De laatste maandag van augustus bezorgen mij en Online-collega Michel al verscheidene jaren spontaan kriebels in de maag. In Engeland staat deze dag immers te boek als Bank Holiday. Een uitgelezen kans voor een weekendje toeren door de Engelse voetbaldivisies. Zo ook dit jaar weer, deze keer met London als uitvalsbasis…


Het is 3.30am als ik abrupt gewekt word door het melodie van ‘Theme from Z-Cars’. Ondanks de zeer korte nachtrust, sta ik enkele tellen later goedgemutst naast mijn bed. Nog nagenietend van de fel bevochte en zwaar verdiende zege die Fortuna op Emmen wist te behalen, spring ik snel onder de douche en twintig minuten later zit ik aan een licht continental breakfast. Een kleine twee uur later wordt me duidelijk dat Engeland bereiken op dit ontbijt een onhaalbare opdracht gaat worden.

Nadat ik eerst Ralf en Michel heb opgepikt gaat het koers richting België. Dit keer hebben we namelijk besloten om eens niet te vliegen naar Engeland, maar de oversteek te maken met de Eurostar vanuit Brussel. De sfeer zit er meteen goed in en de wedstrijd van gisteravond vormt natuurlijk het hoofdonderwerp in de gesprekken. Na een half uurtje begin ik me ineens wat minder prettig te voelen en enkele uren later wordt een Turkse grondpizza van Nederlandse makelij vakkundig in de struiken bij een Belgisch tankstation gedumpt. Een flesje water, twee paracetamol, enkele Smints en kauwend op een Sportlife stap ik weer als herboren achter het stuur.

Nadat we zijn aangekomen bij Bruxelles Midi en onze bagage hebben veiliggesteld nemen we afscheid van Ralf, die helaas door omstandigheden verhinderd is om ons te vergezellen op deze Engeland-reis. Aangekomen bij de Eurostar terminal blijken we rijkelijk vroeg te zijn, aangezien de incheckbalie pas om half zeven opent. Nadat het inchecken dan uiteindelijk toch is geregeld, begeef ik me maar eens naar het restaurant voor een inwendige versterking. Helaas is mijn beheersing van de Franse taal op zijn aller positiefs hooguit beroerd te noemen. De Waalse medewerker aan de andere kant van de balie heeft datzelfde probleem blijkbaar inzake Nederlands en Engels en daardoor eindig ik met een nog bevroren broodje ‘bacon and eggs’ tussen mijn kiezen.

Niet lang getreurd, even later wordt omgeroepen dat de reizigers voor de Eurostar zich naar hun coupé kunnen begeven en niet veel later zitten we klaar voor vertrek richting Good Old England. De reis verloopt zeer voorspoedig en na een reis van zo’n twee uur, met een korte tussenstop in Lille, stappen we uit op St.Pancras International. Van daaruit snel de Underground naar London Victoria en nog voor 10am staan we voor de receptie van het Premier Inn Hotel in Gillingham Street.

Na enig misverstand inzake de kamer die eerst vrij bleek te zijn, maar bij nader inzien nog niet intrekklaar is, schuiven we aan in de ontbijtzaal voor een ‘eat-as-much-as-you-like-style-buffet’ English breakfast. Dat was precies wat mijn maag nodig had en een half uur later sta ik volledig voldaan klaar voor het eerste avontuur van dit weekend.


Om via Peterborough FC uiteindelijk te eindigen op Vicarage Road bij Watford FC is op zijn zachts gezegd een redelijke omweg, maar wel een noodzakelijke voor ons zal later blijken. Aangekomen op London Euston kopen we twee treintickets voor De East Midlands Express richting Peterborough, een reis van iets meer dan een uur. De reisvreugde wordt aanzienlijk verhoogd door het gegeven dat deze treinmaatschappij beschikt over een eigen WiFi-netwerk, waardoor we tussendoor kunnen genieten van de geweldige verslagen op Fortuna Online. Het is goed om te zien dat collega Peter niet heeft stilgezeten/gelegen tijdens ons weekend off en met veel plezier nemen we het wedstrijdverslag van Fortuna – Emmen in ons op.

