Na een enerverende dag in Peterborough en Watford plus het cricket in The Royal George stond een trip gepland die vooraf al helemaal was geregeld. Een peperdure trein zou ons naar Stoke-on-Trent vervoeren alwaar we de wedstrijd tussen Stoke City en Arsenal zouden bijwonen. Alle Stokies waren er helemaal klaar voor, maar de heren van Arsenal iets minder…
Het is nog bijster vroeg als mijn gsm rinkelt. Tijd om op te staan. Als ik voorzichtig mijn ogen open en mijn linkerhand mijn gsm zoekt die ergens op de grond ligt, zie ik dat er ook al beweging in Guido komt. De eerste dag is redelijk verteerd en dat moet ook wel. Stoke-on-Trent ligt niet naast de deur en de FA heeft de eerste zondagwedstrijd van het tweede voetbalweekend in de Premier League vastgesteld om 1.30 pm.
Na een breakfast op basis van het ‘as-much-as-you-can-eat’ principe stappen we goedgeluimd Gillingham Street weer in. Bij het kruispunt slaan we linksaf en via Wilton Road bereiken we uiteindelijk weer het treinstation van London Victoria. Nadat we tickets voor de underground hebben aangeschaft gaat het middels de Victoria Line met gezwinde spoed richting London Euston. Daar staat onze Virgin trein namelijk al op ons te wachten.
Even dreigt er een kink in de kabel te komen als op één van de tussenstations wordt omgeroepen dat er een stremming is op de Victoria Line. Als we uitstappen en een klein rondje door de gangen van het metrostation lopen besluiten we maar weer in te stappen. Niet veel later sluiten de deuren van het treinstel en scheuren we verder richting Noord-London. De jongedame die ons terloops van advies voorziet stapt één halte verder uit om met de Bakerloo Line naar Regent Park te reizen.
Eenmaal aangekomen te Euston komt hetgeen waarvoor ik vreesde uit: het station staat vol met voetbalsupporters. Niet alleen zal de trein naar Stoke-on-Trent volzitten met ‘Gunners’, er lopen ook fans van Liverpool FC en Manchester City rond. Deze clubs hebben ook al fans in London zitten en zij reizen met de trein naar Liverpool Lime Street.
Als het grote bord waarop alle vertrektijden staan aangegeven het perron duidt voor de trein naar Merseyside stroomt de stationshal bijna leeg. Goed zo, dat ruimt op! Het biedt ons de gelegenheid om op ons gemak naar de gereedstaande Virgin Train te wandelen. Voor iets meer dan £ 60 mogen we instappen, maar hebben dan ook niks te klagen. De stoelen zitten lekker en zijn ruim. Tevens heeft Richard Branson gezorgd voor een WiFi netwerk. Goed nieuws voor Guido, zodat hij nog even de moderator mag uithangen op zijn stamforum ‘Grand Old Team’.
Vóór ons neemt een replica Santi Cazorla plaats en schuin achter ons zitten ook mensen in Arsenal shirt te wachten totdat de trein zich in beweging zet. Na vertrek wordt omgeroepen dat er een bar is voorzien in de trein hetgeen zorgt voor nodeloos gewandel. Dientengevolge krijgen we nauwelijks kans om ook maar één minuut onze ogen te sluiten.
Ondertussen zijn we in Milton Keynes gearriveerd. Dat zal voor wat betreft de heenreis de enige stop zijn. Na enkele minuten vertrekt de trein weer, maar niet al te lang daarna stopt deze plots. De train manager neemt vervolgens het woord en vertelt twee soorten nieuws te hebben voor de reizigers: slecht nieuws en goed nieuws. Het goede nieuws betreft het verloop van de reis. Deze is dermate spoedig verlopen dat we een kwartier op het tijdsschema voorliggen. Daarmee hangt ook het slechte nieuws samen. Doordat de trein 15 minuten voorligt op schema, dienen we ergens een kwartier te wachten. En dat ‘ergens’ is hier, juist voor het station van Rugby. In de trein heerst een dusdanig goede stemming dat iedereen er wel de humor van kan inzien en bij de meeste passagiers kan er wel een lachje vanaf.
Omstreeks 11.30 am arriveren we uiteindelijk in Stoke-on-Trent. Buiten het station staat al redelijk wat kit paraat en we worden dan ook allemaal naar een pub gedirigeerd die speciaal is bedoeld voor supporters van Arsenal. Omdat dat nu niet echt ons plan is, besluiten we het stadscentrum op te zoeken. Daar staan namelijk ook bussen klaar die ons naar ‘The Brit’ zullen brengen. Nadat we de Ringway zijn overgestoken lopen we linksaf Glebe Street in. Daar stuiten we ook op het ‘Glebe Hotel’, onze pub voor vandaag.
