Het voordeel van het uitreiken van de Van der Padt trofee in het buitenland is dat ook het aspect groundhoppen om de hoek komt kijken. We zouden wel heel slechte groundhoppers zijn als we geen gebruik zouden maken van dit Duits intermezzo. Hebben de lagere Duitse liga’s ons iets te bieden???

 

 

 


Inleiding

Nadat de jury had besloten dat Jeroen Fühler de Van der Padt trofee zou krijgen, maakten we ons op voor een reisje naar Drenthe. Een opmerkelijke move van de speler zelf zorgde er uiteindelijk voor dat we onze koers dienden te wijzigen. Over voetbalclubs in een Duits provincieplaatsje aan de Duits-Nederlandse grens…

Verbindingsroute (185 km)

Op een donderdagmiddag stappen we in de auto op weg naar Duitsland. Duitsland? Ehh, ja, het zal wennen worden. De Van der Padt trofee zal worden uitgereikt hetgeen zal worden gekoppeld met een paar uur groundhoppen. Maar, hoe rijden we dan? Nou, via het Ruhrgebied natuurlijk!

Het woord is gevallen… Het Ruhrgebied, één der grootste agglomeraties in Duitsland en de motor van de economie in de deelstaat Nordrhein Westfalen. Een industriegebied dat klinkende namen herbergt zoals ThyssenKrupp (ijzer- en staalindustrie), Opel (autoindustrie) en Bayer (chemische industrie). Ook een industriegebied dat voor Nederland van groot (economisch) belang is. De inmiddels beruchte Betuwelijn is bijvoorbeeld speciaal aangelegd om de Rotterdamse haven snel te laten aansluiten op dit gebied.

Maar goed, vooraleer we Duitsland binnenrijden dient eerst nog de hindernis ‘Napoleonsbaan’ te worden genomen. Vanwege de bouwvakantie verloopt dit eigenlijk ongekend vlotjes. Als we ter hoogte van Venlo komen beleven we een primeur: we nemen de afslag A67, richting het Duitse Emmerich. De Benelux is inmiddels parate kennis geworden, maar in Duitsland (buiten Tüddern gerekend) hadden we ons nog niet begeven.

Aan de grens staat ons al een eerste verrassing te wachten. Een tram van het Belgische De Lijn staat klaar voor vertrek! Ondanks het slechte weer in de zomerperiode heeft de Kusttram een topseizoen beleefd, maar we weten inmiddels waarom. Als je je klanten al aan de Duits-Nederlandse grens komt oppikken betekent dat wel een heel erg grote uitbreiding van je werkgebied…

Zoals gememoreerd, alles is nieuw vanaf het moment dat we de A67 zijn opgedraaid. We worden dan ook geconfronteerd met plaatsnamen zoals Wankum en (een eind verderop) Sterkrade. Waar zouden deze namen hun oorsprong hebben gevonden???

Nadat we Kreuz Moers passeren alsof het niks is rijden we dan eindelijk het Ruhrgebied binnen. Nadat we de Rijn passeren zien we plots een interessant bordje staan: Wedau Stadion. Omdat groundhoppen vandaag van ietwat ondergeschikt belang is, laten we het stadion van M.S.V. Duisburg maar voor wat het is. Als we een blik naar buiten werpen zien we talloze schoorstenen en fabrieken liggen. Niet bepaald een gezonde leefomgeving, al is alles relatief.

Via Oberhausen belanden we uiteindelijk op de Autobahn richting ‘Arnheim’. We rijden het Ruhrgebied weer uit en om ons heen verandert het landschap van een industriegebied in een landelijke setting. Na enige tijd nadert de ‘Ausfahrt Bocholt’, waarna we probleemloos het centrum van het stadje binnenrijden.

De weg vinden naar het stadion is iets minder eenvoudig, veelvuldig wisselen van baanvak tot gevolg hebbend. Er is echter niemand die het in zijn of haar hoofd haalt om te claxoneren en na een tiental minuten staan we aan de rand van een enorm bos. Het straatnaambordje geeft ‘Am Hünting’ aan, een teken dat we op de juist plek zijn aanbeland.

1. Football Club Bocholt 1900 eingetragener Verein

Nadat we de PKW op de parking hebben gezet is de keuze aan ons: links of rechtdoor? We lopen rechtdoor en passeren de kassa’s die in de clubkleuren (wit/zwart) zijn geschilderd. 1. F.C. Bocholt beschikt over een heus ‘Clubheim’ waar de kleedkamers van de spelers, de burelen en een kantine is gevestigd. Via de achterzijde van het gebouw kom je in een soort kooi terecht (weliswaar van boven open). Deze gang leidt je tot in het stadion. Vooraleer je in het stadion aankomt dien je toch al gauw zo’n 100 meter te lopen! Dat is altijd prettig, zij aan zij te lopen met je rivalen in een smal gangetje en dat over 100 meter…

Wij lopen echter niet door de gang, maar gewoon over het bospad. Het blijkt dat hier een groot aantal voetbalvelden zijn gesitueerd, waarop tal van elftallen zich voorbereiden op de competitie.

Als we pal voor de toegangspoort van het trainingsveld staan, worden we aangesproken door een bebrilde man op leeftijd, gestoken in een driedelig kostuum. Het blijkt hier om Friedel ‘Tito’ Elting te gaan. Hij is sinds 60 jaar verbonden aan de club, waarvan de laatste jaren als ‘Präsident’. In het seizoen 62/63 wist 1. F.C. Bocholt hem te strikken als trainer, nadat hij ook al als speler jarenlang verdienstelijk was voor de club. Omdat het met zijn maatschappelijke carrière crescendo ging, liet hij 1.F.C. Bocholt meeprofiteren. Zo stak hij al enkele malen een substantieel bedrag in de club, waardoor deze uit 1900 (!) stammende club nog steeds bestaat. Zo heeft elke club wel van die mensen die opstaan als de nood aan de man is. We weten er in Sittard alles van…

Als ‘Herr Präsident’ ons toestaat rond te lopen in het stadion, zien we toch wel wat vreemde zaken. Zo is er slechts sprake van één echte tribune. Langs de overige zijden van de grasmat is een soort wal aangelegd. Hierdoor zitten of staan de toeschouwers gewoon in het gras en tussen het onkruid!


