Vandaag alweer dag twee van de UK trip. Na wederom een gezellige heenreis, stelde de wedstrijd van Wolves tegen Ipswich behoorlijk teleur. Vandaag dus de taak aan mijn tweede grote voetballiefde naast Fortuna om deze enigszins wrange nasmaak weg te spoelen. Het affiche voorspelt alvast veel goeds. Bij winst op Chelsea klimt Everton over de huidige Europese kampioen heen naar de derde plek in het Premiership.
Na het nuttigen van een maaltijd uit de Italiaanse gaarkeuken van ‘Casa Italia’, waarvan als meest positieve punt was te melden, dat de gerechten tenminste goed opgewarmd waren, begeef ik me samen met Ralf en Juul terug naar ons hotel. Het griepje dat ik al enkele dagen onder mijn leden heb, begint op te spelen en daarom zie ik af van een bezoekje aan het altijd bruisende nachtleven van Liverpool. Na een warme douche duik ik in bed en val binnen vijf minuten als een blok in slaap. De terugkeer van mijn kamergenoot blijft onopgemerkt.
Om half negen gaat het alarm op mijn telefoon en meteen ben ik klaarwakker. Waarschijnlijk ben ik per ongeluk aan de volumetoets geweest. Naar mijn gevoel staat het geluid hard genoeg om alle gasten in het hotel uit hun slaap te doen ontwaken. Nadat ik het alarm heb uitgeschakeld, volgens Michel zag hij me nooit eerder zo hard rennen, persoonlijk spreek ik liever van een korte sprint, spring ik onder de douche. Nadat ook Michel zich gewassen en opgefrist heeft, worden de tassen ingeruimd en begeven we ons op weg naar de eetzaal. Daar aangekomen blijkt dat we niet de eersten zijn, toch door mijn toedoen? De meeste bekende gezichten zien er niet al te fit uit en navraag levert op dat dat vooral heeft te maken met het zoals al eerder aangekondigde bruisende nachtleven aan de Mersey.
Nadat we gegeten en uitgecheckt hebben, nemen we met een gedeelte van de groep enkele taxi’s naar Goodison Park. Natuurlijk is het weer mijn geluk dat de taxi-chauffeur supporter blijkt te zijn van de grootste touristische attractie van Engeland. Voor de inwoners van Noorwegen dan tenminste naar verluidt. “You’re going to the game?” is zijn eerste vraag, gevolgd door, “Do you support Everton?” Na een bevestigend antwoord op beide vragen volgt een korte stilte, waarna ik allemaal te horen krijg wat fout is met mijn keuze en probeert hij me inzicht te geven in de toekomst van Everton. Erg hoopvol klinkt het allemaal niet, maar er is natuurlijk een reden voor de geadopteerde slogan van Everton supporters in referentie tot hun het roodgeklede stadgenoten. ‘Kopites are Gobshites!!!’.
Na afgezet te zijn bij Goodison Park, duiken we eerst even de fanshop binnen. In tegenstelling tot eerdere jaren valt de aanwezige merchandise dit jaar enigszins tegen en doet de prijs van het thuisshirt me besluiten om vooralsnog af te zien van een aanschaf. Wel schaf ik me alvast het programmaboekje aan. Ook hier staat net zoals gisteren bij de Wolves een kort stukje in over onze UK trip. Nadat we de shop hebben verlaten begeven we ons naar de ‘Players Bar & Lounge Pub’. Deze pub is inmiddels al een beetje verworden tot mijn stamcafé in Liverpool.
Gezelligheid troef in de ‘Players Bar & Lounge Pub’
Daar aangekomen blijkt dat we niet de eerste Fortunezen van de dag zijn. Een vijftal dorstige kelen hebben de uitbaatster van ‘Players’ weten te vermurwen om de zaak een kwartiertje eerder open te gooien. De naam SV Nao Veure opent blijkbaar ook in Engeland deuren die normaal gesloten blijven. Na het nuttigen van enkele Foster’s wordt het langzaamaan tijd ons richting Goodison Park te gaan verplaatsen. Randy heeft voorlopig nog geen kaartje weten te bemachtigen. De wedstrijd staat officieel te boek als uitverkocht, dus de handelaren op de zwarte markt vragen vooralsnog de hoofdprijs. Nadat we ons door de smalle toegangspoortjes van de Top Balcony Stand hebben gewurmd gaat het per roltrap naar de bovenste verdieping van de tribune. JC lijkt daar niet al te happy mee te zijn. De voorbeeldige schoonzoon, die zweert bij de tomatencrème soep van zijn schoonouders en na eigen zeggen een begenadigd schilder is die steevast binnen de lijntjes kleurt, heeft naast zeeziekte ook last van hoogtevrees. Helaas voor hem rest er vandaag geen andere optie dan die angst te overwinnen.
