Terwijl Fortuna Sittard onder leiding van haar nieuwe trainer Peter van Vossen door de eerste weken van de Jupiler League strompelt, struinen wij fluitend door het eerste Bank Holiday weekend van het seizoen 2014/2015. Nu ja, ‘wij’… Al bij al werd het een ietwat vreemd weekend, al liep alles goed af, mede dankzij hulp van het thuisfront, Harry, Phil, Changy, Jean Baptiste, de man in de paarse polo, Ebby en vele andere personen waaraan ik zoveel plezier heb beleefd tijdens zes bijzondere dagen…
Zoals elk jaar staat ook dit jaar weer een trip naar Engeland gepland eind augustus. Maar dit jaar voltrekt deze zich iets anders dan voorgaande jaren. Daar waar we jaarlijks onze trip om wedstrijden van Fortuna heen planden, pakken we het dit jaar iets anders aan. Inmiddels laat de vreugde die Fortuna ons geeft ons ons leven niet meer leiden. Daar kwamen we verleden jaar achter toen we, iets drinkend in een pub in Liverpool, de meest absurde dingen lazen op onze smartphone. En dat in het weekend dat ons voormalige redactielid Harald precies vijf jaar geleden was verongelukt. Het doet telkenmale zeer de Noordzee over te steken, wetende dat Harald zo graag mee zou zijn gegaan. Desondanks kabbelt het leven verder, hoe hard die constatering ook is. Maar iets meer… Ach ja, wie verwacht zich daar nu nog aan?
Des te vervelender als blijkt dat mijn vaste reisgenoot wegens omstandigheden de 2014-editie noodgedwongen moet afzeggen. En dus vertrek ik, een beetje met het lood in mijn schoenen, richting Manchester, gelegen in het graafschap met dezelfde naam, up north.
Nadat ik Everton in de eindfase een 2-0 voorsprong heb zien weggeven begeef ik me weer richting Manchester. In de trein wordt nog flink nagekaart over de puntendeling. Terwijl ikzelf met mijn Franse reisgenoot voor één dag Jean Baptiste in coach B zit, staat Harry in coach C. Zo krijgt hij de grappen en grollen van een in Manchester woonachtige Evertonian niet mee en hoeft hij zich niet te storen aan een handvol Scandinaviërs die de Rode Buren van Everton aanhangen. Zij hebben overigens wél tickets voor Manchester City vs. Liverpool FC, waar wij doelbewust hebben gekozen voor een traditionele Conference Monday.
Eenmaal aangekomen te Manchester Piccadilly is het tijd om afscheid te nemen van deze en gene. Harry reist nog een stukje met me mee. Samen nemen we de Metrolink; ik naar Deansgate-Castlefield, Harry naar Trafford Bar. Voor mij het eindpunt van de dag en vertrekpunt van dag drie.
Na een korte nacht en een stevig ontbijt is het tijd om mijn tas in te pakken en naar Deansgate-Castlefield te wandelen. Omdat vóór 09u00 nog geen treinen sporen richting Manchester Piccadilly laat ik treinstation Deansgate links liggen en stap ik weer in de tram. Via St. Peter’s Square, Mosley Street en Piccadilly Gardens arriveer ik in Manchesters grootste station: Piccadilly.
Inmiddels is het bezit van een geldig vervoersbewijs stap ik aan boord van de trein die me richting Doncaster moet gaan brengen. Van daaruit dien ik de trein naar Scarborough te nemen. Maar in Doncaster raken is geen makkie. Sterker nog, het wordt een hels karwei. De Britse spoorwegen, die sowieso al niet uitblinken in logica, hebben dit weekend London Euston afgesloten voor alle treinverkeer met als gevolg dat London vanuit het Noorden rechtstreeks niet meer te bereiken valt. Er zit dus niets anders op om via Sheffield te reizen. Alsof je vanuit Sittard via Nijmegen en Zwolle naar Amsterdam rijdt, maar dan zuidwaarts. Het zorgt in ieder geval voor Indiase toestanden in de trein, al mag ik in mijn handen knijpen dat ik überhaupt in de trein zit. Sta dan. Iedereen staat. Het gangpad staat propvol, het balkon en ook nog het perron. Toch gaan op enig moment de deuren dicht en zetten de kleinbemeten rijtuigen zich in gang.
