17 Augustus, 14.00uur Barcelona – Catalunya. Ik stap uit metrostation Paral·lel in de wijk Sants-Montjuïc. Echter voordat ik opga in de mensenmassa in de Avinguda del Paral·lel zie ik een billboard met de aankondiging dat FC Barcelona vanavond om 23.00uur Sevilla FC ontmoet in de terugwedstrijd van de Spaanse Supercopa. Een mooie gelegenheid dus om een wedstrijd te bezoeken in Estadio Camp Nou.
Eenmaal op mijn hotelkamer, bemachtig ik voor de lieve som van €79 een kaartje op de lateral tribune. Uit de ticketverkoopwebsite maak ik op dat dit duel niet uitverkocht zal geraken, maar zich ook niet voor half lege tribunes zal afspelen zoals in Nederland. Daarvoor zijn mijn keuzemogelijkheden te beperkt.
Weer een paar uurtjes later, rond de klok van tien, verruil ik een tapas restaurant in de wijk Les Corts voor een taxi richting Camp Nou. Vertrek- en aankomstpunt bevinden zich in dezelfde wijk en toch ben ik er niet gerust op. Met een vermoedelijk verkeersinfarct in de buurt van het stadion en een zoektocht naar mijn zitplaats in het stadion nog voor de boeg, vrees ik dat dat aan de late kant is. Onterecht. Daar waar de Lateral Boys immuun zijn voor resultaten tref ik een taxichauffeur met een op dit moment veel nuttigere eigenschap: immuniteit voor verkeersregels en getoeter. Resultaat: rond de klok van half elf struin ik over de Travessera de Les Corts op zoek naar ‘Access 59’, dan ‘Door 56’ en ‘Boca 331’.
Het stadion doemt op
Mijn vermoeden dat ik een half uur nodig zou hebben om mijn plek te vinden blijkt ook ongegrond. Het kostte me hooguit tien minuten. Het qua capaciteit grootste stadion van Europa is logistiek dus behoorlijk efficiënt. Dat is mede het gevolg van een verbouwing van het in 1957 opgeleverde stadion in 1994. In dat jaar verdwenen de laatste staanplaatsen in Camp Nou. Om de terugval in de stadioncapaciteit te minimaliseren, benutte FC Barcelona de ruimte tussen het speelveld en de tribunes, om het speelveld 2,5 meter te verlagen. Gevolg: de eerste stadionring ligt nu veel dichter tegen het veld aan en belangrijk zo goed als ondergronds. Wie het stadion inloopt, bevindt zich zonder noemenswaardig traploopwerk al op de tweede ring.
Ik houd dus twintig minuten over, waarin ik de letters ‘FC Barcelona‘ langzaamaan zie verdwijnen op de hoofdtribune. Van de 99.354 stoeltjes zijn er vanavond 71.803 gevuld. Niet gek voor een doordeweeks duel zonder spanning (Barcelona won de heenwedstrijd in Sevilla al met 0-2) dat pas ver na middernacht zal zijn afgelopen.
De voorbereiding is in volle gang
Spanjaarden mogen dan wel gewend zijn aan late aanvangstijdstippen, 23.00uur is ook voor Spaanse begrippen laat. Vermoedelijke reden: Villareal FC speelt vanavond zijn eerste wedstrijd in de derde voorronde van de Champions League tegen AS Monaco. Dat duel duurt tot 22.30uur; de Spaanse bond (wellicht onder druk van de Spaanse uitzendgemachtigden) heeft vast besloten dat deze duels geen overlap mogen hebben. FC Barcelona (en tegenstander Sevilla FC) was er niet blij mee, maar als je ‘Qatar Airways’ visualiseert in stoeltjes in je stadion, ben je blijkbaar niet vies van een commerciële euro, dus klinkt dit protest ook een beetje hol.