Prachtig houtsnijwerk in ‘The Glebe Hotel’
In deze pub zitten ook al enkele supporters van Stoke City FC. Eén heerschap valt wel heel erg op, aangezien het shirt hem zeker vijf maten te groot is. Aan de andere kant, het betreft wel een authentiek shirt, want het oude logo van Stoke City siert de borst.
Daar waar wij aan de raamkant gaan zitten zien we aan de andere kant van de pub een man met opvallend grijs haar plus een dito sik aan een alles versmachtend tempo ale naar binnen werken. Prachtig, we voelen ons al echt thuis in deze huiskamer!
Omdat over een kleine twee uur de kick off zal plaatsvinden tussen Stoke City en Arsenal FC kiezen we ervoor niet al onze tijd te verknoeien in het ‘Glebe Hotel’, maar tijdig op zoek te gaan naar vervoer richting Stoke’s Britannia Stadium. Aan de overzijde van onze pub staan al enkele dubbeldekkers te wachten en wanneer die zijn volgelopen vertrekken we naar ‘The Brit’.
Het stadion ligt juist buiten de stad op een heuvel en is vanuit de stad prima te zien. De vorige keer dat we naar Stoke City trokken was met Kerst en toen was het vanzelfsprekend donker, maar vandaag kunnen we de omgeving een beetje in ons opnemen. Ook vanuit London zijn vele bussen naar ‘The Brit’ onderweg en zonder problemen worden de twee supportersgroepen aan de rotonde bij het stadion van elkaar gescheiden.
Nadat we de gereedliggende tickets hebben opgehaald schaffen we nog een programmaboekje plus een editie van fanzine ‘The Oatcake’ aan. Het programmaboekje is dit seizoen met 50 Pence in prijs gestegen omdat het boekje iets dikker is. En dat klopt. Stoke City bestaat dit jaar namelijk 150 jaar en schenkt hier op tal van manieren aandacht aan.
Als je het boekje omdraait valt op dat het achterste deel een kopie is van de editie welke is uitgegeven ten behoeve van de wedstrijd Stoke City v Arsenal op 26 september 1970. En juist dat zijn de dingen waarom ik zo houd van het Britse voetbal. Overigens is de 1970 editie er eentje om in te lijsten: Stoke City verpulverde Arsenal met 5-0! En dat terwijl de legendarische Gordon Banks bij ‘The Potters’ ontbrak wegens een blessure.
De kaft van het programmaboekje toont een piepklein deel van het Britannia Stadium. Het zou me niet verbazen dat als je alle edities van het seizoen 12/13 op elkaar legt, je een volledig beeld van ‘The Brit’ ziet. Massive.
Tijdens ons vorig bezoek aan Stoke City viel ons al op hoe gastvrij de mensen zijn en dat wordt nu bevestigd. De bestelling van onze burgers wordt even snel als vriendelijk opgenomen en als ons de burgers worden overhandigd, rept niemand over een vergoeding hiervoor! Thank God we’re in Stoke!
Nadat we het draaipoortje passeren spoeden we ons richting tribuneplek. Vandaag zitten we op rij 10 van het deel van de South Stand dat bestemd is voor het thuispubliek. Voor onze neus warmt Arsenal zich op. ‘The Gunners’, die het vooral van hun voetbal moeten hebben, mogen zich aan een helse sfeer verwachten. Sinds het seizoen 09/10 leven Stoke City en vooral Arsène Wenger bijkans op voet van oorlog met elkaar. Op 27 februari 2010 brak Arsenal-speler Aaron Ramsey namelijk zijn scheen- en kuitbeen na een zware tackle van Stokie Ryan Shawcross. Stoke City moet het namelijk vooral van strijdlust hebben en haar aanvoerder fungeert als prima uithangbord.
‘The Gunners’ maken zich klaar voor een lastige middag
Wenger ging destijds te ver door te stellen dat Shawcross met opzet Ramseys been brak, maar het spel is sindsdien op de wagen. Het ruwe spel is niet alleen de Arsenal-trainer een doorn in het oog. Bladerend in fanzine ‘The Oatcake’ valt mijn oog op een door een supporter van Bolton Wanderers ingestuurde brief. Deze ‘Proud Trotter’ zegt Stoke City Football Club simpelweg te haten vanwege het feit dat de club in zijn ogen bestaat uit ‘een medogenloze bende tuig, welke niet geïnteresseerd is in voetbal maar uitsluitend in het schoppen en treiteren van tegenstanders en hiermee ook nog weg probeert te komen’. Het zit blijkbaar diep.
