‘Waarom zou het dit jaar wel iets worden?’. Dat vroeg ik me af toen we in augustus 1998 begonnen met de Amstel Cup. In voorgaande jaren waren we immers al roemloos ten onder gegaan tegen clubs als Zwolle en VVV. Dit jaar zou echter alles veranderen.

Zoals de meeste jaren was de poule niet zo’n probleem. Eerst wonnen we thuis met

3-0 van Helmond Sport. Het enige opmerkelijke aan deze wedstrijd was dat er 3 strafschoppen werden gemist. Van Bommel en Hamming aan Fortuna-zijde en Hans Vincent aan de kant van de Brabanders. Vervolgens werden de amateurs van Halsteren en UDI met respectievelijk 3-0 en 1-0 aan de kant gezet. Hierdoor belandden we voor de eerste keer in de befaamde koker van Hans Kraay’s SBS6. Voor de 2e ronde werd de yellow-green army gekoppeld aan RKC uit Waalwijk. Geen onneembare vesting voor de ploeg van Van Marwijk ondanks de tot dan toe zeer matige resultaten in de competitie. Ergens eind oktober werd RKC volledig overklast en de 5-0 uitslag was terecht. Met 3 doelpunten was Regillio Simons de ‘man of the match’. Met spanning wachtten we af wie die schopper van een Kraay nu voor ons uit de hoge hoed zou toveren. Met de loting van ‘Twente uit’ was mijn hoop op een bekersuccesje voor dit seizoen alweer volledig verdwenen. Wanneer hadden we voor het laatst bij Twente gewonnen, sterker nog: hebben we überhaupt ooit bij Twente gewonnen?

Vlak voor de winterstop kregen de groen-gelen een opleving in de competitie waarin enkele belangrijke punten werden gepakt. De degradatiezone was echter nog lang niet verlaten. Mijn eerste zorg na de winterstop was dan ook wegkomen uit de onderste regionen. Begin februari stond eerst nog de achtste finale op het programma. En wat doe je als trouw Fortuna-supporter als je weinig vertrouwen hebt in de goede afloop van zo’n wedstrijd? Juist, je meldt je gewoon weer aan voor de bus en vertrekt op dinsdagmiddag (hoe verzinnen ze het?) richting Enschede. Naast mij waren er toch nog zo’n 37 anderen die zich de moeite hadden genomen om Fortuna te steunen.

Wat ik daar de eerste helft zag was werkelijk een van de mooiste ervaringen uit mijn bestaan als Fortuna-fan. Twente werd hartstikke weggespeeld en na 45 minuten stond het 1-5!!! Het leukste was dat het ene doelpunt nog mooier was dan het andere. De allermooiste actie leverde helaas geen doelpunt op. Vanaf een meter of 45 ziet Hamming doelman Boschker van Twente te ver voor zijn goal staan en met een welgemikt schot probeert hij de Tukker te verrassen. Helaas treft de bal net geen doel. De tweede helft was met deze stand natuurlijk nog slechts een formaliteit en dat Twente nog de 2-5 maakte kon niemand van de kleine 40 getrouwen iets schelen. Met een heel tevreden gevoel en vol ongeloof stapt iedereen de bus weer in. Dat we op een doordeweekse dag midden in de nacht thuis komen en de dag erna weer vroeg op moeten om naar het werk of school te gaan, kon niemand iets schelen. Dit zijn de wedstrijden waar je het allemaal voor doet.

De loting voor de kwartfinale was zeer gunstig: eerste-divisionist Emmen moest naar Sittard komen. Met in mijn achterhoofd dat het Sittardse elftal in de competitie steeds beter was gaan draaien kon er eigenlijk niks mis gaan. Maar Fortuna zou Fortuna niet zijn als ze weer eens zouden doen wat niemand verwacht. En jawel hoor, daar staat het al 0-1 door Nurmela. Het zal toch niet waar zijn, kom je eens tot de kwartfinale en heb je een aardige loting, word je door Emmen uitgeschakeld. Maar gelukkig speelt er bij Emmen een oud-Fortunees die het hart nog op de juiste plaats heeft. Etienne Barmentloo verspeelt de bal vrij knullig en Jeffrey kan de 1-1 aantekenen. Vervolgens duurt het wel erg lang voordat we op voorsprong komen, maar uiteindelijk is het supersub Simons die met 2 bekeken treffers de halve finale-plaats veilig stelt.

