Beginnende aan deze column realiseer ik mij dat ik voor één keer de heersende etiquette van de redactie moet overtreden. Het wel en wee van Fortuna zal namelijk slechts een ondergeschikte rol gaan spelen.
Op dinsdag 18 september j.l. zette ondergetekende koers naar London en dit keer zou mijn verblijf er vrijwel geheel in het teken van Koning Voetbal staan. Tenminste dat had ik vooraf gehoopt. Edoch, deze hoop werd echter op wrede wijze van zijn kracht ontdaan. In verband met de aanslagen in de Verenigde Staten en de bijbehorende gevolgen was the Main Menu, West Ham United-Aston Villa, verplaatst. Resteerde nog Crystal Palace-Grimsby Town, hetgeen bij de trouwe lezers van Fish and Chips al een lichtje doet branden. Inderdaad, vanwege de aanwezigheid van Michael Jeffrey bij Grimsby Town. Waarover straks meer.
De heenreis verliep soepel, zonder vermeldenswaardige feiten. Bij aankomst in mijn hotel, Casserly Court te Paddington, bleek er toch een niet onbelangrijke verandering te hebben plaatsgevonden. Vorig jaar was de leiding nog in Japanse handen, nu bleek Spaans echter de voertaal, ook bij het merendeel van de aanwezige gasten, een pelotonnetje Israëli daargelaten. De cultuur was blijkbaar onaangetast: net als vorig jaar stond de centrale verwarming er continu op maximaal verwarmingsniveau, ook ’s nachts. In combinatie met de luidruchtigheid van mijn Amerikaanse buren bleek dit niet bepaald gunstig voor een goed nachtrust.
Mais bon, ik ben geen kniesoor, dus heb ik het verder voor lief genomen. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het werktempo van het Spaanse hotelpersoneel. Ik diende bij aankomst zo’n 2,5 uur te wachten eer ik op mijn kamer kon. Misschien het gevolg van een siësta………
Een bezoek aan gerenommeerde pubs als “The Pride of Paddington” en “The Firkin” alsmede het schrijversdebuut van Peter Winnen deden deze tijd snel voorbijgaan. Het was inmiddels al ergens redelijk ver in de middag en ik besloot koers te zetten in de richting van Selhurst Park, het stadion van Crystal Palace F.C. (en sinds begin jaren ’90 ook van Wimbledon F.C.). De reis verliep traag, want ook in Engeland rijden treinen niet altijd volgens het juiste tijdschema. Mede door de uitstekende route beschrijving van een bevallige kleurlinge arriveer ik zo’n kleine 2 uur voor aanvang van de wedstrijd op Selhurst Park. Ik koop een kaartje voor de Stephenson Lounge (zeg maar de eretribune), waarna ik ook onmiddellijk mijn plaats ga zoeken. Damn, 5e rij van beneden, net onder het dak, maar onbeschut voor de gestaag neerdalende (mot)regen, nog net geen “pouring rain”. “Why does it always rain on me”, zullen we maar zeggen.
Ik word na enige tijd door een ground steward weggezonden. Of ik wel weet hoe laat het is? Ja, 1 uur en 45 minuten voor aanvang van mijn “Match of the Day”. Te vroeg om te worden toegelaten tot de tribune. Ik mag beneden wachten voor de ingang van de Players Lounge, alwaar ik even bijpraat met een gate steward over het Engels- en het Nederlands voetbal. Hij blijkt het te betreuren dat Oranje geen WK 2002 zal spelen, ik niet. Hetgeen bij hem een niet geringe verbazing oproept. Bovendien blijkt hij mij te bekijken alsof ik van Mars kom bij het noemen van de naam Fortuna Sittard. Hij zegt zelf dat hij FC Den Bosch wel kent en dat hij recentelijk Willem II-PSV op TV heeft gezien.
