Met de 2-5 overwinning bij FC Utrecht zit het voetbaljaar 2024 erop voor de staf en spelers van Fortuna Sittard. Maar dat geldt niet voor de staf en spelers van Fortuna Online. Zij verlengen het succesvol voetbaljaar met één week, in de hoop dat dit een even succesvolle week wordt als de voorgaande 51…

Het gaat richting einde jaar, Kerstmis komt in zicht en tijd om de batterijen op te laden om fris aan 2025 te beginnen. Maar in Engeland hebben ze geen tijd voor winterstop. Net bijgekomen van het Europees Kampioenschap stappen de spelers weer in de trein die Premier League heet en spelen naast competitiewedstrijden ook nog wedstrijden voor twee bekertoernooien. En dan spelen sommige spelers ook nog in Europees clubverband of kwalificatiewedstrijden voor verschillende eindtoernooien.

Vaak wordt de vraag gesteld: ‘Wordt er vandaag gevoetbald?’ – ‘Ja’, is even zo vaak het antwoord. Dus ook tussen Kerst en de jaarwisseling. We stappen vol goede moed in het vliegtuig en zetten voet aan de grond op Manchester Ringway Airport.

De luchthaven beschikt over vier terminals en er bestaat grosso modo een onevenredige verband tussen de hoogte van het nummer van de terminal en het bedrag dat je voor een vliegticket hebt neergeteld. We landen op Terminal 4.

National Rail
Na een wandeling stellen de Britse spoorwegen je voor de eerste uitdaging: hoe kom je zo snel en goedkoop mogelijk vanuit Ringway Airport tot in Liverpool Lime Street, het grote kopstation van Liverpool?

We gaan voor snelheid en tellen £ 18.60 neer. Vanuit de luchthaven gaat het via Manchester Piccadilly naar Manchester Oxford Road, maar dan splitst het spoor zich. Er is een noordelijke route en een zuidelijke route. En het verbaast niemand als voor elke route een ander tarief staat, gekoppeld aan een andere treinmaatschappij. Elke route staat sowieso voor een ander aantal stops.


We zitten aan boord van de juiste trein…

Na Manchester Oxford Road passeer je Deansgate (of je stopt er) waarna je al vrij snel Old Trafford passeert, het stadion van Manchester United FC. En als dat zo is, dan heb je de zuidelijke route genomen en er vanzelfsprekend ook voor betaald. Na een kleine anderhalf uur ben je in Liverpool! Voor de noordelijke route staat een veel groter aantal stops, maar slechts enkele minuten meer reistijd.


… en nemen de zuidelijke route

Lime Street is een kopstation, dus je kunt op je gemak uitstappen. Na een korte wandeling verlaat je het station en eenmaal buiten kijk je over één van Engelands meest bekende steden uit: Liverpool.

Pub life (1)
Ben je in het Verenigd Koninkrijk, dan moet je een bezoek brengen aan een pub. En die zijn er in overvloed. In de pubs speelt het Britse sociale leven zich grotendeels af en wil je in contact komen met locals, dan zit je in een pub gebeiteld. Veel pubs zijn aangesloten bij de pubketen ‘JD Wetherspoon’ en staan daardoor voor een bepaald niveau aan faciliteiten en bieden een uitgebreid assortiment aan van dranken en gerechten. Doordat ze als één grote keten opereren zijn de prijzen veelal betaalbaar. Het zijn populaire plaatsen en aanspraak gegarandeerd. Maar het is het toch net niet.

Verstoort zo’n grote keten de markt? Mogelijk. Want pubs staan onder druk. Er verdwijnen steeds meer pubs, mede doordat ook de Britse samenleving steeds individualistischer wordt, maar ook omdat het dagelijks leven op het eiland steeds duurder wordt. Pubs zijn er juist ter bevordering van de sociale cohesie, onder het genot van een pint. En dus wordt er gestreden voor het behoud van pubs.

Één van de pubs die je beter niet overslaat is The Vines, op de hoek van Lime Street en Coppras Hill, in de nabijheid van Liverpool Lime Street Station.


