Aan alles komt een einde en ook aan de onderhand traditie geworden UK-trip van de SV Nao Veure. Omdat ik op het moment dat ik dit neerpen nog immer niet 100% hersteld ben van alles heb ik ook geen enkel idee hoe lang we nu exact onderweg zijn geweest. Het heeft ook geen zin om me daarmee bezig te houden. Als mij de vraag wordt voorgehouden hoe lang de trip duurde en ik als antwoord uit ‘te kort’ of ‘te lang’ mag kiezen, zal mijn keuze op het ‘te kort’ vallen. Heren en Samantha, het waren twee geweldige dagen. En een beetje…
De periode voorafgaand aan deze jaarlijkse trip was er één van onzekerheid. Links en rechts stonden er achter een aantal namen vraagtekens of werden vaste Engeland-gangers van de lijst gehaald. Het doorgaan van de trip was lang onzeker, al hadden de meesten toch de overtuiging dat alles goed zou komen. En dat kwam het. Vooral omdat de SV zelf nog een flinke inspanning leverde en iedereen bereid werd gevonden twee tientjes extra af te tikken. Waarvoor dank.
Tweede Kerstdag is het dan zover en verzamelt iedereen zich rond middernacht aan de voorzijde van de Trendwork Arena. Helaas lukt het mede-organisator Marc niet om mee te gaan; een fikse buikgriep houdt hem aan zijn bed gekluisterd. Gezondheid gaat nu eenmaal boven alles en ik hoop dat hij al weer is opgeknapt als dit verslag online wordt geplaatst.
Bij binnenkomst in het supportershome tref ik heel wat bekende gezichten aan. Ook een aantal nieuwkomers voor de UK-trip, zoals mijnheer Geurts, de vol spannende avonturen zittende ‘Meester’, Patrick Dokter en Jan uit prachtwijk Reigersbos. Verder valt op dan Sander Brian heeft ingeruild voor Samantha; een keuze die te billijken valt.
Gespreksonderwerp is veelal het gerucht dat er nog enkele Limburgse voetbalsupporters naar Birmingham afreizen om zich te laven aan het Britse Kerstvoetbal. Links en rechts wordt terminologie gebruikt welke in het Maastrichtse zou worden beloond met een stadionverbod. Dit houdt niet alleen de deelnemers aan de reis bezig, neen, ook enkele thuisblijvers bekommeren zich om ons. Het doet telkenmale deugd te vernemen dat sommige mensen altijd voor je klaarstaan mocht je ze nodig hebben.
De eerste opwinding van de dag bespeur ik als onze buschauffeurs komen voorrijden met een dubbeldekker. Gegeven de omstandigheden kun je je niks beters wensen. Nadat het gros zich op de eerste etage heeft geïnstalleerd wordt het gaspedaal ingetrapt en rijden we richting autosnelweg. Gelukkig is er geen vrachtwagen gekanteld en passeren we zonder problemen de eerste grens. Op naar Calais!
Ondertussen heeft JC een spindel met gebrande cd’s uit zijn tas getoverd en kan ‘Serious Request’ of ‘Music for Life avant la lettre’ beginnen. In de aanloop van de reis heeft iedereen namelijk zijn favoriete nummers mogen insturen, welke door de ons verder onbekende Jimmy op cd zijn gezet. De eerste uren worden gedomineerd door nummers van ‘The Big Four’, te weten Anthrax, Metallica, Megadeth en Slayer. Het feit dat we nog uren en uren in de bus zitten en er dus ook andersoortige muziek zal passeren houdt me mentaal op de been.
Naast het luisteren naar muziek en het kletsen over uiteenlopende onderwerpen houdt het merendeel van de bus zich bezig met drinken van diverse alcoholische versnaperingen. Yelle en Nicky geven deze nacht het tempo aan en links en rechts hangen wat mensen aan het rekkertje. Tevens worstelt het merendeel zich onbewogen door een behoorlijke voorraad gehaktballen. Koude gehaktballen welteverstaan. Niet bepaald mijn ding, dus ik sla even over. JC heeft in de aanloop van de trip heel wat uren in zijn keuken doorgebracht, waarvoor hulde. Hij zal zwaar de pee in hebben dat de Goodyear-commissie haar jassen niet bij zich heeft, want deze lekkernijen zouden best wel eens een eervolle vermelding kunnen hebben gekregen.
