Ik haastte mij naar huis, de werkdag achter mij latend. Ondanks mijn eerdere desinteresse voor hetgeen de halve natie zo eens in de maand boeit. Nooit heb ik met een dergelijk verlangen uitgekeken naar een wedstrijd van onze Nationale Trots. De reden was voor de hand liggend. De grootste geel-groene sinds Willy Dullens (die bovendien nooit de geel-groene kleuren heeft mogen dragen) maakte deel uit van de selectie van Louis. Sprakeloos was ik toen ik de t.v. had aangezet.
Het moment dat ik Mark binnen de lijnen van De Kuip ontwaarde, maakte mij weemoedig en emotioneel. Met een brok in de keel heb ik de eerste tien minuten van de wedstrijd beleefd. Mark toonde geen enkele beginnerangst en was duidelijk één van de betere spelers op het veld.
Op zijn 16e jaar maakte hij zijn debuut in het eerste elftal van Fortuna Sittard. De toenmalige trainer Chris Dekker posteerde hem in de spits. Niet echt zijn stek, maar gezien de vele doelpunten in de A-jeugd en het gebrek aan scorend vermogen bij het eerste elftal een begrijpelijke zet.
Helaas kon ook hij de neerwaartse spiraal niet meer ombuigen en werd hij mee verbannen naar de Eerste Divisie, alwaar in het seizoen 1994-1995 onder trainer Pim Verbeek de grote doorbraak volgde. Mark werd de drijvende kracht op de as van het veld en gestuurd door de meer ervaren Fuat Usta, kon hij volop excelleren.
Zijn soms ludieke acties werden niet altijd door iedereen op de juiste waarde geschat. Zo was het in die tijd gebruikelijk dat er een Man of the Match werd uitgeroepen tijdens de thuiswedstrijden. Zo ook tegen F.C. Zwolle. Op zo’n drie minuten voor het einde viel in deze wedstrijd die eer te beurt aan Mark. Gezien de ruim voordelige stand voor Fortuna, nam hij na het horen van zijn naam even de tijd om dit uitbundig te vieren. Hij kreeg de bal aangespeeld en als een gladiator na een overwinning hief hij beide handen ten hemel en hield hij de bal onder zijn voet. Dit schoot echter volledig in het verkeerde keelgat bij tegenstander Martin Reijnders, die hem van achteren vol attaqueerde. Een geweldige opstoot was het gevolg.
Het hoogtepunt en tevens dieptepunt in zijn loopbaan was de bekerwedstrijd tegen PSV in het seizoen 1998-1999. Nimmer won Fortuna een uitwedstrijd tegen PSV, tot die bewuste aprildag in 1999. Mark stond met een splijtende pass aan de basis van de gelijkmaker van Ronald Hamming. Een ereronde na afloop liet hij echter passeren. Ondanks dat hij tegenstander Ruud van Nistelrooy als centrale verdediger volledig lamlegde, slaagde deze erin hem een gele kaart aan te naaien, hetgeen resulteerde in een schorsing en het missen van de finale. Volledig kapot van verdriet zat hij toen al ontroostbaar in de kleedkamer. Toen ik de beelden hiervan later terugzag op t.v. kon ook ik een traan niet onderdrukken.
Het volgende seizoen vertrok Mark naar .., jawel, PSV. Nu is hij aanvoerder van PSV en recentelijk slaagde hij met glans voor zijn internationale examen tegen Manchester United. Een uitverkiezing voor het Nederlands Elftal was de beloning. Oh ja, helaas verloor Nederland kansloos van Portugal. Ook voor Mark eindigde de wedstrijd niet geheel naar wens. Feyenoorder Bosvelt loste hem in de 2e helft af.
Het is echter duidelijk geworden dat Mark ook het niveau van het Nederlands Elftal aankan. Voor het eerst sinds de Europese triomf van 1988 ben ik hoopvol gestemd over onze Nationale Trots. Uiteraard met dank aan Mark, de nieuwe motor.
One Way
