Daar waar de één naar Engeland vertrekt, gaat de ander een dagje groundhoppen in Luik, de Ardennen en Hoge Venen. Even ontsnappen aan de Carnavalsgekte in de Westelijke Mijnstreek. Groundhoppen deel II (deel I vond plaats in Virton), een herhaling van zetten: Het Ardennenoffensief.


Het is pas enkele uren vrijdag 4 februari als de wekker afgaat. Pardon, 05.10 uur? Ehh, ja… Opstaan, want er is werk aan de winkel. De geboden tijd is net genoeg voor een douche en een karig ontbijt. Er dienen namelijk twee Lateral Boys en één aanverwant te worden gedropt op het NS-station van Maastricht, alwaar zij aan hun Engeland-reis beginnen. Een mooie gelegenheid voor de achterblijvers om zonder ballast een dagje te gaan groundhoppen in België. We hebben de ‘Province de Liège’ uitgekozen als ons werkgebied.

Even een dagje alle beslommeringen van de laatste weken, cq. dagen vergeten. De puntendeling tegen FC Dordrecht, de avond voordien, geeft ons een extra steuntje in de rug en omstreeks 05.45 uur stappen we aan boord. Na eerst een rondje door onze Westelijke Mijnstreek te hebben gereden bereiken we het NS-station te Maastricht. Het afscheid nemen laten we voor wat het is, er staan belangrijkere zaken op het programma…

Etappe 1: Royal Cercle Sportif Visétois (Stamnummer 369)

We verlaten de A2 en via Moelingen rijden we binnendoor richting Visé. Het is aardedonker, maar de eerste foto’s worden gemaakt. Het betreft het veld van Rugby Visé. Na de hele straat te hebben wakkergeflitst maken we ons uit de voeten. Een eindje verderop noteren we ons eerste stadion van de dag: Stade de la Cité de l’Oie.


De kassa’s voor het uitvak waren nog gesloten…

Naar goed Belgisch (of moeten we in dit geval zeggen Waals?) gebruik is de poort niet afgesloten en kunnen we naar binnen. Eén probleem, er is nog geen daglicht. We besluiten anderhalf uur in de kantine van een sporthal door te brengen. Er staan gymnastiek-lessen op het programma. De morgenstond heeft echter goud in de mond en ons verblijf in de ‘Halle d’Omnisport de Visé’ duurt niet langer dan noodzakelijk.

Niemand in de buurt en ongestoord kunnen we onze plaatjes schieten. Als zijnde onderdeel van de Goodyear-commissie letten we speciaal op datgene wat ons de Waalse (voetbal)keuken te bieden heeft. Wat we in Virton aantroffen ging ècht alle perken te buiten en dit is de kans voor Wallonië om zich te rehabiliteren. De witte jassen worden vliegensvlug aangetrokken, maar het hele zaakje draait uit op een fikse teleurstelling. Rehabilitatie zal alvast niet bij R.C.S.V. plaatsvinden, want een volledig verroeste barbecue valt ons ten deel. Verder treffen we onder de tribune een trekker en een jeep aan. Nadat de buit binnen is, trekken we de deur achter ons dicht en stappen in de auto voor etappe 2.

Etappe 2: Associazione Calcio Milanello Herstal (stamnummer 9325)

Vanuit Visé door naar het tweede stadion dat op de lijst staat: Stade du Pairay. De afzink door het centrum van Visé levert geen enkel probleem op, het opdraaien richting autostrade des te meer. De oprit in Herstal blijkt te zijn afgesloten en er dient voor de eerste maal te worden geïmproviseerd. Totaal onverwachts stuiten we op een juweel van een tribune. Naïef als we zijn ploegen we door een border slijk en even later staan we in het stadion van A.C.M.H.

