Het voetballeven van een Fortuna supporter gaat bepaald niet over rozen. Vele dieptepunten hebben we de afgelopen jaren moeten verwerken (vertrek van legio spelers, het grijze muisimago waar we maar niet van afkwamen, enkele niet bepaald florissante klasseringen in de eredivisie en misschien mag het nieuwe stadion hier ook wel bij genoemd worden) en één groot hoogtepunt was ons deel (twee jaar Bert van Marwijk). Dit seizoen vormt hierin het absolute dieptepunt, dat zondag 10 juni in Volendam nog eens op een ontluisterende wijze werd geïllustreerd.
Dit voetbaljaar werd het wanbeleid van de verantwoordelijke mensen als nooit tevoren blootgelegd. Waar we de laatste jaren een hele hoop aan talent hebben moeten laten vertrekken, wat overigens in vele gevallen niet te voorkomen was geweest, hebben de versterkingen die voor dit seizoen aangetrokken werden geen enkel moment kunnen bewijzen dat ze op het hoogste niveau thuishoren. Tussentijds werden er drie versterkingen aangetrokken. Deze versterkingen bleken meestal ook daadwerkelijk een versterking te zijn, maar ze konden ook niet voorkomen dat de tekortkomingen van een aantal andere spelers akelig werden blootgelegd.
Nou weet je als Fortuna supporter dat je geen hoge verwachtingen mag koesteren en weet je ook dat er nou eenmaal niet de financiële mogelijkheden zijn om een elftal samen te stellen met topvoetballers, maar zo’n seizoen als dit hoef je toch zelfs als Fortuna supporter niet te pikken.
Al een aantal jaren worden we getrakteerd op mooie praatjes van de beleidsmakers.
We zouden een structurele middenmoter worden en zo af en toe eens een gooi doen naar Europees voetbal. Het bleken allemaal loze woorden en wat rest zijn nog drie wedstrijden waarin we alle zeilen zullen moeten bijzetten om het vege lijf te redden en voor de eredivisie behouden te blijven.
Ik betrap me er nu zelf op dat ik nog steeds over wij en ons spreek als ik het heb over Fortuna. Maar dat wij en ons is ook allang verdwenen. Het was ooit zo dat wij alles over hadden voor onze club en dat de spelers dat terugbetaalden door keihard te knokken voor deze zelfde club. Zo ontstond bij alle fanatieke supporters al snel het “wij” gevoel. Maar dit seizoen is dat helemaal verdwenen. Waar de fanatieke Fortuna supporters toch nog altijd alles over hebben voor hun club en honderden kilometers reizen om hun club te zien spelen (en meestal ook nog te zien verliezen) is er bij de meeste Fortuna spelers het “wij” gevoel verdwenen. Er zal niemand meer het gras opvreten voor hun club, er zal niemand meer zich het schompes lopen om een niet te halen bal toch nog binnen te halen en ook zal niemand meer met gevaar voor een eigen leven een keiharde tackle maken om een tegendoelpunt te voorkomen.
De spelers van Fortuna (een paar uitgezonderd) spelen dit seizoen als gearriveerde vedetten, die het niet nodig hebben om in een wedstrijd de volle 100% inzet te geven, maar een wedstrijd kunnen beslissen op pure voetbalkwaliteit. Het feit wil nou juist dat bij Fortuna de inzet er voor zou moeten zorgen dat het gebrek aan kwaliteit gecompenseerd kon worden.
Deze zelfde spelers die het nalaten om zich uit de naad te werken verdienen wel honderdduizenden gulden per jaar. Dit valt voor de supporters die al honderden, zo niet duizenden guldens, hebben uitgegeven aan hun club toch niet te verkroppen. Als er een onvoorwaardelijke wil om te winnen bestond bij de spelers, dan waren die huizenhoge salarissen nog te rechtvaardigen. Maar hoe moeten wij Fortuna supporters, normaal denkende mensen nog duidelijk zien te maken dat wij elke week weer op de tribune plaatsnemen om weer te constateren dat een wedstrijd door een gebrek aan inzet verloren gaat.
Voor mij, en met mij denk ik vele supporters, werd gisteren de al eerder genoemde gedachte bevestigd. ‘s Morgens komen zo’n 800 Fortuna supporters vroeg uit de veren om “hun” club te gaan aanmoedigen. Zes uren lang hebben we in de bus of auto doorgebracht om in Volendam wederom te constateren dat zelfs als het gaat om lijfsbehoud de spelers niet tot de bodem willen gaan. En deze constatering komt wel heel hard aan bij de vele aanwezige Fortuna supporters.
En daar sta je dan. Wat kun je op zo’n moment doen? In ieder geval de spelers trakteren op een hels fluitconcert. Maar als dan, de enige speler die ik nog niets heb kwalijk genomen dit seizoen en altijd liet blijken dat hij de supporters waardeerde (Robert Roest), op ons vak aankomt en op een striemend fluitconcert wordt getrakteerd ons de rug toe keert en een wegwerpgebaar maakt, breekt er bij mij toch echt iets. Maar ja, aanstaande woensdag nemen we met zijn allen weer plaats in het Fortuna stadion en ergeren we ons weer de hele wedstrijd aan het gebrek aan instelling bij Fortuna. Degradatie komt wel heel erg nabij. En ik ben de wanhoop wel heel erg nabij.
RM
