Reeds in het seizoen 2011-2012 dompelden we ons onder in een onvervalste ‘Monday Madness’ en de geschiedenis lijkt zich te herhalen. Nu, vijf seizoenen later, staan er wederom twee wedstrijden op onze agenda. Daar waar we de vorige keer onze tenten opsloegen in Greater Manchester, trekken we dit jaar naar de West Midlands. Hoe een dag begon met regen en eigenlijk ook zo eindigde…
Proloog
Gisteren hebben we de zware verplaatsing van Southampton naar Birmingham afgelegd. Terwijl de afstand hemelsbreed maar 126 mijl bedraagt, leggen we in werkelijkheid 186 mijl af, aangezien de Britse spoorwegen ons quasi dwingen om via London te reizen. En dus zijn we toe aan nachtrust. Heel véél nachtrust. Niet gek dan ook dat we het presteren om een gat in de morgen te slapen. Twee dagen op weg en nu al naar de filistijnen? Dat zal toch niet?! Nee hoor, want er staan twee wedstrijden op het programma.
Matchday
En dus lopen we na een stevig ontbijt via Waterloo Street en Temple Row de Needless Alley af, richting station New Street. We kennen Birmingham op ons duimpje en aan de ticketautomaat schaffen we voor £ 4.90 een enkeltje richting Nuneaton aan. De reisduur bedraagt ongeveer een half uur en na stops in Water Orton en Coleshill Parkway stappen we in Nuneaton uit. Het was wederom ‘Mighty fine on the Leicester line’. U begrijpt het al, de Cross Country trein tuft verder richting eindbestemming Leicester.
In het seizoen 2010-2011 reden we op hetzelfde traject en zagen we het destijds Triton Showers Community Arena genaamde stadionnetje al liggen. En sindsdien is dat vlammetje altijd in ons achterhoofd voorzichtig blijven branden.
En nu, jaren nadien, staan we in de regen op het station van Nuneaton. Het vervelende aan het stadion is dat het volledig buiten de stad is gelegen en lopen eigenlijk geen optie is. En omdat het openbaar vervoer van erbarmelijk niveau is in Nuneaton zit er niets anders op om een taxi te nemen. En om eerlijk te zijn: ik vind het vreselijk. Het nemen van een taxi behoort wat mij betreft niet bij een voetbalmiddag. En waarom? Misschien heeft het wel te maken met het feit dat het nemen van een taxi de weg is van de minste weerstand. Maar okay, willen we een wedstrijd zien, of juist niet?
En dus stuurt een Aziatische taxichauffeur ons probleemloos door het kalme verkeer van dit stadje in de West Midlands. Na een kwartiertje rijden we de hobbelige parking van The James Parnell Stadium op, elkaar aankijkend en aan één oogopslag genoeg hebbend. Dit is echt té ver om lopend af te leggen.
En om het gure weer het hoofd te bieden lopen we linea recta naar de ‘Legends Lounge’ van Liberty Way, zoals het stadion in de volksmond wordt genoemd. Terwijl Guido de deur opent, klap ik mijn paraplu in en kijk voorzichtig naar binnen. Aan grote ronde tafels zit een klein aantal supporters al grote pints te hijsen. Ze hebben vast en zeker al heel wat vreemde vogels te gast gehad, maar nog niet eerder twee LB.
Vanuit de lounge lopen we meteen door naar de binnenzijde van het stadion en stuiten op de kleine fanshop. En natuurlijk treden we binnen. Veel is er niet te koop, maar twee pins en even zoveel matchday programmes laat ik niet liggen. Buiten het feit dat ons oog valt op een replica van ‘The Britannia Tyres Stand’, springt een wedstrijdshirt van het Spaanse Elche CF in het oog. Het hoe en waarom wordt ons ook snel duidelijk gemaakt. ‘A present from a supporter’.
‘Brickstand’ op z’n Nuneatons
Omdat we onze zaken in de fanshop hebben afgehandeld, verplaatsen we ons weer richting ‘Legends Lounge’. Terwijl ik me installeer aan een grote en ronde tafel, wandelt mijn reisgenoot richting bar. Daar waar Guido een Foster’s en een ‘small lemonade’ bestelt maakt hij meteen kennis met de heersende wetten. ‘We don’t do small, mate’ is het even korte als bondige antwoord. En dus kijk ik even later tegen een torenhoge ‘pint of lemonade’ aan.
