Een week geleden is ook in Engeland de competitie tot een eind gekomen. Wederom ging Manchester United met de eer strijken. Iets wat me ondanks mijn afkeer van de club uit Manchester toch tot tevredenheid stemde. Die andere gegadigde was immers helemaal geen optie voor een overtuigd Evertonian als ondergetekende. Ook de degradatiestrijd verliep volledig zoals gehoopt en de eerste voorzichtige  plannen om Newcastle United volgend seizoen in de Engelse Midlands te gaan bewonderen, zijn dan ook al gesmeed.

Vandaag staat er echter nog een, niet geheel onbelangrijke wedstrijd op het programma van ‘The English Football Association’. Wembley Stadium, waarschijnlijk het beroemste stadion ter wereld is wederom het decor voor de eindstrijd van het meest prestigieuze nationale bekertoernooi op deze aardkloot. ‘The FA Cup Final’, een titel die al tot mijn verbeelding spreekt sinds mijn jongste jaren. Jarenlang heb ik gedroomd over het bijwonen van deze wedstrijd. Vandaag wordt deze droom eindelijk werkelijkheid.

Na de winst van Everton in de semi-final op Manchester United, neem ik mezelf voor er alles aan te doen om getuige te zijn van de eindstrijd van het oudste en beroemste bekertoernooi ter wereld. De distributie van tickets door de FA (25.000 tickets per club), belooft echter niet veel goeds. Contact met mijn Everton-vriend Harry, maakt duidelijk dat een ticket voor de Everton-vakken vrijwel uitgesloten kan worden. Enig gespeur op internet brengt me echter op het spoor van een Nederlands reisbureau, gespecialiseerd in voetbalreizen. De prijzen liegen er niet om, maar zoals zo vaak wint het hart het van het verstand. Clubliefde is immers onbetaalbaar. Een week later is dan ook alles in kannen en kruiken en kan ik me gaan opmaken voor de ‘live’ ervaring van een FA Cup Final.

Na een voorspoedige reis en een goede nachtrust, gaat om acht uur ‘s morgens de wekker. Cup Final Day! Na een ‘Full English Breakfast’ neem ik de metro richting Wembley Park Station. Daar aangekomen  blijkt er al een drukte van belang te heersen. Na het schieten van wat eerste foto’s begeven we ons naar de pub voor een eerste van de vele ‘pints’ die zullen volgen. Venue of choice is ‘The Blarney Stone’ pub op ongeveer 10 minuten loopafstand van Wembley. Ondanks het vroege uur, heerst hier al een drukte van belang. Een stuk of 8 bussen staan geparkeerd bij deze aan de Everton support aangewezen pub en het bier vloeit er rijkelijk. Tot mijn genoegen is er ook Foster’s verkrijgbaar in deze pub en zoals gewoonlijk smaakt het opperbest.


De eerste Toffees marcheren al richting Wembley

Na ongeveer twee uur begeef ik me wederom richting Wembley. Daar krioelt het inmiddels van de mensen. Na het nuttigen van enkele biertjes, aanschaf van wat merchandise en het versterken van de inwendige mens, begeven we ons richting stadion. De verbouwing van Wembley met kosten van ongeveer 1 miljard euro hebben hun uitwerking (gelukkig) niet gemist en het stadion is absoluut een pareltje. Nu zit ik sowieso niet op de goedkoopste plaatsen en Club Wembley is dan ook voorzien van alle luxe. Ook de ‘pints’ smaken uitstekend, Tetley’s bitter not Carlsberg.


De bakoven die Wembley heet

Een half uur voor de wedstrijd begeef ik me richting mijn zitplaats. Op papier staat Club Wembley te boek als een neutrale zône, maar in praktijk blijkt niets minder waar te zijn. Minstens 70% van de aanwezigen is Everton gezind. Daarnaast blijkt mijn vak zich pal naast de Everton-sector te bevinden. Ik voel me dan ook uitstekend op mijn gemak tussen dit merendeel Toffees gezind gezelschap.


