Na een vertrekuur dat midden in de nacht lag, een probleemloze oversteek en dito trein reis arriveerden we in Preston. Preston North End FC maakte echter geen verpletterende indruk op ons, maar dit monument in het Britse voetballandschap moet je een keer bezocht hebben. Na een vermoeiende dag was het tijd om wat bij te slapen. Dag 2 zou niet minder enerverend worden met het bezoek aan twee traditieclubs. The Magical Mystery Tour continues…
Liverpool Football Club
Mijn God, 07.30 uur. Welke wekker haalt het in zijn hoofd om zó vroeg mensen op zondagochtend te wekken? Nou, de mijne dus. Voor mij wordt de dag nog net even iets meer enerverend, want een stadium tour bij Liverpool FC staat op het programma. Guido slaat vandaag even over; hij gaat aan sightseeing doen in het stadshart van Liverpool.
Allereerst maken we ons klaar voor ons full English breakfast en daarin zijn we niet de enige. Als we ons bordje leegeten zien we in onze ooghoeken een corpulente Chinees binnenkomen. Hij loopt direct naar de juice bar en giet ter plekke twee glazen jus d’orange in zijn keel. Vervolgens neemt hij drie bekertjes yoghurt en zien we hem minimaal tweemaal aanschuiven om zijn bord te overladen met bacon, eggs, toast, beans, etc. Gelukkig neemt hij niet naast ons plaats, want ik heb wel eens gehoord dat het laten van scheten en boeren tijdens het eten als een Chinese traditie wordt gezien. Nu zijn wij vooral in het eerste al sinds jaren bekwaam; om hiermee uit te pakken in een ontbijtzaal is natuurlijk van een andere orde. Vanuit Down Under zijn wel eens verhalen doorgesijpeld over strontvervelende en zelfs ongemanierde Chinezen; dit heerschap past precies in dit plaatje.
Na een turbulent ontbijt loop ik het hotel uit, de heuvel af richting Lime Street Station. Een echte Engelse taxi moet me naar het stadion van Liverpool gaan brengen. De pleisterplaats van vandaag is gelegen aan de Walton Breck Road en dat is dan ook mijn opdracht aan de taxichauffeur.
Al gauw rijdt de taxi over de Everton Road, die overgaat in Heyworth Street en vervolgens St. Domingo Road wordt genoemd. Bij het kruispunt aan Everton Vally slaan we niet linksaf de Walton Lane in (deze straat leidt naar Goodison Park), maar rijden rechtdoor over de Walton Breck Road. In de verte zijn de eerste contouren van Anfield Road al zichtbaar!
Als ik uitstap bemerkt ik dat aan deze straat The Kop is gelegen, het fameuze tribunedeel van Anfield Road. Ik bemerk ook dat ik zeker niet de enige ben die een stadium tour heeft geboekt. Britten met een zwaar accent, Chinezen, Italianen, Spanjaarden, Latino’s, en wat dies mee zij; ze zijn allemaal present. Ik ben terechtgekomen in een smeltkroes van nationaliteiten. Liverpool spreekt een heel groot deel van voetballiefhebbers en toeristen aan, dat is wel duidelijk!
Voor de ingang staat een standbeeld van Bill Shankly, ‘the man who made people happy’, zo lees ik op de sokkel. Op diezelfde sokkel staat ook het merk ‘Carlsberg’ gebeiteld en vraag me af wat dit voor RTL4-toestanden zijn…
Daar waar we bij Chelsea nog een key cord kregen omgehangen, moeten we het bij Liverpool doen met een kassabon. Er is wèl een boekje over Anfield Road en haar historie verkrijgbaar, maar daarvan zie ik af, omdat ik ’s middags namelijk bij Everton op bezoek ga en wil niemand frustreren. Vooral Guido niet. Als mensen met een andere dan Fortuna-shawl Vak C betreden ben ik evenmin blij, dus ga zulke trucs ook niet bij andere clubs uithalen. Zo kan ik tenminste nog enigszins de indruk wekken juist géén toerist te zijn, al is dat in dit gezelschap schier onmogelijk.