Aangekomen in Peterborough begeven we ons richting London Road, de thuishaven van ‘The Posh’ zoals de club in de volksmond wordt genoemd. Na aanschaf van een paar programmaboekjes en de gebruikelijke pins door mijn reisgenoot, lopen we richting kassa. Daar worden we onaangenaam verrast door het antwoord op ons verzoek voor twee tickets. ‘Sorry lads, I’m afraid we can’t sell you any tickets, it’s an all ticket game today!’ Een international bekend vierletter Engels stopwoordje ontsnapt aan mijn lippen. Op de vraag of ze misschien een uitzondering kunnen maken voor ‘two Dutch guys’, klinkt een ontkennend antwoord. All ticket games, de Engelse tegenhanger van het verfoeide combi systeem in Nederland.


Verder dan dit komen we uiteindelijk niet

Waarschijnlijk heeft het lokale gezag in Peterborough geluiden ontvangen over Leeds United supporters, die een kaartje wilden kopen voor de thuisvakken en dientengevolge de thuisclub deze regeling opgelegd. Hoe dan ook een enorme tegenvaller voor ons, zeker omdat deze regeling op redelijk korte termijn moet zijn opgelegd. Bij mijn laatste bezoek aan de officiële site was van dit all ticket verhaal nog niks bekend.

Alright. Always look on the bright side of life. Tijd om te hergroeperen en een nieuwe strategie te bedenken. Als uitvalsbasis hiervoor dient pub ‘The Peacock’ tegenover het London Ground Stadium. Onder het gadeslaan van de live beelden van Swansea vs West Ham op Sky en drinkend van de meest belabberd smakende Foster’s ooit worden de opties doorgenomen. Chelsea vs Newcastle is een 5.30pm kick off en Watford vs Birmingham City FC eveneens. Beide zijn redelijk haalbaar qua reisduur, maar tickets voor die tweede zijn waarschijnlijk makkelijker te bemachtigen. Ondanks al de waarschuwingen die we hebben ontvangen aangaande Watford FC en Vicarage Road besluiten we ons geluk daar maar eens te gaan beproeven.


Aangekomen op het station van Peterborough raken we in gesprek met een man van middelbare leeftijd gekleed in een Watford FC jas. Volgens hem zal het verkrijgen van kaarten voor de wedstrijd van Watford geen enkel probleem zijn, als we tenminste geïnteresseerd zijn in ‘dull and boring football’. Aangezien we de laatste jaren op dat gebied wel aan het één en ander gewend zijn geraakt, schrikt ons dat zeker niet af.

Terug op London Euston schaffen we dan ook snel twee tickets aan voor de London Overground naar Watford High Street. Waar het volgens het Watford heerschap een ’20 minute ride’ zou zijn, blijkt het in werkelijkheid dichter bij 45 minuten te komen. Vanuit Watford High Street kunnen we Vicarage Road al zien liggen. Helaas is dat niet alles wat we zien. Aan de horizon zien we namelijk gitzwarte stapelwolken die niet veel goeds voor deze twee Dutchies beloven. Helaas voor ons houden deze wolken zich aan hun belofte en nog voordat we bij het stadion zijn barst het noodweer los. Een enorme plens- en onweersbui is ons deel en inmiddels drijfnat vinden we beschutting onder een afdakje bij het stadion.

Het noodweer houdt aan, maar aangezien we nog steeds geen kaarten hebben voor deze wedstrijd, moeten we toch bij de Ticket Office van Watford zien te geraken. ‘Why does it always rain on me?’, de song blijft ons achtervolgen en het toeval wil dat we helemaal aan de andere kant moeten zijn voor deze kaarten. Michel waagt het nog op een sprintje richting ticket office, ik heb het inmiddels opgegeven, natter dan nat kan men immers toch niet worden.

Eenmaal binnen bij het ticket office, blijkt dat de slecht nieuws show er voor ons vandaag op zit. Een vriendelijke en behulpvaardige jongedame bevestigt dat er nog genoeg kaarten voorradig zijn en vraagt naar welke tribune onze voorkeur uitgaat. ‘Doesn’t matter, just as high and dry as possible’ klinkt het eensgezind. Voor £ 26 schaffen we kaarten aan voor ‘The Rookery Stand’ achter het doel.