The Vines is een ‘must see’!

Deze pub heeft in 2024 een design award gewonnen in de categorie ‘Historic England Conservation’. En eenmaal binnen, dan begrijp je waarom. Deze pub is een pareltje!

De pub dateert van 1907 en is gebouwd op een stuk grond waar eerder een pub stond die werd uitgebaat door Author B. Vines, wat meteen de naam van het huidige gebouw verklaart. Het gebouw wordt geclassificeerd als ‘Grade II’, omdat het beduidende historische en architectonische betekenis heeft. Een gevalletje ‘Monumentenzorg’ dus.


The Vines is volkomen terecht in de prijzen gevallen

En dat er goed voor deze pub is gezorgd merk je als je in het gebouw rondloopt. Vanuit de centrale ruimte loop je door een smal gangetje voorbij de toiletten naar ‘The Billiard Room’ waar het haardvuur op de achtergrond knappert. Het glazen plafond is buitencategorie!


Het prachtige plafond van ‘The Billiard Room’

Maar je komt natuurlijk niet voor een wandeling in een pub, je komt juist naar een pub ná een wandeling of vermoeiende reis. Of om gewoon even een praatje te maken. En te genieten van een versgetapte pint!

Goodison Park (1)
Nóg zo’n gevalletje ‘Monumentenzorg’: Goodison Park. Want het huidige stadion van Everton FC heeft ontegenzeggelijk een beduidende historische en architectonische betekenis. Maar omdat je tijdens een wedstrijd bent gekluisterd aan je vak, besluiten we een stadiontour te nemen in ‘The Grand Old Lady’. En dat wordt tijd ook, want na 132 jaar gaan ‘The Toffees’ hun vertrouwde stadion verlaten. Het huidige seizoen is het laatste seizoen in Goodison Park. Vanaf het seizoen 25/26 speelt Everton in het nieuwe stadion dat in het Bramley-Moore Dock is verrezen.

Als je de Northern Line neemt en uitstapt bij de halte Kirkdale is het nog zo’n 10 minuten wandelen vooraleer je bij Evertons thuishaven bent. En tijdens die wandeling over Westminster Road en Barlow Lane bemerk je al hoe zwaar deze woonwijk het heeft. En realiseer je je hoe node het welzijnswerk van Everton in the Community nodig is om de wijk sturing en houvast te geven. Uiteindelijk kom je uit bij de A59, een 175 kilometer lange weg die vanuit Merseyside loopt tot in York. Deze verkeersader herbergt momenteel een flink aantal pubs en eetgelegenheden, maar dat aantal zal met het verdwijnen van Everton uit de wijk zeker gaan afnemen.

Natuurlijk, ook supporters van Arne Slot’s ‘Redshite’, door Evertonians liefkozend ‘The Shite’ genoemd, zullen op wedstrijddagen in een aantal van deze pubs een drankje doen, maar een flink stuk omzet gaat hoogstwaarschijnlijk wegvallen.


Hopelijk overleeft The Winslow Hotel Evertons vertrek

Als we ons een kwartier voor aanvang melden bij de ticket office worden we vriendelijk doorgestuurd naar een klein bemeten ruimte in de spelonken van Goodisons Main Stand. Daar worden we allereerst welkom geheten door onze twee tour guides waarna we samen kijken naar een video over het nieuwe stadion in Bramley-Moore Dock.

Vanuit de ontvangstruimte gaan we naar boven. Via een ingenieus trappensysteem en smalle gangetjes komen we uit in de Directors’ Box waar alle hoogwaardigheidsbekleders tweewekelijks plaatsnemen. En wij vandaag halt houden. Onze tour guides vertellen allerlei wetenswaardigheden over het iconische stadion. Zo is Goodison Park gedeeltelijk ontworpen door de Schotse architect Archibald Leitch, met uitzondering van het Park End, dat oorspronkelijk is ontworpen door architect Henry Hartley. Later is Park End afgebroken en herrees op dezelfde plek een nieuwe tribune die het huidige Park End vormt.