Schijnbaar ongemerkt verlaten we België en scheuren door Frankrijk richting de Kanaaltunnel. Daar schepen we in voor de overtocht van 06.20 uur, maar dienen eerst onze paspoorten te laten controleren. Nadat we probleemloos de grenscontroles passeren hebben we nog even tijd om de inwendige mens wat te versterken.
De tijd wordt ook gedood met het spelen van een ouderwetse rondo, het favoriete trainingsonderdeel van Roger Reijners. Voor Bart M. gaat deze rondo net even te ver. Nadat hij tweemaal tegen het asfalt is gesmakt laat hij ons kennismaken met zijn maaginhoud. Er wordt wel eens gesteld dat er geel/groen bloed door onze aderen stroomt, maar Bart’s maaginhoud draagt dezelfde clubkleuren. Hoe ver kan je Fortuna-liefde reiken? Dit akkefietje weerhoudt Bart er trouwens niet van om als een volleerd kunstrijder pirouetten te gaan draaien in de draaideur van het douanegebouw. Op volle snelheid wel te verstaan. What a character!
Eenmaal in de trein krijgt de ingezette rondo een vervolg. De stemming is opperbest en wordt zelfs even hilarisch als een ventje in een shirt van Manchester United door het rijtuig wandelt. Als hij even laten (na een vermoedelijk toiletbezoek) in de andere richting passeert, kan het merendeel van de passagiers het niet laten deze puber nog wat extra te jennen.
I wanna go home,
I wanna go home,
Manchester is a shithole,
I wanna go home…
Na een klein uurtje verlaten we het complex in Folkestone en rijden de M20 op, de autosnelweg richting London. Tijd voor wat anders in de vorm van een quiz. In het kader van ‘petje op, petje af’ leest JC een aantal vragen voor waarop eenieder middels het al dan niet opzetten van zijn hoedje antwoord moet geven. Uiteindelijk valt de hele quiz behoorlijk in het water. De reden zal wel liggen in de onnozelheid van de vragen in combinatie met het tijdstip en het drankgebruik. Het is beter hiermee te stoppen en door te gaan met het draaien van mooie plaatjes.
Na een dik uur zien we in de verte London opdoemen en rijden door de drukke ochtendspits. We rijden ook over de Queen Elizabeth II Bridge en dat is telkens weer een belevenis! Nadat we de Londonse ring verlaten, rijden we via de M1 noordwaarts. Via Hemel Hempstead, Luton, Milton Keynes, Northampton en Rugby komen we uit in Coventry. Ondertussen heeft een aantal mensen zich verplaatst naar de begane grond en probeert ietwat te rusten. Als aan de linkerzijde de Ricoh Arena opdoemt is iedereen weer klaarwakker. Nu weet ook iedereen: we zitten nog maar even verwijderd van Birmingham, onze uitvalsbasis.
Nadat we de autosnelweg hebben verlaten rijden we kriskras door Birmingham om aan de rand van het centrum uit te komen. Uiteindelijk bereiken we het Premier Inn hotel aan Bridge Street. Nadat Christian en Niels met de hotelleiding hebben geregeld dat we onze kamer al mogen betrekken laadt iedereen zijn tassen uit en checkt in. Heerlijk, een bed! Nadat ik op bed ga liggen en de radio op mijn gsm uitzet slaap ik binnen vijf seconden in.
Als Guido uit de douche komt ontwaak ik weer. Dat komt vast vanwege de frisheid die de kamer vult, want zo’n lekkere lentegeur heb ik al uren niet meer geroken. In de tijd dat wij ons opfrissen doen de chauffeurs hopelijk hetzelfde met de bus, want de laatste minuten waren een complete martelgang voor ons reukorgaan.
Ondertussen is ook bekend hoe laat de bus vertrekt naar The Hawthorns, het stadion van West Bromwich Albion. Tijd genoeg om boodschappen te gaan doen in de dichtstbijzijnde Tesco, te pinnen en te gaan ontbijten (ook al zou een lunch meer voor de hand liggen). Tijd ook om eens om me heen te kijken om te bezien in welke omgeving we vertoeven. Aan de voorzijde van het hotel ligt het Crowne Plaza hotel, maar als we naar rechts draaien, zien we in de verte The Cube liggen. The Cube is een hypermodern gebouw waarin restaurants, appartementen, vergaderruimtes en exlusieve winkels zijn gevestigd. Het gebouw beschikt over een erg fraaie aanblik, zeker als je staat waar wij staan. Een architectural master piece.