Ook Nuneaton Town beschikt over een eigen Louvre
Tijd om even door het programmaboekje te bladeren. En ondanks dat Nuneaton Town acteert in de National League North, zijn ze er toch in geslaagd een mooi programmaboekje in elkaar te draaien. Naast het gebruikelijke woordje van de manager en chairman ook veel aandacht voor de tegenstander van vandaag: Gloucester City AFC. De historie van deze club gaat terug tot 27 januari 1883. Op die dag stuurde de latere eerste captain een brief naar de locale krant The Citizen met de vraag waarom Gloucester eigenlijk geen voetbalclub heeft. 37 dagen later, op 5 maart 1883, is het dan zover. Gloucester Association Football Club is een feit.
Het zijn zaken die de meegereisde fans vandaag niet bezighoudt. Het bonte gezelschap is meer geïnteresseerd in het drinken van pints aan een strak tempo. Mijn oog valt op een potige gast in een korte broek die zijn medefans op het hart drukt dat supporters van Corby Town kunnen worden bestempeld als ‘f*ckin’ wankers’ en hij een hekel heeft aan Tamworth.
Daarnaast trekken mij twee op het eerste oog lijkende broers mijn aandacht. Ze hebben om de één of andere reden mot met elkaar, maar helemaal duidelijk wordt dat niet. Guido en ik maken de vergelijking tussen de fans van Alfreton Town en de fans van Gloucester City, maar welke groep het meest tot de verbeelding speelt, daar raken we niet over uit.
Na het wegwerken van een sloot lemonade is het tijd om het toilet op te zoeken. En terwijl ik routineus mijn blaas ledig in een grote metalen bak, zwiert de deur van het toilet open. Vanuit de gang komt iemand het toilet binnen en loopt linea recta door richting toiletpot. In mijn ooghoeken zie ik een zwarte body warmer waar beige mouwen onderuit komen en dat zegt me vaag iets.
Nadat de toiletdeur sluit, vult een zwaar rochelend geluid de ruimte in combinatie met een zure, stinkende lucht. Je hoeft over weinig verbeelding te beschikken om te beseffen dat deze man zich, hangend boven de toiletpot, compleet leegkotst. En dat gaat niet in één keer, neen, dat duurt voor mijn gevoel minuten. En omdat dit niet iets is waar ik me erg prettig bij voel, leeg ik pijlsnel mijn blaas, knoop mijn broek dicht en loop met gezwinde spoed terug richting lounge.
Als ik Guido het misselijkmakende verhaal uit de doeken doe, komt één van de twee broers uit het toilet gestapt, gekleed in een beige t-shirt met daaroverheen een zwarte body warmer. Het groepje van Gloucester supporters staat aan het biljart en één van hen reikt de man een pint aan. De spieren in zijn gezicht trekken samen en schudt gedecideerd zijn hoofd. Nee, aan pints heeft deze mijnheer geen behoefte meer. En dat lijkt een verstandig besluit!
Voor ons tijd om de tribune op te zoeken. Het denken aan beschreven tafereel laat onze maag draaien en buitenlucht zal ons goed doen. Nadat we nog snel een burger eten nemen we plaats op de staantribune achter het doel. Helemaal jofel voelen we ons nog altijd niet, want de burger smaakte ons niet. Hoe raar!?
The Britannia Tyres Stand loopt aardig vol voor de wedstrijd van vanmiddag
Vanuit onze plekken hebben we mooi overzicht over Liberty Way. Naast de staantribune waar wij staan, beschikt Nuneaton Town over nog een staantribune, gelegen achter het andere doel. Aan de langs zijde beschikt het stadion over een derde staantribune, zij het een onoverdekte.