Goed, ik mag eindelijk de tribune op en wat zie ik: Michael Jeffrey inspecteert het veld! Juist ja, Michael Jeffrey. Zijn Schots avontuur bij Kilmarnock bleek snel ten einde en sinds 1 augustus 2000 speelt hij bij Grimsby Town in de First Division. Ik vraag prompt aan een vrouwelijke ground steward of zij Michael even tot bij wil roepen. Nee dus, zij is niet bevoegd, maar wel blond!*
Resteert de mogelijkheid tot een pitch invasion, ach, laat maar. Met Menno Willems (ook Grimsby Town) heb ik later tijdens de warming-up meer geluk. De voormalige verdediger van Ajax, Vitesse en F.C. Den Bosch blijkt tegenwoordig als centrale middenvelder te spelen.
Tijdens de wedstrijd blijkt hem dat vooral een stijve nek op te leveren van het om zich heen kijken. Het tempo is vreselijk hoog en de meeste ballen gaan dan ook in ijltempo voorwaarts, beide teams spelen in het vroeger zo traditionele 4-4-2. Opvallend is wel dat de twee centrale verdedigers bij Palace, Hayden Mullins en Tony Popovic, 9 van de 10 keer zoeken naar de “voetballende” oplossing in plaats van het blind naar voren roeien van de bal. En het lukt hen ook nog eens geregeld.
Michael Jeffrey heeft een basisplaats – Phil Jevons schijnt geblesseerd te zijn – als 2e spits naast de fragiele Jonathan Rowan. Palace begint furieus en opent via Jovan Kirovski (USA en international) ook al snel de score. Buiten enkele oprispingen van Stuart Campbell (blanke aanvallende middenvelder, niet verwarren met Soluz en Kevin Campbell) krijgt Grimsby geen poot aan de grond bij de achterhoede van Palace en door de lucht is het al helemaal armoedig. Jeffrey krijgt nog het meeste steun van de scheidsrechter. Op een gegeven moment gaat Jeffo wel erg opzichtig tegen de vlakte. Als reactie krijgt hij van een man achter mij te horen: “Michael Jeffrey, you look like Robby Fowler!” Een vergelijking die verder in het geheel niet opgaat, want Jeffrey komt gewoonweg snelheid tekort om enige rol van betekenis te kunnen spelen op dit niveau. Hij tekent rond de 40e minuut echter wel voor de enige volwaardige kans van de gasten door een uitstekende voorzet van Campbell net naast de verste paal te tikken. Intussen heeft Tony Popovic (Australisch international) Palace al op 2-0 gezet.
In de rust praat ik nog even met mijn buurman over Jeffrey (hem volledig onbekend…….), Colin Cramb (“I know that name, but I can’t remember his face.”) en Fortuna (“Who????????”). Welja, men kent Fortuna dus niet in Engeland. Plots switchen we naar Menno Willems en de clubs waarvoor hij gespeeld heeft. Ajax is bekend, akkoord. Maar dat ook mijn buurman de naam FC Den Bosch herkent, doet mij huiveren. Verdraaid, we zijn echt het lelijke eendje van de KPN Eredivisie! Verder gaat ons gesprek ook nog over het uit de hand lopen van Palace tegen Millwall (“Their fans are absolutely horrible!”).
In de 2e helft komt Palace via Dougie Freedman (“Who let the dogs out!”) al snel op 3-0 en de wedstrijd is gespeeld. Popovic scoort zijn 2e treffer en uitblinker Clinton Morrison mag dan eindelijk zijn doelpuntje meepikken en de eindstand op 5-0 brengen. Louter Campbell biedt nog enige noemenswaardige weerstand namens Grimsby, maar blijkt niet succesvol in de afronding. Jeffrey komt nog tot welgeteld 1 puike voorzet.