Na vertrek uit Manchester Piccadilly gaat het in de richting van Stockport. Het goede nieuws is dat er iemand uitstapt, maar het minder goede nieuws is dat deze persoon middenin het rijtuig zit. Om hem te kunnen laten uitstappen dienen mensen de trein te verlaten, zoveel is zeker. Nadat dat is gelukt, stapt iedereen vliegensvlug weer in, plus ongeveer 15 andere reizigers. Dat het potje van sommige reizigers dreigt over te koken lijkt me duidelijk; dat zich nu even niemand van TransPennine Express vertoont eveneens.
Gelukkig duurt het nog maar dertig minuten vooraleer we in Sheffield arriveren. En daar wordt iedereen beloond met iets dat doorgaans vanzelfsprekend is: frisse lucht. 90% van de reizigers stapt hier over op treinen naar het zuiden. Ook een aantal Stokies verlaat hier de trein, terwijl ik mijn reis vervolg richting Doncaster.
Even buiten Sheffield passeer ik het hagelnieuwe stadion van Rotherham United. Dat is misschien iets voor een volgende keer. Ook passeer ik de beroemde Ferrybridge Power Plant, een ijkpunt in het landschap van East Yorkshire. Inmiddels begint de treinreis flink te vorderen na het passeren van de grounds van Goole AFC en North Ferriby United. Als de trein ook onder de Humber Bridge rijdt, die Yorkshire met Lincolnshire verbindt, komt Hull in zicht.
Eenmaal aangekomen in Hull heb ik nog ruimschoots de tijd om even het centrum in te lopen. Ik zie ook plotseling de man met paarse polo op het station. Stond hij niet al in Manchester in de trein? Hij zal toch niet…? Nee, vast niet.
Het centrum van Hull kenmerkt zich door een ongekende saaiheid. Verwacht geen flitsende winkels, afgezien van een winkelpand met state of the art sneakers. Vanwege al deze saaiheid valt ‘The Three Ships Mural’ van het pand waarin kledingketen BHS is gevestigd des te meer op. Zittend op het terras en genietend van mijn Starbucks koffie geef ik mijn ogen goed de kost en bewonder deze erg fraaie wandtekening.
Aparte gevel in het centrum van Hull
Aangezien het richting de klok van 13u30 gaat en ik nog geen ticket heb, begeef ik me richting het KC Stadium, de thuishaven van Hull City Tigers, het voormalige Hull City AFC. Voorzitter annex eigenaar Assem Allam heeft afgelopen seizoen de club een andere naam gegeven, zeer tegen het zere been van de supporters. Zij houden vast aan Hull City Association Football Club en weten zich hierin gesteund door de FA. Dus dat de preses een naamsverandering doorvoert, moet hij dan maar zelf weten.
Veel typische jaren 60 flats in Hull
Na een korte wandeling via een aantal voetgangersbruggen arriveer ik bij ‘The KC’, de moderne thuishaven van ‘The Tigers’. Pal naast de Ticket Office is Hull’s Superstore gelegen en kan het niet laten om even binnen te lopen. Het aanbod is helaas wat karig en verder dan wat pins en een keurig programmaboekje kom ik dan ook niet. Op naar de kaartverkoop! Inmiddels zijn er heel wat mensen op het idee gekomen om een ticket aan te schaffen, want de rij is gigantisch! Maar omdat Hull de zaken toch goed heeft geregeld wordt mij na 10 minuten een enveloppe in mijn handen gedrukt waarop ‘Henns’ staat geschreven: ik heb tickets!
Eén van de leukste aspecten van een wedstrijd is de wandeling naar het stadion
Rondom het stadion is het aardig druk. Vandaag speelt Hull een eerste maal thuis en doet dat tegen Stoke City. De afstand Stoke – Hull is niet onoverbrugbaar waardoor heel wat Stoke City supporters de reis naar de kust hebben gemaakt. Eenmaal binnen zoek ik mijn plaatsen op, upper tier West Stand. Het uitzicht is prima en bemerk dat Hull City over een prachtig stadion beschikt! Vanuit alle kanten heb je prima uitzicht op het speelveld en al helemaal vanaf de upper tier waar ik me bevindt.