Meest in het oog springend is toch wel de Main Stand. Dat is een hele kleine zittribune die in een hoek van het stadion ligt. Daarnaast liggen enkele op elkaar gestapelde kantoorunits die ongetwijfeld dienstdoen als hoofdkwartier. En om de sponsoren iets te bieden staat in de hoek van het stadion een groot houten tuinhuis. Op het balkon zijn twee rijen van leren klapstoelen geschroefd. Sky box à la Nuneaton Town?
De Viskoem van Nuneaton Town
Ondertussen zijn beide teams het veld opgelopen en voert referee Michael D’aguilar de toss uit. Het resultaat is dat beide teams van kant verhuizen hetgeen leidt tot een ware volksverhuizing. Alle fans van Nuneaton nemen en masse de benenwagen richting staantribune aan de overzijde. Het zal ons worst wezen. Wij blijven staan waar we staan.
De spelers betreden het speelveld met in de achtergrond de Main Stand
En terwijl de stadionspeaker iedereen welkom heet en de opstelling voorleest, begint naast mij iemand onbedaarlijk hard te grinniken. Aan de zijde van Nuneaton speelt onder nummer 9 namelijk Marlon Harewood die een verleden kent bij onder andere Nottingham Forest FC, West Ham United, Wolverhampton Wanderers FC, Newcastle United FC, Barnsley FC en Aston Villa FC. En om dan uit te komen bij Nuneaton Town…
Deze chavs hadden het hoogste woord in de ‘Legends Lounge’
Na het eerste fluitsignaal neemt Nunteaton Town meteen het heft in handen en probeert Gloucester City vast te zetten. Kan haast ook niet anders, aangezien ‘The Boro’ samen met Solihull Moors de koppositie deelt. Gloucester City daarentegen staat onderin de middenmoot, één plekje hoger dan Worcester City FC.
Het heerschap dat nonchalant op de reling leunt kiepte op toilet even zijn maag leeg
Maar ondanks de betere positie op de ranglijst is Nunteaton Town niet in staat om Gloucester City flink onder druk te zetten. De aanvallen gaan voornamelijk via linksachter Jack Lane en rechtsback (en tevens on loan van Coventry City) Ivor Lowton. En vooral laatstgenoemde is opbouwend uiterst beperkt. Keer op keer wordt hij aangespeeld en rent dan doldriest richting doel van Gloucester City. Effectief? Natuurlijk niet! ‘The Tigers’ weten keer op keer een oplossing te vinden voor de plaagstoten van ‘The Boro’.
Nuneaton Town maakt een aanval van Gloucester City onschadelijk
En dan maar via de linkerkant misschien? Geen goed idee, want Lane is helemaal niet bedreven in voetbal. Het enige dat hij klaarspeelt is het wegroeien van ballen richting het clubhuis van Nuneaton Rugby Football Club. En dus probeert de thuisclub het uiteindelijk maar via de centrale middenvelders.
Gloucester City daarentegen is voornamelijk via haar nummer 11, James Bowen, gevaarlijk. De linksbuiten die ogenschijnlijk zonder scheenbeschermers speelt, is een constante plaag en bezorgt ‘The Boro’ veel problemen.
James Bowen is weer in balbezit op de linkerflank
Toch is de mooiste kans voor Harewood. Een verkeerde ingeschatte bal door doelman Jasbir Singh zorgt ervoor dat de aanvaller de kans krijgt van een flinke afstand de bal in een verder leeg doel te schieten. Maar helaas is deze riante mogelijkheid niet besteed aan de geroutineerde spits. En dus gaan we rusten met een bloedeloze 0-0.
Na een zware tackle wordt voor het ergste gevreesd, maar Mike Symons speelt gewoon door
Terwijl de supporters weer een flinke wandeling aanvatten nemen wij het programmaboekje erbij. En wat blijkt? In de historie van Gloucester City is de club liefst driemaal geconfronteerd met overstromingen. De laatste keer in 2007 tijdens de Gloucestershire flooding nam dit dusdanige vormen aan dat het spelen van thuiswedstrijden vanaf dat moment onmogelijk wordt.