Speciaal voor JC: how to use the elevator
Als we de tribune oplopen blijkt dat we prima plaatsen toegewezen hebben gekregen. Ondanks dat we bijna in de nok van het stadion bivakkeren , is het uitzicht er prima en lijk je toch redelijk dicht op het veld te zitten. Langzaamaan druppelen ook onze medereizigers binnen en als even later ook Michel en zoon Dennis hun plaatsje hebben weten te bemachtigen, is het tijd voor de opkomsttune voor beide ploegen. ‘Theme from Z Cars’ bezorgt me telkens weer koude rillingen als ik me op Goodison Park bevind.
Prima zicht vanaf The Top Balcony
Nadat ook de officiële Barclays Premierleague tune ten gehore is gebracht en de gebruikelijke plichtplegingen zijn verricht, is het tijd voor een eerbetoon aan alle in 2012 overleden Everton supporters. Respect schrijft men in het Engelse voetbal ook in deze tijd nog met hoofdletters. Een staande ovatie van de 39.485 (incluis de away support van Chelsea) moet een door merg en been moment zijn voor de aanwezige nabestaanden.
Schitterende choreo voor de overledenen
De thuisploeg begint gehavend aan de wedstrijd. Phil Jagielka moet noodgedwongen op de rechtsbackplaats worden geposteerd door blessures bij Seamus Coleman, Phil Neville en Tony Hibbert. Dat houdt in dat onze landgenoot Johnny Heitinga weer eens een basisplaats krijgt toegewezen. De liefde tussen Everton en Heitinga heeft zijn beste tijd gehad en het lijkt daardoor een kwestie van tijd alvorens de wegen tussen beiden zich zullen scheiden. Ook kan manager David Moyes wegens blessures niet beschikken over Darron Gibson en Kevin Mirallas en zit sterspeler Marouane Fellaini zijn laatste van drie wedstrijden schorsing uit.
Om te zeggen dat de thuisploeg flitsend uit de startblokken komt is een understatement. Na 30 seconden levert linksback Leighton Baines de eerste voorzet af. Chelsea verdediger Gary Cahill weet te bal weg te koppen voordat Nikica Jelavic gevaarlijk kan worden. Een halve minuut later is het Phil Jagielka die bal van rechts voorbrengt. Victor Anichebe, de stand in voor Marouane Fellaini kopt de bal richting Chelsea doel, maar raakt de paal. De rebound komt voor de voeten van Steven Pienaar die de bal hard en laag achter de kansloze Petr Cech knalt. 62 seconden gespeeld en de thuisploeg neemt al de leiding.
Chelsea heeft duidelijk moeite met de felheid waarmee Everton aan de wedstrijd begint. De ploeg van Rafael Benitez komt voorlopig steeds een stap te laat. Het foute verleden van Benitez is men op Goodison Park nog niet vergeten. De oud manager van Liverpool FC was al nooit erg populair, maar zijn opmerking van destijds dat Everton maar een kleine club was zette veel kwaad bloed bij de blauwen van aan de Merseyside. ‘You’re just a fat Spanish waiter!’ klinkt het meermaals vanaf de tribunes. Intussen krijgt Tumke bericht van Randy dat hij alsnog een kaartje heeft weten te bemachtigen en maar vier minuten van de wedstrijd heeft moeten missen.
Everton zet Chelsea onder druk
De volgende kans is wederom voor The Toffees. Een overtreding op Steven Pienaar van Gary Cahill wordt door scheidsrechter Howard Webb bestraft met een vrije trap. Leighton Baines en Nikica Jelavic nemen beiden plaats achter de bal, Leighton Baines is bij Everton de onbetwiste vrije trappenspecialist, maar de positie leent zich ditmaal beter voor een rechtspoot. Vandaar dat Nikica Jelavic het dit keer eens mag proberen. Zijn harde schot verdwijnt langs de muur en achter de kansloze Cech, maar spat helaas uit elkaar op de paal.
Chelsea komt er in de openingsfase simpelweg niet aan te pas. Daar waar ik bij het doorlezen van de opstelling aanvankelijk mijn bedenkingen had over de daadkracht van de thuisploeg, maakt dat in rap tempo plaats voor verwondering. Met een prijzenswaardige vechtlust troeft de ploeg van Moyes de regerende Europees kampioen voorlopig op alle fronten af. Vooral Steven Pienaar en Leon Osman, een van de meest onderschatte Engelse voetballers, zijn kwelgeesten voor het Chelsea van Benitez.