Zo, nu eens kijken wie we kunnen tegenkomen in de eerste halve finale die we hebben bereikt sinds 1984. Ach ja, hoe kan het ook anders. Waar de afgelopen jaren clubs als NEC, Sparta, Heerenveen en Roda bij de laatste vier zaten, mag Fortuna haar geluk gaan beproeven tegen Ajax, Feyenoord of PSV. Dan maar hopen op een thuiswedstrijd en op een godswonder. Wie anders dan Hans Kraay junior heeft weer een microfoon in zijn klauwen als er geloot moet worden. Bert is erbij om de ballen nog een keer goed rond te draaien en Ruud van Nistelrooy mag de ballen uit de koker halen. Ajax komt als eerste uit de bus en speelt thuis tegen…..Feyenoord. Ok, denk ik, dan maar thuis tegen PSV. De derde bal wordt getrokken en jawel hoor: PSV speelt thuis. Het zou ons ook eens een beetje meezitten. Van Nistelrooy lacht wat schaapachtig en je ziet hem al denken: ‘dat wordt een makkie’. Uiteraard trapt Hans Kraay nog even een open deur in door te vragen of Ruud tevreden is met de loting. Lacherig bevestigt hij dit. Dan gaat men over naar Van Marwijk. Nuchter als altijd vertelt hij dat het moeilijk wordt en dat je van de 10 keer dat je bij PSV speelt er 7 verliest. Voor de kansen in die andere 3 moet je vechten. Mooi gezegd Bert, maar veel vertrouwen heb ik er eerlijk gezegd niet in. Ik hoop dat de schade beperkt blijft en dat we niet afgaan. Leuk dat we zover zijn gekomen, maar winnen bij PSV zie ik echt niet zitten.

Het succes van het bereiken van de halve finale slaat over op de ‘supporters’. Nadat we met 40 man bij Twente zaten op een koude winteravond, vliegen de 1200 kaarten voor PSV nu de deur uit. Binnen een uurtje zijn ze allemaal weg. Wat een beetje succes al allemaal niet kan doen….

Op woensdag 13 april is het dan zover. De sfeer onder de Fortuna-supporters zit er vanaf het begin goed in. Na een gelijkopgaande strijd krijgt Robert Roest rond de 25e minuut de bal en probeert hem weg te knallen. Helaas staat Lucius er met zijn kop voor en de bal belandt met een prachtige boog voor de voeten van Van Nistelrooy. Die hoef je zo’n kans niet te geven en het staat 1-0 voor de rood-witten. Ok, dat was dan ons bekeravontuur van dit seizoen, gaat er direct door mijn hoofd. Maar voordat ik er erg in heb zet Van Bommel Hamming vrij voor Waterreus. Hammigol omspeelt Waterreus en wacht met schieten, en hij wacht, en hij wacht…. en hij scoort!!! Zou het dan toch? Met de 1-1 op het scorebord wordt de rust bereikt. Fortuna voetbalt na rust steeds beter, maar de dreiging van Nilis en Van Nistelrooy blijft in de lucht hangen. Dan krijgen we een vrije trap aan de zijkant van het veld. Kool trekt hem aardig voor en Roest kopt met een vallende duik de bal in de uiterste hoek!! Plotseling staan we 1-2 voor en wat doe je dan? Natuurlijk, je wordt hartstikke gek en schreeuwt je longen leeg. Stel je voor dat we dit vast houden, dan gaan we naar de Kuip en spelen we volgend seizoen misschien wel Europees. Hoewel ik al 15 jaar supporter ben zou dat een absoluut hoogtepunt worden. Maar er is nog vrij lang te spelen. Gelukkig blijft Fortuna de wedstrijd controleren, maar met zo’n tegenstander hoeft dat niks te zeggen. Een klein kansje en het staat weer gelijk.