De Main Stand dateert van 1909 en bestaat, afwijkend van de andere drie tribunes, uit drie delen. Vanwege het feit dat destijds Goodison Park ‘double deckers’ had aan alle vier zijden is het stadion verkozen boven Anfield Road als speelplaats voor het WK voetbal van 1966. En daar is Everton nog immer trots op!


The Howard Kendall Gwladys Street End, ontworpen en gebouwd door de onderneming van Archibald Leitch

Net als het gangensysteem in de Main Stand zijn ook de zitplaatsen klein bemeten. Ben je groter dan 1.80 meter, dan heb je een probleem. En jij niet alleen, want ook degene die voor je zit wordt met een probleem geconfronteerd. Tenzij je het prettig vindt twee knieën in je rug te voelen.

Vanaf de Directors’ Box gaat het naar beneden, naar de beide kleedkamers. Allereerst wordt getoond hoe bekrompen de tegenstander zich moet omkleden en zich na afloop van het duel met zes douchekoppen moet zien te redden. In vergelijking met de kleedkamer van Everton is deze kleedkamer inderdaad klein en gespeend van enige luxe, maar de andere kleedkamer houdt evenmin over op het gebied van luxe.

De Evertonians zitten op enigszins luxe leren bankjes, maar die kunnen wel een opknapbeurt gebruiken. Net als de doucheruimte. Eigenlijk dekt één woord de lading: uitgeleefd. Vanuit de kleedkamers lopen we door de gang naar de spelerstunnel. En als één van de tour guides op een knop drukt klinkt plotseling ‘Theme from Z Cars’, al jarenlang de opkomsttune van de spelers.

We slaan linksaf en dan gaat het enkele trappen af, enkele trappen op en we staan aan de rand van het speelveld! Betreden is verboden, maar je mag wel in de dug-outs plaatsnemen en zo veel foto’s nemen als je wilt. En van die gelegenheid maken we gebruik terwijl de overige deelnemers aan de stadium tour smullen van de anekdotes die de beide tour guides uit hun mouw schudden.


De Main Stand blijft van een uitzonderlijke schoonheid

Vanuit de dug-outs lopen we door (opnieuw) een smal gangetje naar de persruimte. Nu zijn er in Engeland best enkele clubs die zich qua grootte kunnen meten met ‘The Toffees’ of zelfs groter zijn, maar de grootsheid van de Premier League vangen in een dergelijke kleine ruimte lijkt van het goede te veel. Het bezorgt de deelnemers ongetwijfeld een dubbel gevoel. Want Goodison Park blijft een fabelachtig mooi stadion waarvan er wereldwijd nog maar enkele overeind staan. En een dergelijk pareltje slopen? Dat moet je durven.

Maar het clublogo herbergt de spreuk ‘Nil Satis Nisi Optimum’, vrij vertaald ‘Only the Best is Good Enough’, noem het ‘Nothing but the Best’. En dan moet je mee met al die andere mastodonten in de Premier League. Groeien in het huidige stadion, dat is onmogelijk. Toeschouwers zitten op dicht op elkaar, van luxe is geen enkele sprake meer. Catering, sanitaire voorzieningen, voorzieningen voor sponsoren: het is er, maar kan eigenlijk niet meer. En het huidige stadion verbouwen, dat lukt niet. Tenzij je rijen huizen gaat aankopen en gaat slopen, zoals Everton in 1938 deed, toen The Gwladys Street End van een tweede ring werd voorzien.


Deze mijnheer vertelt geanimeerd over Everton Football Club

De stadium tour werd aangekondigd als een 60 tot 80 minuten durende rondleiding, maar feitelijk zijn we alleen door de hoofdtribune gewandeld en die wandeling duurde gevoelsmatig maximaal drie kwartier. En dus zijn we (eveneens gevoelsmatig) door het aftikken van £ 25 in onze nek geslagen. Who cares?