En dus wijkt men vanaf dat moment uit naar New Lawn Stadium, de thuishaven van Forest Green Rovers. Maar dat duurt maar één seizoen. Het daaropvolgende seizoen spelen ‘The Tigers’ in het Corinium Stadium van Cirencester Town. Maar vanwege regelgeving van de FA mag men ook daar niet blijven. En dus, hoe verwonderlijk, wijkt me vanaf 2010 uit naar het stadion van aartsrivaal Cheltenham Town!
Doelman Jasbir Singh heeft de bal alweer
Het regent nog altijd flink en iets zegt me dat dit Gloucester City in de kaart speelt. Want ook tijdens de tweede helft blijft men redelijk eenvoudig overeind. Daar waar Nuneaton Town het spel maakt, leunen ‘The Tigers’ achterover en proberen er via hun snelle buitenspelers venijnig uit te komen.
Nuneaton Town mag een corner gaan trappen
En pas halverwege de tweede helft gebeurt er iets noemenswaardig. Vanaf rechts wordt de bal diepgespeeld richting James Bowen. Hij controleert de bal met zijn borst en haalt vervolgens snoeihard uit. De bal vliegt niet geheel in de kruising, maar veel scheelt het niet. Daar waar de supporters in de ‘Legends Lounge’ al de boventoon voerde, gaan deze nu helemáál uit hun dak op de staantribune achter het doel.
Voor Nuneaton Town het sein om energiek op zoek te gaan naar de gelijkmaker, maar simpel is dat niet. Het gelijkspel bij Tamworth op zaterdag heeft veel kracht gekost en dan op maandag op zo’n loodzwaar veld op zoek moeten gaan naar de gelijkmaker is niet eenvoudig.
En dus lijkt het er steeds meer op dat Gloucester City de 0-1 over de streep gaat trekken. Toch wordt ‘The Boro’ nog gevaarlijk. Een vrije trap draait gevaarlijk richting doel van Jasbir Singh, maar de aparte doelman kan zijn netten tot tweemaal schoon houden.
‘The Tigers’ controleren het duel betrekkelijk eenvoudig
Ook het slotoffensief van Nuneaton Town levert nauwelijks iets op, waardoor de wedstrijd eindigt in 0-1. En terwijl de fans van ‘The Boro’ vertwijfeld en hoofdschuddend Liberty Way verlaten, verlaten wij het stadion met de wetenschap dat we moeten opschieten om de volgende wedstrijd te halen, namelijk Coventry City vs. Southend United.
Als we de zompige parking verlaten, stuiten we op een ongekende meevaller. Recht tegenover de uitgang van de parking ligt namelijk MI Taxi Service! En ze zijn warempel nog bezet ook!
En dus is het tamelijk eenvoudig om een taxi te bestellen die ons naar het station van Nuneaton moet brengen. En dus staan we ruim 20 minuten later alweer op het platform 1 met een ticket voor Coventry in onze handen te wachten op de trein! Ondertussen mijmeren we nog na over de bezochte wedstrijd. Het niveau was allerbelabberdst. Kunnen zulke wedstrijden er gewoon eens ‘tussenzitten’ of moeten we ons voortaan toch maar op een niveau hoger of de Football League richten?
Vandaag (of altijd?) bestaat de trein uit slechts één coach en samen met de machinist, conducteur en twee andere passagiers stappen we in. Na een korte stop te Bedworth komt Coventry in zicht. Tussen de bomen door verschijnt een fraaie tribune welke behoort bij Butts Park, de thuishaven van Coventry Rugby Football Club.
Er zit bijna niemand in de trein
Niet veel later stappen we uit, op weg naar het centrum van Coventry. Aangezien we ruim twee uur voor aanvang van de wedstrijd in Coventry zijn gearriveerd besluiten we om eerst maar eens op zoek te gaan naar een eetgelegenheid. Het centrum van Coventry ligt op een kleine vijf minuten afstand van het treinstation.
Eén van de eerste zaken die we daar tegenkomen is een Chinees restaurant. Na kort overleg komen we tot de conclusie dat we hier allebei best wel trek in hebben. We worden welkom geheten door een Chinees tienermeisje compleet met beginnend vlassnorretje die ons naar onze tafel begeleidt en vervolgens de menukaart tevoorschijn tovert. Of ja kaart, zeg maar gerust boekwerk. Hoe moeten we uit al deze gerechten ooit een weloverwogen keus gaan maken?