Maar nee hoor, vandaag niet. Een minuut of 6 voor tijd onderschept Wilfred Bouma de bal en passt hem op Jeffrey. Die kapt Waterreus uit en wil hem binnen schieten. Maar Bouma is inmiddels toegesneld en knalt de bal tegen de touwen: 1-3!! Met nog maar een paar minuten te spelen kan het nu niet meer fout gaan en een waar volksfeest breekt los in de vakken met Fortuna-fans. Eindelijk fluit de scheidsrechter af en de spelers vieren een feestje met de meegereisde fans. Nu snel de bus in en dan een lekker feestje op de markt in Sittard. In de bus wordt er even gebeld met de mensen die met de trein zijn gereisd en wordt ons duidelijk dat een grote groep Eindhovenaren de Fortuna-aanhang heeft aangevallen. Toch een smetje op de feestvreugde. Het andere smetje is dat Mark van Bommel geel krijgt tegen PSV en geschorst is voor de finale. Aangekomen op de markt is het wachten geblazen op de spelersbus. Als die rond 1 uur de markt opdraait, is het feest compleet. Samen met de spelers duiken we Schtad Zitterd in en wordt er gefeest. Jammer hierbij is wel, dat er veel mensen vooraan staan te springen die ik dat seizoen nog nooit bij een uitwedstrijd of zelfs bij een thuiswedstrijd heb gezien. Successupporters in Sittard: een vreemde gewaarwording.

De volgende avond strijden Ajax en Feyenoord in de Arena om de andere finaleplaats. Feyenoord wordt zo goed als zeker kampioen en als ze nu ook van Ajax winnen, kunnen wij mooi Europa in. Eens te meer vraag ik me tijdens deze wedstrijd af waarom half Sittard wegloopt met de trots van Rotterdam. Ze laten de wedstrijd voor wat het is en verliezen met 1-0. Om volgend seizoen Europees te spelen moeten we dus ook nog van Ajax winnen. Toevallig spelen we die eerstvolgende zondag in Amsterdam voor de competitie. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, winnen we vrij simpel met 1-3. Eerder hadden we thuis al met 1-0 gewonnen. Winnen van Ajax is voor Fortuna vrij uniek, twee keer in een seizoen winnen een wonder en nu zouden we dus voor de derde keer moeten gaan winnen. Ik kan het me niet voorstellen, dat zou echt bizar zijn. Alhoewel Ajax een van zijn slechtste seizoenen ooit draait, heb ik er weinig vertrouwen in. Maar had ik dat niet ook tegen Twente en PSV?

De week voor de bekerfinale wordt PSV nog effe met 6-4 afgedroogd voor de competitie. Eindelijk is het dan Hemelvaartsdag. Uiteindelijk zijn er circa 13.000 supporters bijeen getrommeld die zullen meereizen naar Rotterdam. Het gemiddelde aantal toeschouwers bij thuiswedstrijden ligt rond de 6.500. Duidelijk is dat er veel mensen alleen maar meegaan om eens een bekerfinale mee te maken. Deze mensen worden ook wel dagjesmensen of gloryhunters genoemd. Ajax-fans moeten verplicht met de trein reizen en krijgen slechts 6.200 kaarten. Dit naar aanleiding van de rellen rondom de finale van het jaar ervoor. Geen voortekenen voor een sfeervolle Kuip dus.

Eindelijk is het zover, donderdag 13 mei oftewel cupfinal-day. Ik wil geen minuut missen van deze dag en daarom vertrek ik met enkele medesupporters ’s morgens al om 09.00 uur richting de Sittardse markt. De markt druppelt langzaamaan vol en de sfeer is goed. Dat er honderden mensen rondlopen die normaal nooit komen kijken, neem ik maar voor lief. Even na het middaguur vertrekt de bonte stoet richting De Baandert vanwaar een groot gedeelte van de bussen zal vertrekken. Na het in ontvangst van het gesponsorde ‘sfeerpakket’ kunnen we eindelijk op weg richting Rotterdam. Nadat we in onze Oost-Europese bus (zonder wc, radio, bar en even later ook zonder noodluik) de parkeerplaats van De Kuip hebben bereikt, ga ik direct het stadion in. Met zo’n 150 supporters die voor de sfeer willen zorgen gaan we bij elkaar zitten. Als de spelers het veld van de slecht gevulde Kuip opkomen lopen de rillingen over mijn rug. “Nu moet het gebeuren” gaat er door mijn hoofd. Ajax is te kloppen, dat hebben we dit seizoen al twee keer aangetoond. Maar die 2 overwinningen zou ik zo inruilen voor een winstpartij in deze finale.