Bramley-Moore Dock
Als je in het centrum van Liverpool staat, dan heb je twee opties om het nieuwe Everton stadion te bereiken: te voet of een combinatie van het eerste en het nemen van de Merseyrail. Kies je voor de tweede optie, dan verandert er eigenlijk niet veel. Want in plaats van uit te stappen bij station Kirkdale, doe je dat één halte eerder: Sandhills. Maar omdat we een impressie willen krijgen van de tijd die het kost om naar het Bramley-Moore Dock te wandelen en te kijken wat we onderweg tegenkomen, besluiten we de Merseyrail te laten voor wat het is.


Deze auto is gesneuveld, op weg naar het autokerkhof

We lopen rechtdoor, slaan linksaf, nog een keertje rechtsaf, steken nog een keer over, linksaf, rechtsaf. Enfin, we komen uit op Waterloo Road die overgaat in Regent Road en zien in de verte Bascule Bridge opdoemen. De brug die stamt uit 1932 is een speciaal geval, want ze werkt als een soort schommelstoel. Vanuit de machinekamer die bovenop de brug is gemonteerd worden twee mechanische armen aangestuurd die de brug laten ‘openrollen’, waardoor schepen het dok in kunnen varen.


Bascule Bridge is een pareltje

In 2011 won de brug de Historic Bridge and Infrastructure Award en dat is niet voor niks! Maar uniek is de Bascule Bridge niet, want de Egerton Bridge, aan de overzijde van de Mersey bij Birkenhead, werkt op een vergelijkbare manier.

Passeer je de Bascule Bridge, dan valt je oog wellicht op de Victoria Tower, die ook bekend staat als ‘The Docker’s Clock’ en zich bevindt in het Salisbury Dock. De plannen voor het realiseren van de kloktoren dateren van 1845, in 1847 wordt de bouw gestart en een jaar later afgerond. De toren, die zo’n 31 meter hoog is, deed dienst als ‘atoomklok’ voor dokwerkers en zeelieden, zodat ze steeds over de juiste tijd beschikten.


De Victoria Tower kijkt uit over de River Mersey

Daarnaast zond de ‘Docker’s Clock’ signalen uit, zodat iedereen wist wanneer het vloed werd, mist vanaf de Ierse Zee Merseyside binnentrok of als andere gevaren zich aandienden. Ook dit bouwwerk is een pareltje, want wordt net als pub ‘The Vines’ geclassificeerd als ‘Grade II’, omdat het beduidende historische en architectonische betekenis heeft. Desondanks kan de Victoria Tower wel een opknapbeurt gebruiken.

Na het passeren van de Victoria Tower heb je uitsluitend zicht op één ding: het nieuwe Everton stadion. Het stadion bevindt zich achter metershoge zogenaamde ‘dock walls’ en is nog niet toegankelijk, maar kijkend door de aangebrachte toegangspoorten kun je toch al een glimp van het enorme stadion opvangen.


Het Bramley-Moore Dock stamt van 1848

Het dok dateert van 1848 en is vernoemd naar de voorzitter van de Mersey Docks and Harbour Board en is ontworpen door Jesse Hartley, die ook de Victoria Tower ontwierp. Een drietal jaren geleden werd het dok gevuld met zand en grind waarna het bouwen begon. Nu, zo’n drie jaar later, is er een modern stadion verrezen waarin 52.888 Evertonians een plaats zullen vinden. De bouwkosten van het stadion worden op zo’n £ 750 miljoen geraamd, maar iedereen weet dat er aan een nieuwbouwproject altijd meerkosten kleven.

Het stadion is veel ruimer van opzet dan het huidige Goodison Park, waardoor niemand meer hoeft te klagen over de geboden faciliteiten, al zullen de harten van de échte voetbalromantici tranen met tuiten huilen. Maar niemand ontkomt aan vooruitgang en wil je meegaan in de vaart der Premier League clubs, dan moet je als club deze stap welhaast zetten.


De architecten hebben zo veel als mogelijk oog gehouden voor de omgeving

Maar de architecten hebben niet zomaar een stadion neergepoot. Ze hebben geprobeerd zo veel als mogelijk oog te houden voor de historie die het Bramley-Moore Dock herbergt, onder andere door de verroeste boeien op te nemen in de pleinen rondom het stadion.

