Onze zomervakantie in Kroatië loopt inmiddels bijna ten einde en we hebben al een aardig aantal stadions bezocht. Een wedstrijd hebben we daarentegen nog niet gezien. Gelukkig komt daar op zaterdag 10 september verandering in. De plaatselijke trots NK Jadran Porec neemt het in de 3e Kroatische divisie op tegen Dugo Selo en wij zijn erbij.
Het weer in Kroatië is op deze septemberzaterdag nog prima. Als we even na 16 uur bij het stadion Veli Joze aan komen rijden, geeft de thermostaat nog een aangename 27 graden aan. Buiten de bus en enkele spelersauto’s is het nog erg rustig op de parkeerplaats. Sterker nog, we zijn zo te zien de eerste twee bezoekers die de kassa passeren.
Bij de kassa krijg ik te maken met een sterk staaltje moderne discriminatie. Dames mogen namelijk gratis naar binnen, terwijl mannen 20 Kroatische Kuna moeten afrekenen! Een echte teleurstelling is het nu ook weer niet, aangezien 20 Kuna omgerekend zo’n €2,80 bedraagt. Nadat een van de aanwezige stewards nog wat wisselgeld uit zijn beurs heeft getoverd om terug te kunnen geven van mijn briefje van 100 Kuna, lopen we het stadion in.
De curva is nog leeg
Mijn eerste missie is het vinden van een caterpunt en de aanschaf van enkele bekers koude drank. Naast de hoofdtribune doet een man op leeftijd een beetje gewichtig met zijn badge van de voetbalbond, maar helaas spreekt hij geen woord Engels of Duits. Hij verwijst me naar een wat jongere man, die zich voorstelt als Pavle Djuric. Hij blijkt een speler van de thuisploeg te zijn die momenteel nog herstelt van een blessure. Een caterpunt blijkt het stadion niet te hebben, maar ik mag even meelopen richting de ruimtes onder de tribune. Daar zitten enkele mensen in een kleine kamer, die waarschijnlijk door moet gaan voor spelershome of bestuurskamer. Pavle overhandigt me twee bekers met spa rood en geeft aan dat ik hem kan vragen als ik nog iets nodig heb. Kroatische gastvrijheid ten top!
De zit- en hoofdtribune zijn nog onbevolkt tijdens de warming-up
Nadat ik op mijn gemak een rondje door het stadion heb gemaakt, loopt de warming up langzaam ten einde. Uiteindelijk bevolken circa 150 bezoekers de tribunes, op het eerste oog vooral familie en partners van de spelers. Van de bezoekende club is geen enkele fan herkenbaar aanwezig. Op zich niet heel vreemd, Dugo Selo ligt ten oosten van Zagreb, op 275 kilometer afstand van Porec.
Jadran Porec is het seizoen redelijk begonnen met drie punten uit drie wedstrijden. Een overwinning zou de ploeg weer wat lucht geven richting onderste plekken. Tegenstander NK Dugo Selo doet het tot nog toe iets beter, maar zo vroeg in het seizoen staat alles nog dicht bij elkaar. Als ik een Kroatisch muziekje (clublied?) uit de speakers hoor komen, weet ik dat de spelers in aantocht zijn.
Volmer look-a-like Mamuza loopt voorop met rugnummer 5
Na drie minuten laat Porec voor het eerst haar tanden zien. De spits wordt na een aardige actie onreglementair gestopt. De toegekende vrije trap wordt breed gelegd, maar belandt recht in de handen van de keeper. Even later is de thuisclub weer gevaarlijk. Een hoekschop wordt door aanvoerder Goran Tomic op de lat gekopt.
De wedstrijd golft vervolgens een beetje op en neer en wordt vooral gekenmerkt door veelvuldig slordig balverlies. Dat de openingstreffer uiteindelijk uit een dood spelmoment valt, is dan ook weinig verrassend. In de drieëntwintigste minuut krijgt Dugo Selo ter hoogte van de dug out een vrije trap. Deze wordt richting eerste paal gedraaid en van dichtbij door Rexhepi ingekopt en de 0-1 is een feit.