Hiervoor zijn Chelsea en Everton naar Wembley gekomen…

De openingsceremonie mag er ook zijn. Kosten nog moeite zijn gespaard om het tot een ware happening te maken. Het blijft dan ook zonde dat de FA een belangrijk detail over het hoofd gezien heeft. 25.000 kaarten voor een club als Everton in een stadion met 90.000 plaatsen is een lachertje. Enorm veel Everton supporters moesten worden teleurgesteld, of hun uitvlucht zoeken in het betalen van woekerprijzen. Ach ja, ook in Engeland zijn de tijden dat voetbal nog voor de supporters was allang vervlogen. Het media circus omtrent met name het Engelse voetbal heeft de laatste jaren groteske vormen aangenomen.


…maar kan Abramovich beter bij de preses van Fulham kopen

Even voor drieën betreden beide ploegen onder luid applaus de heilige grasmat van Wembley. Thuisploeg Chelsea (bepaald door loting) speelt in het uittenue, geel/blauw shirt, broek en sokken. Everton treedt aan in het traditioneel Royal Blue shirt. De ruim 89.000 toeschouwers maken zich op voor een clash tussen twee complete tegenpolen in het moderne voetbal. Aan de ene kant Chelsea, het speeltje van de Russische tycoon Roman Abramovich. Historisch gezien eigenlijk een kleine club in de historie van het Engelse voetbal, die een enorme groei heeft doorgemaakt sinds de invoering van het Premiership. Vooral sinds de Russische roebels de bomen tot in de hemel doen groeien bij deze Londonse club.


Er was veel werk gestoken in de TIFO-battle

Tegenstander is Everton, een club die kan bogen op een enorme historie, en decennia lang deel uitmaakte van de traditionele ‘Big Five’ in het Engelse voetbal. De oudste club van Liverpool is tevens mede oprichter van the football league en heeft een indrukwekkend palmares. Sinds eind jaren ‘80 is  de club echter door verschillende oorzaken in verval geraakt. Financieel ligt de club inmiddels lichtjaren achter op de huidige top vier, ook wel ‘Sky four’ genoemd. Sinds de aanstelling van miracle worker David Moyes, nu ruim zeven jaar geleden, zijn de Merseysiders echter bezig met een opmerkelijke sportieve opmars. Silverware ontbreekt echter bij The Toffees. De laatste prijs was winst van de FA Cup in 1995 en dat doet pijn bij de supporters van The Blues.


Bobby Moore, een grootheid in het Britse voetbal

Guus Hiddink heeft van Chelsea weer een goed draaiend collectief gemaakt. De succescoach uit Barneveld zag de Championsleague en Premier League titel langs zijn neus voorbij gaan, maar kan vanmiddag met een ‘troostprijs’ het seizoen nog enige glans geven. Troostprijs is overigens niet de titel die ik de FA Cup heb gegeven, maar die van een groot aantal Chelsea vedettes. Toont wederom weer eens de devaluatie aan van het mooiste nationale bekertoernooi ter wereld. De opstelling van Chelsea voor vanmiddag luidt: Peter Cech, José Bosingwa, Alex, John Terry (C.), Ashley Cole, John-Obi Mikel, Michael Essien, Frank Lampard, Florent Malouda en Didier Drogba. Reserves aan Chelsea kant zijn: Henrique Hilario, Branislav Ivanovic, Franco di Santo, Michael Ballack, Salomon Kalou, Juliano Belleti en Michael Mancienne.

Voor Everton is er geen sprake van een troostprijs. Na jaren droog gestaan te hebben, snakken de Merseysiders naar een tastbaar bewijs voor de goede prestaties van de afgelopen jaren. David Moyes begint met zijn sterkst mogelijk ‘fitte’ opstelling tegen Chelsea. Dat houdt  in: Tim Howard, Phil Neville(C.), Joseph Yobo, Joleon Lescott, Leighton Baines, Phil Neville, Tim Cahill, Leon Osman, Steven Pienaar, Marouane Fellaini en Louis Saha. Door het ontbreken van een drietal vaste basisspelers door langdurige blessures (Phil Jagielka, Ayegbeni Yakubu and Mikel Arteta) is Moyes genoodzaakt een erg onervaren reservebank te benoemen: Carlo Nash, Segundo Castillo, Lars Jacobsen, James Vaughan en de toptalenten Daniel Gosling, José Baxter en Jack Rodwell.