Op het terrein bevindt zich ook de Hydraulic Tower en het Engine House. Deze twee bouwwerken verkeerden in een erbarmelijke staat en dan is een definitieve sloop nabij, maar Everton koos ervoor beide gebouwen volledig te renoveren. De beide gebouwen stammen uit 1883 en maken ondertussen een integraal deel uit van het terrein.


De renovatie is afgerond

De gebouwen zijn onder andere voorzien van een nieuw dak, er zijn nieuwe ramen en deuren geplaatst en het metselwerk is hersteld. In de toren stond oorspronkelijk een stoommachine die de sluizendeuren van het Bramley-Moore Dock bediende en zorgde voor het overpompen van water. Het machinehuis naast de toren herbergde het ketelhuis om de stoommachine uit de toren aan te drijven.

Wat de nieuwe bestemming van beide gebouwen gaat worden is ongewis, maar deze twee ‘Grade II listed’ pareltjes zijn in ieder geval behouden gebleven. Sterker nog, ze zijn volledig gerenoveerd! Vanaf het seizoen 25/26 gaat Everton FC daadwerkelijk in haar nieuwe onderkomen voetballen en daar kijken heel veel mensen naar uit.

Goodison Park (2)
Maar voorlopig voetbalt Everton nog in het oude, vertrouwde en knusse Goodison Park. Zoals op zondag, tegen Nottingham Forest FC. De Roodhemden, die jarenlang verpieterden in het Championship en tijdens het seizoen 07/08 zelfs nog in League One uitkwamen, zijn aan een uitstekend seizoen bezig en mengen zich in de strijd om plaatsing voor de prestigieuze Champions League. Geen makkelijke opdracht dus voor ‘The Toffees’.

Maar eerst is het tijd om ons te laven aan een stuk geschiedenis van ‘The Toffees’. En waar kun je dat beter doen dan in St. Luke’s Church, die gelegen is in de hoek van de Main Stand en Gwladys End. De toekomst van de kerk (waarvan de volledige naam The Church of St Luke The Evangelist luidt) is ongewis met het vertrek van de voetbalclub, maar het zou eeuwig zonde zijn als de kerk verdwijnt. Vooral ook omdat het gebouw de Everton FC Heritage Society huisvest.


The Church of St Luke The Evangelist

Als je naar binnengaat en de trappen oploopt word je overspoeld door alles wat Everton is. Op de eerste etage kun je programmaboekjes ruilen en kopen, je kunt boeken laten signeren en kopen en loop je misschien wel een oud-speler tegen het lijf. Ook kun je je hart ophalen aan een keur aan oude wedstrijdshirts die aan de wanden zijn opgehangen.


Kies even je favoriete Everton-shirt uit

Hoe dan ook: St. Luke’s Church is een unieke locatie die je echt een keer van binnen gezien moet hebben. Waar Fortuna over een eigen museum beschikt (dat we véél te weinig bezoeken) beschikt Everton FC over haar eigen stukje historie, zorgvuldig geconserveerd in de aanpalende kerk.

Verlaat je St. Luke’s Church, dan bots je pardoes op een fraaie marmeren driehoek waarop drie levensgrote standbeelden prijken. Het zijn Colin Harvey, Alan Ball en Howard Kendall. Harvey is de enige nog levende van de drie en speelde ook de meeste wedstrijden voor Everton. In de seizoenen 63/64 tot en met 73/74 speelde Harvey liefst 320 wedstrijden voor Everton, waarin hij 18 doelpunten scoorde.

Alan Ball was wellicht de beste van de drie en won het WK van 1966 met Engeland. Hij speelde tijdens de seizoenen 66/67 tot en met 70/71 208 wedstrijden voor ‘The Toffees’, maar scoorde wel 66 doelpunten in die jaren.

