Gisteren was het dan zover. De Van der Padt trofee 2004/2005 is uitgereikt. De gelukkige eigenaar van dit kleinood is Jeroen Fühler geworden, tegenwoordig contractspeler van het Duitse 1. FC Bocholt. Jeroen, proficiat!


De jury heeft zich de afgelopen maanden gebogen over de genomineerden voor de Van der Padt-trofee 2004/2005 en is na lang beraad gekomen tot een winnaar. Om een schifting te maken (we incasseerden dit seizoen 67 tegentreffers) hanteerde de jury de volgende selectiecriteria:

1) De speler is kwestie is een totale onbekende op het moment van scoren
2) De gescoorde treffer is en lullige (en dus pijnlijke) goal
3) De doelpuntenmaker beleeft met zijn doelpunt het hoogtepunt van zijn carrière

De genomineerden
De jury ging op zoek naar een waardige opvolger van Mehmet Akyil. Op basis van bovengenoemde criteria bleven er liefst zeven namen over. De genomineerden in willekeurige volgorde zijn:

Jeppe Curth: deze 21-jarige in het Deense Hillerød geboren aanvaller kwam gedurende het seizoen de rangen van Excelsior versterken. In één van zijn eerste optredens voor de Kralingers scoorde hij meteen tegen Fortuna. Deze vroege treffer bleek later de winnende te zijn. Het rollertje dat hij produceerde was voldoende om Baart voor schut te zetten en aldus te verschalken…

Brahim Bouhadan: deze 22-jarige middenvelder van AGOVV wist bij zijn debuut in het betaalde voetbal direct te scoren. Zijn treffer was echter totaal onbelangrijk, want op dat moment stond het al 3-0 voor Fortuna. Niemand had ooit van hem gehoord. Om toch een beetje aan naamsbekendheid te winnen, speelde hij in de terugwedstrijd met een masker op. Het mocht niet baten. Tot op heden kent niemand deze jongeman…

Jeroen Fühler: deze uit Nieuw Weerdinge afkomstige 21-jarige targetman kopte Emmen op 15 oktober 2004 naar de eerste seizoensoverwinning. Niemand die ooit geloofde dat Fortuna van dit Emmen zou kunnen verliezen, zelfs niet met 10 man. Toch gebeurde het. Het pijnlijkste is dat Baart de bal gewoon had kunnen vangen, maar hij zat volkomen mis! Het was ruim voldoende om te scoren…

Gerrit Bartels: 20-jarige stand-in voor Bram Marbus stond in de uitwedstrijd tegen Go Ahead Eagles puur toevallig op de juiste plek om de 1-0 aan te tekenen. Door de dikke sneeuwvlokken was het lastig om sowieso iemand te herkennen, maar ook met goed weer hadden we hem nooit opgemerkt. Deze slungel is zelfs in Deventer een onbekende, want hij mocht niet eens op de elftalfoto van verleden jaar…

Jan Smit: op 27 februari 1983 in groeikern Purmerend geboren aanvaller liep in de thuiswedstrijd tegen Volendam tegen de bal aan, net buiten de grote baklijn. Hij raakte de bal in principe totaal verkeerd – de bal ging een flink eindje de lucht in – maar tot zijn eigen verbazing zag hij dat de bal over alles en iedereen vloog, rechtstreeks het lege doel in. Ook de Volendammer trainersstaf zag dit als een incident, want hierna speelde Jan nog maar 7 wedstrijden… Te druk met optredens in ‘Die Goldene Hitparade der Volksmusik’ soms?