Eenmaal binnen op Vicarage Road laat ik alle reservaties die ik voorafgaande aan het bezoek aan dit stadion had varen en kom tot de conclusie dat Watford absoluut geen verkeerde tweede keus blijkt te zijn.

Het stadion stammend uit 1922 is mooi van lelijkheid. Aan onze linkerkant, tussen de Rookery Stand en de Rous Stand (hoofdtribune) is men begonnen met de aanleg van wat uiteindelijk moet resulteren in de nieuwe spelerstunnel, met aangrenzende kleedkamers. Ook Watford ondervindt echter de gevolgen van de kredietcrisis en men is genoodzaakt om verdere ontwikkelingen van deze uitbreiding voorlopig even uit te stellen. Dat levert een afzichtelijk betonnen geraamte op, dat nog het meest weg heeft van een inderhaast opgetrokken parkeergarage.


Ook de hoofdtribune mag er zijn

Tegenover de Rookery Stand ligt de Vicarage Road Stand. De helft van deze tribune is gereserveerd voor de ‘away fans’ terwijl de andere helft dienst doet als de family stand. Aan onze rechterkant ligt de East Stand, de eigenlijke hoofdtribune. Door de enorm slechte staat van deze tribune is deze echter al geruime tijd niet meer toegankelijk voor publiek. Vreemd genoeg is hier wel nog altijd de bestuurskamer gesitueerd. De tribune ziet er enorm vervallen en aftands uit, maar is tegelijkertijd een plaatje voor de liefhebbers van de vooroorlogse Engelse stadions.


Schitterende tribune!

Watford FC werd opgericht in 1881, de officiële bijnaam van de club luidt ‘The Hornets’ (hornhaar/horzels). De club kent een bescheiden geschiedenis in het Engelse voetbal. In 1920 trad de club toe tot The Football League. De meest bekende supporter van Watford is zonder meer Elton John, die van 1976 tot 2002 de voorzittershamer hanteerde op Vicarage Road. In 2002 trad hij af toen de club behoefte had aan een voorzitter op full time basis.

Sinds kort is de club in handen van de Italiaanse Pozzo familie, tevens eigenaars van Udinese Calcio en Granada FC. De Italiaanse invloed vindt men overduidelijk terug in de selectie van Watford FC. Liefst zes spelers van Udinese plus twee van Granada arriveerden dit seizoen op huurbasis bij de Championship club. Ook de trainer is van Italiaanse makelij. Sinds dit seizoen zwaait Chelsea legende en voormalig West Ham trainer Gianfranco Zola de scepter op Vicarage Road.


De spelers presenteren zich aan het publiek

Daar waar we vooraf gewaarschuwd werden voor ‘dull and boring football’ in combinatie met een sfeerloze ambiance, worden we positief verrast door de werkelijkheid. Watford komt flitsend uit de startblokken en staan binnen drie minuten al op een 1-0 voorsprong. Voormalig Racing Genk speler Daniel Pudil, één van de Granada huurlingen, schiet van korte afstand hard op het doel van de bezoekers. Keeper Jack Butland kan de bal alleen maar hoog wegstompen. De bal stuitert vervolgens ongeveer op de doellijn en Birmingham Captain Steven Caldwell duwt vervolgens Watford rechtsbuiten Matej Vydra onreglementair onderuit in het doel. Grensrechter Chris Powell aarzelt geen moment en steekt zijn vlag in de lucht, penalty Watford. De Zwitserse international Almen Abdi laat zich dit buitenkansje vanaf elf meter niet ontnemen en schiet de bal onhoudbaar voor de goede hoek kiezende Jack Butland in de netten.


De strafschop wordt door Almen Abdi onberispelijk ingeschoten

De vroege goal schudt de supporters op de Rookery stand meteen goed wakker. Vooral trainer Gianfranco Zola wordt hartstochtelijk toegejuicht.