Maar, ook in eigen rangen klinkt gemor. Stoke City heeft £ 60 miljoen uitgegeven aan transfers en dat lijkt amper te renderen. De vraag is dan ook of manager Tony Pulis het roer niet moet omgooien en wat meer moet gaan voetballen. Vraag dat niet aan TP zelf, want hij is er rotsvast van overtuigd dat zijn manier de beste manier is voor Stoke City om te overleven in de Premier League. Immers, het is ‘The Potters’ al vier seizoenen op rij gelukt te overleven op het hoogste niveau, dus waarom moet er iets worden veranderd?
Mascotte Pottermus vuurt de South Stand aan
Met bovenstaand verhaal in mijn achterhoofd ga ik er eens goed voor zitten en met mij ruim 27.000 andere fans. Nog voordat de away sector ook maar één woord heeft kunnen uitbrengen worden ze volledig overstemd door alle Stokies die uit volle borst Tom Jones’ ‘Delilah’ inzetten en veel rustiger zal het gedurende de wedstrijd niet worden. Stoke City heeft, terecht of niet, de naam het luidruchtigste publiek van de Premier League te hebben en maakt dat in de eerste minuten volledig waar.
We play how we want,
We play how we want,
We are Stoke City,
We play how we want…
Meteen worden ook de intenties van beide teams duidelijk. Arsenal probeert via Vermaelen en de Spanjaarden Cazorla en Arteta openingen naar voren te zoeken daar waar Stoke City louter en alleen de lange bal hanteert. Sleutelspelers zijn hierbij Ryan Shawcross en Robert Huth, a.k.a. ‘The Berlin Wall’. Hun passes bereiken veelal Peter Crouch en zijn spitsbroeder Jonathan Walters. Daar waar Crouchy voornamelijk luchtduels uitvecht met Vermaelen en Per Mertesacker, rent Walters als en bezetene achter ballen aan die vooral richting cornervlaggen worden gespeeld.
Deze strategie, die haaks staat op hetgeen Arsène Wenger en zijn Arsenal voor ogen hebben, levert al vroeg in de wedstrijd succes op. Andy Wilkinson zwiept de bal voor doel en deze wordt door Crouch doorgekopt tot bij Walters. De laatste schiet de bal in doel, maar de treffer wordt afgekeurd wegens buitenspel. Het hele stadion veert op, maar gaat even snel weer zitten. Desondanks het sein om de ploeg meer en meer aan te vuren.
Come on Stoke,
Come on Stoke,
Come on Stoke…
De afgekeurde treffer komt ‘The Potters’ op hoongelach van de Arsenal-fans te staan die nog altijd van mening zijn dat hun ploeg de beste is die de (voetbal)wereld ooit heeft gezien.
Na een felle openingsfase waarin Arsenal maar niet onder de druk vandaan lijkt te komen kantelt de wedstrijd enigszins. Vooral Lukas Podolski en Santi Cazorla zijn dicht bij openingstreffers, maar hun pogingen kunnen nog juist op tijd worden verijdeld. Met hangen, wurgen en heel veel inzet weet Stoke City ‘The Gunners’ van zich af te houden.
Na een kwartier is Podolski Huth te snel af en laatstgenoemde kan niet anders dan de aanvaller vasthouden. Het komt Huth op een gele kaart te staan, maar dat is blijkbaar niet genoeg voor Wenger. De Fransman komt drukgebarend uit zijn dug-out en dat is koren op de molen van de Stoke-aanhang.
Wenger is a wanker,
Wenger is a wanker,
Nanana-na…
Ondertussen ‘bouwt’ Stoke City aan aanvallen. Het recept is bekend, al worden ook de vleugelspelers regelmatig aangespeeld. Daar waar de nieuwe aankoop Michael Kightly (overgekomen van de Wolverhampton Wanderers FC) op links gevaar probeert te stichten doet collega Jermaine Pennant dat op rechts. Beide aanvallers komen hun tegenstander echter nauwelijks voorbij, waardoor Stoke City niet écht gevaarlijk wordt.
Doelman Vito Mannone kiest voor een moment van rust
Arsenal daarentegen grossiert in het creëren van halve kansen, maar kan deze maar niet afwerken. Spits Olivier Giroud, die vandaag een basisplaats krijgt, moet overduidelijk nog wennen aan het tempo van de Premier League, maar die tijd krijg je in ‘The Brit’ niet. Skipper Shawcross kondigde in het programmaboekje al aan het seizoen ‘in stijl te gaan aanvatten’ en maakt dat helemaal waar. Zijn spel is beenhard, maar mensen als Mark Wilson en Andy Wilkinson doen daar nauwelijks voor onder. Wenger kan dat absoluut niet waarderen en staat meer te gebaren vóór zijn dug-out dan dat hij er daadwerkelijk ín zit. De Stokies kunnen het wel pruimen.
