Zaterdagavond, een klein uur voor aanvang van Fortuna Sittard – FC Twente. Nadat ik mijn QR-code aanbied en het scherm van de steward op groen springt beklim ik na een jaar de nieuwe trap die me naar de tourniquets leidt die bij de ingang van de lange zijde staan opgesteld. Ik haal mijn seizoenkaart boven en zwier ‘m onder de scanner. Het is als zwemmen; dat leer je één keer en die bewegingen vergeet je nóóit meer.
Het rode lampje kleurt groen en het poortje draait een kwartslag. Eindelijk, na zó lang wachten, mag ik mijn tweede woonkamer binnen. Harald had ongetwijfeld hetzelfde beleefd. Ook hij had uitgekeken naar de start van het seizoen 21/22, net bijgekomen van de one-man-show van Tadej Pogačar in Frankrijk, Patrick Vieira aan het roer bij Crystal Palace FC, beklijvende Olympische Spelen, het alles verzwelgende hoge water, maar ook de bestuurscrisis in het Limburgse provinciehuis. Het had Harald in een houtgreep gehouden.
Om 21.39 uur had ik mijn hoofd een kwartslag naar links gedraaid, waar ik ter hoogte van Vak D een gebalde vuist in de lucht had gezien. Nou, vooruit dan. Het gaat om Harald hè? Doe er voor de zekerheid nog maar een gebalde vuist bij.
Peter, die vanavond zijn debuut maakt op Vak D, had ongetwijfeld Harald op bezoek gehad, uitzinnig van vreugde. ‘Na die goal voelen we pas echt wat we afgelopen anderhalf jaar gemist hebben. Vanuit de armchair luisteren naar het gemopper van Gert-Jan Verbeek is leuk, maar deel zijn van een massale vreugde-explosie in een stadion na een onverwachte, winnende goal is toch net iets leuker. Football has come home, zullen we maar zeggen.’, schreef Peter in het wedstrijdverslag.
Toch valt het gevoel van ‘wat we afgelopen anderhalf jaar gemist hebben’ in het niet bij het gemis van Harald. Dat gevoel verdwijnt niet meer.
Harald, we blijven je missen.
Fortuna Online