Een bezoek aan de superstore is een steeds terugkerend ritueel
Op het veld zijn beide teams zich aan het opwarmen en niet veel later verlaat iedereen het terrein. Voor de 2.577 meegereisde fans uit Stoke het sein om ‘hun Potters’ al eens flink aan te moedigen. Het uitvak zit barstensvol en iedereen maakt zich op voor een leuke wedstrijd. Het stadion is inmiddels zo goed als volgelopen en is met 24.348 bijna uitverkocht. In het openingsweekend heeft Hull gewonnen bij Queens Park Rangers en de verwachtingen zijn hooggespannen.
De nog lege noisy stand van Hull City AFC
Maar die krijgen na een kwartier al een flinke knauw. James Chester wordt wel heel simpel uitgespeeld door Glenn Whelan en moet er met rood vanaf. Wat resteert is een saaie eerste helft. Het merendeel van de selectie van Stoke dateert nog van het tijdperk Tony Pulis, maar de nieuwe coach, Mark Hughes, gooit het over een andere boeg. De Welshman probeert te voetballen, maar dat lukt van geen kant. Aan de linkerzijde speelt Marko Arnautovic en op rechts speelt Peter Odemwingie. Beiden hebben het vanmiddag niet onder de markt en passeren geen enkele keer hun tegenstander. Hull City vindt het eigenlijk wel prima zo. Coach Steve Bruce instrueert zijn spelers zelfs van ín het veld en hoopt met 0-0 de rust te halen.
De line up van beide teams
Vlak voor rust veert het stadion dan plots op als Tom Huddelstone aan een solo begint. De struise middenvelder passeert enkele tegenstanders en schiet de bal hard voor doel. Keeper Asmir Begovic kan de voorzet nog net raken, maar duwt de bal prompt voor de voeten van Nikica Jelavic. De Kroaat dubt geen moment en tikt de bal via een sliding in doel. Het KC Stadium gaat volledig uit haar dak en de goede sfeer is weer helemaal terug aan de zijde van ‘The Tigers’. Niet veel later is het rust.
Deze vrije trap is aan Marko Arnautovic niet besteed
De periode tussen beide speelhelften wordt in Engeland vaak gebruikt om deze of gene te eren en dat is in Hull niet anders. Er wordt een team lichamelijk gehandicapten in het zonnetje gezet en mogen als beloning een rondje door het stadion rijden. Op het moment dat de rolstoelsporters de tribune bereiken waar ik mijn plaats heb, gaat het overgrote deel van de fans staan en geeft de lichamelijk gehandicapten een staande ovatie. Zoals het hoort!
Tevens werp ik een blik in ‘Up the Tigers’, het programmaboekje van Hull City. Eén van de steeds terugkerende rubrieken is ‘Club connections’. In deze rubriek worden spelers besproken welke voor zowel Hull City alsook voor Stoke City hebben gespeeld. En één van die spelers is warempel Jon Parkin, beter bekend onze zijn bijnaam ‘The Beast’. Deze lichtelijk corpulente voorhoedespeler speelde slechts 18 maanden voor ‘The Tigers’, maar maakte wel enkele belangrijke doelpunten, waaronder de winnende treffer tijdens het seizoen 2005/2006 tegen Leeds United. Voor de eerste maal sinds 18 jaar wist Hull City nog eens te winnen van hun ‘Yorkshire rivals’.
Vanuit Hull vertrok Parkin naar Stoke City FC, maar speelde ook voor onder andere Preston North End FC en Doncaster Rovers. Tegenwoordig speelt ‘The Beast’ voor Forest Green Rovers.
Na een dik kwartier komen de beide teams het veld weer op en gaat Stoke City op jacht naar de gelijkmaker. De eerste helft heeft getoond dat ‘The Potters’ het heel moeilijk hebben om een kans bijeen te voetballen en in helft twee is dat niet anders.
Coach Mark Hughes laat zijn ploeg voetballen, of doet een poging daartoe, maar iets wat jarenlang is vermeden (onder leiding van Tony Pulis) krijg je er niet zomaar weer in. De tweede helft houdt het allemaal niet over bij Stoke City en Hull City doet wat het moet doen: consolideren.