Dan komt onze serveerster terug met nóg een kaart en maakt duidelijk dat dit de Chinese buffetkaart is. ‘All you can eat’, klinkt het. Dat klinkt zonder meer goed, maar we betwijfelen of we daar wel de tijd voor hebben. Dit probeer ik verschillende malen uit te leggen, maar het meisje spreekt zeer gebrekkig Engels. Volgens Michel is haar gevoel voor algemeen beschaafd Engels nog minder ontwikkeld dan bij Louis van Gaal. Uiteindelijk komen we zover dat we binnen tien minuten tijd de tafel hebben voorstaan met twee voorgerechten, drie hoofdgerechten, een kom met noodles en een kom met rijst. ’Never look a gift horse in the mouth’, zullen we maar zeggen.
Een niet te versmaden Chinese maaltijd
Een kleine twintig minuten ongegeneerd schransen verder zijn we klaar om af te rekenen. Als er geen wedstrijd op ons programma had gestaan zou ik het nog wel even hebben volgehouden in deze zaak. De kwaliteit/prijs verhouding was prima te noemen en ook over de snelle service geen klachten. Met een voldaan gevoel begeven we ons weer richting Coventry CS. De busservice naar de Ricoh Arena, de thuishaven van Coventry City, laat te wensen over. Erg duidelijk waar we moeten opstappen is het niet en een rechtstreekse verbinding is er evenmin. Aangezien we niet zo heel erg veel tijd meer over hebben besluiten we voor de tweede keer vandaag terug te vallen op een taxi. Normaal gesproken kost die rit zo’n £ 14, maar omdat wij uit Nederland komen, het vandaag matchday is en ook nog Bank holiday mogen we er zo’n £ 20 voor afrekenen. Minstens één van die drie redenen is juist volgens de Pakistaanse chauffeur van dienst.
10 minuten later stopt onze taxi aan de voorkant van de Ricoh Arena. Eerst maar eens op zoek naar kaartjes. Dat blijkt gelukkig geen al te groot probleem te zijn. Enkele turnstiles zijn speciaal gereserveerd voor dagjesmensen en gelegenheidssupporters. Voor £ 20 ontvangen we een ticket voor de North Stand. Plaatsnemen moeten we echter op de West Stand. Dat heeft alles te maken met het feit dat zowel de South als de North Stand (met uitzondering van het uitvak) gesloten zijn voor het publiek. Waarom er dan wel kaarten worden verkocht met opdruk ‘North Stand’ blijft volledig onduidelijk.
De South Stand blijft tijdens thuiswedstrijden gesloten
Na aanschaf van de tickets en enkele programmaboekjes gaan we op zoek naar de clubshop. Die is er wel te vinden van medebespeler Coventry Wasps Rugby Club. Navraag levert op dat de shop van ‘The Sky Blues’ zich op een aparte afdeling in de aangrenzende Tesco bevindt. De officiële clubshop in een Tesco!? Weer een nieuw dieptepunt in onze reis door de diverse Engelse voetbaldivisies. Geen haar op ons hoofd dat er aan denkt om een Tesco binnen te gaan om wat voetbal prullaria te bezichtigen.
Mijn ticket is voor de voorste rij in de Ricoh Arena, Michel zit zo’n 30 meter van mij af op rij 2. Tenminste dat probeert de steward van dienst ons te vertellen. Aangezien het er in de verste verte niet op lijkt dat de West Stand volledig zal volstromen zoeken we toch elkaars gezelschap maar op. Onze grootste zorg is dat we wellicht kletsnat gaan worden van de onophoudelijke regenbuien, maar die zorg blijkt gelukkig ongegrond.
We worden weliswaar niet nat, maar toch kun je onze plaatsen onmogelijk ‘majestic’ noemen…
The Ricoh Arena wordt in 2007 officieel geopend, maar Coventry City heeft er dan al een vol seizoen opzitten in haar nieuwe stadion. De plannen om ‘The Sky Blues’ te laten verhuizen van hun oude stadion Highfield Road naar de nieuwe Ricoh Arena ontstaat al in 1997. Coventry is dan nog een Premier League club en de ambities van zowel het club- alsook het gemeentebestuur zijn torenhoog.
