Frans Thijssen moet zich suf gepeinsd hebben. “Hoe ga ik mijn ploeg in vredesnaam zo laten spelen dat we over RBC heen kunnen ?” Het probleem: voor zijn geliefde groen-gele versie van het toch tamelijk Zweedse 4-5-1 mist hij de buitenspelers. Krijgsman, Heering, Landerl; allemaal geblesseerd. De potentiele vervangers (Kool, Totti, Hoeven) zijn bepaald geen snelheiswonders op de vleugel. En zomaar een ander systeem gaan spelen is immers zelfmoord, toch ? Of het moet natuurlijk het klassieke 4-4-2 zijn. “Nee, da’s te simpel”; dacht Frans. Hij bracht dus wat nuanceringen aan en speelde eigenlijk een soort 4-4-1-1 met Gerritsen als opkomende man achter Bjekovic. Kool en Van der Hoeven speelden behoudend op de flanken, waardoor het middenveld beter in balans kwam en Van Halst zich wat meer met de aanvallen kon bemoeien. Althans, dat was de bedoeling. In de praktijk kwam er weinig van terecht; deels omdat Dennis bepaald niet wist hoe hij nu moest spelen. Tja, Gerritsen is nu eenmaal geen komende man. Fortuna mocht blij zijn dat de wedstrijd niet al halverwege beslist was.
Na de rust, Dennis Dynamite had geen bal geraakt en was bovendien geblesseerd aan zijn lies, werd Hamming ingebracht. Doordat Ronald dieper ging spelen dan Gerritsen, kregen Van Halst en Van Barneveld meer ruimte. Bovendien kon de ‘voormalige’ groen-gele topschutter dus eindelijk weer eens op ‘zijn stekkie’ voetballen. Minder verdedigende taken omdat Kool en Hoeven speelden. Dieper gaan staan zodat de ruimte voor opkomende middenvelders groter werd. Zeven minuten later stond het prompt 2-0. 2x Hamming, twee keer loerend als een tijger die zijn prooi ‘in de picture’ heeft. Typisch, zoals we het altijd al gewend waren.
Een week later in de cruciale wedstrijd in Alkmaar blijkt de toegevoegde waarde van de omzetting. Doordat de buitenste middenvelders minder diep spelen, krijgt met name Van Halst de mogelijkheid om kwistig met passjes te strooien. Bovendien zit er ineens veel meer diepte in het spel van de Sittardse ploeg, zonder dat ze groots voetballen overigens. Maar de verandering is duidelijk kenbaar. Hamming slaat wederom op de voor hem bekende wijze toe als teken dat ook hij zich een stuk beter voelt in het ‘noodsysteem’. En wat nog verbazingwekkender is: wat de ploeg het hele seizoen niet heeft kunnen laten zien (alleen tegen Roda dan:-) schijnt nu opeens wel te kunnen: de doelpunten vanuit een gedegen aanvalsopbouw gemaakt. De pers schrijft dan wel weer over tegenstoten, maar beide malen werd de aanval zorgvuldig opgebouwd; de eerste via Kool en Van Halst en bij het tweede doelpunt was het Bjekovic die aan de linkerkant stond te pielen voordat hij de bal doorgaf aan (alweer) Van Halst.
Een geluk bij een ongeluk. Uit nood geboren, maar uiteindelijk wel de sleutel tot klassebehoud voor Fortuna. Dus Frans, laat je niet verleiden tot terugvallen op het oude systeem als de heren buitenspelers weer fit zijn. 4-4-2 houdt Fortuna in de eredivisie omdat dat het systeem is wat deze ploeg het best ligt. Simpel zat.
PD