Marciano Bruma: volslagen onbekende rechtsback (niet voor niets rechtsback; zie Fortuna Sittard – Sparta) scoorde dit seizoen welgeteld éénmaal. Dat het juist de winnende moest zijn in de uitwedstrijd tegen Sparta is wel zéér pijnlijk. Een wanhoopsschot vanaf rechts ketst af op een Fortuna-speler en verrast Rein Baart hierdoor volledig. Na een 0-3 voorsprong het zó weggeven is een deceptie van formaat. Ruimschoots voldoende om er een nominatie voor de Van der Padt-trofee aan over te houden…

Henny Noyen: 21-jarige vleugelaanvaller van Eindhoven scoorde afgelopen seizoen achtmaal, waaronder éénmaal tegen Fortuna. De enige bal die de Eindhovenaren in de eerste helft tussen de palen wisten te krijgen (nota bene in blessuretijd eerste helft!) leverde prompt een doelpunt op. Des te pijnlijker dat iemand die ‘Henny’ op zijn geboortekaartje heeft staan de trekker overhaalt. Henny wie?

De winnaar Het heeft uiteindelijk heel wat hoofdbrekens gekost, maar na enige tijd is de jury er toch uitgekomen. Tot winnaar van de Van der Padt trofee 2004/2005 is uitgeroepen: Jeroen Fühler. In het juryrapport lezen we dat een aantal factoren doorslaggevend zijn geweest:

1) Jereon wie?
2) Hij betrad het veld als invaller
3) De bal werd véél te simpel ingekopt
4) De gelijkmaker stond reeds op zijn naam
5) Beide treffers leverden Emmen drie punten op

Bovenstaande argumenten waren voor de jury voldoende zwaarwegend om juist hem te belonen met de Van der Padt-trofee 2004/2005.

De uitreiking
Het is maandag 11 juni 2005 als ons het bericht bereikt dat Jeroen Fühler niet meer onder contract staat bij Emmen, maar een contract heeft ondertekend bij het Duitse 1. FC Bocholt. Dat is prima nieuws! Dat wil zeggen, voor ons dan…

Bocholt ligt een flink stuk dichterbij dan Emmen, dus de uitreiking kan een formaliteit worden. Nou, dat is een beetje buiten 1. FC Bocholt gerekend. Zo blijkt dat van een uitgebreid oefenprogramma nauwelijks sprake is. Het enige aansprekende daaruit is een mini-toernooi met Borussia Dortmund en 1. FC Magdeburg. Maar ja, een club als Borussia Dortumund, met een gemiddelde bezoekersaantal van ruim 78.000, oefent nèt buiten het Ruhrgebied. Dat zou wel eens druk kunnen worden…

Er zit maar één ding op, we bezoeken een training. Vraag resteert: ‘Wanneer traint 1. FC Bocholt?’ Daar achterkomen blijkt geen sinecure, want de webmaster van de officiële website geeft alvast niet thuis. Laatste mogelijkheid: de telefoon. Wie heeft de middelbare school afgesloten met Duits in zijn pakket? Daar zijn we zo achter en zo zal de uiteindelijke chauffeur van de dag naar Bocholt moeten bellen. Als hij dan te horen krijgt dat er onregelmatig wordt getraind en ook nog op verschillende locaties, is de maat vol. We besluiten maar op goed geluk naar Bocholt te rijden.

Omstreeks 16.30 wordt ergens in de Westelijke Mijnstreek een auto gestart die ons (hopelijk) naar Jeroen Fühler gaat brengen. Via Venlo bereiken we Duitsland en stevenen af op diverse knooppunten in de omgeving van Duisburg. Een harmonieuze samenwerking tussen chauffeur en navigator zorgt ervoor dat we 2,5 uur later aan de rand van Bocholt staan. Na wat gewissel van voorsorteervakken valt plotseling ons oog op een bordje met de tekst ‘Am Hünting’. Dit kan maar één ding betekenen: het complex van 1. FC Bocholt.

Op het complex lopen een tweetal jonge gasten die een shirt dragen van de locale club. Als we vragen of er soms een Nederlander aanwezig is, wijzen ze naar een groot bos. Tsja, dan zal zich daar wel de training afspelen zeker?


Stadion ‘Am Hunting’ is bereikt!

De training is na een uur afgelopen en het moment suprème lijkt te naderen. Jeroen is aanwezig, maar hoe ziet hij er eigenlijk uit? Ja, lang en blond, dat staat ons nog wel bij, maar als de selectie langsloopt zie we veel, behalve dat. Na enige tijd komt toch een oudere man in trainingspak en een lange, blonde jongeman aangelopen, type targetman. Hij gaat rustig op een bankje zitten om zijn veters los te maken. Het moment om toe te slaan is aangebroken!