Later blijkt de voordeur (uiteraard) gewoon open te staan. Vliegensvlug wordt dit stadionnetje op de lijst gezet. Wat we hier aantreffen valt met geen pen te beschrijven. Vandaar foto’s:


‘Troubles on the terraces’ in Herstal

De ligging is echter fenomenaal mooi, zo tussen de autosnelweg (Ring de Liège), een winkelcentrum, een woonwijk en een fabriek. De hoofdtribune is van zeldzame schoonheid:


A.C.M.H., wie durft?

Snel weer de auto in, want Stade du Pairay wacht op ons…

Etappe 3: Seraing Royale Union Liègeoise (Stamnummer 23)

De autosnelweg blijkt (op dat moment) een brug te ver. Dan maar het centrum van Luik door. Pas de problème! Er wordt een andere oprit genomen en via de E25 richting Luxemburg bereiken we de afslag Seraing. De naam Seraing, de eerste club van ex-Ajacied, ex-Dragon en huidig Standardien Wamberto in Europa, was al lang bekend, maar van het stadion konden we ons geen voorstelling maken. Via het stadscentrum van Seraing (de weekmarkt lijkt heel erg gezellig te zijn) bereiken we via een wirwar van weggetjes ons doel: Stade du Pairay. Buiten het stadion worden we erop geattendeerd het ‘tof te houden’, hetgeen we onmiddellijk omdopen tot ons motto van vandaag. De poorten staan wederom open en we beseffen dat dit het hoogtepunt van de dag zal worden. Gedachten dwalen af naar de door ons zo geliefde Baandert. Een staantribune met hekken in clubkleuren, waar zie je dat nog?


Wat zal hier voor ambiance zijn, mocht het ‘volzitten’?

Wat er in en rondom dit stadion allemaal plaatsheeft, zullen we maar laten voor wat het is. We treffen onder meer een trekker met frontlader aan in het stadion, ‘Dozen van Pandora’, bouwwerkzaamheden, een oliehandel, etc.


De business-seats van S.R.U.L.

Daar we Herstal niet wilden belasten met een bezoek van de Goodyear-commissie, trekken we te Seraing de jassen nog maar eens aan. Een dode duif in de snackbar is toch wel het dieptepunt. Heeft het feit dat de matchen van S.R.U.L. minder dan 1.000 toeschouwers trekken hier iets mee te maken?


Hoe hoger de hekken…

In de kantine tegenover dit verder prachtige stadion maken we kennis met een uiterst aimabele, maar tandenloze Waalse die ons de weg wijst naar Ans: Etappe 4.

Etappe 4: Royal Football Club de Liège (Stamnummer 4)

Vanuit Seraing rijden we binnendoor naar Ans. Het is alsof we de finale van Luik-Bastenaken-Luik met de auto rijden. De ‘Saint-Nicolas’ blijkt toch steiler dan gedacht. Aangekomen bij Stade Communal kan onze ontgoocheling niet groter zijn. Party-tenten in plaats van tribunes; van voetbalsfeer is nauwelijks sprake. Toch, het bezoek aan het toilet lucht enorm op. De aanwezige gemeentewerkers zijn uiterst vriendelijk (merci beaucoup pour le papier de toilet) en moeten een beetje lachen nadat we hebben uitgelegd wat we aan het doen zijn. Snappen deze mensen ons, of denken ze ‘Wat zaeter, wat zaeter, wat zaeter???’


Werk aan de winkel voor R.F.C.L.

Bij vertrek komen we onderstaand tuinhuisje tegen…


Zijn Lateral Boys onderduikadres Jules, Jacq en Cor op het spoor?

Etappe 5: Royal Racing Football Club Montegnée (Stamnummer 77)

Na een tip van de gemeentewerkers in Ans rijden we nog even door naar RRFCM. Gelukkig maar, want dit hadden we niet willen missen. De Goodyear-commissie gaat tripjes aan België nu serieus in vraag stellen…


Een kan motorolie in vreetschuur. Oh la la…

De muurschildering in de kantine van Stade Jos. Vanstraelen is echter een minuscule pleister op de verder diepe wonden. De nodige foto’s worden genomen en met een tevreden gevoel nemen we afscheid van deze ex-club van Auxerreois en Rode Duivel Luigi Pieroni.

