Kerstmis, normaal gesproken dagen die symbool staat voor huiselijke gezelligheid en familiefeest bij uitstek. Tenminste, als we de talloze commercials en tv-shows mogen geloven die de laatste maanden te bewonderen zijn geweest. Gelukkig heb ik dit jaar een goede reden om deze ellende aan me voorbij te laten gaan.

 

 

Enkele maanden geleden werd ik door een dorpsgenoot, CFS’er en vooraanstaand lid van de Curly Army op de hoogte gebracht van een busreis naar Liverpool voor de wedstrijd tussen Everton FC en Middlesbrough FC. Deze busreis werd georganiseerd door een van (vele) onafhankelijke supportersverenigingen van Racing Genk, namelijk The Blue Dogs. Deze dorpsgenoot vroeg tevens of ik eventueel interesse had om mee te gaan, een vraag waar ik niet al te lang over hoefde na te denken. Nadat ook TMD had aangegeven zeer geïnteresseerd te zijn in deze trip, kon het aftellen beginnen.

25 december, 20.45 uur, mijn vervoer richting Lanklaar kondigt zich aan en snel wordt afscheid genomen van de achterblijvers. De eerste tussenstop is gepland in Stein (in de volksmond ook wel Speed City genoemd) alwaar we een tweede lid van de Curly Army moeten oppikken plus nog een andere Fortunees. Nadat we deze Friese krullenkop met veel moeite van het kerstmaal hebben weggesleept, kunnen we koers richting het andere Limburg zetten.

Aangekomen bij Café Pacific in Lanklaar, worden snel de tassen uitgeladen en nemen we afscheid van onze chauffeur. Mijn dorpsgenoot heeft zich inmiddels weten los te maken van zijn wederhelft in het donkerste gedeelte van Limburg en geeft telefonisch aan dat hij onderweg is richting België. Om de tijd wat te doden wordt besloten om maar enkele Jupilers te bestellen. De eerste van velen, zo zal naderhand blijken.

Als iedereen gearriveerd is en de identiteitskaarten gecontroleerd zijn begeven we ons naar de bus. Busmaatschappij ‘De Zwerver’ staat er te lezen en inderdaad het stereotype van een zwerver wordt maar weer eens bevestigd. Vrijwel iedere zwerver wordt steevast met een fles alcohol afgebeeld en ook in deze bus ontbreekt het niet aan dit goedje. Overigens wel een zwerver met smaak en  in de rest van het verslag doop ik de bus dan ook uit respect om tot ‘Jupilerdôme’.

Voor alles is een eerste keer en om mijn aangewezen plaats in het Jupilerdôme te bereiken kom ik eerst een paar meter over kratten met ‘Jupilerkes’ te lopen. Eenmaal gezeteld kan de reis beginnen en de stemming zit er van het begin al goed in. Voor iedereen die van droge, melige en non stop humor houdt is er in het ‘Jupilerdôme’ niets te klagen. Een van mijn medepassagiers heeft blijkbaar ooit de bijnaam ‘Kiekedierke’ gekregen en geen enkele deelnemer aan deze Engelandreis zal die naam ooit vergeten. Uit zeer betrouwbare bron heb ik vernomen dat deze naam precies 421 keer is genoemd. Eerlijk verdeeld over de heen- (419 keer) en de terugreis(2 keer).

Na een korte tussenstop in Wetteren, komen we rond 02.20 uur aan in Calais. Als we besluiten om even onze benen te gaan strekken en wat te eten, slaat het noodlot toe. Een van mijn medepassagiers besluit een Pool als vervoermiddel te gebruiken en springt bij hem op de rug. Deze is niet geheel gewillig en een korte maar heftige rodeo volgt, met als eindresultaat een laagvliegende Belg. Deze komt er vervolgens achter dat vliegen niet zijn sterkste punt is en komt met een klap tot stilstand tegen een Franse telefooncel. Gevolg, een flinke snee op zijn hoofd van ongeveer 8-10 centimeter lang en 0,5 centimeter breed.


