Tegen 07u30 rinkelt ergens op een hotelkamer in Enfield Town de wekker. Het sein voor twee doorgewinterde Engelandvaarders om uit de veren te komen. Vandaag staat de verplaatsing naar Southampton op het programma. Even later schuiven we beiden fris, fruitig en ongeschoren aan voor het ontbijt buffet in het Premier Inn. Na flink gebunkerd te hebben is het tijd om uit te checken…
Even later staan we weer op het Enfield Lock treinstation. Aangekomen op Tottenham Hale blijkt dat er vanwege onderhoudswerkzaamheden aan het spoor dit weekend geen ‘service’ te zijn vanaf Tottenham Hale Underground. Dan maar doorlopen naar Seven Sisters om via een omweg London Waterloo te bereiken.
Als we het busstation van Tottenham Hale passeren zien we dat lijn 70 richting London Waterloo gaat. Navraag bij de chauffeur levert op dat de reis zo’n 45 minuten in beslag zal nemen. Dat is beduidend sneller dan lopen naar Seven Sisters om van daaruit de tube richting Waterloo te nemen. Als we willen betalen merkt de chauffeur met een opvallend Jamaicaans accent op dat we vantevoren tickets moeten kopen. Helaas is het ticket office op dit station gesloten. Dan toch maar lopen richting Seven Sisters is onze eerste ingave. Blijkbaar heeft de chauffeur echter onze LB aansluitingskaart opgemerkt. ‘Stap maar in’, zo gebaart hij, maar als ik het aangeef moeten jullie wel even een kaartje gaan kopen. Er is namelijk nog al veel controle op deze route. Verrast door deze onverwachte vriendelijkheid nemen we plaats en na een reis kris-kras door enkele Londense wijken stoppen we een kleine drie kwartier later pal voor Waterloo Station. Aangezien er vandaag geen controle blijkt te zijn zegt de chauffeur dat we meteen mogen vertrekken. Dankbaar nemen we afscheid van deze vriendelijke rasta man.
Snel kopen we tickets voor de London Midlands express richting de Engelse Zuid-West kust. Nadat we hebben plaatsgenomen op enkele zeer ongerieflijke stoelen kan de reis beginnen. Aangezien het een lang weekend is voor de Engelsen zijn veel mensen op het idee gekomen om er een dagje uit van te maken. De trein raakt voller en voller bij elke stop. Ook het rood-wit van Southampton FC komt steeds nadrukkelijker naar voren. Na een reis van 1 uur en 40 minuten, die ons langs plaatsen als Basingstoke, Winchester en Eastleigh voert komen we uiteindelijk aan op onze bestemming.
Vanaf Southampton Central is het een kleine twintig minuten lopen richting St. Mary’s. Aangekomen in het centrum valt ons meteen The Yates’s Pub op. Dit vooral door de vele geel/groene shirts die er te bezichtigen zijn. Aha, het officiële drinkhol van de away support dus. Omdat we ons om één of andere reden wel aangetrokken voelen tot die geel/groene clubkleuren, besluiten we om ook de bar van deze pub maar eens op te zoeken. Nadat de bestelling van de dorstige Norwich supporter voor hem is afgehandeld kan ook Michel zijn drankjes afrekenen.
Het bier vloeit rijkelijk in Yates’s
Yates’s is een mooie, grote en modern ingerichte pub bestaande uit twee verdiepingen. Aangezien het op de begane grond afgeladen vol begint te raken verplaatsen we ons naar de bovenverdieping. Daar vinden we warempel nog enkele onbezette tafeltjes en stoeltjes. Vanaf onze ‘skybox’ hebben we een mooi uitzicht over de rest van de pub. Het lijkt er wel een soort Norwich City Louvre. Vele jaargangen aan shirts zijn er te bewonderen. Naar schatting van de jaren 70 oplopend tot het fonkelnieuwe shirt van dit seizoen.
Na mijn dorst gelaafd te hebben met enkele Foster’s wordt het langzaamaan tijd om ons richting stadion te begeven. Moeilijk is dat stadion niet te vinden. Volg de meute is het devies! Na een korte wandeling doemen de contouren van het St.Mary’s Stadium al voor ons op. Via een loopbrug komen we terecht op het terrein voor het stadion. Echt tot de verbeelding spreekt de buitenkant van het stadion niet. Het doet allemaal aan als een beetje een prefab bouwsel. Dertien in een dozijn zeg maar, modern en zonder uitstraling. Na het kopen van een programmaboekje en het verorberen van een foot long sausage voor de zeer schappelijke prijs van £ 5 is het hoog tijd om onze plaatsen op te zoeken.