In Luik laten we de boel de boel en trekken verder de Ardennen in.

Etappe 6. Etappe 6: Royal Sprimont Comblain Sportive (Stamnummer 260)

Het complex van R.S.C.S., Site du Tultay, lijkt ons pas aangelegd. Niet veel soeps, maar toch een bezoekje waard.


Karigheid troef in Sprimont

Deze trotse derdeklasser hanteert overigens stevige prijzen, iets wat de algehele tendens is van de dag. Wie betaalt € 7,50 voor een staanplaats, om over een zitplaats nog maar te zwijgen?

Het landschap begint overigens weer Twin Peaks-achtige vormen aan te nemen. Dit viel ons in Virton reeds op en Sprimont is hier geen uitzondering op. Het mooie hiervan is, dat veel plaatsen in een dal liggen. Bij aankomst kun je dus de plaats overzien hetgeen direct een idee geeft van de moeilijkheidsgraad om het stadion te vinden. In het centrum van Sprimont staat trouwens een enorme locomotief, maar van een station is geen sprake… Na het passeren van een levensgrote steengroeve bereiken we weer de autosnelweg. Deze laten we echter links liggen omdat we ‘en route’ zijn naar onze volgende halte: Etappe 7.

Etappe 7: Royal Spa Football Club (Stamnummer 60)

Op naar Spa, wereldberoemd vanwege de natuurbronnen, skipistes en wat dies meer zij. We voelen ons als Lateral Boys al meteen thuis in dit mondaine plaatsje. Het Casino ligt pardoes in het centrum en dat ligt er niet voor niks! Het is een komen en gaan van sportauto’s en andere grote bolides. Goed ook dat we hier halt houden, want in Luik werden we danig op de proef gesteld. Culinaire, infrastructurele en immobiliaire (wan)toestanden werden ternauwernood overwonnen, vooral omdat we de garantie hadden gekregen in één van de talrijke kuuroorden in de omgeving even en uurtje op adem te mogen komen. Dit hadden we dan ook nodig. Tijd ook om onze maag weer enigszins te vullen. Er wordt gekozen voor snelle suikers, omdat de Hoge Venen later nog moeten worden uitgekamd. Zoals Jacq O. de opbrengst van Kevin Hofland uitgaf tijdens Cor N.’s vakantie (als we tenminste de media mogen geloven), zo kochten wij een serviesset, terwijl het merendeel van de Lateral Boys hiervan niets wist. Na de lunch wordt toch maar één van de vele heuvels die Spa omzomen beklommen en werd koers gezet naar het Stade Géronstère.


Maes Pils in Spa is als vloeken in de kerk?

Stadion is een groot woord, maar de hoofdtribune is een plaatje. Er is sprake van een enorme tribune waarop een schitterende dakconstructie zit.


Bouwkundig hoogstandje in de Ardennen

Ìn het stadion is tevens een woonhuis gelegen. Wie droomt hier nu nìèt van? Wonen in het Wagner & Partners stadion, en dat voor je plezier. Spa betekent ook de eerste etappeplaats waar we worden aangesproken en wordt gevraagd naar ons doen en laten. Nadat we in keurig Frans uitleggen wat de bedoeling is, kunnen we ongestoord onze gang gaan. Het geloof dat de gemeentewerkers in Ans ons hadden begrepen groeit en groeit en het in Seraing opgedane motto blijkt goud waard te zijn!

De Ardennen laten we vervolgens achter ons en beginnen aan de voltooiing van ons drieluik Luik-Ardennen-Hoge Venen. Etappe 8.