Erg scherp, die scheermesjes van tegenwoordig!

Ondanks deze tegenslag ziet het slachtoffer er toch nog de humor van in, maar dat verandert snel als hij bij de EHBO post hoort, dat hij zo niet naar Engeland mag reizen. Nadat eerst vrijwel alle Franse hulpdiensten zijn gealarmeerd, waaronder politie, brandweer en de binnenlandse veiligheidsdienst (waar bleef toch die ambulance?) wordt uiteindelijk besloten tot een typisch Belgische oplossing, namelijk een muts om de verwonding te verbergen voor de douane enerzijds en het zaakje op zijn plaats te houden anderzijds. Hoe dan ook we hebben veel kostbare tijd verloren en het is maar afwachten of we nog mogen inchecken voor de overtocht van 03.30 uur.

Gelukkig blijkt dat mee te vallen en als om 03.30 de trein vertrekt is iedereen aan boord, incluis onze gehavende rodeoster. Aangekomen in Folkestone ontstaat lichte paniek als de chauffeur besluit om links te gaan rijden. Al snel blijkt echter dat er honderden andere spookrijders op de weg zitten en wordt de dagelijkse/nachtelijke routine weer hervat. Deze bestaat uit vele flesjes Jupiler en een niet aflatende stortvloed van onzin doorspekt met humor. Ongelooflijk knap dat iemand in een gewone bus in slaap kan vallen, maar dat er ook personen zijn die ook in dit ’Jupilerdôme’ een uiltje weten te kappen grenst aan het onvoorstelbare. De schrijver van dit stuk zit dan ook zonder onderbreking te luisteren naar de meest onzinnige verhalen en opmerkingen die je maar kunt bedenken en ik vind het geweldig!

Everton Football Club

De reis verloop bijzonder voorspoedig en na enkele korte tussenstops in Luton en Birmingham naderen we Liverpool met rasse schreden. Als we om 10.00 uur stoppen aan de voorzijde van ‘The Grand Old Lady of English Football’, blijkt alles in de omgeving nog hermetisch afgesloten te zijn.


Everton, ploeg van ‘t stad!

De megastore van Everton ziet de drukte voor haar deuren blijkbaar ook en besluit die vervolgens maar open te gooien. Na het aanschaffen van een thuisshirt met de naam Cahill op de rug besluit ik de omgeving maar eens te gaan (her)verkennen. Aangezien ik met een engelse vriend van me heb afgesproken in de Pub Orry’s ga ik die eerst maar eens traceren. Nadat ik deze pub met behulp van een enkele locals eindelijk heb gevonden begeef ik me terug naar de het ‘Jupilerdôme’. Daar blijkt dat een gedeelte van de medepassagiers heeft besloten om gelijk maar het Liverpool stadion te bezoeken. Aangezien beide stadions maar zo’n kilometer uit elkaar liggen vormt dat geen enkel probleem. Blijft vreemd, een kilometer hemelsbreed, maar een wereld van verschil. Volksclub en club van de stad Everton versus een van de meest succesvolle clubs ter wereld.


William Ralph “Dixie” Dean: de meest legendarische spits uit de historie van het Britse voetbal

Als iedereen weer aanwezig is, gaat de reis richting Ibis Hotel, gelegen aan de Albert Docks in Liverpool. Na ingecheckt te zijn, begeeft iedereen zich naar zijn kamer voor de met smart verwachte opfrissing. Om 13.00 uur verschijnt iedereen weer op appél en klinkt het signaal “Lets Boxing Day commence!”. Aangekomen op Goodison Park neem ik met TMD  voor korte tijd afscheid van onze Belgische vrienden en begeef me naar Orry’s. Daar aangekomen tref ik Harry aan achter een ‘Pint of Guiness’. Aangezien ik niet bepaald een tekort aan alcohol heb gehad op de terugreis besluit ik maar om even niets te bestellen.