Kendall tenslotte speelde tijdens de seizoenen 67/68 tot en met 73/74 229 wedstrijden in het ‘Royal Blue shirt’ waarin hij 21 maal scoorde. Tijdens het seizoen 69/70 grijpt Everton de titel in de First Division met een elftal waarvan deze drie heren het middenveld vormen. Niet voor niks worden zijn ‘The Holy Trinity’ genoemd.


‘The Holy Trinity’ vereeuwigd in drie bronzen beelden

Naast succes als voetballer boekt Howard Kendall ook successen als manager. Meest in het oog springend is het winnen van de Europa Cup II in het seizoen 83/85. In de finale blijkt Everton te sterk voor SK Rapid Wien, terwijl het op weg naar de finale onder andere Fortuna en FC Bayern München verslaat.

Oja, er wordt ook nog gevoetbald! Voor £ 54 zijn we in het bezit gekomen van een ticket voor de Family Enclosure en dat is bepaald niet weinig. Dat is wel het zicht. Neem je plaats en kijkt recht vooruit, dan kijk je tussen de grassprieten naar het speelveld. En speelt de wedstrijd zich aan de linkerkant van het veld af, dan is je zicht beperkt.


Dit neigt naar ‘restricted view’

Ons vak zit vol met gezinnen en kleine kinderen, die eveneens op de eerste rij zitten, en die komen er bekaaid vanaf qua zicht. Toch mort niemand en ondergaat de wedstrijd gelaten. Net zoals de spelers. ‘Forest’ is niet beter, maar scoort tijdens de eerste helft via Chris Woods en beperkt zich verder tot secuur verdedigen. Everton zet aan, probeert vanalles, maar komt er niet doorheen. Met een middenveld zonder ideeën en een tandenloze aanval is het moeilijk winnen van een team dat de wind in de zeilen heeft.


‘Going down with Leicester’, zingt het uitvak

Tijdens de tweede helft verdubbelt Morgan Gibbs-White namens de bezoekers de score waarmee hij zijn ploeg in een zetel helpt. Everton-trainer Sean Dyche probeert het tij middels enkele wissels te keren, maar daarvoor komt zijn elftal kwaliteit tekort. ‘Een trainer is zo goed als zijn elftal’ en met die uitspraak is Dyche het ongetwijfeld eens.

Het thuispubliek lijkt zich verzoend te hebben met de nederlaag, want de ambiance in ‘The Grand Old Lady’ is eerder mat te noemen. Je mag toch hopen dat iedereen inziet dat zulke wedstrijden een ‘must-win’ zijn als je aan de onderkant van de Premier League bivakkeert? Ondertussen steekt de vierde official het bord in de lucht dat aangeeft hoeveel blessuretijd er aan de reguliere speeltijd wordt toegevoegd. Enkele minuten later komt deze martelgang aan haar einde.


Quasi murwbebeukt nemen de supporters de nederlaag tot zich

Terwijl de spelers van ‘Forest’ een feestje bouwen met de meegereisde supporters uit de Midlands druipen de Evertonians af. Naar de catacomben of gewoon naar huis. Via Goodison Road wandelt iedereen naar de dichtstbijzijnde pub of loopt in rechtstreeks door naar Kirkdale, om daar de Merseyrail te nemen naar elders. Het is muisstil onderweg.

Eenmaal aangekomen op het station is het perron afgesloten en worden pas supporters op het perron toegelaten als een treinstel arriveert om zodoende de stroom mensen te reguleren. Niemand die duwt, niemand die mort, terwijl de miezerregen op iedereen neerdaalt. Een fascinerend tafereel. En als iedereen de trappen afloopt, arriveert binnen enkele minuten de Merseyrail richting Liverpool Central en stapt iedereen in, op naar het centrum, om daar een frisse pint te drinken.

Pub life (2)
Ook wij besluiten nog een drankje te nemen en gaan op zoek naar een passende pub. En omdat we zelf ook een dagje ouder zijn kiezen we voor Ye Hole in Ye Wall, ‘Liverpool’s Oldest Pub 1726’. Het opmerkelijke is dat de bierkelder zich helemaal niet in de kelder bevindt, maar op de eerste etage is gesitueerd. De pub is namelijk gebouwd op een oude begraafplaats, waardoor het graven van een kelder een enigszins luguber plan is.