Jadran probeert de gelijkmaker te forceren maar wordt daarbij meer dan eens door de merkwaardige verschijning Stipe Mamuza bij gehinderd. Mamuza is een beer van een vent die qua uiterlijk de perfecte kruising is van Joost Volmer en oud Birmingham City spits Nikola Zigic. Hij is verre van snel, maar compenseert dat door zijn imposante postuur en goede timing. Voor deze derde divisionist is hij in ieder geval nog een welkome versterking.
Mede door het verdedigende werk van Mamuza komt Porec in het restant van de eerste helft niet verder dan enkele halfzachte schoten op doel. Tien minuten voor rust lijkt een vrije trap op de rand van het strafschopgebied nog voor enig gevaar te kunnen zorgen, maar de bal gaat een meter of twee naast. Dit tot teleurstelling van een klein groepje fanatieke fans van de thuisploeg dat onder de naam Sajete Boys door het leven gaat.
Ook deze vrije trap zal niks opleveren
Ook aan het begin van de tweede helft weet Porec geen bres in de verdediging van de tegenstander te slaan. Na tien minuten komt daar echter verandering in. Een goede aanval over meerdere schijven, opgezet vanuit het middenveld, wordt uiteindelijk te zacht ingeschoten om de keeper echt te verontrusten. Maar Porec dringt in ieder geval nog steeds aan en houdt hoop op de gelijkmaker.
In de tweeënzestigste minuut wordt die hoop omgezet in realiteit. Op vrijwel dezelfde plek als van waar de 0-1 werd ingeleid, mag Porec een vrije trap nemen. Deze belandt bij de tweede paal op het hoofd van de lange Denis Tikas die geen moeite heeft de 1-1 binnen te knikken. Met nog een half uur te spelen begint de wedstrijd hiermee opnieuw.
Hoewel beide ploegen nog wel de indruk wekken voor de overwinning te willen gaan, lijken de krachten langzaam uit de 22 hoofdrolspelers weg te vloeien. Bij Dugo Selo valt me met name de spits op, Emanuel Benkovic. De kale, bonkige aanvaller werkt hard en houdt de defensie van de thuisclub bezig met enkele sluwe acties. Hiermee lokt hij met name een aantal vrije trappen uit. De laatste twintig minuten laat zijn conditie hem echter in de steek. Zijn leeftijd (33) en manier van spelen, spelen hem waarschijnlijk parten.
Circa 150 toeschouwers kwamen op dit duel af
Aan de kant van de thuisploeg valt de linksbuiten met het toepasselijke rugnummer 13 het meest op. Vrijwel elke actie voert hij te ver door, in negen van de tien gevallen met balverlies tot gevolg. De beste kans is tien minuten voor tijd dan ook voor de tegenstander. Een vrije trap wordt echter door de keeper van Porec goed gepakt. Na iets meer dan negentig minuten vindt scheidsrechter Jurcevic het goed geweest en blaast voor het einde.
Links en rechts praten spelers na met familieleden. Wij doen dat met de geblesseerde Pavle Djuric. Hij geeft aan voorheen in de Griekse tweede divisie gespeeld te hebben, maar na problemen rondom betalingen van zijn salaris kwam hij terug naar Kroatië. Sinds een aantal jaar woont en speelt hij met plezier in Porec en dat is voor mij een geruststellende gedachte om dit gesprek mee af te sluiten.
Linksback Andrea Banic praat na met zijn familie
Het voorgeschotelde spel was niet hoogstaand en de publieke belangstelling viel nogal tegen, maar spijt van ons bezoek aan deze wedstrijd heb ik uiteraard niet. Een ontspannen sfeer, lekker weer, goede inzet en een leuk stadionnetje maakten ook dit bezoek weer de moeite waard. Daarmee komt er een eind aan het groundhopgedeelte van deze vakantie. Wie weet waar de volgende reis ons heen zal brengen!