Omdat alles een beetje is uitgelopen heb ik nog even de tijd om naar boven te lopen, daar waar het Liverpool museum is gesitueerd. In het trappenhuis hangt een ‘Hillsborough Memorial Mozaic’, een eerbetoon voor de 96 mensen die omkwamen tijdens de stadionramp in het stadion van Sheffield Wednesday.
Elk slachtoffer van deze ramp wordt gememoreerd op deze muur
De toegang van het museum bestaat uit een klassiek draaipoortje en op de achtergrond klinken gezangen die rechtstreeks van de tribune afkomen. Ik ben al helemaal in de sfeer! Bij binnenkomst word je meteen bij je nekvel genomen en langs alle trofeeën en bekers gesleurd die Liverpool in al die jaren heeft gewonnen. En dat zijn er nogal wat! Het museum is prachtig vormgegeven en elke jaargang heeft zijn eigen vitrine. Programmaboekjes, shawls, tenues, vaantjes die de captains uitwisselen, krantenartikelen; je beleeft als het ware een jaargang opnieuw. Vaak wordt het geheel afgesloten met een beker en die staat natuurlijk ook in dezelfde vitrine te pronken.
Ook onder Rafael Benitez heeft Liverpool prijzen gewonnen
De UEFA Cup, Europese Super Cup, FA Cup, Charity Sheild, Europa Cup I, het valt zo gek niet te bedenken of Liverpool heeft het al één of meerdere keren gewonnen. Natuurlijk wordt ook stilgestaan bij alle succesvolle managers die de club heeft gehad. Bob Paisley, Bill Shankly, Kenny Dalglish en al die andere; iedereen krijgt zijn plekje in het museum.
Ook onder Kenny Dalglish werd wel eens wat gewonnen
Omdat het richting de klok van 10 gaat daal ik weer af naar de hal waar je dient te verzamelen voor de stadium tour. Ondertussen is ook de tour guide gearriveerd: een snotaap van amper 30 jaar oud gestoken in een driedelig Liverpool-kostuum. Op zijn sein zet de groep van ongeveer 30 personen zich in gang op weg naar de Legends Room. In deze ruimte heeft de club tal van portretten opgehangen van tal van mensen die veel voor de club hebben betekend. Liverpools topscorer aller tijden (most lethal striker) Ian Rush wordt geëerd, evenals Gérard Houllier en tal van andere legendarische Liverpool-mensen. De tour guide geeft aan dat Liverpool inmiddels zóveel legendarische personen kent dat de ruimte misschien wel een keer moet worden uitgebreid. Wàt een opschepper. Steven Gerrard en Jamie Carragher staan op de nominatie om te worden toegevoegd aan dit grote gezelschap Liverpudlians.
Liverpool beschikt over een bonte verzameling prijzen
De huidige Legends Room is gehuisvest in de voormalige Boot Room. Blijkbaar heeft sinds deze verhuizing Liverpool geen kampioenschap meer behaald. ‘Wie wil dat deze ruime weer wordt hersteld tot Boot Room’, vraagt de tour guide. Een stevig ’yeah!’ vult de ruimte. Vanuit deze ruimte komen we uit in de Press Room. Er wordt een heleboel bla-bla verteld over zaken die mij nauwelijks kunnen bekoren. Eenzelfde verhaal heb ik al eens bij Chelsea gehoord en bij Liverpool zal het niet anders zijn. De Chinezen en Latino’s vermaken zich trouwens opperbest door op de foto te gaan met de kartonnen versie van Fernando Torres.
Hoe zou het met zijn rikketik gaan?
Vanuit de Press Room gaan we richting hoofdtribune. Als de tour guide vraagt of er nog supporters zijn van andere clubs zegt een man dat hij en zijn zoontje fan zijn van Derby County. Er is ook nog een supporter van Tottenham present en één persoon is fan van Everton. ‘Just like Jamie Carragher’, grijnst de veertiger. En ik grijns met hem mee.