Let’s all do the Wenger,
Let’s all do the Wenger,
Nanana-na…
Deze song wordt vanaf de tribunes begeleid met wilde armgebaren van de Stoke-fans en het zijn er niet weinig die meedoen. Neen, welhaast het hele stadion doet mee! Telkens een schitterend zicht om alle armen op en neer in de lucht te zien gaan. We amuseren ons opperbest!
‘The Brit’ doet ‘The Wenger’
Tijdens de rust wordt er één of ander ingewikkeld spel opgevoerd. Fans moeten vanaf verschillende afstanden proberen een bal door een gat te schieten en dat lukt totaal niet. Blijkbaar is het erg lastig. De speaker vraagt de deelnemers aan het spel of ze vooraf hebben geoefend en dit blijkt niet het geval te zijn. ‘Gelukkig maar’, is daarop het antwoord van de speaker. ‘The Brit’ ligt in een deuk.
Tijdens de rust worden ook de gasten uit Noord-London nog even verrast. Omdat Stoke City 150 jaar bestaat ontvangen enkele afgevaardigden van de meegereisde fans enkele met de hand beschilderde stukken aardewerk. Dat zal de club dit seizoen alle gasten aanbieden. De streek rondom Stoke-on-Trent staat bekend om hun aardewerk en de club ontleent er ook haar bijnaam (‘The Potters’) aan.
De tweede helft is zowat een voortzetting van de eerste. Arsenal probeert de zaken voetballend op te lossen en Stoke City probeert helemaal niets op te lossen. Zo ontspint zich een aangenaam kijkspel dat gebaseerd is op kracht en uithoudingsvermogen. Nogmaals, Tony Pulis heeft met zijn Stoke City veel ‘vijanden’ gecreëerd, maar lijkt daar totaal niet mee te zitten.
Dat door het vertrek van Robin van Persie de aanvalkracht van ‘The Gunners’ behoorlijk is gereduceerd is een understatement, maar wat Arsenal in de tweede helft laat zien is gewoon treurig. Tal van spelers missen de mooiste schietkansen, waardoor doelman Asmir Begovic nauwelijks lastige ballen krijgt te verwerken. Het wekt de toeschouwers op de lachspieren.
He would have scored that,
He would have scored that,
Robin van Persie,
He would have scored that…
Bij elke kans die Arsenal de nek omwringt wordt bovenstaande hymne ingezet en de gemoedstoestand van de meegereisde ‘Gunners’ daalt tot een nulpunt.
Maar ook aan de zijde van ‘The Potters’ wil het maar niet lukken. Pennant dribbelt zijn tegenstander en schreeuwt om een strafschop als Kieran Gibbs hem overduidelijk naar de grond werkt. Pulis had liever anders gezien en laat Cameron Jerome alvast warmlopen.
Arsenal wringt wéér een kans de nek om
Na een dik uur krijgt Arsenal echter een uitgelezen mogelijkheid om alsnog de leiding te nemen. Wilkinson schoffelt Giroud driestig (en dom) onderuit en brengt daarmee zijn eigen ploeg in de problemen. Na het opzetten van de muur gaat Arteta achter de bal staan en dan weet je bijna hoe laat het is. De voormalige spelmaker van Everton FC heeft vanuit zulke posities wel vaker gescoord en het stadion houdt haar adem in. Als de bal vervolgens knullig in de muur wordt geschoten is het leedvermaak enorm.
He would have scored that,
He would have scored that,
Robin van Persie,
He would have scored that…
Robin van Persie had ‘m binnengetrapt
Doordat Pennant wordt vervangen door Jerome en Crouch door local kid Ryan Shotton wordt duidelijk dat Stoke City ervoor kiest om niet langer naar een treffer op zoek te gaan, maar zoveel mogelijk gaat proberen een punt aan de ontmoeting met Arsenal over te houden. Ook Begovic heeft Pulis’ boodschap begrepen en bij elke uittrap neemt hij uitgebreid de tijd. Vanuit het Arsenal-vak groeit de irritatie en om aan te geven hoe lang het duurt voordat de doelman de bal weer in het spel brengt wordt treiterend geteld.