De derde grote kans van Everton komt na een klein half uur spelen. Leon Osman krijgt de bal op 20 meter van het Chelsea doel voor zijn voeten en haalt uit. Met veel pijn en moeite weet keeper Petr Cech de bal over de achterlijn te boksen voor een corner. Na een half uur had de wedstrijd eigenlijk al gespeeld kunnen en misschien ook wel moeten zijn. Helaas ontbreekt het Everton op de beslissende momenten aan geluk. En dat is iets dat met een tegenstander van kaliber Chelsea nog wel eens kan gaan opbreken.
Na het eerste half uur moet Everton noodgedwongen wat gas terugnemen. Het moordende tempo van de beginfase valt nauwelijks vol te houden en zo komt Chelsea langzaam maar zeker wat beter in haar spel.Het eerste wapenfeit komt van Frank Lampard, wiens schot onschadelijk wordt gemaakt door Everton keeper Tim Howard. Enkele minuten later is het dan toch raak. Een voorzet van Nascimento Ramires komt terecht bij Frank Lampard die de bal achter Howard tegen de netten knikt.
‘We know what we are,
We know what we are,
Champions of Europe,
That’s what we are’
scandeert het uitvak. Tegen zoveel wijsheid valt niets in te brengen, maar persoonlijk denk ik dat veel voetballiefhebbers blij zullen zijn als de Londonaren in mei worden afgelost als kampioenen van Europa.
1-1 is tevens de ruststand en die rust wordt aangegrepen voor verschillende bezigheden. De meesten maken er een missie van hun blaas te gaan ledigen. Gelukkig zijn de sanitaire voorzieningen op Goodison Park beter geregeld dan bij AGOVV en schuift de rij zeiklustigen gestaag door richting toilet. Eenmaal aan de beurt klaagt Andy dat hij moeite heeft onder druk te presteren, waarna ik als opa van het gezelschap hem probeer gerust te stellen. “Gewoon laten lopen, het is geen spermabank jong.” Als we terugkomen bij de catering besluit Andy aan te sluiten in de rij voor de catering. Als hij na tien minuten beteuterd en met lege handen terug komt lopen, vraag ik “Enne, niks te eten gepakt?”. “Nee, hij had net de laatste foot long hotdog” antwoordt Andy en wijst richting een breed glimlachende Pumpin’ Brian.
Teruggekeerd op onze plaatsen maken beide teams hun opwachting voor de tweede helft. Een opvallende wissel bij de uitploeg. Doelman Peter Cech is blijkbaar geblesseerd in de kleedkamer achtergebleven. Hij wordt vervangen door tweede doelman Ross Turnbull. Chelsea komt sterker uit de startblokken dan bij het begin van de wedstrijd. De beide teams zijn nu aan elkaar gewaagd en de eerste kans is voor Fernando ´ladyboy´ Torres. De voormalig goalgetter van Liverpool is echter geen schim meer van zijn oude ik en laat de bal bijzonder klungelig van zijn voet springen. Even later is het weer Torres die een kans krijgt. Ditmaal is het Tim Howard die redding brengt op zijn schot.
De grootste kans van de tweede helft komt op naam van Nikica Jelavic. Een prima opgezette aanval via Osman en Pienaar en Baines komt uiteindelijk weer terecht bij Steven Pienaar, die met een afgemeten voorzet Nikica Jelavic weet te bereiken. Die probeert met een snoekduik de bal achter Ross Turnbull te werken, maar zijn kopbal komt terug via de lat. De derde keer dat Everton het aluminium treft in deze wedstrijd, het geluk hebben ze vandaag duidelijk niet mee.
Baines legt aan voor de volgende voorzet
Dat wordt enkele minuten later nog duidelijker als Chelsea eigenlijk ten onrechte op voorsprong komt. Een counter van Chelsea komt terecht bij de met vlagen subliem spelende Júan Mata. Zijn inzet wordt door keeper Howard nog gepareerd maar de Amerikaan is vervolgens kansloos op de rebound van de meegelopen Frank Lampard. Everton manager David Moyes brengt na de achterstand nog een extra invaller in de vorm van Apostolos Vellios. Vlak voor tijd veert het stadion op als Leon Osman op de rand zestien meter onreglementair gestopt lijkt te worden. Scheidsrechter van dienst Howard Webb wuift echter tot grote woede van David Moyes en de Everton fans in de Gwladys Street End door te spelen. Dit is tevens het laatste wapenfeit van de wedstrijd en enkele tellen later fluit Webb voor de laatste maal vandaag op het fluitje. Dat betekent dat Chelsea met succes de aanval van Everton op de derde plek heeft afgeslagen.