Gianfranco Zola, Zola,
He’s only five foot three,
He comes from Italy,
Gianfranco Zola, Zola…

Watford ruikt bloed en speelt Birmingham City in de beginfase helemaal stuk. Drie minuten na de openingstreffer is het bijna wéér raak, maar Jack Butland weet de kopbal van Mark Yeates over de achterlijn te tikken. Nauwelijks een minuut later scoort Almen Abdi bijna zijn tweede treffer van de middag. Zijn schot verdwijnt echter millimeters naast de goal van Butland.

Oud-Watford spits Marlon King, tegenwoordig uitkomend voor Birmingham City is duidelijk geen ‘terrace hero’ op Vicarage Road. King, destijds speler van Wigan Athletic, zat in 2009 een celstraf van negen maanden uit voor aanranding en mishandeling van een 20-jarige vrouw in de Soho Revue Club in december 2008. De spits wordt gedurende de hele wedstrijd op de korrel genomen door de TGV versie van Watford. Op de melodie van Kumbaya klink het,

She said no Marlon, she said no,
She said no Marlon, she said no,
She said no Marlon, she said no,
Oh Marlon she said no…

In de zeventiende minuut is het dan toch prijs. Watford speler Mark Yeates onderschept de bal op het middenveld en speelt de bal met buitenkant rechts op de diepgaande Matej Vyrda. Deze omspeelt handig de buitenspelval en kan vervolgens ongehinderd doorlopen richting het doel. Uiterst koelbloedig laat hij de uitgekomen Jack Butland kansloos en lift de bal aan hem voorbij in de verlaten Birmingham goal.

Zola wordt inmiddels nog fanatieker toegezongen,

Zola, give us a wave,
Zola, Zola give us a wave,
Zola, give us a wave,
Zola, Zola give us a wave…

Zola blijft echter stoïcijns aan de zijkant van het veld aanwijzingen geven. Tijd voor de Watford aanhang om het over een andere boeg te gooien,

Gianfranco Zola, Zola
He’s only five foot three,
He doesn’t wave at me,
Gianfranco Zola, Zola…

Als ook dit niet het gewenste resultaat oplevert klinkt het opeens.

Let’s just wave at Zola,
Let’s just wave at Zola,
Nanana-na…

Michel en ik moeten beiden wel grinniken om de spitsvondigheid van de Watford aanhang. Tot nu toe hebben we ons opperbest vermaakt .

Birmingham City wordt helemaal weggespeeld. De ploeg uit de tweede stad van Engeland heeft kampioensambities, maar daar is deze middag op Vicarage Road totaal niets van waar te nemen. Kansen zijn er via afstandschoten van Mark Yeates en Almen Abdi en Matej Vydra mist een enorme kopkans op zo’n tien meter van de goal. In de 45ste minuut is het Chris Iwelumo die de wedstrijd nog voor rust kan beslissen, maar de alert keepende Jack Butland brengt op schitterende wijze redding.


Slechts sporadisch weet Birmingham City iets af te dwingen

In de rust spoeden we ons naar het cateringpunt op de Rookery Stand. Al dat gereis heeft ons hongerig gemaakt. Helaas is de medewerkster van de catering vandaag minder gemotiveerd dan de spelers van Watford. Het duurt een eeuwigheid voor we aan de beurt zijn en ook het klaarmaken van de bestelling, twee hotdogs die overigens al klaarliggen heeft nogal wat voeten in de aarde. De hotdogs smaken overigens uitstekend, een vers broodje een warme worst en verdomd hete Engelse mosterd, we hebben ze wel eens slechter gehad.

De tweede helft is minder aantrekkelijk dan het eerste bedrijf. Watford heeft voor rust met de krachten gesmeten en kan door de comfortabele tussenstand enigszins gerust achterover leunen. De fans op de Rookery stand blijven hun club vocaal ondersteunen. Luton Town is blijkbaar de aartsrivaal van Watford gezien de song die enkele keren ten gehore wordt gebracht,

When I was just a little boy
I asked my mother, what will I be?
Will I be Watford or Luton Town?
Here’s what she said to me:
Wash your mouth out son,
And go get your father’s gun,
And shoot some Luton scum,
Shoot some Luton scum…

Ook Marlon King blijft de hoon van het thuispubliek over zich krijgen. Halverwege de tweede helft klinkt plotseling de kreet,’Get off the rapist’ over de Rookery Stand. Hmm, deze Watford supporters zijn even genadeloos voor de tegenstander als de Fortuna Sittard away support, I’m loving it!


