aan de lange zijde, ofwel de North Stand. De tribune draagt momenteel de naam Beechdean Stand, vernoemd naar de huidige hoofdsponsor van Wycombe, Beachdean Farmhouse Dairy Ice Cream. Deze lage tribune met een capaciteit van zo’n 1.250 toeschouwers is te bereiken via een kleine trap. Onder de North Stand bevinden zich de kleedkamers, clubshop, spelershome en de Scores Bar. We nemen plaats pal achter de dug out van de tegenstander.

Ondanks dat de Beechdean Stand geldt als de officiële hoofdtribune van Adams Park is het niet de grootste tribune. Dat is de Frank Adams Stand, tegenover ons. Deze redelijk imposante tribune, bestaande uit twee verdiepingen, torent hoog boven de andere stands uit en is ook uitgerust met enkele skyboxen. De capaciteit van deze two tier bedraagt een kleine 5.000 plaatsen. De Frank Adams Stand werd pas in 1996 in gebruik genomen, wat waarschijnlijk ook de reden is waarom het niet als de hoofdtribune wordt aangemerkt.

nr_wwfc_mfc-14
Het is niet zo druk in het uitvak

Links van ons ligt The East Stand (Panache Stand) en is gereserveerd voor de uitsupporters. Zo ook voor de meegereisde Morecambe supporters, die vandaag een flinke reis hebben moeten afleggen vanuit Noord-Engeland. Daar tegenover vinden we The West Terrace ofwel Buckinghamshire New University Terrace. Deze staantribune is waar de fanatieke aanhang van de Wanderers huisvest. De totale capaciteit van Adams Park bedraagt 10.300 plaatsen.

nr_wwfc_mfc-13
The Noisy Stand

Het ziet er allemaal idyllisch uit, kijkend naar de overkant met de heuveltoppen die hoog boven het stadion uittorenen en de bladverliezende bomen met de mist die daartussen lijkt te blijven hangen. De grauwe regensluier werkt in deze welhaast sfeerverhogend. Tegelijkertijd heeft het ook iets troosteloos. Voetbal in de kelder van het Engelse profvoetbal, hopende op de dag dat de zon door de boomtoppen heen breekt. Adams Park is écht een stadion om verliefd op te worden en eigenlijk geldt dat ook voor de club Wycombe Wanderers.

Wycombe Wanderers werd opgericht  in 1887. Een groot deel van haar historie speelde de club op amateurniveau. Dat was een bewuste keuze van het bestuur die van de Wanderers de beste amateurclub aller tijden wilden maken. In 1985 accepteerde men noodgedwongen, door teruglopende toeschouwersaantallen promotie naar de National League. In 1993 promoveerde men naar The Football League. De bijnamen van Wycombe Wanderers zijn ‘The Blues’ (om duidelijke redenen) en ‘The Chairboys’. Deze naam heeft men te danken aan de geschiedenis van High Wycombe als stad van de meubelmakerij. In 1887 waren er meer dan 100 meubelfabrieken en werden er 5.000 stoelen per dag geproduceerd. Veel toenmalige spelers van The Wanderers verdienden hun brood dan ook in die fabrieken, dus is de bijnaam ook makkelijk te verklaren.

nr_wwfc_mfc-12
De Adams Stand is de feitelijke hoordtribune van Wycombe Wanderers

Tegenstander Morecambe FC komt uit Lancashire en werd opgericht in 1920. In 2007 promoveerde de club voor de eerste keer naar The Football League. De officiële bijnaam van Morecambe  luidt ‘The Shrimps’. Vernoemd naar de belangrijkste bron van inkomsten in de streek, de garnalenvisserij. Die shrimp (garnaal, red.) valt ook terug te zien in het clublogo. Andere bijnamen zijn ‘The Red and Black Army’ en  ‘The Seasiders’.

Tijd om eens een blik te werpen op de selecties van beide clubs. Bij Morecambe komen we niet al te veel bekende namen tegen, of het moet die al van Lee Molyneux zijn. Een product uit de jeugdopleiding van Everton FC. Bij de thuisploeg is dat iets anders. Daar speelt waarschijnlijk de grootste nog actieve cultheld uit de lower leagues. Adebayo Akinfenwa, ofwel ‘The Beast’. Deze imposante verschijning is een begrip in het Engelse voetbal. Inmiddels 34 jaar, 1 meter 80 groot en 102 kilo schoon aan de haak. Akinfenwa noemt zichzelf graag ‘The world’s strongest football player’ en, eerlijk is eerlijk, ik denk dat er weinig collega spelers zijn die dit face-to-face met hem zouden bestrijden.

nr_wwfc_mfc-22
Line up met de vier mascottes

De wedstrijd begint met een minuut stilte in het kader van Remembrance Day. De dag waarop Engeland de soldaten herdenkt die het grootste offer brachten tijdens de verschillende veldslagen in de historie van het koninkrijk. Het symbool van Remembrance Day is de klaproos (Poppy) en wordt met trots gedragen door miljoenen Engelsen. De minuut stilte is zoals gewoonlijk in Engeland indrukwekkend te noemen.

De eerste kansen van de wedstrijd zijn voor de uitploeg. Paul Mullin’s schot op aangeven van Cole Stockman is recht op keeper Jamal Blackman. Even later zijn het weer ‘The Shrimps’ die dreigend opduiken voor het doel van de thuisploeg, maar Blackman reageert adequaat op de kopbal van Tom Barkhuizen.