De volgende FA Cupfinal zal zonder publiek worden gespeeld naar aanleiding van het afsteken van vuurwerk

Nu heeft Everton in jaar historie al de nodige records gevestigd en het lijkt alsof men er deze laatste zaterdag in mei een nieuw aan toevoegt. Vanaf de aftrap gaat de bal richting linksback Leighton Baines, die de bal vervolgens afspeelt op Steven Pienaar. Diens voorzet wordt half weggewerkt door Alex en wordt onderschept door Marouane Fellaini. Zijn kopbal bereikt Louis Saha, die zich niet bedenkt en de bal laag over de grond, voorbij Peter Cech schiet. 1-0 na 23 seconden, nogmaals weet niet zeker of dat een record is in een Engelse Cup Final, maar het komt toch zeker in de buurt.

Via sms uit Australië krijg ik vervolgens te horen dat er een buitenspellucht aan dit doelpunt hing. Voorafgaande aan die mededeling overigens: “het zal je waarschijnlijk vrij weinig interesseren.” Inderdaad, goed gegokt en dat geldt ook voor de naar schatting ruim 45.000 andere Evertonians inside Wembley Stadium. Een ware explosie van vreugde gaat door de Everton en ‘neutrale’ vakken.


Vak triple Q kan haar lol niet op

Chelsea lijkt echter niet van de wijs gebracht door de snelle achterstand en gaat rustig op zoek naar de gelijkmaker. In de achtste minuut is Florent Malouda te snel voor Everton rechtsback Tony Hibbert en wordt daarom van achteren aangetikt door de geboren Liverpudlian. Scheidsrechter Howard Webb kan niets anders doen dan een gele prent tonen aan Hibbert, maar drukt daarmee wel een stempel op het verdere verloop van de wedstrijd. Tony, normaal een toonbeeld van onverzettelijkheid en een no-nonsens mentaliteit heeft een complete off day vandaag en kan zich daarnaast geen slippertje meer permitteren.

Chelsea heeft dit ook in de gaten en zoekt veelvuldig de aanval over links. In de 21ste minuut levert dat dan ook de gelijkmaker op. Wederom Florent Malouda wordt diep gestuurd door Frank Lampard. De Fransman ontdoet zich gemakkelijk van Tony Hibbert en geeft de bal voor op de mee opgekomen Didier Drogba. Deze wint het kopduel met Joseph Yobo glansrijk en laat Everton keeper Tim Howard kansloos, 1-1.

In de 25ste minuut ontploft alles wat Everton een warm hart toedraagt zowat. Een smerige tackle van Michael Essien op Marouane Fellaini blijft onbestraft door Howard Webb. Marouane Fellaini, een aparte verschijning op de Engelse velden. Begin dit seizoen voor 15 miljoen pond overgenomen van Standard Luik. Niet te missen door het enorme afro-kapsel en zijn vaak klungelig ogende ( en soms ook zijnde) manier van duels aangaan. Inmiddels heeft hij de schijn tegen en grossiert hij in de overtredingen. Zijn gele kaarten collectie zou zelfs John Linford en Vinny Jones jaloers doen opkijken. Andersom hoeft de Marokkaanse Belg echter op weinig sympathie te rekenen van het Engelse arbiterskorps. Jammer deze klassenjustitie, maar iets wat al erg begint te wennen.

Na het doelpunt van Chelsea is de zon plotseling in alle hevigheid beginnen te schijnen. De hogere machten lijken dus ook gezwicht voor het geld te zijn. Door de felle zon wordt het maken van foto’s vrijwel onmogelijk en de snel oplopende temperatuur komt ook het spel niet ten goede. Persoonlijk heb ik weer het ‘geluk’ dat ik net in dat ene vak zit, dat vol in de zon ligt. Binnen de korste keren ziet mijn hoofd er net zo uit als het shirt van de oh zo gehate stadgenoot van Everton.

De rust wordt bereikt met een 1-1 stand en kan David Moyes proberen de schade te herstellen. Dat doet hij zo goed en kwaad als het kan, en Tony Hibbert mag bij de start van de tweede helft op de bank plaatsnemen. Zijn vervanger is de Deense international Lars Jacobsen. Everton komt fel uit de startblokken, maar de ploeg is vermoeid na een slopend seizoen, met de smalste selectie in het Premiership. In de 48ste minuut haalt Howard Webb wederom de woede van de aanwezige Evertonians op zijn hals. Een fel duel om de bal levert Phil Neville een gele kaart op en referee Howard Webb een striemend fluitconcert.