Om 14.15 uur begint het langzaamaan tijd te worden om ons richting stadion te verplaatsen. Daar aangekomen nemen we afscheid van Harry en begeven we ons richting ingang. Eenmaal binnen geeft TMD toe dat mijn beschrijving van Goodison Park op waarheid berust. Het meer dan 100 jaar oude stadion straalt een bepaalde ‘grandeur’ uit. Meer Brits dan dit, met oude houten tribunes en stoeltjes, kan een stadion onmogelijk gebouwd worden en voor mij (hoewel toegegeven dat ik door een blauwe bril kijk) is er geen mooier stadion te vinden. Helaas heeft de tand der tijds en toenemende vraag naar luxe Goodison Park achterhaald. Voor de toekomst van de club is een nieuw stadion of een zeer ingrijpende renovatie van Goodison onontkoombaar. Daar een renovatie bijna aan het onhaalbare (ruimtegebrek) grenst is een verhuizing de enige haalbare optie. Everton is daarom de haalbaarheid aan het onderzoeken van een nieuw te bouwen stadion in Kirkby. Een optie die op ontzettend veel weerstand stuit van de Everton-aanhang, aangezien Kirkby buiten de gemeentegrenzen van Liverpool ligt. Dit is iets wat de fans van de oudste club van Liverpool niet kunnen verkroppen. Voor hen staat een verhuizing gelijk aan verraad aan hun roots en een blijk van overgave richting aartsrivaal Liverpool FC.

Als de wedstrijd begint blijkt dat Middlesbrough geen enkele intentie heeft om mee te voetballen. Het leunt zwaar op de verdediging en dwingt Everton om het spel te maken. In het begin gaat dat nog redelijk en weet Everton zich enkele kleine kansen te creëren. Helaas heeft spelmaker Mikel Arteta niet zijn dag en dan staat het huidige Everton al snel voor problemen. Dat in combinatie met het onterecht afwijzen van een penalty aan Everton-spits Andy Johnson en het ontbreken van ‘talisman’ Tim Cahill in de line-up en het wordt me al snel duidelijk dat dit waarschijnlijk niet de dag van Everton zal worden. De rust wordt dan ook met een 0-0 stand bereikt.


‘Arjan Ballenjongen’ liet zich ook op Goodison Park opmerken

Na rust brengt ‘Boro’ manager Gareth Southgate de Australische spits Mark Viduka in voor  de Spanjaard  Gaizka Mendieta. Dit heeft bijna gelijk effect als de aanvaller zijn eigen inzet wordt geblokkeerd door Everton keeper Tim Howard. In de rebound weet hij zittend op de grond de bal echter over de doellijn te tikken. Gelukkig voor iedereen die ‘The Toffees’ een warm hart toedraagt, constateert de lijnrechter buitenspel en wordt de treffer afgekeurd. In het vervolg van de tweede helft speelt Everton volledig op Kick and Rush en speelt het Middlesbrough daarmee opzichtig in de kaart. Onbegrijpelijk, Everton heeft de beschikking over een felle, hardwerkende, wendbare en supersnelle spits in Andy Johnson. Grootste nadeel van AJ is echter dat hij nogal klein van stuk is, dus alle ballen verdwijnen ruimschoots over zijn hoofd richting niemandsland. De luchtmacht van ‘Boro’ heeft dan ook een zeer comfortabele middag en blijft zonder noemenswaardige inspanning overeind. Daar kan ook de goed ingevallen Andy van der Meyde niets aan veranderen. Als de scheidsrechter dan ook affluit bij een 0-0 eindstand klinkt er dan ook een snerpend fluitconcert. Een gelijkspel thuis tegen Middlesbrough FC is simpelweg te weinig voor een club met de ambities van Everton FC.

