Het kwam als een grote verrassing. Even na de klok van drieën in de middag kreeg ik het bewuste telefoontje van een ander redactielid: hij had via een familielid vernomen dat Hans Vérel op staande voet was ontslagen. De officiële bevestiging liet enkele ogenblikken op zich wachten, maar even later meldde hij dat Teletekst het bericht had geplaatst.
Na de onverkwikkelijke nederlaag op Sportpark Schoonenberg was het onslag van Vérel toch nog behoorlijk onverwacht gekomen. Gezien de financiële situatie was deze maatregel dan ook bepaald geen uit de rij der logica. Mais bon, een zelfde conclusie mag natuurlijk getrokken worden uit de (uiteindelijk afgeketste) transfer van Ousmane Sanou naar Fortuna, al zouden daar financiële injecties van derden aan te pas zijn gekomen, aldus de regionale media.
Maar het marcheerde al een poosje niet echt meer tussen Hans Vérel en enkele spelers, getuige de disciplinaire straffen die hij uitdeelde aan Krijgsman en Cramb. De straf van laatstgenoemde mag in bepaalde opzichten absoluut buitenproportioneel genoemd worden. Emotioneel gezien kan ik deze maatregel van Vérel nog wel billijken, maar de vastberadenheid waarmee hij deze uitvoerde, doet meer vrezen. Het mag natuurlijk niet zo zijn dat een speler zijn team benadeeld of zich openlijk misdraagt binnen dan wel buiten de lijnen. Colin Cramb is zeker niet de eerste de beste op dat gebied en geen braaf schoolkind, getuige de berichten die uit Engeland overkwamen, maar een dergelijke straf doet een diepere achtergrond vermoeden.
Het is echter op sportief- en economisch gebied onverantwoord om een dergelijke straf uit te delen. Fortuna zit al bepaald niet erg dik in zijn beschikbare aanvallers voor de spitsposities: Gerritsen binnenkort geschorst, Averdijk en Tychon geblesseerd, Krijgsman disciplinair geschorst, Hamming net terug van een blessure, Gommans idem dito.
In dat opzicht mag je je dan afvragen of de club gebaat is bij een straf van een dergelijk niveau. Bovendien heeft Cramb een doorlopend contract, hetgeen dus ook kapitaalvernietiging betekent, een niet onbelangrijk detail. We hebben het immers over betaald voetbal. Is Hans Vérel dan de hoofdschuldige aan de malaise bij Fortuna? Nee, natuurlijk ligt de schuld niet bij een individuele persoon. De heren spelers hebben hem en ons supporters meermaals en soms ook nog letterlijk in de kou laten staan. In dit licht zal ik de performance tegen Stormvogels Telstar en met name het feit dat er slechts 3 spelers ons na afloop bedankten, niet snel vergeten, bravo heren, waarlijk bravo!
Het spreekt voor Vérel dat hij de discipline heeft aangehaald. Veel betaald voetballers zijn net middelbare scholieren en geven vreemd genoeg ook nog eens vaak toe behoefte te hebben aan een strenge hand. Gezien het beleid dat door de voorgangers van Vérel werd gevoerd en geluiden uit de spelersgroep, was het op zich niet onlogisch dat de keuze in juli op hem viel. De wijze waarop de discipline van Vérel de laatste tijd naar buiten kwam, was echter iets te veel van het goede. Met name in het geval van Cramb kan er welhaast geconcludeerd worden dat hij op Adriaanse-achtige wijze de strijd aanging met spelers die de wegen buiten het geëffende pad bewandelden.
Bovendien kon ik zijn tactische aanpak niet echt meer volgen. Diverse malen wisselde hij van systeem: 4-4-2, 4-5-1, 5-4-1 (eenmalig tegen Heerenveen), 4-3-3 met wisselende posities voor de spitsen en met drie verdedigend ingestelde middenvelders, 4-3-3 met één vleugelspits, een diepe spits en eentje in een vrije rol, het kwam allemaal aan de orde. Hooglijk heb ik mij verbaasd, toen hij El Khadri en Rook na een aantal goede optredens een plaats als wisselspeler toebedeelde en met name de in de duels zwakke Haeldermans vaak in de basis hield. Bovendien heeft zijn welhaast Italiaanse wisselbeleid mij bevreemd: een diepe spits tegen een andere diepe spits wisselen bij een achterstand lijkt mij geen oplossing.
Als we het verloop van de carrière van Hans Vérel in ogenschouw nemen, mogen we concluderen dat hij echter een man is die de problemen niet uit de weg is gegaan. Hij werkte bij de toenmalige broeinesten NAC en Dordtrecht ’90, had het niet makkelijk in zijn laatste seizoen bij RKC en zette zelfs de stap naar de uithoek Oezbekistan. Ik blijf echter van mening dat hij door zijn eigen vastberadenheid bij Fortuna in de problemen is gekomen, het had anders kunnen zijn. Maar daarvoor is geen tijd in de jungle der betaald voetballerij. In feite is Hans Vérel dan ook de man van de mission impossible. Hij werkte vaak bij clubs waar geen of weinig eer viel te behalen, misschien – uit pure liefhebberij – wel tegen beter weten in. Vanaf deze plaats hoop ik dan ook van ganser harte dat het de mens Hans Vérel goed mag blijven gaan.
One Way
