Het seizoen zit erop, overal in West-Europa zijn de competities afgelopen. Als er toevallig nog ergens een wedstrijd gespeeld wordt, gaat die bijna gegarandeerd gepaard met de stress van een promotie- dan wel degradatiestrijd. En in stress hebben we geen zin. We willen graag een zorgeloos partijtje voetbal zien. De Europese wedstrijdagenda heeft op Hemelvaartsdag echter weinig in de aanbieding. Maar na een tijdje zoeken hebben we toch beet: we gaan naar Sint-Petersburg!


Een bezoek aan de Russische voetbalgrootmacht Zenit Sankt-Peterburg zit er niet in. De plaatselijke trots is volop in voorbereiding op de bekerfinale tegen Sibir Novosibirsk, die de komende zondag in Rostov aan de Don wordt gespeeld. In de premer’-liga worden vandaag sowieso geen wedstrijden gespeeld. Maar een niveau lager, in de pervij divizion (juist ja, de eerste divisie) staat vandaag een volledige wedstrijdronde op het programma. En op het affiche staat ook de confrontatie tussen Dinamo Sankt-Peterburg en SKA-Energia Chabarovsk.

Dinamo Sankt-Peterburg mag niet tot de bekendste Russische voetbalclubs horen, de club heeft wel een lang verleden. Het roemruchte deel daarvan ligt echter al voor de Grote Vaderlandse Oorlog, zoals de Tweede Wereldoorlog in Rusland genoemd wordt. In de Sovjet Unie bestond er tot aan 1936 geen nationale competie. De clubs kwamen tegen elkaar uit in de stedelijke of regionale competities. In de competitie van Leningrad (de naam van Sint-Petersburg ten tijde van de Sovjet Unie) was Dinamo eind jaren twintig en begin jaren dertig de dominante club.

In 1936 kwam er eindelijk een nationale competitie. Op 22 mei van dat jaar speelde Dinamo Sint-Petersburg in het eigen stadion ‘Dinamo’ de allereerste wedstrijd in die nationale competitie. Voor 12.000 toeschouwers werd Lokomotiv Moskou met 3-1 verslagen. Die overwinning was overigens geen voorbode voor grote successen. De nationale competie werd tot ver na de oorlog gedomineerd door de grote clubs uit Moskou, voor de clubs uit Leningrad was een bijrol weggelegd. Dinamo verdween in 1954 zelfs helemaal van het toneel en kwam na die tijd nog maar één jaar op het hoogste niveau uit.


Betere tijden: een volgepakt Dinamo-stadion in 1948

Zenit nam de positie van Leningradse voetbalmacht over, Dinamo leidde een kwijnend bestaan. Het eigen stadion werd afgebroken, Dinamo verhuisde naar het Kirov-stadion, een betonkolos voor 70.000 toeschouwers die inmiddels ook gesloopt is. De ineenstorting van de Sovjet Unie bracht geen verlichting voor Dinamo. In 2003 ging de club failliet en leek het definitieve einde daar. In 2007 werd de club echter nieuw leven ingeblazen. Het bescheiden FC Petrotrest Sankt-Peterburg, een club waarvan de wortels tot 1937 teruggaan, werd omgedoopt in Dinamo. Vorig jaar werd Dinamo kampioen in de vtoroi divizion zapad (tweede divisie west), dit jaar komt Dinamo voor het eerst sinds jaren in de eerste divisie uit.

Bij gebrek aan een eigen stadion, volgt Dinamo het in het verleden ook door FC Amsterdam beproefde recept. Het speelt zijn wedstrijden op het bijveld van een groter stadion. Voordat wij ons daar melden, tanken we eerst nog even voedsel bij Teremok, een keten die zich specialiseert in Russische fastfood. We laten ons de borsjt (rode bietensoep), de met kip gevulde blini (pannenkoeken) en kvas (een russische frisdrank die uiterlijk enige gelijkenis vertoont met de vroegere rode limonade van de Molenbron, maar wel een stuk lekkerder is) goed smaken.


Borsjt, blini en kvas

Via de Bolshoi Prospekt, een grote straat met fraaie Jugendstil-achtige panden op het eiland Petrograd) lopen we naar het Petrovski-eiland, lokatie van het gelijknamige stadion.


Het Petrovski-stadion is in zicht

De wedstrijd begint om half zeven en het is intussen tien over zes. Op de Bolshoi Prospekt is het een drukte van belang, maar ik heb niet het gevoel dat er zich veel voetballiefhebbers tussen het publiek bevinden. De prospekt eindigt op een druk kruispunt waar we het stadion in al zijn glorie kunnen zien liggen. De meeste voetgangers en auto’s gaan rechtdoor richting de brug over de Neva, enkelen slaan rechtsaf. Daaronder ook mensen met blauw-witte versierselen. Dat treft: blauw-wit zijn de kleuren van Dinamo. We volgen het spoor en komen uiteindelijk uit bij de ingang van het Petrovski-complex.