Vanaf de lange zijde heb je perfect uitzicht op de hoofdtribune en dat is een prachtige tribune. In de tribune zijn de initialen van Liverpool Football Club verwerkt. Echt grandioos. Links van mij is het uitvak gelegen. Daar kunnen maximaal 4.200 mensen in. Nou ja, dat is afgezet met een lintje. Ook deze two tier mag er zijn! Vooral op de eerste etage lijkt het me aardig goed toeven.
Deze tribune kende ik alleen van tv
Rechts van mij ligt The Kop. Deze meest beroemde tribune kon in het verleden een kleine 30.000 toeschouwers herbergen, maar dat is met het intreden van de stoeltjes teruggebracht tot 12.500. Desondanks een respectabel aantal. Tussen het speelveld en de tribune staat, zoals in alle Britse stadions, alleen een boarding opgesteld. Wat zou het toch mooi zijn als we dat in Sittard ook zouden hebben! De straffen die staan op het betreden van het speelveld zijn overigens niet mals. Mocht je dat overwegen, bedenk dan dat je dat maar één keer in je leven doet, want een levenslang stadionverbod hangt boven je hoofd.
Vanaf de hoofdtribune dalen we af naar de kleedkamers. Wat opvalt is de soberheid in vergelijking met Chelsea. Ook valt op dat sommige deuren gesloten blijven. De douches mogen we niet inzien, ‘al zouden dames er een moord voor willen plegen om dat wel te mogen’, probeert de tour guide de lolbroek uit te hangen. De kleedkamers zijn in de loop der jaren overigens niet aangepast aan de huidige norm. Nog steeds zitten spelers op houten banken. ‘Alleen is er een föhn opgehangen voor Pepe Reina’, dolt de tour guide weer. Ik dreig er bijna een hele overdreven vettige lach uit te gooien, maar weet me gelukkig tijdig weer in de hand te houden.
Op de lange zijde zit je gewoon op houten stoeltjes
Nadat ik ook even ben gaan kijken in de kleedkamer van de tegenstander (geen verwarming; over respect voor de tegenstander tonen gesproken…) troept iedereen samen in het halletje dat toegang geeft tot het veld. De tour guide vertelt dat iedereen hier met knikkende knieën staat. Zo stond John Terry hier voor de halve finale van de Champions League, maar radeloosheid maakte zich van hem meester. Hij was dermate geïmponeerd door het geluid komende van de tribunes dat hij niet meer wist hoe hij zijn teamgenoten nog moest sturen en Chelsea stond al met 1-0 achter. ‘Blijkbaar net zo geïmponeerd als Michael Thomas voorafgaande aan de laatste wedstrijd van het seizoen 1988-1989’, denk ik bij mezelf…
Alle prutsers zijn in een hoek gezet
Als we langs het veld lopen komen we uit bij de reeds gememoreerde Kop. Nadat de tour guide wat anekdotes uit zijn mouw schudt komt er een einde aan de rondleiding. Alles wat er is verteld hebben de toeristen voor waar aangenomen. Zo zou Liverpool recordhouder zijn in Europa voor wat betreft winnen van de Europa Cup I. Dat is onjuist. Real Madrid is momenteel alleen recordhouder. Ook werd niet vermeld dat Manchester United inmiddels óók 18 maal kampioen van Engeland is geworden. Ook over de stadionrampen van Hillborough en Heizel werd evenmin gerept. Natuurlijk zijn dat laatste geen zaken om trots op te zijn, ze maken wel onmiskenbaar deel uit van de historie van Liverpool Football Club.
The Kop, je moet er eens geweest zijn
Na het einde van de stadium tour ga ik dan maar zelf op zoek naar het momument ter nagedachtenis van het Heizel-drama. Via de Kemlyn Road kom ik uit op Anfield Road. Even later hoor ik getoeter achter me. Een taxi stopt en Guido stapt uit.
Nadat we een groepje Liverpool-supporters passeren die op de bus naar Birmingham City staan te wachten komen we uit bij de Shankly Gate. Aan het hek zijn shawls geknoopt en bij het monument liggen bloemen. Na het maken van foto’s vervolgen we onze weg richting Stanley Park. Dat park ligt tussen Liverpool en Everton in.