Toch krijgt Stoke City wel een paar kansen, al springen ‘The Potters’ daar behoorlijk slordig mee om. De inmiddels ingevallen Peter Crouch kopt de bal door richting spitsbroeder Mame Diouf, maar de Afrikaan kopt de bal onbeholpen en ook onbegrijpelijk een meter naast het doel van Allan McGregor.
Het eerste gevaarlijke schot op doel doet zich na ruim 70 minuten voor als Charlie Adam de bal tussen de palen vuurt. Maar ook hierop heeft McGregor een antwoord.
Toch dringt Stoke steeds meer aan. De krachten vloeien langzaam weg uit de spelers van Hull City en het lijkt een kwestie van tijd voordat er een doelpunt valt.
2.577 Stoke City @ Hull (tussen de twee rijen stewards)
Op het moment dat je een mannetje meer op het veld hebt staan dien je de ruimtes dermate groot te houden zodat de tegenstander het niet meer kan belopen, maar die Penny is nog niet gevallen in Stoke. Toch lukt het om aan een gelijkmaker te komen. Terwijl de bal via een speler van Stoke City over de lijn gaat geeft scheidsrechter Jonathan Moss de inworp aan Stoke City. De bal komt voor de voeten van Bojan Krkic en hij trapt de bal voor doel. Uiteindelijk caramboleert de bal voor de voeten van skipper Ryan Shawcross en hij tekent voor de 1-1.
Aan de zijlijn gaat de manager van Hull City, Steve Bruce, door het lint, want een week voordien is zijn ploeg ook al een strafschop onthouden bij QPR. Ook het publiek, dat de tweede helft als één man achter de ploeg stond, is furieus en steekt Bruce een hart onder de riem.
Steve Bruce
Steve Bruce
Steve Bruce
Steve Bruce…!
Ondertussen zit de wedstrijd in de absolute eindfase en probeert Stoke City er nog met de drie punten vandoor te gaan.
Stoke City dringt nog één keer aan
Met nog een paar minuten te gaan proberen beide teams nog de drie punten binnen te slepen, maar dat lukt uiteindelijk niet. Stoke komt nog goed weg als een schot van Ahmed Elmohamady rakelings over het doel van Begovic zeilt. En zo blijft het 1-1.
Nadat de spelers elkaar een handje hebben gegeven wuiven ze vanuit de middencirkel nog even naar het publiek en lopen het speelveld af. Na het maken van enkele foto’s houd ook ik het voor gezien en wandel de tribune af.
Het KC Stadium is eigenlijk een heel mooi stadion
Eenmaal buiten is het een drukte van belang. Via een grote trap schuifelt iedereen naar de voetgangersbrug en zo verder richting stadscentrum. Dat gaat werkelijk in een slakkengang. Gelukkig heb ik voldoende ruimte in mijn reisschema om mijn trein te halen.
Aangekomen op Hull Paragon Station bemerkt ik dat de mensen die tijdens de heenreis in de trein zaten nu ook weer op het station staan. Dus vader en zoon met Stoke-shirt in een plastic zak en de man in paarse polo.
Eenmaal vertrokken uit Hull doe ik me tegoed aan een zakje McCoy’s en een flesje Buxton. En trekt het landschap in omgekeerde richting aan me voorbij. Sneller dan verwacht arriveer ik in Doncaster en neem de trein terug huiswaarts, richting Manchester Airport, calling at Manchester Piccadilly.
Ondertussen begint het buiten al weer wat te betrekken. Het is de voorbode van de dag van morgen, want voor Bank Holiday is zwaar weer voorspeld. Rond de klok van 19u00 arriveer ik in het centrum van Manchester, waarna ik de tram richting hotel neem. Dag II uit de Premier League zit erop en het was een plezierige. In de trein hoorde ik al mensen zeggen dat ‘the atmosphere’ ‘amazing’ was en dat was ook zo. Prima sfeer, een spannende wedstrijd en een mooi programmaboekje, ticket en ground erbij. Who needs more?
Michel Hennen