Nog even de brug over de Zjdanovka over en we zijn er

Tweehonderd roebel (vijf euro) lichter zijn we binnen. De officiële clubshop van Zenit laten we links liggen, we zij hier voor Dinamo. Maar we maken natuurlijk wel even van de gelegenheid gebruik om het grote stadion te bezichtigen.


Voor 200 roebel mogen we naar binnen

Het Petrovski is een stadion met een sintelbaan waarvan de tribunes een aaneengesloten ovaal vormen. Het bovenste deel van de tribunes rust op palen, waardoor over de volle lengte een mooie zuilengalerij ontstaat. De strakke uitvoering geeft het op zich bescheiden stadion enig cachet mee. De binnenkant van het stadion is dankzij een paar moderniseringen een stuk rommeliger. Met een capaciteit van 22.000 toeschouwers is het stadion voor Zenit overigens aan de kleine kant. De club bouwt daarom een nieuw stadion op de plaats van het oude Kirov-stadion. De Gazprom-Arena moet eind volgend jaar klaar zijn en gaat plaats bieden aan 67.000 toeschouwers.


De atletiekwedstrijden zorgen niet voor volle tribunes in het grote stadion

Het is intussen minder dan tien minuten voor aanvangstijd, dus zo langzamerhand wordt het tijd ons naar richting speelveld te begeven. Om de Malaja Sportivnaja Arena (MSA) te bereiken, moeten we nog een bruggetje over. Een klein pad biedt ons vervolgens toegang richting de hoofdtribune van het MSA.


Uitzicht op de Malaja Sportivnaja Arena

Ergens langs dat pad bevindt zich de fanshop van Dinamo: een houten tafel met daarop wat programmaboekjes, sjaals en vaantjes. Enige memorabilia rijker lopen we richting de catering. Die bestaat uit twee houten tafels, die strategisch zijn opgesteld in de met een golfplaat overdekte gang achter de hoofdtribune. Naast wat pet-flesjes water en frisdrank en een paar flinke thermoskannen thee en koffie bestaat die catering uit vers gesmeerde broodjes. Maar de Goodyear Commissie is op vakantie en trekt zijn jas dus niet meer aan.


Gezelligheid troef onder het golfplaten afdak

Wanneer we de gang doorlopen, komen we op het einde uit bij de sektor fanatov Dinamo, oftewel het vak van de harde kern. Het vak wordt gevuld door een stuk of tweehonderd supporters. De rest van de hoofdtribune is niet veel beter bezet, om nog maar te zwijgen van de rest van het stadionnetje.


En ook op de hoofdtribune is het gezellig druk

Op de onoverdekte zittribune langs de andere zijde zullen alles bij elkaar twintig mensen zitten. Alles bij elkaar zullen er zo’n duizend mensen op deze wedstrijd afgekomen zijn. En dat in een stad die volgens de Verenigde Naties 4,6 miljoen inwoners telt. Dinamo lijdt in hevige mate onder het Excelsior-syndroom, zoveel is duidelijk. De weinige toeschouwers worden overigens goed in de gaten gehouden: om de dertig meter kijkt een in vol ornaat gehesen politie-agent vanaf de sintelbaan verveeld de tribune in.


Corner voor Chabarovsk

Van de duizend toeschouwers zitten er een stuk of zestig in het uitvak en dat is een vermelding op zich waard. Chabarovsk ligt namelijk in het uiterste oosten van Siberië en de supporters hebben een afstand van hemelsbreed 6400 kilometer moeten overbruggen om deze wedstrijd te kunnen bezoeken. Overigens is de voetbalbond ze wel terwille geweest, want afgelopen maandag heeft SKA-Energia de uitwedstrijd tegen Baltika mogen spelen. Baltika komt uit Kaliningrad en dat ligt op een spuugafstand van duizend kilometer van Sint-Petersburg.


De fanati uit Chabarovsk doen een choreo

De klok heeft intussen half zeven geslagen, dus zo langzamerhand wordt het tijd voor de wedstrijd. In de luidsprekers maakt Radio Monte Carlo plaats voor een gezellig marsmuziekje en even later zien we beide ploegen het veld oprennen. Vlak voordat de wedstrijd begint, gaat tien meter naast mij de telefoon over. Mijn buurman op de tribune blijkt de plaatselijke Ben Dols te zijn, want hij neemt de hoorn van de haak, zegt ‘allo’ en doet vervolgens drie kwartier lang verslag van de verrichtingen op het veld.


De plaatselijke Ben Dols (Grigori Bezoemnivitsj?) aan het werk

De eerste drie minuten van de wedstrijd worden vooral gedomineerd door de speaker, die met een sonore stem de namen van de basisspelers, de wisselspelers, de technische staf en het bestuur van beide clubs voorleest. Daarna krijgen de fanati van beide ploegen de kans zich te onderscheiden. In de eerste helft heeft SKA-Energia de overhand. De supporters tonen zich niet alleen goed bij stem, ze hebben ook een paar choreo’s op het repertoire en vallen zo zelden stil dat er bijna sprake is van Dauersupport.