Van achter het doel heb je mooi uitzicht op de enige echte tribune

Achter de doelen zijn louter vergeelde reclameborden bevestigd aan de hekken. De poort die toegang verschaft tot het veld staat overigens gewoon open. Het hekje om de hoofdtribune te betreden eveneens, hetgeen voor ons het licht op groen zet om de tribune op te klauteren. Her en der liggen nog wat programmaboekjes, speciaal uitgegeven ter ere van het op 30 juli gehouden ‘Blitzturnier’. Het boekje is gedrukt op glanzend papier en de inhoud is van prima kwaliteit. Zo staat de volledige historie van 1. F.C. Magdeburg beschreven, één van de deelnemers aan het toernooi. Naast 1. F.C. Bocholt zelf neemt ook Borussia Dortumund deel en op de elftalfoto in het programmaboekje zien we dan ook een drietal oud bekenden. Bert van Marwijk vormt met onder andere Dick Voorn de trainingsstaf; Egid Kiesouw is ‘Konditionstrainer’.

Als we voorbij een tweede poortje stappen en via de achterzijde de tribune verlaten, komen we uit aan een bosrand. Tussen de bomen horen we wat geluid komen en nieuwsgierig als we zijn lopen we een paar trapjes af. Ja maar, wat ligt hier in hemelsnaam???

Het lijkt wel alsof we het Gentse Kuipke binnenstappen en middenin de Zesdaagse Vlaanderen-Gent zijn aanbeland… Het ontbreekt weliswaar aan echte baanrenners, maar het is toch enorm verrassend plots zo een wielerpiste aan te treffen! Am Hünting geeft haar geheimen prijs.


De infrastructuur om een wielerspektakel te organiseren is aanwezig…

De wielerpiste is nog intact, al valt er wel nog heel wat achterstallig onderhoud te noteren. Niets doet dan ook vermoeden dat deze arena nog wordt gebruikt waarvoor ze ooit is gebouwd. Helaas.

Vanuit de wielerpiste wandelen we verder door het enorme sportcomplex. Via een aantal bospaadjes verlaten we 1. F.C. Bocholt en komen we uit bij die andere bespeler van het complex.

Football Club Olympia Bocholt 1911 eingetragener Verein

Pal naast het stadion van de grote buur ligt het complex van die andere club uit Bocholt, F.C. Olympia Bocholt. De club, in 1911 opgericht door enkele fanatiekelingen uit het westelijke deel van Bocholt, beschikt over een kleiner complex. Dat is ook niet erg, want waar 1. F.C. Bocholt uitkomt in de Oberliga, speelt F.C. Olympia Bocholt een klasse lager. Zij komen uit in de Verbandsliga.

Als we naar de redenen hiervan informeren bij de beheerder van het complex legt hij uit waarom: ‘Zij hebben Tito en wij niet’, is de simpele verklaring. Hij mompelt nog wat verder over het feit dat geld veel kapot maakt, maar gelijk heeft hij natuurlijk wèl. Heb je als club veel te besteden, dan maakt dat de gang van zaken een stukje simpeler.

Ook deze club beschikt over een ruimbemeten clubhuis waarin alles is ondergebracht. Op de eerste etage is de kantine gevestigd, waardoor er aan de veldzijde ruimte wordt geschapen voor een staantribune.


Waar de spelers het speelveld verlaten, treden wij juist binnen…

Als we een rondje lopen langs het veld passeren we nog een gedenksteen om ‘unseren toten Kameraden zu gedenken’. Een dergelijke steen zagen we ook al een eindje verderop, bij de buren. Onze ervaring met Duitse complexen reikt nog niet zo ver om te kunnen stellen dat dit typisch Duits is, al kunnen we er ons wel iets bij voorstellen.

Op het einde van ons rondje lopen we nog tegen de onvermijdelijke barbecue aan. Het rooster is totaal verroest en de bak waarin het vlees op speeldagen zal liggen staat vol water… Tsja, is ook dit typisch Duits? Het zijn dan wel geen toestanden zoals we in Montegnée aantroffen, maar hoogdravend is het allemaal niet.

Omdat het al aardig begint te schemeren en er verder weinig meer valt te beleven besluiten we maar een einde te maken aan deze groundhoptrip. We stappen tevreden in de auto die ons via het Ruhrgebied naar de Westelijke Mijnstreek moet brengen.

Nadat we Bocholt verlaten zoals we zijn gekomen, een Raststätte frequenteren en een typisch Duits gerecht nuttigen, zien we de eerste fabriek al weer aan de horizon verschijnen.

Het blijft al bij al een fraai gezicht. Een heldere avond, de zon die ondergaat en al die schoorstenen die als luciferstokjes in de hemel priemen. Toegegeven, het is geen al te beste leefomgeving, maar nù wordt pas ècht duidelijk hoeveel fabrieken dit stukje Ruhrgebied feitelijk telt!

Al gauw bereiken we de Duits-Nederlandse grens en zien dat de Kusttram al is vertrokken, richting Knokke.

Nadat we in Venlo aankomen rijden we haast op de tast naar huis en komt er een einde aan dit avondje groundhoppen…

Lateral Boys