Is er nog een link tussen Fortuna Sittard en de Spaanse landskampioen en de winnaar van de Europaleague? Wie naar de huidige staat van Fortuna Sittard kijkt zal dat een bizarre vraag vinden, maar er is een tijd geweest dat Fortuna spelers had die interessant waren voor deze clubs. Ruud Hesp en later Mark van Bommel speelden beiden voor FC Barcelona. Er was ook een tijd dat spelers van FC Barcelona interessant/haalbaar waren voor Fortuna Sittard – althans volgens Jacques Opgenoord. Hij haalde ooit Ruud Hesp van FC Barcelona. Het zijn dat soort kamikaze transfers waar we nu al vijftien jaar voor moeten bloeden. Hopelijk is er nu een einde gekomen aan die periode. Geen link tussen Sevilla FC en Fortuna Sittard.
Om 23.00uur betreden de spelers onder leiding van scheidsrechter Hernández Hernández het veld. Gaat Sevilla na de Europese Supercup nu ook de Spaanse versie verliezen? Het maakt me niet uit, zolang het hier vanavond maar niet 0-2 wordt. Op verlengingen zit werkelijk niemand te wachten.
Barcelona speelt in een 4-3-3 formatie, maar zeker niet in de sterkste opstelling. Van ‘la MSN’ speelt vandaag bijvoorbeeld alleen de ‘M’. Maar goed, Lionel Messi is natuurlijk wel de populairste van de driehoek Messi – Suarez – Neymar. Het levert de Turk Arda Turan en de Spaanse Marokkaan Munir El Haddidi een basisplek op. Jorge Sampaoli – de nieuwe trainer van Sevilla – zoekt nog naar zijn beste elf en speelt in een soort 3-4-3-opstelling. Vandaag krijgen de twee aanvallende aankopen Joaquín Correa (overgenomen van UC Sampdoria voor €13 miljoen) en Wissam Ben Yedder (overgenomen van FC Toulouse voor €9 miljoen) de kans te laten zien dat ze dat geld waard zijn.
De wedstrijd begint met een minuut stilte voor de gisteren overleden oud-voorzitter van de FIFA João Havelange. En stil is het.
Een minuut stilte voor João Havelange
De wedstrijd kan beginnen. Als het publiek vanavond in slaap valt, ligt dat niet noodzakelijkerwijs aan de spelers. Sevilla komt beter uit de startblokken. Geloven ze nog in een goede afloop? Het levert na vijf minuten een corner op die in eerste instantie wordt weggewerkt, maar in tweede instantie toch bij Correa terechtkomt, die de bal op de lat kopt. Dat deed hij wel vanuit buitenspelpositie, aldus de grensrechter.
Na een minuut of tien verdwijnt het laatste restje spanning in dit duel bij de eerste de beste aanval van FC Barcelona. Sergio Busquets speelt Messi aan, die aflegt naar Andre Gomes, die teruglegt op Messi, die Turan de zestien instuurt, die keeper Sergio Rico kansloos laat: 1-0. Zo simpel is dat. Messi krijgt weliswaar dubbele dekking, maar is toch aanspeelbaar en in staat om de aanval voort te zetten ondanks de verdedigers in zijn nek. Turan laat zien dat wat zo lastig voor hem bleek afgelopen zomer voor Turkije, zo simpel kan zijn: scoren.
De wedstrijd kabbelt rustig verder. Het is kat en muis. Barcelona is heer en meester, maar ook af en toe nonchalant, waardoor ook Sevilla kansen krijgt. Een voorbeeld van Barcelona’s dominantie zien we in de 17de minuut als – na een prachtige aanval – Aleix Vidal Messi vrij voor keeper Rico zet, maar de Argentijn mist. Een voorbeeld van Barcelona’s nonchalance zien we op het half uur als Sevilla een penalty krijgt na handspel van Samuel Umtiti. Echter, deze kans is niet besteed aan Vicente Iborra. Claudio Bravo – de keeper die weg wil – kan pareren.