Het eerste plan volziet in een hypermodern stadion met een capaciteit van 45.000 plaatsen. Nadat de Engelse FA bekendmaakt plannen te hebben voor een nieuw nationaal stadion dient Coventry als één van drie Engelse steden, naast Birmingham en Londen, haar kandidatuur daarvoor in. ‘The Ricoh’ moet plaats gaan bieden aan 90.000 toeschouwers. Uiteindelijk besluit de FA om in Londen te blijven voetballen en Wembley te renoveren.
In 2001 degradeert Coventry uit de Premier League en maakt zo plaats voor wat broodnodig realisme. De capaciteit is uitendelijk komen te liggen op 32.609 plaatsen. Nog altijd rijkelijk veel voor een modale League One club, want dat is het niveau waarop Coventry City sinds het seizoen 2012-2013 acteert.
‘The Ricoh’ is echt een flink stadion
Het stadion ligt eigenlijk veel te ver buiten het centrum en de bereikbaarheid met het openbaar vervoer is niet om over naar huis te schrijven. Naast het stadion wordt momenteel werk gemaakt van een nieuw treinstation, dat als alles volgens plan verloopt eind september 2015 in gebruik zal worden genomen. Leuk plan, maar wel een maand te laat naar de mening van deze twee LB.
Tegenstander van Coventry deze avond is een oude bekende. Southend United FC. Eind vorig seizoen zijn we op bezoek geweest bij ‘The Shrimpers’ zoals de bijnaam van de club luidt. Destijds won de thuisploeg haar wedstrijd met 1-0 van Luton Town en deed daarmee zeer goede zaken in de strijd om rechtstreekse promotie naar League One. Helaas verloor men het weekend erop bij Morecambe waardoor men genoegen moest nemen met een play off plek. Die trip is me destijds zo goed bevallen dat ik vanavond toch wel een kleine voorkeur koester voor de gasten.
De spelers betreden het gras onder toeziend oog van het goedgevulde uitvak (uiterst rechts)
De match gaat in ieder geval van start zoals men in de lagere divisies gewend is. De thuisploeg is favoriet en ook één van de belangrijkste kandidaten voor promotie naar het Championship, de divisie onder de Premier League. De uitploeg compenseert het te verwachte verschil in kwaliteit met hard werken en fysieke kracht. Dat levert enkele pittige tackles op waarvoor in Nederland zonder twijfel gefloten zou zijn geworden, maar hier gewoon als ‘business as usual’ wordt beschouwd.
Coventry City gaat aan de andere kant van het veld een corner nemen
Zoals verwacht laat Southend het iniatief aan de gastheren, maar komt er enkele keren gevaarlijk uit. Eerst is het Ryan Leonard die zijn afstandsschot rakelings over ziet gaan en enkele minuten later schiet David Worrall van dichtbij naast. Vlak daarna veert het thuispubliek op als John White zijn tegenstander Jacob Murphy onderuit lijkt te halen in het strafschopgebied. Scheidsrechter Darren Handley wil echter niets weten van een overtreding en wuift alle protesten weg.
Achter en naast ons zit een groep vrienden waarvan er een supporter van Southend blijkt te zijn. De plaagstootjes die hij krijgt te verduren van zijn vrienden zijn talrijk. Eén van hen werkt me behoorlijk op de zenuwen. Blijkbaar vind hij zichzelf ontzettend grappig of hij wil gewoon aandacht. ‘3-0 mate, I tell you 3-0. Easy, no worries’. 10 seconden later gevolgd door: ‘I placed a bet on us being 2-0 up at half time, should be an easy game really’, klinkt het steevast. Zich intussen uitdrukkend in zowel woord als gebaar.