Everton Football Club
Het is omstreeks 11.00 uur als ik in de taxi stap bij Liverpool Lime Street Station. ‘Anfield Road, please’, luidt het verzoek. De chauffeur zet koers richting een van Liverpool’s bekendste straten. Na ongeveer tien minuten duikt in de verte het gestalte op van Anfield, de thuishaven van The Reds. ‘Are you going to the match today?’, vraagt de taxichauffeur geïnteresseerd. Op die vraag kan ik slechts gedeeltelijk bevestigend antwoorden. Ik ga inderdaad naar de match vandaag, maar die speelt zich niet af in Birmingham. Nee, mijn einddoel van vandaag ligt hemelsbreed nog minder dan een kilometer van het Anfield Road stadium af.
Als we de wereldberoemde Shankly Gate naderen, zie ik plots een bekend gestalte opduiken. Ongelooflijk, het is mijn dorpsgenoot Michel, die al druk fotograferend zijn weg zoekt langs de thuishaven van Liverpool FC. Als we stoppen en hem vragen of hij interesse heeft in een lift, geeft hij aan nog graag even wat rond te slenteren. Hierop besluit ik dan ook maar uit te stappen en hem te vergezellen op zijn tocht.
Nadat hij klaar is met fotograferen, begeven we ons richting Stanley Park, voor de korste route richting dat andere stadion. Helaas blijkt dat door alle sloop- en bouwerkzaamheden rondom Anfield Road de toegangspoort richting het park afgesloten te zijn. Via een omweg van naar schatting een kleine kilometer, bereiken we alsnog Stanley Park en in de verte duikt het imposante gestalte van Goodison Park al op.
De laatste keer dat ik door Stanley Park heb gelopen dateert toch al zeker weer van zo’n tien jaar geleden en we besluiten om het park eens nader te bezichtigen. Mijn afwezigheid gedurende het laatse decennium blijkt een gunstige invloed te hebben gehad op de ontwikkeling van dit publieke park. Het park dat dateert uit 1870, blijkt volledig gerenoveerd te zijn en alle gebouwen zijn al dan niet in de oude staat terruggbracht. Nee, zo mooi heb ik Stanley Park (dat vooral bekend is als het enige stuk grond dat de stadions van Everton en Liverpool van elkaar scheidt) nog niet meegemaakt.
The Isla Gladstone Conservatory is een perfecte locatie voor feesten en partijen
Na een korte sightseeing tour, bereiken we de clubshop van Everton. Aangezien het einde van het seizoen ook in Engeland nadert, zijn de end of season sales in volle gang. Dat noopt mijn reisgenoot Michel tot de aanschaf van het uitshirt van The Toffees. Compleet met naam; de keuze valt op Jagielka en het logo van de Europa League, voor maar £ 27. Waarlijk een koopje. Helaas voor hem is het bijbehorende broekje niet meer in de juiste maat leverbaar. Ikzelf besluit ook over te gaan tot de aanschaf van een uitshirt, maar dan in de mini variant. Even later verlaten we de fanshop en besluiten Goodison Park eens nader te gaan bekijken.
In clubshop Everton One keerden we onze beurzen binnenstebuiten
Ondanks het vroege tijdstip is het al een en al bedrijvigheid rondom ‘The Grand Old Lady’, zoals het stadion van Everton in de volksmond ook wel word genoemd. Sky Sports is druk in de weer om de verbindingen te leggen voor het live verslag later op de dag. Medewerkers van de club en genodigden rijden af en aan. Daarnaast staat Easter Sunday in het teken van de liefdadigheid en leden van de Royal Army staan paraat om te collecteren voor het goede doel. Aangezien we in een opperbest humeur verkeren, besluiten we om ook maar een donatie te doen. Dit ondanks dat mijn reisgenoot Michel in familiekringen bekend staat als ‘een groene beer’.