Vicente Iborra denkt te gaan scoren
Op slag van rust krijgt Sevilla dan nog een mooie kans op de gelijkmaker, maar Gabriel Mercado kopt een voorzet op de lat in plaats van in het doel. Ruststand: 1-0.
In de rust gebeurt er niet veel. Tijd voor selfies dus en via de gratis wifi in dit stadion is de weg naar facebook (en andere ongein) dan snel afgelegd.
Het is ondertussen donderdag (voor het eerst zie ik een wedstrijd verdeeld over twee dagen) en Sevilla moet in de tweede helft met de moed der wanhoop verder. Na twee minuten is de wanhoop nog wat groter. Nu ook nonchalance bij Sevilla – preciezer keeper Rico. Hij trapt verkeerd uit; de bal komt via de kluts terecht bij Turan, die vanaf de rand van het penaltygebied middels een mooi lobje de teruglopende Rico verschalkt: 2-0. Knappe goal hoor, waar Torbjörn Blomdahl vast van kan genieten.
Tien minuten later staat dan ook de naam Messi op het scorebord. Lucas Digne wordt aan de linkerkant diep gestuurd, hij zet voor en Messi kopt tegendraads binnen. Tja, als Messi ook al kopduels gaat winnen…
De fecilitaties zijn voor de knuffelargentijn
Dan resteren er nog 35 minuten waarin het publiek zich vermaakt met hun knuffelargentijn. Raakt hij de bal goed, dan krijgt hij een staande ovatie. Raakt hij de bal verkeerd, dan vermoedt het publiek dat de knuffelargentijn er een bedoeling bij had, die de gemiddelde sterveling op de tribune niet begreep en krijgt hij voor de zekerheid ook een open doekje. Zijn naam is ook makkelijk te scanderen door het hele publiek.
MESSI-MESSI-MESSI
In de slotfase ontstaan er nog wat irritaties bij Sevilla. Ze hebben genoeg van het rondgetik van de bal. Het levert Vitolo en Pablo Sarabia nog een gele kaart op. Terechte kaarten, maar ook begrijpelijk. Sevilla kan het niet belopen, maar heeft ook geen zin om speelbal te zijn van Barcelona.
Het geeft ook aan hoe groot het verschil in de primera división tussen de top en de rest is, waar je met minder dan negentig punten niet kampioen wordt. Sevilla heeft al drie jaar op rij de Europaleague gewonnen, dus dit is een sterke ploeg, maar de Sevillianen hebben hier niet veel in de melk te brokkelen.
Gelukkig maakt scheidsrechter Hernández Hernández er een tijdig einde aan, waarna we ons rond de klok van één uur in de nacht kunnen gaan opmaken voor de trofee-uitreiking. Beide teams blijven op het veld. Sevilla rekent op een verliezersmedaille, maar die blijkt er niet te zijn en als Messi de trofee in de lucht houdt, druipen de spelers van Sevilla maar af.
De prijsuitreiking
Een ereronde komt er niet – daar is het wat laat voor en bovendien lijdt het Barcelona-publiek waarschijnlijk ook aan trofee-inflatie: de supercup is niet meteen een hoofdprijs.
Op de tonen van ‘Levels’ van Avicii verlaat ik Camp Nou samen met de andere 71.802 toeschouwers. Gaat er nog een bus om 01.00uur? Nee. Zijn er voldoende taxi’s om 01.00uur om zoveel mensen weg te leiden? Nee. Moet ik dan een dik uur gaan lopen naar Dreta de l’Eixample waar mijn hotel ligt? Ja.
Rond de klok van half drie doemt dan eindelijk de Carrer de la Diputació op. Gelukkig hoef ik morgenvroeg niet op te staan om naar het werk te gaan, iets wat vast niet geldt voor een groot gedeelte van het aanwezige publiek dat vannacht ook door de stad dwaalde. Ik wens hen veel sterkte.
Riccardo Welters