Etappe 8: Royal Cercle Sportif Verviétois (Stamnummer 8)

Het landschap is nog steeds prachtig, het weer mooi, de gemaakte foto’s eveneens en dit heeft een meer dan evenredige invloed op onze stemming. Ondanks dat we al om 05.10 uur naast ons bed stonden valt er nog geen greintje vermoeidheid te bespeuren. Op weg naar Verviers staan we nog één keer in dubio op een kruispunt van wegen: Verviers 12 km, Eupen 11. Wat doen we, één van de twee of beide? Onverzadigbaar als we zijn kiezen we voor het tweede en na 20 minuutjes door de Hoge Venen sturen staan we aan de rand van Verviers. Wàt een grote stad! Niks dorpje, zoals verwacht. In hoeveel tijd zullen we deze complexe materie tot een behapbaar geheel kunnen ontrafelen? Meer dan ons best kunnen we niet doen. We laten ons de heuvel afrollen en binnen no-time zitten we in down-town Verviers. In de verte doemen de stadionlampen al op: quel soulage!

Het hoofdgebouw is splinternieuw, met sky-box en alles erbij. Toch kunnen we ons niet aan de indruk onttrekken dat deze arena ook dienst doet als atletiekstadion en niet alleen als thuishaven voor RCSV. We hebben jarenlang gelachen om de ‘viskoem’ van Royal Antwerp Football Club, maar dit gebouw mag er ook zijn!


‘Viskoem Verviétoise’

Aan de overzijde hiervan staat een mooie zit- en staantribune te pronken. Enkele deuren blijken gesloten, waardoor we hoogstens het tribunevak kunnen verkennen.


Thuishaven van spionkop RCSV

We hebben al snel genoeg van Stade de Bielmont en zetten koers richting het Duitstalige Eupen.

Etappe 9 (Slotetappe) Etappe 9: Köningliche Allgemeine Sportvereinigung Eupen (Stamnummer 4276)

Slotetappe. Doorgaans is de strijd reeds gestreden in de slotetappe, maar wij trekken toch met veel ambitie naar Eupen. Maar goed ook, want deze Duitstalige mierenhoop is niet eenvoudig door te komen. Talrijke smalle kuitenbijtertjes en paadjes karakteriseren het Eupense straatbeeld. De bordjes ‘Sportanlage’ en ‘Sportzentrum’ doen ons belanden bij het Stadion am Kehrweg, ondanks dat deze vaak na of op een kruising geplaatst staan. Het stadion geeft mij direct een Duits gevoel vanwege de aanwezigheid van natuursteen.


De overeenkomst met VfR Tüddern is duidelijk

Hier is rondneuzen geen punt en hebben we het tof gehouden. Vanaf de hoofdtribune heb je een prachtig overzicht op de rest van het kleine stadionnetje.


Klein hoeft niet ongezellig te betekenen

We merken al snel dat we met een accommodatie te maken hadden uit de tweede klasse, want het ziet er toch wel professioneel uit. Omdat de batterijen vrijwel leeg zijn, hebben we het hier noodgedwongen kort gehouden, zonder iets te missen, overigens. Op een enorme sponsorwand lezen we nog de tekst ‘Jacques is back!’, maar wat ons betreft zal dit maar van korte duur zijn. Jacq in de bak, Cor in de nor, het crapule van Jules!

Zo, klaar! De groundhopschoenen worden uitgetrokken en –geklopt en met een voldaan gevoel op naar huis, de Westelijke Mijnstreek. Vandaag heel wat gezien, variërend van Liège Airport Bierset, tractoren, Carrefour, congestion du traffic, een dode duif in Seraing, Porsches in Spa, bordjes ná kruisingen in plaats van ruim ervoor, een auto met een wals erachter in Montegnée, wegomleggingen, etc. We namen het allemaal zoals het kwam, zoals we dat ook met nederlagen en problemen van Fortuna doen. We kijken nù al uit naar de volgende trip!

LB03 en RvL