Na afloop worden er snel nog wat kiekjes geschoten rondom het stadion, alsmede het maken van een groepsfoto bij het beeld van de waarschijnlijk grootste Evertonian aller tijden, William Ralph ‘Dixie’ Dean.
Hierna wordt besloten terug te gaan richting het centrum van Liverpool. Enkele verkiezen het gemak van een taxirit, maar het overgrote merendeel besluit de afstand lopend af te leggen. Een dikke drie kwartier later komen we aan op Lime Street Station. Hoog tijd om de inwendige mens te versterken voor de monsterrit back home die ons staat te wachten. Een vakC/TGV combo kiest ervoor om ‘safe’ te spelen en loopt binnen bij Bella Italia. Mijn Penne Marco Polo smaakt voortreffelijk en de pruimensaus zet mij te denken over het stellen van een passende openingsvraag aan de blondine aan de tafel tegenover me.
Na het eten begeven we ons terug naar het hotel en halen onze bagage op. Nadat iedereen aan boord is van de bus kan de terugreis, in de volksmond beter bekend als sneuvelparty beginnen. Die party begint met het nieuws dat het dienstverband tussen Fortuna en Fred van Barneveld definitief beëindigd is. Goed nieuws derhalve en dat brengt de sfeer in de bus meteen op peil. De terugreis verloopt zeer voorspoedig en als we onze eerste tussenstop maken liggen we volgens onze chauffeur zo mooi op schema dat de kans aanwezig is een shuttle eerder te kunnen nemen. Bij velen blijkt het avondeten alweer zover gezakt te zijn dat een bezoek aan de KFC noodzakelijk is. Anderen doden de tijd met een rondo op de parkeerplaats. Ook hier blijkt wederom dat dit jaar met een heel hechte groep op reis is gegaan en niemand wordt buitengesloten.
Nadat iedereen weer is ingestapt gaat het richting Folkestone. De sneuvelparty is inmiddels in volle gang. Toonaangevers zijn de usual suspects Yelle, Jan, Martijn, Randy, Tumke, Paul en Joris. De eerste die sneuvelt is zeer verrassend Martijn, gevolgd door niet minder verrassend Jan en direct daarna Paul. Aangekomen bij Folkestone wordt al snel duidelijk dat we de eerdere shuttle op een kwartier na gemist hebben. Dat houdt in dat we dik vijf kwartier onze tijd moeten zien te doden in vrijwel uitgestorven terminal op Folkestone. Gelukkig maken de ‘one size fits all’ stoelen dat verblijf redelijk aangenaam en enkele kleine foodfights later is het alweer tijd om richting bus te gaan. Daar blijkt dat Monk weer eens als vredestichter heeft moeten optreden tussen een nogal erg luidruchtige groep Fortunezen en een bus vol vermoeide Fransozen.
Eenmaal aan boord van de Shuttle gaat het feest in volle vaart door. De bus met Fransozen heeft niet bepaald hun geluksdag en kan hun nachtrust voorlopig even op de buik schrijven. Een half uurtje later zijn we alweer in Calais en gaat de laatste etappe van onze terugreis van start. Nog snel wordt even een foto gemaakt van de resterende sneuvelparty survivors tot nu toe. Dat groepje begint erg select te worden. Yelle, Joris, Randy, Tumke, JC en Eppo. Die foto is het laatste beeld van Joris voordat ook hij afhaakt. De overige vijf geven elkaar geen duimbreed toe en gaan tegen half negen die ochtend gebroederlijk over de finish bij de Trendwork Arena.
Hiermee komt een einde aan de vijfde editie van de inmiddels legendarische UK trips van de SV Nao Veure. Marc en Chris wederom bedankt voor deze perfect georganiseerde trip. Ook alle medereizigers bedankt voor de twee supergezellige dagen. De manier waarop iedereen ten allen tijden uiterst respectvol met elkaars tekortkomingen en gevoelens omging is zonder meer een compliment waard. Vooral voor Martijn zal een hele nieuwe wereld zijn opengegaan. Hopelijk krijgt deze trip komend jaar wederom een vervolg, maar dat is toch eigenlijk vanzelfsprekend, niet?
Opa Gerrit