Enkele weken geleden werd het hele circus rondom de vermeende redding van het Betaalde Voetbal in Zuid-Limburg weer nieuw leven ingeblazen door enkele individuen die zich journalist weten te noemen. De vermeende “Trots van Limburg” (in Sittard en Maastricht e.o., mijns inziens qua inwoneraantal toch het grootste deel van Zuid-Limburg omvattend, ook wel de “Kots van Limburg” genoemd), Roda JC, bekleedde op dat moment de laatste plaats in de KPN Eredivisie, Fortuna stond een treetje hoger en MVV vocht een divisie lager tegen de definitieve financiële ondergang.

Meermaals verschenen (oud-)vertegenwoordigers van de drie clubs op het beeldscherm, in de meeste gevallen waren dat de heren Hendriks, Boels en Wesly. Ook de regionale dagbladen deden een flinke duit in het zakje. Het bontst van allen maakte Ivar Hoekstra het. Ivar, reeds vele jaren bekend als een topper onder het journaille, riep allereerst een enquête in het leven. De uitkomst was schokkend: het merendeel van de ondervraagden was een voorstander van een FC Limburg, één club voor de gehele Zuidlimburgse regio.

Echter, wat navrant was aan de uitslag van het onderzoek, was het feit dat het merendeel van de ondervraagden geen vaste stadionbezoeker was. Vervolgens kreeg onze Ivar natuurlijk van de doorgewinterde aanhangers van de clubs de wind van voren, waarop hij zich op grootste wijze op de verdediging van zijn eigen hachje wierp. Ivar laat blijken dat hij mensen die week in en week uit met hun club meeleven en vanuit die visie een tegenstander van een fusieclub zijn, eigenlijk maar een stelletje achterlijken vindt. Want je moet met de “progressieve” stroom meegaan, een fusie is immers de beste oplossing. Nol Hendriks schreeuwt het tegen eenieder die het maar wil horen en dan is het immers ook zo.

Echter, is Ivar soms vergeten hoe het Ajax, Feyenoord en PSV is vergaan? Ajax steeg midden jaren ’90 tot Himalaya-hoogte, maar de val die enkele jaren later volgde, kwam ongemeen hard aan en afgelopen seizoen moest het zelfs met gekromde tenen toezien hoe het slechts op de allerlaatste speeldag een plaats in de voorronde van de (niet bereikte) Champions League wist vast te stellen, Ajax onwaardig. Feyenoord is eigenlijk redelijk constant, maar de echte top – halve finale Champions League – is ook de Rotterdammers schier onhaalbaar gebleken. Bij PSV schreeuwt voorzitter Van Raay jaarlijks dat de club te groot is gegroeid voor de KPN Eredivisie. Diverse alternatieve competities werden door hem virtueel in het leven geroepen, zelfs een aansluiting bij de Bundesliga ging hem niet te ver. Hoe harder Van Raay is gaan schreeuwen, des te minder zijn de Europese prestaties van PSV gebleken. Veel geschreeuw, weinig wol.

Maar goed, ook ondergetekende is maar een “domme supporter met blinde clubliefde en een schrijnend gebrek aan realiteitszin”, zal onze Ivar denken. Inderdaad, ik kies liever voor de moeilijke en pijnlijke weg van handhaving van Fortuna dan dat ik mij neerleg bij een FC Limburg. Van kleinsaf zat deze opvatting er al in en 21 jaar later is ze nog immer onaangetast. Ja, Fortuna verkeert momenteel in een bepaald niet te benijden situatie. Maar was het niet Roda JC dat jarenlang kon voortkabbelen, omdat ene Nol Hendriks garant stond voor de jaarlijks ontstane tekorten? Nee, daarover zal Ivar nooit schrijven, want het is not done om Hendriks te bekritiseren. De gewiekste zakenman Hendriks die aanvankelijk via de voordeur meermaals probeerde een ingang te forceren bij zowel Fortuna als MVV, maar gevoed door frustraties probeert hij nu in een soortement Ardennenoffensief frontaal en met grof geschut zijn doel te verwezenlijk, een FC Limburg en bij voorkeur in zijn achtertuin Kerkrade.

Mijns inziens is de ontstane kloof met de Europese top voor een Nederlandse club schier onoverbrugbaar geworden, ten dele veroorzaakt door het relatief nette zakelijke klimaat dat hier heerst. Met andere woorden: FC Limburg is niet meer of minder dan een belachelijk hersenspinsel van een select groepje gefrustreerde mensen en het kan hooguit verworden tot een zeepbel die snel uiteen zal spatten.

En het is natuurlijk verboden om voor iets zoals je eigenwaarde en persoonlijke eer op te komen. Nee, Ivar ziet het anders. Maar Ivar had natuurlijk een andere carrièreplanning voor ogen gehad. Mijns inziens leek hij geschikt voor de invulling van de vacature bij de Telegraaf, welke was ontstaan door het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd bij Henk van der Meyden. Lekker ja, het wel en wee van Alex en Maxima volgen of verlebberd de trefgelegenheden van de nationale jet-set afslenteren, niveau altoos binnen handbereik. Of had hij misschien nog veel liever onze Nationale Fulminator Derksen willen evenaren? Helaas, helaas, het is er niet van gekomen en wij hebben het geweten. In vroegere tijden werkten bij Hoekstra’s werkgever Dagblad De Limburger nog scribenten als Jean Nelissen en Theo Vaessen die gepassioneerd over een evenement wisten te berichten. Vaak verlang ik dat deze tijden nog eens mogen herleven. Ivar, nog veel succes en lange carrière bij de fusiekrant “De Limburgse Dagbladen Combinatie”.

Leve de romantiek en weg met de rolstoelen met wielklemmen en breedbeeld-tv’s!

Sittard till I die,

One Way