1,
2,
3,
4,
…
21,
22,
23…
Aan de zijde van Stoke City maalt hier helemaal niemand om. Zij amuseren zich kostelijk met het meermaals uitvoeren van ‘The Wenger’
Hilarious
Het slotakkoord is voor Arsenal als de ingevallen Oxlade-Chamberlain Giroud de diepte instuurt. De Franse spits ziet dat de doelman te ver voor zijn doel staat en probeert de bal over hem heen in doel te schieten. Als dat niet lukt sneren alle Stokies nog een laatste maal.
He would have scored that,
He would have scored that,
Robin van Persie,
He would have scored that…
Ondertussen heeft referee Lee Mason de wedstrijd beëindigd, waarna Arsenal afdruipt en Stoke City nog een ereronde maakt. 0-0 is een teleurstellende, maar logische eindstand.
De spelers zoeken de kleedkamers op
Na afloop begeven we ons nog even richting fanshop en als ik daar mijn beurs heb omgekiept is het tijd om richting bussen te trekken. Om 5.20 pm staat onze terugreis namelijk gepland en die trein mogen we niet missen.
Bij de bushalte is het een drukte van belang, maar er is niemand die zich écht druk maakt. Op een kalme manier wacht iedereen zijn beurt af om in te stappen en niet veel later zijn wij ook aan de beurt. Terug in het stadscentrum lopen we naar het ‘Glebe Hotel’ alwaar we nog even wat vocht bestellen. Tal van supporters druppelen binnen waarna er een einde komt aan een leuke voetbalmiddag.
Als we arriveren bij het station zien we bij de ingang een grote bus staan. Tegenover het station staat een grote limousime; er staat een bruiloft op het programma. Als we echter dichterbij komen zien we dat beide voertuigen niks met elkaar van doen hebben. De bus betreft namelijk de spelersbus van Arsenal! Als we vervolgens doorlopen naar platform 1 (waarvandaan onze trein zal vertrekken) bemerken we pas waarom de spelersbus van Arsenal voor het station staat geparkeerd: de heren zijn met de trein!
Trouwen doe je in stijl
Niet veel later stopt een treinstel van Virgin Trains, gaan deuren open en stappen de spelers van Arsenal en hun begeleiders in. Er ontstaat tevens een verbaal opstootje tussen supporters van Arsenal en enkele Stokies. De grootste schreeuwlelijkerd van Arsenal heeft een plastic zak in zijn handen waarin een tiental halve liters Strongbow zitten. Voor ons het sein om elders te gaan staan want in drankorgels hebben we geen zin.
Nadat ook onze Virgin trein arriveert zetten we koers richting London. Als we goed en wel zitten worden we gesommeerd op te staan door enkele jonge gasten. Zij hebben deze stoelen blijkbaar gereserveerd en wij uiteindelijk niet.
Vrijwel meteen ontstaat er een geanimeerd gesprek tussen ons, drie supporters van Arsenal, eentje van Tottenham en televisiemaker Michael, afkomstig uit Wigan, maar supporter van Preston North End FC.
Allereerst wordt bier uitgedeeld. De heren (met uitzondering van Michael die al in de trein zat) zijn ook naar Stoke City vs Arsenal geweest, zaten in een sky box en kregen gratis flessen bier mee. Die gaan inmiddels allemaal rond en iedereen laat het zich goed smaken.
Er worden tal van zaken aangesneden, zoals de vermeende affaire van David Beckham met operazangeres Katherine Jenkins, uiteraard het Britse voetbal, maar ook onze website. ‘Quite amazing’, aldus één van hen. Niet veel later wordt een iPad op boxen aangesloten en schallen diverse R&B-nummers door het treinstel. Omdat haast niemand in de trein zit, gaat iedereen zijn gang. Geen probleem. Ook niet voor de vier Japanse dames die iets verderop zitten, waarvan er één een shirt draagt van Manchester United.
Ondertussen is één van hen blikken Kronenbourg 1664 gaan inslaan, daar waar de ander een fles J.P. Chenet opent. Het wordt pas echt lachwekkend als er een fles Teatcher’s whiskey boven tafel komt. Blijkbaar is dat een matige soort whiskey die tevens niet ‘chill’ is. We nemen het graag aan.
We hebben veel lol gehad met deze gasten
Doordat we met z’n zevenen zo’n lol hebben bemerken we niet dat we London Euston met rasse schreden naderen. Nadat nog één keer het ‘We won the league at Shite Hart Lane’ door drie Britten wordt gezongen is het slotakkoord voor Kate Bush met haar ‘Running up that Hill’. Een passend slotakkoord voor een geweldige dag in de trein en in Stoke-on-Trent.
Michel Hennen