The Cube is echt een prachting bouwwerk
Nadat iedereen iets van zijn gading heeft besteld begint het lange wachten. Maar, en dat is maar goed ook, het wachten loont. Met een volle maag verlaten we dan ook het restaurant.
Ondertussen draait de motor van de bus al en haalt JC een Vak C-vlag te voorschijn. Nog even een groepsfoto en dan kunnen we vertrekken naar ‘West Brom’. Nadat we Bridge Street uitrijden, zet de bus koers richting de A4540, de Ringroad door Birmingham. Na enkele minuten rijden we al door de buitenwijken van Birmingham en zien we aan de horizon vier witte lichtmasten verschijnen. The Hawthorns komen in zicht!
Via Halfords Lane arriveren we uiteindelijk ruim op tijd bij het stadion. Na enig overleg met de stewards van West Bromwich Albion wordt ons een parkeerplaats aangewezen in de nabijheid van het stadion. Als we arriveren aan de Middlemore Road valt ons meteen op dat hier ook de bussen van Manchester City staan opgesteld. Maar ach, wat zou er nu kunnen gebeuren?
Wat volgt is een kleine wandeling naar het stadion waar iedereen de gelegenheid wordt geboden iets te kopen in de megastore of iets te eten. Aangezien ik reeds eerder bij ‘West Brom’ ben geweest beperk ik me tot een programmaboekje, een pin en een mok. Terwijl Christian en Ralf de twee overgebleven tickets met succes omruilen nemen we de omgeving eens in ons op. Aan de linkerzijde valt ons oog op de nog immer prachtige ‘Astle Gates’, aan onze voorzijde staat een hele batterij bolides opgesteld met fameuze kentekens, zoals ‘1 WBA’ en ‘5 WBA’. Jan voorziet de passerende dames van gepast commentaar er gaandeweg achterkomend dat we niet de enige Nederlanders zijn die vandaag West Bromwich Albion bezoeken.
De legendarisch Jeff Astle wordt elke thuismatch geëerd
Omdat er een frisse wind de kop op steekt, besluiten we maar naar binnen te gaan. Te meer ook omdat er rondom The Hawthorns geen pubs (meer) liggen. Het stadion ligt ongeveer 15 minuten van het stadscentrum af (trein en wandeling) en het ligt voor de hand dat daar de meeste supporters wat gaan drinken.
Eenmaal binnen krijgen we de tijd om naar AFC Wimbledon vs. Oxford United te kijken. De slotfase is begonnen en Oxford heeft een 0-2 voorsprong genomen. Wat opvalt is dat het Cherry Red Records Stadium met ruim 4.500 toeschouwers behoorlijk vol zit en Guido en ik nemen nu al het besluit om AFC Wimbledon op onze short list te zetten. Kerstvoetbal leeft ook in London.
AFC Wimbledon kan het niet bolwerken tegen Oxford United
Ondertussen komt Christian een verklaring geven voor het feit dat we onze bus door de straten rondom The Hawthorns hebben zien rijden. ‘De politie van West Bromwich acht het raadzamer onze bus weg te houden bij de bussen van ‘City’. Na afloop van de wedstrijd zal diezelfde politie ons begeleiden naar onze bus, die dus elders staat geparkeerd’. Wat een service!
Nadat genoemde League Two match is gedaan besluiten we onze plaatsen op te zoeken. Immers, de sterren van Manchester City zijn naar The Hawthorns afgezakt en dat wil iedereen eens gezien hebben.
Terwijl het stadion langzaam volstroomt, komen de spelers het veld op. Vandaag hebben we geluk, want onze plaatsen bevinden zich vrij onderaan de tribune en de spelers van ‘Man City’ doen hun warming up aan onze zijde. Spektakel verzekerd. Het is werkelijk geweldig om zó dicht bij mensen te komen die je louter en alleen van tv en de boekjes kent. Het maakt toch indruk om Vincent Kompany, David Silva, Yaya Touré en vooral Marco Balotelli van zo dichtbij te zien opwarmen.