Alleen op Bullens Road was het nog rustig
Nadat we een rondje hebben gelopen om het stadion en Michel de nodige foto’s heeft getrokken, begeven we ons richting de Players Pub. Deze pub is inmiddels een beetje uitgegroeid tot mijn stamcafé in Liverpool. De ligging (vijf minuten afstand van Goodison Park) heeft als groot voordeel dat het nooit overdreven vol raakt met dorstige Evertonians en het dus redelijk makkelijk is om snel bediend te worden. Een prettige bijkomstigheid als Foster’s op het menu staat. Hier in deze pub heb ik afgesproken met Harry, die wederom mijn kaarten heeft geregeld.
De verering van Dixie Dean blijft speciaal voor Nederlandse begrippen
Even later sms’t Harry me dat hij wat later zal arriveren omdat één van de treinen waarmee hij van London naar Liverpool reist uitgevallen is. Twee sms’jes en nog een treinuitval later maakt Harry dan toch zijn opwachting in Players. Ruim zes uur heeft hij gedaan over de reis, die normaal maximaal vier uur duurt. ‘Disastrous’ omschrijft hij het Engelse openbaar vervoer op dagen als deze.
Enkele pints later is het tijd om ons richting Goodison Park te begeven. Harry geeft aan honger te hebben na zijn lange reis en duikt een ‘chippy’ in. Ook wij hebben best trek, maar weten absoluut niet wat te bestellen. ‘Chips and gravy’, antwoordt Harry resoluut op onze vraag. ‘I’ve been coming here for years and it’s great’. Oké, chips and gravy dan maar. Misschien zijn we als Goodyear-Commissie toch wat te streng bij het beoordelen van de catering bij Nederlandse clubs. Toegegeven, het bestelde smaakt beter dan een broodje bal bij pakweg Go Ahead Eagles, maar kan onze smaakpapillen absoluut niet bekoren. Prijs/kwaliteitverhouding krijgt desondanks een nipte voldoende, aangezien £1,50 voor een met vet overgoten halve kilo aardappelen best te billijken is.
Goodison Park ligt pal tussen de huizen
Aangekomen bij Goodison Park, begeven we ons naar onze plaatsen op de Park End Stand. Deze plaatsen liggen pal naast het uitvak, dat helaas niet volledig is uitverkocht. Een beetje tegenvallend, aangezien tegenstander West Ham United strijdt tegen degradatie en men mag verwachten dat een club met zo’n uitstraling als The Hammers zorgt voor een uitverkocht gastenvak.
De Londonse club van trainer-coach/manager Gianfranco Zola heeft de afgelopen zes wedstrijden op rij verloren en is daardoor verwikkeld in een felle strijd om lijfsbehoud. Kijkend naar de selectie van ‘The Claret and Blues’, mag worden geconstateerd dat de kwaliteit wel overduidelijk aanwezig is, maar grote vraagtekens mogen worden gezet bij de mentaliteit van de betrokken spelers. Hoe dan ook, het wordt hoog tijd dat West Ham resultaten gaat boeken, wil men komend seizoen verzekerd zijn van Premier League footy.
Op de tonen van ‘Theme from Z-Cars’ betreden de spelers het veld
Everton begint fel aan de wedstrijd. Vroeg storend en fel jagend zetten The Toffees de tegenstander onder druk. De thuisploeg kan zich niet veel misstappen meer veroorloven in de strijd voor Europees voetbal. Daarvoor heeft men in een door blessures geteistert seizoen ietwat teveel punten laten liggen.
In de 23e minuut krijgt Everton dan ook loon naar werken. Een afgemeten voorzet van linksback Leighton Baines bereikt het hoofd van Tim Cahill die de bal verlengd op Diniyar Bilyaletdinov. Deze kopt de bal van dichtbij onhoudbaar achter West Ham keeper Robert Green. 1-0 voor de laatse maanden in bloedvorm verkerende Toffees.
Na de 1-0 neemt Everton wat gas terug en geeft West Ham daarmee de kans zich terug te knokken in de wedstrijd. Desondanks blijven de beste kansen voor de thuisploeg. Tim Cahill en opnieuw Diniyar Bilyaletdinov komen dichtbij een tweede treffer voor The Blues, maar helaas laat de precisie in de afwerking te wensen over.