De eerste kans van Wycombe komt op naam van Luke O’Nien. Uit een corner komt de bal voor zijn voeten. Met een harde volley probeert hij vervolgens Morecambe keeper Barry Roche te verschalken. Deze bokst de bal echter weg. Uit de rebound is het vervolgens Paris Cowan-Hall die de bal naast kopt.

nr_wwfc_mfc-33
Typisch wedstrijdmoment uit de lower leagues

De volgende mogelijkheid komt op naam van Akinfenwa, maar zijn kopbal verdwijnt in de armen van keeper Roche. ‘The Chairboys’ nemen langzaam maar zeker het initiatief in handen. De volgende kans is voor Aaron Pierre, maar zijn inzet wordt knap geweerd door Roche.

Wycombe is vooral dreigend vanuit spelhervattingen. De inzetten van Joe Jacobson zorgen met enige regelmaat voor paniek in de defensie van Morecambe FC. De beste kans van de eerste helft komt op naam van ‘The Beast’. Zijn kopbal verdwijnt echter net naast het doel van de verslagen Roche. Hierna zakt de wedstrijd een beetje in en komt Morecambe weer wat beter in de wedstrijd. Gescoord wordt er in de eerste helft niet en daar zullen vooral de gasten vrede mee hebben.

nr_wwfc_mfc-26
Heel Engeland weet wie deze man is

Tijdens de rust is er wederom aandacht voor Remembrance Day middels een ceremonie uitgevoerd door The Royal British Legion, een liefdadigheidsgroepering die zich toelegt op het verlenen van financiële, sociale en emotionele ondersteuning van leden en veteranen van het Britse leger alsook aan hun families en nabestaanden. Het eerbetoon wordt afgesloten met het ‘God save the Queen’.

nr_wwfc_mfc-42-1
Heel mooi Remembrance Day een keer mee te maken

Na rust draait de thuisploegen de duimschroeven aan en dat resulteert vrijwel meteen in de openingstreffer. Een wederom afgemeten voorzet van Joe Jacobson bereikt middenvelder Aaron Pierre, die zijn kopbal geblokt ziet worden door een Morecambe verdediger. In de rebound valt de bal echter voor zijn voeten en geeft hem een niet te missen kans.

nr_wwfc_mfc-46
Aaron Pierre heeft ‘The Chairboys’ op voorsprong gezet

De achterstand is voor Morecambe een teken om de defensieve stellingen wat meer te verlaten en vijf minuten later staat het bijna weer gelijk. Een vrije trap van Michael Rose laat Jamal Blackman volkomen kansloos en de doelman van ‘The Chairboys’ zal dan ook opgelucht adem hebben gehaald als hij de bal via de binnenkant van de paal uit het doel ziet verdwijnen.

nr_wwfc_mfc-43
Idyllische omstandigheden

Toch heeft de thuisploeg het initiatief nu stevig in handen. Enkele minuten later is het Luke O’Nien die het nalaat om de genadeklap uit te delen als hij een inzet van Akinfenwa niet voldoende richting weet te geven. Even later is het keeper Roche die zich bijna verslikt in een voorzet van wederom Jacobson. De doelman probeert de bal weg te stompen, maar raakt het leer volkomen verkeerd  en kan zich gelukkig prijzen dat zijn naam niet als doelpuntenmaker op het wedstrijdformulier zal worden ingevuld.

nr_wwfc_mfc-53
Bij een uittrap van de doelman gaat iedereen op een kluitje staan

Ondertussen heeft Morecambe trainer Jim Bentley Kevin Ellison ingebracht. De robuuste routinier wordt onthaald met het minder vleiende ‘Wanker, Wanker, Wanker!’. De reden hiervoor zijn niet meteen duidelijk aanwijsbaar, maar nader onderzoek wijst uit dat Ellison in het verleden betrokken is geweest in een incident rondom Wycombe speler Marcus Bean. Tijdens dat voorval, na afloop van de thuiswedstrijd tegen ‘The Chairboys’, maakten hij en toenmalig ploeggenoot Ryan Edwards schuldig aan ‘violent conduct’ door hardhandig aan de haren van Bean te trekken. Dat leverde beide Morecambe spelers destijds een schorsing op.

nr_wwfc_mfc-50
Dampende lijven

Acht minuten voor tijd maken de Wanderers aan alle onzekerheid een einde. Op aangeven van Cowan-Hall is het O’Nien die de bal achter Morecambe doelman Roche weet te tikken. Nauwelijks een minuut later is het Cowan-Hall die een grote kans op de 3-0 laat liggen. Zijn schot verdwijnt via de voet van een Morecambe verdediger achter de verslagen Roche tegen de deklat.

nr_wwfc_mfc-49
De 2-0 wordt gevierd

Vlak voor tijd is het Cole Stockton die nog een uitgelezen kans krijgt op de aansluitingstreffer. Zijn inzet verdwijnt centimeters langs de paal over de achterlijn. Even later maakt scheidsrechter Darren Handley een einde aan de wedstrijd. Na afloop blijven we nog even hangen in het stadion om wat foto’s te schieten. We kunnen daarbij ongehinderd The West Terrace oplopen. De gastvrijheid staat bij Wycombe hoog in het vaandel.

nr_wwfc_mfc-69
Dit blijft natuurlijk een prachtige tribune

Na afscheid te hebben genomen van Paul begeven we ons naar The Scores Caledonian Bar alwaar we nog een Foster’s nemen alvorens we ons gaan opmaken voor de terugreis.

Deze terugreis verloopt een stuk voorspoediger dan de terugreis en ondanks een korte pitstop om wat hongerige magen te vullen weten we toch nog een shuttle eerder te bemachtigen en tegen 02.30 uur bereiken we moe maar voldaan en volledig uitgerot onze woonplaats.

Heren LB en ook Niels, het was weer een genoegen en zeker voor herhaling vatbaar.

Guido