‘The Citizens’ beginnen aan hun warming up
In het laatste geval kunnen we eigenlijk nauwelijks van een opwarming spreken. De Ghanese Italiaan staat er maar nonchalant bij. Hij draagt als enige speler diamantjes in zijn oor, draagt eveneens als enige een lange trainingsbroek en heeft als enige een zware gouden schakelketting om zijn nek gehangen. Wel jammer dat hij zijn iPad niet in zijn trainingsjasje heeft gestoken. Of ligt dat ding al in de dug out zodat hij zich niet verveelt op het moment dat hij wordt gewisseld? Ik denk dat niemand weet wat deze man precies bezielt.
Aan de linkerzijde van ons bevindt zich het uitvak en ook dat stroomt goed vol. Pal naast het uitvak zit een fanatiek deel van de ‘West Brom’ aanhang en ook die laten zich al eens goed horen. Zo te zien heeft iedereen er wel zin in. Dat geldt zeker voor Baggie (Bird) en Albi, de twee mascottes van West Bromwich Albion. De hele tijd lopen ze al rond, schudden handjes van kleine ‘Baggies’ en trappen ondertussen een balletje met elkaar.
Het uitvak zit vandaag tjokvol
Even later vertrekken de spelers weer naar binnen en kunnen we ons gaan opmaken voor de wedstrijd. Links van ons zijn de meegereisde ‘Citizens’ goed bezig, maar ook de aanhang van ‘West Brom’ laat zich goed horen. Rond 15.00 uur komen de spelers dan onder een klaterend applaus het veld op.
Zoals we gewend zijn in Engeland gaat het tempo gelijk de hoogte in. ‘West Brom’ probeert het spel van Manchester City te ontregelen, maar komt voorlopig niet veel verder dan achter de bal aan te hollen. Toch zijn het ‘The Baggies’ die de eerste kans krijgen. Het is Jerome Thomas die captain Chris Brunt aanspeelt en die lost een eerste schot op Joe Harts doel.
‘City’ neemt het heft vervolgens weer stevig in handen. Ze domineren het spel, geven achterin niks weg en wachten geduldig op kansen. Aan de rechterkant omspeelt Samir Nasri zijn tegenstander keer op keer en aan de andere kant is David Silva gevaarlijk. De nauwelijks opgewarmde Balotelli en spitsbroeder Agüero komen nauwelijks in het spel voor en juist daarom noteren we misschien zo weinig kansen?
‘West Brom’ doet flink haar best en kan ‘City’s’ eindpass telkens onderscheppen. Grote man wordt steeds meer Youssouf Mulumbu. De breker maakt het de middenvelders van ‘City’ keer op keer lastig. Hij pakt vaak ballen af en speelt deze dan zo rap mogelijk naar de buitenkanten. Daar liggen de meeste kansen, want Vincent Kompany zomaar voorbijsnellen is makkelijker gezegd dan gedaan. Het lukt Shane Long vooralsnog niet. De enkele keer dat ‘The Baggies’ op een counter gevaarlijk worden, is dat voornamelijk met schoten van afstand.
En zo kabbelt de wedstrijd een beetje verder. De minuten tikken weg en Manchester City vindt het wel best. Geen paniek, ook niet bij de supporters.
We score when we want,
We score when we want,
We’re Man City, we score when we want…
Zonder kleerscheuren en met een 0-0 tussenstand haalt West Bromwich Albion de rust. Manchester City heeft kalm aangedaan en zal dat nog wel gaan rechtzetten na de thee, nietwaar?
Ta-ta-ta-ta-ta-ta-ta Odemwingie!
In de rust wordt de 12-jarige Matthew Cannon naar voren geroepen. Hij is de uiteindelijke winnaar geworden van de ‘Albion Art Attack’. Op Facebook konden kinderen hun ‘West Brom’ tekening insturen en de mooiste tekening siert vandaag de voorzijde van het programmaboekje. Waarlijk en mooie tekening en een puik programmaboekje! De tekeningen die de top 10 completeren, staan elders in het programmaboekje afgedrukt.
In de tweede helft zien we aanvankelijk hetzelfde spelbeeld als in de eerste. ‘City’ valt aan, domineert zelfs, maar doelman Ben Foster komt nauwelijks in de problemen. Echter, na een klein uur spelen etaleert Balotelli zijn klasse. Vlak voor onze neus neemt hij de bal aan, dribbelt wat en schiet de bal buiten het bereik van Foster op de lat. Gelukkig voor ‘The Baggies’ verdwijnt de bal niet in doel.