Na een minuut of 18 heeft Gronkjær een einde aan al mijn dromen gemaakt. Of beter gezegd: heeft Urvin Lee een eind aan mijn droom gemaakt. Twee keer staat ‘onze’ rechtsback te slapen en twee keer kan Gronkjær zo op Van Zwam af en scoren. Het spel van Fortuna geeft niet echt aan dat er nog geloofd wordt in een goed resultaat. Op enkele kleine kansjes na, kunnen we geen vuist maken. “Ok, dan maken we maar een leuk sfeertje” denk ik. Helaas, wat de circa 500 goedwillende en trouwe Fortuna-fans ook proberen, het wordt vandaag niks. De gloryhunters en dagjesmensen zijn niet van plan hun keel schor te schreeuwen en zwaaien hooguit twee keer met hun gratis vlaggetjes. De mensen die wel willen zingen zitten te verspreid om ook maar voor een beetje sfeer te kunnen zorgen. Des te pijnlijker is het om te zien dat de Ajax-fans, die maar met de helft zijn, constant zingen en springen. Maar ja, zij zijn natuurlijk wel gewend aan dit soort wedstrijden.

De wedstrijd bloedt dood en eindigt in 0-2 voor de mannen uit de hoofdstad. Na afloop lopen de Ajax-spelers langs de Fortuna-vakken en wat schetst mijn verbazing: ze worden niet uitgescholden of uitgefloten, maar krijgen van vele honderden mensen een applaus. Deze mensen zijn duidelijk van huis gegaan met de gedachte: moge de beste winnen en daarna zijn wij fan van de beste. Of Fortuna of Ajax nu wint, het interesseert deze mensen geen reet. Nog nooit had ik zo’n grote hekel aan dit soort mensen als op de Hemelvaartsdag in 1999.

De terugreis verloopt gelukkig snel. In Sittard aangekomen besluit ik om toch maar een kijkje te nemen op de markt. Daar val ik in de volgende en laatste verbazing van deze verschrikkelijke dag: de ‘supporters’ hebben besloten om toch maar een feestje te vieren! De markt is afgeladen vol en honderden mensen staan voor het podium te springen en zingen. Waarom nu wel??? Toen het elftal jullie steun nodig had, deden jullie je bek niet open en nu is het opeens feest! Als de spelers ook Sittard hebben bereikt, worden ze bejubeld door de massa. Zelfs Urvin Lee, die in mijn ogen alles schuld is, wordt toegezongen. Na het onthaal mengen de spelers zich onder de supporters. Lee wordt door mij en enkele mede-supporters aangesproken op zijn fouten en bedankt voor het verpesten van deze dag die zo mooi had kunnen zijn. Hij reageert hierop door te zeggen dat we juist blij moeten zijn dat we zo ver zijn gekomen en dreigt enkele vrienden van hem op ons af te sturen. Klasse Urvin! Zo ga ja met je supporters om.

Enkele maanden later spelen we met Fortuna tegen de nieuwe club van Lee, namelijk AZ. Je mag twee keer raden wie die avond een goede en foutloze wedstrijd speelt. Juist ja, onze voormalige rechtsback. Zo lang we met Fortuna nog tegen clubs spelen waar Lee voor speelt zal ik hem blijven herinneren aan die donderdag waarop hij mijn enige hoop op een succes met Fortuna heeft verpest. Normaal ben ik heel vergevingsgezind, maar wat Lee me heeft geflikt, gaat te ver. Urvin Lee: persona non grata!!!

RL