Het principe ‘Supporting British farming using local produce whenever possible’ is natuurlijk prima!
Ook van binnen kan het St.Mary’s me nauwelijks bekoren. Zeker, het is een net stadion met uitstekende voorzieningen en een prima blik op het speelveld. Echter de nieuwbouw doet steriel aan en heeft een totaal gebrek aan sfeer en uitstraling, In stadions als White Hart Lane, The Boleyn Ground en Goodison Park ruik je bij wijze van spreken het voetbal en de historie. Helaas hoort het blijkbaar bij de vooruitgang. De eerste twee stadions die ik noem zijn al gedoemd te verdwijnen en ook Goodison Park is afgaande op de wensen van de moderne voetbal liefhebber aan vervanging toe. Ik denk persoonlijk dat ik namens velen spreek en kijk het allemaal met afgrijzen aan.
Alleen de hoofdingang van St. Mary’s spreekt tot de verbeelding
Wat niet teleur zal gaan stellen is de wedstrijd van hedenmiddag. Southampton tegen promovendus Norwich is vanaf de aftrap een boeiend schouwspel waarin de thuisploeg eigenlijk 90 minuten lang de bovenliggende partij is. Grote man bij ‘The Saints’ is vandaag zonder twijfel Sadio Mané. De buitenspeler/aanvallende middenvelder van Senegalese afkomst is een constante plaag voor de verdediging van Norwich. De belangstelling van Manchester United is er natuurlijk niet voor niets.
Het uitvak is goed gevuld met supporters van Norwich City
Toch is de eerste kans van de wedstrijd voor de gasten. Cameron Jerome kopt op aangeven van Graham Dorrans ternauwernood naast, maar dat is dan eigenlijk ook meteen het laatste wapenfeit van Norwich in aanvallend opzicht voor vandaag. Norwich’ rechtsback Steven Whittaker maakt het allemaal van kwaad tot erger voor zijn ploeg als hij na een klein half uur al de douche mag gaan opzoeken. Twee volledig overbodige overtredingen leveren hem twee even terechte gele kaarten op. Vanaf dat moment is de wedstrijd gelopen en is het meer de vraag wanneer Southampton de score opent dan of dat gebeurt.
Ronald Koeman komt aan de zijlijn kijken of zijn ploeg de controle nog heeft
Vlak voor rust breekt de ploeg van Ronald Koeman de ban. Sadio Mané krijgt de bal toegespeeld en snelt richting doel. Vanuit zijn ooghoeken ziet hij de mee opgekomen Graziano Pellè en weet hem perfect te vinden. Pellè bedenkt zich geen moment en knalt de bal onhoudbaar voor Norwich-keeper John Ruddy tegen de netten. Nauwelijks een minuut later is het wederom Pellè op aangeven van opnieuw Mané die de wedstrijd al voor de pauze definitief kan beslissen. Helaas voor hem komt de Italiaan een teenlengte tekort.
Southampton domineert de gehele wedstrijd
Na rust wijzigt het spelbeeld niet. Southampton gaat lustig door met aanvallen, Norwich beperkt zich noodgedwongen tot tegenhouden. John Ruddy heeft het er maar druk mee. De doelman is zonder twijfel de beste man bij de uitploeg en zonder hem had de score wel eens uiterst gênante vormen hebben kunnen aannemen. Kansen zijn er voor Rodriguez en Pellè tweemaal, maar voorlopig blijft de schade beperkt.
John Ruddy heeft het er maar druk mee!
Naarmate de tweede helft vordert krijgen de 10 overgebleven spelers van Norwich het zwaarder. De man-minder-situatie begint conditioneel parten te spelen. Uiteindelijk duurt het tot de 64e minuut alvorens Southampton de genadeklap kan uitbrengen. Mané maakt handig gebruik van de ruimte die er valt door de man meer situatie en rukt ongehinderd op via de rechterkant. Met een schitterende pass bereikt hij Dusan Tadic die vervolgens zeer beheerst afrondt. Drie minuten later is het helemaal over en sluiten als Tadic alert reageert op een bal die via een rebound voor zijn voeten komt.