Na de wedstrijd begeven we ons richting ‘Jupilerdôme’. Een wandeling vooral, temidden van Middlesbrough aanhangers, aangezien hun bussen langs dezelfde straat staan geparkeerd als die van ons. Aangekomen in het ‘Jupilerdôme’ hoor ik dat een gedeelte van mijn medepasagiers sowieso werd aangezien voor zijnde ‘Boro’door enkele jongere Everton casuals. Uitleg over hun afkomst zorgde voor opheldering. Binnen in het ‘Jupilerdôme’ontbreekt het op dat moment aan iets zeer essentieels, namelijk Jupiler. Uiteindelijk blijkt dat de buschauffeur bij een controle van de Liverpoolse politie erop gewezen is dat het in Engeland verboden is om kratten met alcoholhoudende drank in de bus aanwezig te hebben. Tussenkomst van het bestuur van ‘The Blue Dogs’ zorgt uiteindelijk dat de zaak met een sisser afloopt. De kratten worden niet in beslag genomen maar verdwijnen in de bagageruimte.

Aangekomen in het hotel besluiten we een hapje te gaan eten alvorens we ons in het zeer bruisende nachtleven van Liverpool zullen storten. Nadat het wachten op het uiteindelijke stuk leer op mijn bord een eeuwigheid heeft geduurd, wordt besloten om eerst een paar uurtje gaan uit te rusten op onze kamers. Als ik tegen 21.00 uur echter gebeld wordt door mijn dorpsgenoot, vinden noch ik noch TMD de energie om mee te gaan. Een misrekening, zo blijkt naderhand uit de verhalen. Iedereen die is meegegaan heeft een schitterende avond gehad, alhoewel de champagne een enkeling bij de afrekening een kater zal hebben bezorgd.

Liverpool Football Club

Na de voor velen korte nachtrust, verzamelen we ons om 11.00 uur in het ‘Jupilerdôme’. Eenmaal compleet zetten we koers richting Anfield Road, de thuisbasis van Liverpool voor een Stadium tour. Ondanks mijn grondige afkeer van alles wat met deze club te maken heeft, besluit ik omdat ik voor de Lateral Boys op groundhopping-tour ben om toch maar mee te gaan. Echter aangekomen op Anfield Road, alwaar de omgeving sinds mijn laatste bezoek een zeer desolate indruk achterlaat, blijkt dat het niet mogelijk is om een Stadium tour te maken. Wel kan men voor 5 Pond het museum bezichtigen. Iedereen die mij ook maar een beetje kent, kan zich voorstellen dat ik vriendelijk voor deze eer bedank. Voor iedereen die me niet kent, nee, dat is geen geldkwestie!


Anfield Road

Nadat iedereen teruggekeerd is, wordt koers gezet richting het centrum van Liverpool, alwaar iedereen de tijd naar eigen believen mag indelen. Nadat TMD en ik eerst wat gegeten hebben, besluiten we om het centrum maar eens te bezoeken. Na wat geslenter en het bezoeken van enkele pubs besluiten we, vanwege het waardeloze weerbeeld, om terug te gaan richting Ibis Hotel. Nadat iedereen zich hier heeft gemeld kan het voorbereiden van de terugreis beginnen.

De terugreis verloopt minder voorspoedig en al snel blijkt dat de check-in tijd van 23.30 onhaalbaar gaat worden. Met een aanzienlijke vertraging bereiken we dan ook Folkestone. Een vertraging die door de positivo’s onder ons wordt uitgelegd als een mogelijkheid om meer Jupilers te nuttigen. Vertraging of niet, de sfeer blijft geweldig nadat we eenmaal de oversteek hebben gemaakt, verloopt de terugreis zonder problemen. Omstreeks 08.00 uur arriveren we dan ook in Lanklaar en nemen we doodmoe maar zeer voldaan afscheid van onze Belgische reisgenoten. Een ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is!

Groeten,

Waldorf