Op het moment dat we hem aanspreken en aangeven wat we komen doen valt het ongeloof van zijn gezicht af te lezen. De weinige omstanders snappen er nog minder van. Blijkbaar is op dit complex nog niet al te vaak een persoonlijke prijs uitgereikt. Als we aangeven dat hij met zijn twee treffers ons een ware nachtmerrie heeft bezorgd valt hij haast van het bankje.

Na de uitreiking praten we met de uiterst sympathieke Drent even verder in het ‘Clubheim’ van 1. FC Bocholt. Jeroen weet zich nog alles te herinneren van de bewuste wedstrijd. Zo vertelt hij dat hij een kwartier voor het einde van de wedstrijd het veld inkwam en al vrij snel de gelijkmaker liet aantekenen door wat verdedigers uit te kappen en laag binnen te schieten.


Jeroen ‘Fühlinho’ Fühler is apetrots op zijn trofee!

Tsja, die kunnen we (en de Fortuna-verdediging incluis) in onze zak steken…Het kan nog erger, want ‘keeper Bakens zat gruwelijk mis…’ Ohlala… Jeroen kent niet eens Rein Baart bij naam. Als hij daar maar geen Rein Baart-bokaal mee in het leven gaat roepen… En dan natuurlijk die actie van onze sluitpost. ‘Ik hoefde mijn hoofd er maar tegenaan te zetten, dat was niet moeilijk’, aldus Jeroen. Zéér pijnlijk allemaal… Bij het inkoppen van de 1-2 schoot zijn schouder uit de kom, de blessure die hem haast het hele seizoen aan de kant hield. Inderdaad, na zijn moment van glorie speelde hij nog maar een enkele keer voor Emmen.

Tot zover het ‘officiële’ gedeelte. We zijn namelijk ook razend benieuwd waarom hij een club als Emmen ruilt voor een Duitse club, uitkomend in de Oberliga. De verklaring is eenvoudig. In een derde jaar als joker fungeren bij Emmen had Jeroen geen trek en verbrak zijn overeenkomst met de club. Op het moment dat de ‘vedetten’ (Dirk-Jan Derksen?) niet thuis gaven, was Jeroen plots goed om op te draven. Ja, en als niemand het èchte vertrouwen in je uitspreekt speel je voor je gevoel toch een stuk minder. We weten er alles van, want toen Bert van Marwijk zijn vertrouwen in Ronald Hamming uitsprak veranderde haast alles in Sittard.

Via de overstap naar de Oberliga probeert Jeroen zijn carrière dus een nieuwe wending te geven. In Duitsland zijn de kansen legio en het is aan hem om deze met beide handen aan te grijpen. Dat zal ook moeten, want de (naar later blijkt ) flamboyante president van de club, Friedel ‘Tito’ Elting, bezweert ons dat ‘de geslachtsdelen van de heren spelers eraf zullen worden gehaald’ als er geen promotie zal worden afgedwongen. Dat is toch wel zeer klare taal van deze 70-jarige voormalige bankdirecteur.

Nadat Jeroen ons nog een les tactiek geeft, vertrekt de Drent weer, op naar de bestuurskamer. Om 20.00 uur begint daar een meeting inzake het te hanteren premiestelsel voor het nieuwe seizoen. Daar zal ‘Tito’ Elting vast zijn eerder uitgesproken woorden herhalen. Jeroen en zijn teamgenoten weten dus wat hen te doen staat! Jeroen, veel succes met de doorstart van je carrière!

Na het afrekenen van de genuttigde drankjes stappen we met een voldaan gevoel terug in de auto, waarna we omstreeks 23.00 uur de Westelijke Mijnstreek inrijden. We zijn thuis. Volgend jaar zal er ongetwijfeld wederom een Van der Padt trofee worden uitgereikt, maar dat is voor later…

Michel Hennen