De tweede helft staat op punt van beginnen

Ondanks dat Birmingham City in de tweede helft het merendeel van het balbezit heeft, blijven de grootste kansen voor de thuisploeg. Almed Abdi’s kopbal verdwijnt net naast de goal en Chris Iwelumo had eigenlijk beter moeten doen met een kopkans vrij voor Jack Butland.


Chris Iwelumo gaat de bal op doel koppen

De jonge Birmingham keeper is echter met afstand de beste speler van de uitploeg vandaag en laat met een schitterende reflex zien, waarom hij werd opgeroepen voor de Engelse selectie tijdens Euro 2012.


Tijd voor een ereronde

Uiteindelijk verandert er in de score niets meer en na toevoeging van vier minuten blessuretijd maakt scheidsrechter Keith Stroud een einde aan de wedstrijd. Na het maken van enkele foto’s verlaten we Vicarage Road en maken ons op voor de terugreis. Zoals we wel vaker hebben meegemaakt is er op die treinreizen altijd wel iets te beleven. Ook vandaag worden we weer niet teleurgesteld. Eerst stapt er enkele haltes verder een dronken Engelsman in, met in zijn handen een chicken kebap en hot chicken balls. Beleefd vraagt hij of we ook een hapje willen en nog beleefder weigeren we. Dat gebaar stelt hij uitermate op prijs, ‘That’s great lads, love you for that.’

Juist op dat moment klinkt er een luid gestommel en enkele tellen later komt er een stomdronken rugby-fan de trein ingestrompeld steunend op een wandelstok. In zijn kielzog twee van zijn maten, beiden met het fysiek van een uit de kluiten gegroeide grizzlybeer. Alle drie blijken ze een bezoek gebracht te hebben aan Wembley voor de cupfinale van hun club Leeds Rhinos tegen Warrington Wolves. Het blijkt hier al snel te gaan om het ruwe bolster blanke pit type, alhoewel de jonge moslima tegenover ons daar waarschijnlijk iets andere gedachten over heeft.

Hoe dan ook, de tijd vliegt op deze manier voorbij en voordat we er erg in hebben bereiken we het eindstation London Euston. Snel begeven we ons naar de pub ‘The Royal George’, alwaar we hebben afgesproken met de inmiddels wel vaak genoeg geïntroduceerde Harry. Ook zijn maat Phil is aanwezig en beiden verkeren nog steeds in extase over de schijnbaar indrukwekkende vertoning van Everton tegen Aston Villa eerder op de dag.

Op een groot scherm wordt er cricket uitgezonden. Een wedstrijd tussen de county’s van Yorkshire en Hampshire. Neutraal kan men de toeschouwers allerminst noemen, aangezien die voor een groot gedeelte bestaat uit de fans van Leeds Rhinos. Even later zien we ook onze medereizigers vanuit de trein. Die herkennen ons ook en steken een duim omhoog. Leuk volk die rugbyers. Bij ieder punt voor hun favorieten klinkt het ‘Yorkshire, Yorkshire, Yorkshire’ door de pub.

Na het nuttigen van enkele Corona’s (aangezien er geen Foster’s voorradig was) en een zeker lijkende nederlaag voor het Yorksire cricket team nemen we afscheid van Harry en Phil en begeven we ons op weg naar ons hotel. Onderweg lopen we nog snel even binnen bij de Burger King en dan gaat het richting London Victoria. Na het zien van de wedstrijdbeelden van Focking Aston vs Everton op Match Of The Day, besluit ik dat het voor vandaag wel mooi genoeg is geweest, aangezien ons morgen weer een ongetwijfeld enerverende dag staat te wachten.

G. Erens