Doordat de thuisploeg nalaat de wedstrijd op slot te gooien, neemt West Ham steeds meer het iniatief over de thuisploeg. Negen minuten voor rust krijgt de Londonse ploeg de uitgelezen kans op de gelijkmaker. Via een snelle uitbraak van West Ham spelmaker Scott Parker komt de bal terecht bij Carlton Cole. Een licht fysiek contact met Sylvain Distin op de rand van de zestien meter noopt de aanvalsleider van The Hammers om de grasmat op te zoeken. Referee Howard Webb aarzelt geen moment een wijst gedecideerd naar de penaltystip. Een uiterst licht gegeven penalty en het gemarchandeer met de regels maakt het er niet betrouwbaarder op. Cole was immers een doorgebroken speler in scoringspositie en dus had Howard Webb, als hij zo overtuigd was van een overtreding, de Everton verdediger van het veld moeten sturen.
Hoe dan ook, West Ham krijgt een buitenkansje om nog voor rust op gelijke hoogte te komen. Penaltynemer is niemand anders dan Ahmed Hossam Hussein Addelhamid, beter bekend als Mido. Het voormalige Egyptisch supertalent heeft zijn carrière vakkundig om zeep geholpen en het feit dat hij op een blauwe maandag rondhobbelt bij West Ham zegt veel over het beleid van deze mooie Londonse club.
De beste manier om Mido te omschrijven is vadsig. De Hennie-Meijer-kont en onafgetrainde voorkomen, in combinatie met zijn ongeïnteresseerde uitstraling, moet menig supporter van The Hammers toch tot wanhoop drijven. Voor naar eigen zeggen £ 1.000 per week mag Mido proberen de Hammers op gelijke hoogte te brengen met The Toffees. Natuurlijk faalt hij jammerlijk. Zijn inzet wordt door Everton-keeper Tim Howard uit de hoek geranseld. Door deze misser eindigt de eerste helt met een 1-0 voorsprong voor de thuisploeg.
In de rust kletst iedereen elkaar tevreden bij over koetjes en kalfjes
Na de rust neemt West Ham het iniatief voorgoed in handen. Met goed verzorg en fel jagend voetbal wordt Everton steeds verder achteruit gedrukt. Een schot van Mark Noble spat uiteen op de lat achter Tim Howard, maar enkele minuten later is het dan toch raak. Een corner van diezelfde Mark Noble, bereikt Manuel de Costa die de bal vanaf de rand zestien meter achter doelman Tim Howard jaagt, 1-1.
De corner resulteert uiteindelijk in de gelijkmaker van Manuel da Costa
West Ham blijft ook na de gelijkmaker de betere ploeg en jaagt verbeten op een voorsprong. In de 64e minuut brengt David Moyes, Ayegbeni Yakubu in de ploeg voor Diniyar bilyaletdinov, om voor meer dreiging voorin te zorgen. In de 84e minuut lijkt deze wissel vooralsnog het gewenste resultaat op te leveren, als een wederom afgemeten voorzet van Leighton Baines het hoofd van Yakubu weet te vinden, die de bal perfect achter Robert Green kopt, 2-1.
Goodison Park was erg goed gevuld op Easter Sunday
Lang kan de ploeg van manager David Moyes echter niet genieten van deze voorsprong. Nauwelijks twee minuten later staat het alweer gelijk, als een voorzet van Julian Faubert op magistrale wijze door Arauja Ilan achter Tim Howard wordt gekopt, 2-2. Dit is tevens de eindstand.
Everton beschikt over een geweldig mooi stadion
De away support van The Hammers viert het punt als een overwinning, bij het thuispubliek lijkt vooral het besef dat Europa heel ver weg is de boventoon te voeren. Na het nemen van nog wat foto’s begeven we ons naar de uitgang e
n gaan op weg naar ons hotel. Zonder al teveel problemen weten we een taxi te bemachtigen. Aangekomen bij het hotel gaan we de inwendige mens versterken en besluiten vervolgens terug te keren naar onze kamer, aangezien de volgende ochtend in alle vroegte de wekker zal gaan voor dag drie van ons Easter adventure in Northwest England.
Guido Erens en Michel Hennen