Graziano Pellè kopt op doel…
…waarna Dusan Tadic de rebound verzilvert
Mané krijgt kort hierna zijn welverdiende publiekswissel en de staande ovatie is welgemeend. Ook na de wissel van Mané blijft Southampton druk uitoefenen op de defensie van Norwich. Dat levert ook nog enkele grote kansen op maar het doel wordt niet meer gevonden. Na twee minuten blessuretijd houdt de scheidsrechter het voor gezien en maakt een einde aan de wedstrijd. Voor Ronald Koeman een welkome zege die de druk even een beetje wegneemt. Na de uitstekende zevende plaats van afgelopen seizoen zijn de verwachtingen hooggespannen bij de supporters van ‘The Saints’. Vandaag liet de thuisploeg in ieder geval een uitstekende indruk achter. Voor Norwich daarentegen lijkt het een loodzwaar seizoen te worden. Eigenlijk mist de ploeg in elke linie de begenodigde kwaliteit om te overleven in het Premiership. Norwich is voor mij dan ook een van de belangrijkste kandidaten voor de degradatieplaatsen.
Na afloop begeven we ons terug naar Yates’s. Daar treffen we een combinatie aan van Southampton- en Norwich-supporters plus wat verdwaalde Man United fans. Op de vele schermen in de pub is Swansea vs. Manchester United te volgen. De eerste helft is volledig voor Swansea en ook de tweede helft is de ploeg uit Wales zeker niet de mindere.
De uitploeg komt gelukkig op voorsprong maar enkele minuten later is het weer gelijk. Een kwartier voor tijd besluiten we een hapje te gaan eten bij het naastgelegen Bella Italia restaurant. Daar zien we dat ‘The Swans’ er nog in geslaagd zijn om de wedstrijd winnend af te sluiten. Dat zal wel volledig terecht zijn nemen we aan. Als we naderhand echter de persconferentie van Louis van Gaal tot ons nemen blijkt dat we daar toch naast zaten. ‘United’ domineerde de wedstrijd voor een groot gedeelte aldus de man die qua uitstraling en zeer beperkte kennis van de Engelse taal zo weggelopen zou kunnen zijn van de set van ‘Allo Allo!’ Gewoon toegeven dat je tegenstander volledig terecht de overwinning binnenhaalde is blijkbaar toch moeilijk voor Louis.
Na een uitstekende maaltijd begeven we ons richting supermarkt om de hoognodige proviand voor de terugweg in te slaan. Na het afrekenen van vier Foster’s, een fles mineraalwater, wat zakken chips, chocolade en snoep gaat de tocht richting Southampton Central. De eerste etappe van de reis brengt ons terug naar London Waterloo, vanwaar we de underground nemen richting London Euston. Daar moeten we zo’n drie kwartier wachten op de aansluitende trein richting Birmingham New Street.
Onze aandacht wordt opgeëist door een groep ruziënde dames. Even lijkt het alsof de vlam in de pan slaat, maar waarschijnlijk is men te lam van de drank om daadwerkelijk tot daden over te gaan.
Als de Virgin trein richting Birmingham arriveert stroomt de stationshal leeg. Even kijken mijn compagnon en ik elkaar aan. Gelukkig hebben we gereserveerde plaatsen. Coach J, seats 18 & 19 staat er te lezen. Dat treft, coach J is het eerste treinstel en is tevens eerste klas. Een grondige check van onze tickets maakt duidelijk dat dat warempel nog klopt ook. Nu is Virgin sowieso al de kwalitatief beste treinmaatschappij van Engeland maar de eerste klas overtreft onze verwachtingen.
De trein is nauwelijks in beweging of er komt een mevrouw met een karretje langs met de vraag of we iets willen drinken. De keus bestaat uit koffie, thee of iets fris. Aangezien ik net een blik Foster’s heb opengetrokken bedank ik vriendelijk voor het aanbod. Michel gaat voor een lekkere sterke kop koffie. Enkele minuten later komt dezelfde mevrouw weer terug en ontvangt iedereen een doosje met wat crackers, kaas, een soort van pepperspread en een Kitkat. Wat een onverwachte service van een treinmaatschappij!
Een half uurtje later komt de mevrouw nogmaals langs met het karretje vol drank. Nu bedankt ook mijn reisgezel en zakken we eens lekker onderuit voor het laatste deel van onze reis. Om 23u45 arriveren we na een reis van ruim vierenhalf uur dan eindelijk op Birmingham New Street. Vlug gaan we richting hotel en na het inchecken en wat nakeuvelen maken we ons op voor een welverdiende nachtrust.
Guido Erens