In de 66ste minuut krijgt Louis Saha een enorme kans op zijn tweede treffer van de middag. Een voorzet van Leighton Baines wordt door de van Manchester United overgenomen spits echter over het doel van Peter Cech gekopt. Dit had de hernieuwde voorsprong kunnen, nee correctie moeten zijn en ook Saha lijkt zich dat te beseffen. Dit is tevens het laatste echte wapenfeit van Everton. De club uit Liverpool heeft al haar kruit verschoten en is toe aan een paar weken rust. In de 71ste minuut neemt Chelsea dan toch nog eigenlijk onverwacht de voorsprong. De bal komt op zo’n 30 meter van het Everton doel in bezit van Frank Lampard. De Engelse international zoekt een opening om aan te leggen voor een schot maar glijdt uit. Toch weet hij de bal tijdens het overeind krabbelen onder controle te brengen en haalt vernietigend uit. Tim Howard wederom volstrekt kansloos latend, vliegt de bal in de driehoek, 1-2.


King Cahill kan er ook weinig aan veranderen

In de 73ste minuut is het wederom Chelsea dat dicht bij een doelpunt is. Florent Malouda duikt op in het strafschopgebied en kan vrij doorlopen op Tim Howard. Gelukkig mist zijn schot precisie en gaat de bal rakelings over zijn doel. Vier minuten later is het wederom Florent Malouda die voor gevaar zorgt. Een ziedend schot van zo’n 30 meter spat uiteen op de onderkant van de lijn en de bal verdwijnt over de doellijn en stuit vervolgens terug het veld in. Geen doelpunt oordeelt het arbitrale trio. Na dit moment gelooft ook Chelsea het wel en neemt gas terug. Everton is niet bij machte om een slotoffensief te starten en de wedstrijd gaat daardoor uit als een nachtkaars. Wat niet uitgaat als een nachtkaars is de support van de meegereisde Everton aanhangers. Vrijwel non-stop zijn de aanmoedigingen van de Evertonians, de Chelsea aanhang ver achter zich latend. In de 94ste minuut houdt Webb het voor gezien en heeft Hiddink en Chelsea zijn ‘troostprijs’ beet.


Al met al is het best een leuk stadion

Na een minutenlang applaus voor de Everton spelers en het aanschouwen van de huldigingsceremonie begeef ik me richtin Wembley Park Station. De metro pakken bijkt makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien nog 50.000 mede bezoekers dit idee hebben opgevat. Na een vertraging van ongeveer 45 minuten kan ik dan eindelijk de Jubilee line nemen richting Kilburn station, alwaar ik Harry ontmoet. Met hem ga ik naar ‘The Old Bell’ pub en ontmoet daar mijn oude bekenden van de Everton Supporters Club London Area. Onder het genot van (uiteraard) Foster’s wordt wat nagekaart en ervaringen uitgewisseld. Meest schrijnende verhaal kom op naam van Matt. De beste kameraad van Harry heeft op de zwarte markt een ticket op de kop weten te tikken voor 250 Engelse pond. Bij binnenkomst in het stadion blijkt het echter om een gestolen ticket te gaan en wordt de bloedfanatieke Everon supporter het stadion uitgezet. Matt heeft het zichtbaar moeilijk met het onrecht wat hem is aangedaan, maar zijn humeur verbeterd naarmate het aantal Foster’s toeneemt.

Meest ontroerend is het moment dat de ESCLA leden naar me toekomen om me nogmaals te condoleren met het verlies van Harald. Ondanks dat ze Harald pas een keer ontmoet hadden (zie zacht gras, verslag Fulham vs Everton), heeft hij een onuitwisbare indruk op hen achtergelaten. Dat ze het oprecht menen is duidelijk in hun ogen te zien en ik ben nu nog steviger overtuigd van het waarheidsgehalte in de slogan: “Evertonians are born, not manufactured. We do not choose, we are chosen.” Een flink aantal pints later neem ik afscheid van Harry, Matt en consorten. Na snel wat gegeten te hebben bij Earl’s Court, zoek ik mijn hotel op en duik in bed, aangezien de wekker de volgende dag op 04.00 am staat geprogrammeerd. In Sittard wordt immers ook (nog) gevoetbald. Een paar financiële ribben lichter, maar een geweldige ervaring rijker maak ik me op voor de terugreis.

Royal Blue Greetings,
Dutch Toffee