Zo nu en dan is er wat actie voor Ben Fosters doel
Omdat grote kansen uitblijven ruikt het thuispubliek dat er wel eens een stunt in de lucht zou kunnen hangen. Naast het uitvak lijkt de iets fanatiekere aanhang te zitten (en bovenaan te staan) en ze vuren steeds vaker hun ploeg aan.
Come on you Baggies,
Come on you Baggies,
Come on you Baggies…
Het lijkt wel alsof Mulumbu de zaak erg serieus opneemt, want de stofzuiger gaat steeds meer tekeer. Mooi dat het publiek dat oppikt, want de aanmoedigingen golven door The Hawthorns.
Mulumbu, o-ho,
Mulumbu, o-ho,
He comes from Africa,
He’s better than Kaká,
Mulumbu, o-ho,
Mulumbu, o-ho…
Het is iedereen wel duidelijk dat de wedstrijd aan het kantelen is. ‘Man City’ heeft steeds meer moeite om ‘The Baggies’ vast te zetten en trekt zich noodgedwongen wat terug op eigen helft. Het ziet er niet zo gepolijst uit wat ze doen, maar ze bezorgen ‘The Citizens’ wel meer problemen dan verwacht.
Ongeveer een kwartier voor affluiten krijgt ‘West Brom’ een vrije trap toegekend op een gevaarlijke plaats. De bal wordt in eerste instantie weggekopt, maar Manchester City is nog niet helemaal uit de problemen. De bal komt namelijk voor de voeten van Jerome Thomas en de winger haalt snoeihard uit. De bal suist met volle vaart langs Joe Hart, maar eindigt op de paal. Een ware siddering gaat door het stadion. Meteen veert iedereen op en het ‘Come on you Baggies’ schalt door The Hawthorns als nooit tevoren!
Alle hens aan dek, David Silva gaat een corner nemen!
In het restant van de wedstrijd probeert Manchester City de druk toch weer enigszins op te voeren. Zulke potjes zijn voor het team van Roberto Mancini een ‘must win’ en elk puntenverlies is er één te veel. Met name Silva is nog dicht bij een treffer, maar puik verdedigingswerk zorgt ervoor dat er nog immer een 0-0 stand op het bord staat op het moment dat de klok 90’ aangeeft. Rechtsback Billy Jones wordt uitgeroepen als man-of-the-match en dat is volledig terecht. De jongeling is geen ster, maar deed zo vreselijk hard zijn best dat deze prijs hem een steuntje in de rug moet geven voor de rest van het seizoen. Proficiat Billy!
Op dat moment komen er ook politieagenten en stewards aangesneld die ons duidelijk maken dat zij ons gaan escorteren richting uitgang. Hopelijk zijn er Nederlandse politieagenten die dit lezen, want aan dit niveau van serviceverlening mag het Nederlandse korps zich eens een voorbeeld nemen!
De match is afgelopen, ‘The Baggies’ hebben een punt gepakt tegen Manchester City
Na enkele minuten blessuretijd blaast referee Mason een laatste maal op zijn fluit en zit het erop. West Bromwich Albion 0, Manchester City 0. JC Maakt nog wat groepsfoto’s en dan is de tijd gekomen om The Hawthorns te verlaten. Via het uitvak (!) verlaten we onder begeleiding het stadion, ondertussen nog wat foto’s makend. Omdat het rondom het stadion nog behoorlijk druk is, nemen we ons de tijd wat te eten. Daar waar Evert zich een stokbroodje laat smaken, nemen Ralf, Bart K., Jules en ik een ouderwetse hamburger. Eindelijk nog eens wat warms in onze maag; dat zal goeddoen.
Bij de bus aangekomen vraagt de chauffeur nog een laatste keer of we iedereen aan boord hebben. En nee, dat is niet het geval. Na enkele minuten te hebben gewacht besluiten de meest dappere onder ons om mijnheer Geurts te gaan zoeken. Hij zal de politie-orders toch wel hebben gehoord?
Even later komt alles in orde wanneer we een grinnikende mijnheer Geurts weer in onze armen kunnen sluiten. Uiteindelijk bleek dat wij mijnheer Geurts niet aan het zoeken waren, neen, maar hij ons! En dat is een ander paar mouwen.
Gelukkig zijn we compleet en kunnen de deuren dicht. De motor wordt gestart en de bus trekt zich langzaam op gang. Aan het eerste luik van Boxing Day is een einde gekomen. Op naar Stoke City!
Michel Hennen