Na 32 minuten opent Coventry de score. Een corner van Adam Armstrong wordt door Jim O’Brien richting doel gekopt. Southend keeper Bentley is kansloos, maar Michael Timlin brengt redding op de lijn. Helaas voor hem komt zijn afgeweken bal voor de voeten van Réda Johnson die vernietigend uithaalt en de bal ongeveer door de touwen heen jaagt. Mijn erg aanwezige buurman veert op en vliegt zijn Southend vriend om de nek. ‘I told you so, didn’t I? We’ll win this one. Easy, no sweat!’ Hij is echter nog niet uitgesproken of hij krijgt het deksel al op de neus. Uit een tegenaanval komt de bal via Southend verdediger Ben Coker terecht bij Kevan Hurst. Die kopt de bal beheerst achter keeper Lee Burge in de netten. Volhardend is mijn buurman wel, nu klinkt het: ‘You got lucky there mate, but every dog has its day I guess. We’ll put it right, no sweat!’
Niets mooier dan dit: spelers die een doelpunt vieren bij het uitvak!
Aan de spelers van Southend de schone taak om dit heerschap het zwijgen op te leggen denk ik bij me zelf. Vijf minuten voor rust gebeurt precies dat. Aaron Phillips haalt Michael Timlin onderuit in het strafschopgebied. Onreglementair aldus de leidsman. David Mooney trapt de bal vervolgens feilloos binnen vanaf elf meter. En mijn buurman? Die is met stomheid geslagen en beent weg richting de uitgang. Waarschijnlijk om zich wat nieuwe moed in te drinken. Even later maakt Dhr. Handley een einde aan de eerste helft.
Tijdens de rust begeleidt mascotte Sky Blue Sam fans die van afstand het doel proberen raken
In de tweede helft probeert de thuisploeg met man en macht om de gelijkmaker te produceren. In de 52e minuut krijgt men daar een uitgelezen kans toe als ‘The Sky Blues’ een penalty krijgen toegekend. De inzet van O’Brien is echter te zwak om keep Bentley te verschalken. Toch is het nu vooral éénrichtingsverkeer richting Southend doel. De krachten bij de uitploeg nemen zienderogen af en het is vooral aan de prima doelman Daniel Bentley te danken dat men voorlopig overeind blijft.
Daniel Bentley zal de penalty van Jim O’Brien makkelijk keren
Dat voorlopig duurt tot de 72e minuut. Uit een corner van Aaron Murphy is het aanvoerder Sam Ricketts die koppend de gelijkmaker weet aan te tekenen. En ja hoor, daar is hij weer. Achter me klinkt het: ‘We gonna win this one now. Should be time enough to get the three point. Yeah, confident now. Told you so mate.’
Na de gelijkmaker lijkt dat inderdaad niet ondenkbaar. Southend speelt nu op haar tandvlees en beperkt zich inmiddels volledig tot tegenhouden. Naarmate de minuten wegtikken lijkt echter ook het geloof in dat doelpunt af te nemen bij de thuisploeg. De laatste grote kans van de wedstrijd komt in de blessuretijd als Marcus Tudgay de bal op zo’n 20 meter van het doel op zijn pantoffel neemt. Zijn inzet wordt echter met een uiterste krachtinspanning van Daniel Bentley over het doel getikt.
Aaron Phillips gaat een ingooi nemen
Niet veel later fluit Darren Handley voor de laatste maal deze avond. Na afloop begeven we ons naar de uitgang en gaan op zoek naar de bushaltes. Die liggen helaas niet echt in de buurt van het stadion. Na een kwartiertje in de stromende regen te hebben gelopen komen we aan bij een soort pleintje waar we net een bus voor onze neus zien wegrijden. Na enkele minuten te hebben gewacht, niet wetende wanneer de volgende bus zal arriveren, besluiten we dan maar om een taxi te nemen richting station. Daar aangekomen hoeven we gelukkig niet lang te wachten op de trein en een twintig minuten later stappen we uit op Birmingham New Street.
Epiloog
Aangezien het Bank Holiday is zijn de pubs deze avond tot 01u00 open. Dankbaar maken we hier gebruik van en lopen binnen bij ‘The Briar Rose’, onze stampub in Birmingham gelegen op 100 meter van ons hotel.
Monday Madness part II, been there done that!
Guido Erens
Michel Hennen