Ook op het veld is SKA-Energia de bovenliggende partij. De wedstrijd is overigens niet bepaald opwindend te noemen. Beide ploegen zoeken het volgens goede Russische voetbaltraditie in korte combinaties, maar het tempo ligt te laag om door de verdedigende stellingen heen te breken. De uitclub verschijnt echter het vaakst op de helft van de tegenstander. Na 25 minuten moet de keeper van Dinamo redding brengen op een kopbal, een paar minuten gaat een schot rakelings over. Na een half uur is het wel raak. Aleksandr Dimidko krijgt de bal aangespeeld in het strafschopgebied, kapt zich knap vrij en schiet feilloos binnen: 0-1.

De explosie van vreugde in het uitvak is groot. We zien zelfs een paar fakkels de lucht ingaan. Onder de thuissupporters is de stemming beduidend minder. Van de fanati horen we niets meer. Elders op de hoofdtribune roept een ontevreden aanhanger linksback Aleksej Siropjatov ter verantwoording. De zeer communicatief ingestelde speler – hij is het type dat even applaudiseert naar de grensrechter wanneer die voor buitenspel heeft gevlagd – toont zich bereid al zijn overige bezigheden te laten liggen om de aanhanger van repliek te dienen.

In de laatste vijf minuten waagt Dinamo het met een paar schoten van afstand, maar veel gevaar leveren die niet op. We gaan rusten met 0-1 en daarover mag de thuisclub zich niet beklagen. Radio Monte Carlo gaat weer aan en wordt alleen even afgezet voor een mededeling van de speaker dat Dinamo gesponsord wordt door Petrotrest en dat de eigenaar van Petrorest tevens de president van Dinamo is en dat de goede man Leonid Ivanovitsj Tsapu heet.

Bij het begin van de tweede helft probeert Dinamo met een dubbele wissel het tij te keren, maar het weet aanvankelijk al even weinig potten te breken als in de eerste helft. Dinamo heeft nochtans wel behoefte aan een overwinning. Eerder in de week ging de thuiswedstrijd tegen die andere club uit het verre oosten, Lutsj-Energia Vladivostok, al verloren. De ploeg staat veertiende, maar dat is geen veilige middenmoot in een competitie waarin vijf van de twintig clubs degraderen.

De supporters van SKA-Energia kunnen vrolijk iets dat klinkt als ‘davai, davai vodky’ (geef ons wodka) blijven zingen, want de beste kansen zijn in het eerste kwartier opnieuw voor hun ploeg. Maar wanneer de 0-2 uitblijft, komen de verhoudingen langzamerhand anders te liggen. Dinamo verruilt het tandeloze combinatievoetbal voor iets opportunistischer voetbal met meer lange halen en voorzetten van de flanken. Dat levert na 67 minuten de gelijkmaker op, wanneer de mee naar voren gekomen verdediger Konstantin Zimoelka een voorzet van rechts binnenschiet.

Dinamo ruikt dat er meer in zit en gaat op zoek naar een nieuwe treffer. Die volgt in de 73ste minuut. Een voorzet van links wordt door iedereen gemist behalve in de ingevallen aanvaller Michail Kozlov: 2-1. Daarna hebben we even een echte wedstrijd met kansen over en weer. Tien minuten voor tijd slaagt SKA-Energia er niet in de bal bij een scrimmage in het doel te krijgen. Het blijkt de genadeslag voor het team uit Chabarovsk. De spelers missen de lucht om een slotoffensief aan te zetten, terwijl ook de fanati stilvallen in het besef dat het niet voor vandaag zal zijn.


Dinamo speelt de wedstrijd uit

Na een paar minuten blessuretijd fluit de scheidsrechter voor het einde. SKA-Energia druipt via de ene uitgang naar de katakomben af. Zoals Evert ter Napel ten tijde van het Oostblok na weer een communistische nederlaag op westerse bodem placht te zeggen: “En dan kunnen ze weer naar huis in hun Antonovs en Toepeljevs.”


De spelers verlaten als helden het veld

Bij de andere uitgang zien we taferelen van een heel andere aard. De Dinamo-spelers worden bij het verlaten van het veld als helden toegejuichd door de trotse aanhang. Door de luidsprekers klinkt een feestelijk lied: “Eto djen pobedi”. Het is de dag van de overwinning. De duizend toeschouwers verlaten het stadion, ter hoogte van het nabijgelegen metrostation Sportivnaja zijn we al volledig ondergegaan in de mensenmassa van Sint-Petersburg.


De Dinamo-aanhangers gaan tevreden naar huis

Het mag dan wel de dag van de overwinning zijn, maar het wel en wee van Dinamo laat Sint-Petersburg verder koud. Leonid Ivanovitsj Tsapu uitgezonderd, natuurlijk.

PM