Als Palace ook in uitwedstrijden dusdanig presteert, lijkt mij een hoge klassering en zelfs promotie naar de Premier League niet tot de onmogelijkheden te behoren. Er lopen zelfs 5 internationals (De Fin Riihilahti is de derde en de Letse reservekeeper Alexanders Kolinko en de Chinees Fan Zhiyi nummers 4 en 5) en met name Julian Gray en Clinton Morrison zijn uitstekende spelers. Grimsby had daarentegen waarschijnlijk een mindere dag, want het deed het tot dat moment niet slecht in de First Division. Merkwaardig was echter het feit dat de beide grensrechters na de rust van helft wisselden, dus twee keer met dezelfde club meeliepen, en dat er geen enkele blessurebehandeling heeft plaatsgevonden, maar dat er daarentegen liefst 6 minuten extra tijd werd gespeeld!
In the underground terug naar Paddington sprak ik nog met een Grimsby-fan. Over Jeffrey was hij kort maar krachtig: “Not fit for this type of football.” Tot zover dag 1.
Dag 2 zou dus de dag van West Ham United-Aston Villa moeten worden, maar om de voornoemde redenen ging deze vlieger dus niet op. Ik ben wel nog bij Boleyn Ground geweest en heb verder de Fanshop nog even bezocht en mijn collectie beeldmateriaal er bovendien uitgebreid. Des middags dus richting het centrum, zeg maar naar het fameuze Sportspages.
Piccadilly Circus bleek al volledig in handen van honderden Schalke’04 aanhangers die in afwachting waren van het Champions League treffen met Arsenal, dit tot vrees van enkele medewerkers van sportgigant Lillywhite’s. Geheel ten onrechte, want de Duitsers blonken uit door gedisciplineerd gedrag, petje af. Bij Sportspages werd er door ondergetekende nog maar eens diep in de geldbuidel getast. De avond werd gevuld met een musicalbezoekje in plaats van het geplande voetbal.
In de underground terug richting hotel vroeg ik nog naar de uitslag van Arsenal-Schalke’04 (3-2, OW). De jongen die mij de uitslag mededeelde had een programmaboekje van Arsenal. Verder bleek hij zeer te spreken over Bergkamp en was hij al helemaal lyrisch over Marc Overmars. Op een gegeven moment greep hij mij bij de arm en zij op verontschuldigende toon dat hij mij iets moest bekennen. “I’m Irish, excuse me.” Mijn antwoord bleek hem te verbijsteren, ik feliciteerde hem namelijk met de overwinning van het Ierse nationale elftal en legde hem uit dat Oranje plaatsing voor het WK 2002 niet verdiende, aangezien men niet wist te winnen van Ierland en Portugal. In Engeland blijkt Oranje nog meer dan normale faam te hebben, het hoe en waarom ontgaat mij echter.
In het hotel aangekomen en na het nuttigen van een Carlsbergje Lager (er zouden er nog meerdere volgen), realiseerde ik mij dat ik iets was vergeten in alle euforie over mijn verblijf in London. Verrek ja, de uitslag van Fortuna-Vitesse! Ik kreeg wroeging en er was geen houden meer aan. In allerijl werd het thuisfront wreed uit de slaap gerukt.
Tot mijn verbazing bleek Fortuna met vrouwen en kinderen overeind te zijn gebleven tegen de “Ernhemmers”. 2-1, grandioos, kerels! Helemaal losgeslagen reageerde ik bij het vernemen van de scorers: de immer en overal aanwezige Marco Heering en last but not least Pascal “de Lange” Averdijk. Hahaha, ik had al weken voorspeld dat zij hun waarde nog gingen tonen, hetgeen mij vele misprijzende blikken van enkele collega-redacteuren heeft opgeleverd. De Carlsbergjes en Fosters smaakten mij als in mijn beste dagen!
Verder viel er niet veel opzienbarends meer te melden over de terugreis. Of het moet zijn dat ik ruim op tijd was op Waterloo voor mijn Eurostar. Nuttig bestede tijd, een kans om een Carling Premier te versmaden, laat ik mij niet vaak ontglippen. Cheers!
One Way
* Naschrift: deze kwalificatie berust op een uitzonderlijke en subjectieve beoordeling en dient derhalve niet in een generaliserende context te worden geplaatst. De schrijver dezes distantieert zich bovendien ten stelligste van kwetsende, discriminerende en vrouwonvriendelijke opvattingen.