Wat doet die foeilelijke kliko voor de deur?

Ook opmerkelijk: pas vanaf 1976 zijn vrouwen toegestaan deze pub te betreden, aangezien op 1 januari 1976 de zogenaamde Sex Discrimination Act inging. Tot dat moment liet Ye Hole in Ye Wall uitsluitend mannen binnen. Dat er sinds 1976 ook dames de pub mogen bezoeken is een grote pré. Zeker vanavond, want een jongedame zingt uit volle borst ‘Paradise by the Dashboard Light’.

Waterfront
Maar er is toch meer te zien in Liverpool, buiten voetbal en pubs? Jazeker, maar daarvoor moet je afzakken naar de oevers van de River Mersey als daglicht de duisternis heeft afgewisseld. Via het Albert Dock kom je uit bij het Museum of Liverpool en als je dit gebouw juist passeert, heb je goed zicht op ‘The Three Graces’, die de blikvangers vormen van het Liverpool Waterfront.

Het Port of Liverpool Building is de oudste van de drie. De oorsprong van het statige gebouw dateert uit 1904, als de bouw ervan start. Drie jaar later, in 1907, zijn de werken afgerond. Halverwege dat jaar wordt het gebouw in gebruik genomen door de Mersey Docks and Harbour Board en 87 jaar lang wordt hier de administratie gevoerd. Ook de naamgever van het Bramley-Moore Dock kent het gebouw goed, want John Bramley-Moore houdt er als voorzitter van de Mersey Docks and Harbour Board kantoor. Inmiddels zijn de Mersey Docks and Harbour Board verhuisd en dient het gebouw als reguliere kantoorlocatie.


‘The Three Graces’, met rechts The Port of Liverpool Building

Het middelste gebouw is The Cunard Building. De bouw van dit gebouw start in 1914 en wordt in 1917 afgerond. Het gebouw dankt haar naam aan de Cunard Steamship Company, een onderneming die gespecialiseerd is in trans-Atlantische bootreizen. Liverpool, gelegen aan de Mersey, is een belangrijke vertrekplaats voor schepen die naar de Verenigde Staten varen en andersom. Het gebouw doet dienst als kantoor van de rederij, maar ook als vertrekpunt van passagiers die wachten om aan boord van één van hun oceaanstomers te stappen.

Het meest in het oog springende gebouw van ‘The Three Graces’ is ongetwijfeld The Royal Liver Building. Ook de bouw van dit gebouw start vlak na de eeuwwisseling en wordt voltooid in 1911. Het gebouw dient dan als hoofdkantoor van de Royal Liver Group, een Britse verzekeringsmaatschappij. Je herkent het gebouw aan de twee torens, waarop twee grote Liver Birds zijn geplaatst. Er wordt gezegd dat Bertie, de mannelijke Liver Bird die over de stad uitkijkt, waakt over de vrouwen en Bella, de vrouwelijke Liver Bird, richting de zee kijkt om knappe zeelieden te verleiden aan te meren.


Everton HQ

Tegenwoordig zijn investeringsgroep Corestate Capital, een aantal internationale investeerders en voormalig grootaandeelhouder van Everton Farhad Moshiri eigenaar van het iconische gebouw. Het gebouw vormt sindsdien (gedeeltelijk) het administratieve hoofdkantoor van ‘The Toffees’en als ze één van de toren beklimmen, dan kunnen ze het nieuwe stadion in het Bramley-Moore Dock zien liggen. En hoe mooi is dat dan?

Enkele jaren geleden heeft men geprobeerd het gebouw van de hand te doen, maar geen enkele partij was bereid om £ 90 miljoen op tafel te leggen. En dus kunnen we met een gerust hart de Britse havenstand weer verlaten. Hoe dat verliep? Scroll maar naar boven en begin achterstevoren te lezen bij het kopje ‘National Rail’. We telden £ 8.90 neer voor een ticket. Veel plezier!

De volgende bronnen zijn geraadpleegd voor dit artikel: