Terwijl de Fortuna–spelers genieten van een vrij weekend, omdat collega’s strijden in de eindfase om de Nations League, besluiten we naar Duitsland te rijden. Om naar een ijshockey–wedstrijd te gaan kijken. Gek? Misschien niet. We reizen twee weken mee in het spoor van de Snackpoint Eaters Limburg…

‘Weet je wat we een keer moeten doen?’, vraagt Guido. ‘We moeten nog een keer naar de Eaters gaan kijken!’ ‘Verdorie, dat lijkt me wel leuk’, bedenk ik me. En als we ons iets voornemen, dan doen we dat ook.

En dus staan we met acht Fortuna–supporters rond de winterstop van het seizoen 23/24 ineens op de staantribune van Glanerbrook, de Geleense ijshockeytempel. Tegenstander van de Snackpoint Eaters Limburg, zoals de club officieel heet, is het Belgische HYC Herentals.

Uitslag? Geen idee. Maar iedereen was toch enigszins onder de indruk van al die stoere en brede kerels die voor een habbekrats tweemaal per week hun gezondheid op het spel zetten. En het niveau? Ach, dat is niet meer wat het geweest is. Maar wat maakt dat uit? We waarderen iedereen die het beste van zichzelf geeft. Dan is het niveau van ondergeschikt belang.

Bij die ene keer bleef het uiteindelijk, maar de afstandsbediening was nooit veraf in het weekend. Teletekst pagina 860. Zoals Teletekst–pagina 860 eigenlijk al jarenlang één van mij favorieten is.

Waarom ben ik eigenlijk niet veel vaker naar Glanerbrook getrokken om op zondagavond naar de Eaters te gaan kijken? Ik moet het antwoord schuldig blijven. Want ijshockey heeft alles in zich om te boeien.

Het boeide me eigenlijk al sinds ik in (vermoedelijk) 1987 mijn debuut maakte in Glanerbrook. Een kennis van pap stelde voor eens mee te gaan naar het ijshockey in Geleen. ‘Warm kleden, want het is er koud’, adviseert hij ons nog.

Wim heeft niets teveel gezegd, want het lijkt wel een openlucht–wedstrijd. Je kunt van buiten naar binnen kijken en andersom. De ijsbaan is omzoomd door staantribunes en na de eerste periode gaan we gewoon aan de andere kant staan, met zicht op een grote sneeuwpop, die in een hoek van de ijshal staat.

Tussen de periodes in klinkt de in 1980 door Wim Leentjens uitgebrachte Carnavalskraker ‘Gelaen Waggelt’ door de krakende omroepinstallatie, luidkeels meegezonden door de opgedaagde toeschouwers. Tegenstander die avond is Frontech Amsterdam. De hoofdstedelingen spelen in donkerblauwe shirts met rode biezen.

‘Pap, waarom heet de tegenstander eigenlijk Frontech?’
‘Dat is de sponsor’
‘Sponsor? Wat is Frontech dan?’
‘Dat is een soort Sony, maar dan veel goedkoper en dus slechter’

Smoke Eaters, zoals de club destijds nog heet, wint eenvoudig. 5–2? Minstens! Niet veel later komt er slecht nieuws. Glanerbrook wordt afgebroken en de Smoke Eaters zijn hun ijshal kwijt. Maar er herrijst een nieuwe ijshal, opgetrokken uit de puinhopen van de oude ijshal en na een periode in Aken te hebben gespeeld keren de Smoke Eaters terug naar Geleen.

De Geleense ijshockey–formatie speelt in rode shirts en heeft, in tegenstelling tot alle andere Nederlandse clubs, geen shirtsponsor. Blijkbaar is niemand geïnteresseerd in het sponsoren van de Geleense ijshockeyers. De Smoke Eaters spelen daarom met de clubnaam op de voorzijde, waarbij de ‘o’ wordt gevormd door het logo van de Hartstichting.


Vince Paulucci en Paul Kila betreden namens de Smoke Eaters het ijs in Glanerbrook

De spelers droegen grote, rode shirts voorzien van een megagroot ‘vast’ nummer op de achterzijde en over de schouders staat levensgroot hun naam. Als ik zaterdagochtend het shirt van mijn lokale voetbalvereniging aantrek, dan ontbreekt een sponsor, er zit geen logo op, geen nummer en zeker geen naam. Zo’n ijshockey–shirt, man, dat ís wat!

Terwijl supporters tijdens thuiswedstrijden van Fortuna een programmaboekje kunnen kopen, blijven fans van de Smoke Eaters verstoken van veel nieuws. En dus besluit ik een schriftje aan te leggen waarin ik een lijst van alle spelers opneem. Elke club één pagina, waarin ik nummer en naam noteer. En spelen de Smoke Eaters tegen de Gunco Panda’s of Hebro Trappers, dan neem ik vooraf even de desbetreffende pagina in mijn schriftje door.

De Smoke Eaters blijf ik op de voet volgen.

‘Mam, mag ik de afstandsbediening even?’
‘Waarom?’
‘Ik wil even op Teletekst kijken, pagina 668’
‘Oké, ik zet ‘m even op’

Mooi, de Smoke Eaters staan 0–2 voor bij Spitman Nijmegen, één van haar grootste rivalen. Maar de Smoke Eaters lukt het om een shirtsponsor te strikken. Kabeltelevisie maakt haar opwachting in Nederland en het Geleense Intercai besluit de Geleense ijshockeyers te gaan sponsoren. En zo wordt Smoke Eaters ineens Intercai Geleen. En dat is wel zonde, zo’n mooie naam te grabbel gooien.

Maar in Heerenveen gaan ze nog een stap verder. De Heerenveense Flyers veranderen club– en kleuren en gaan ineens als BP Oilers door het leven. Hoe gek is dat dan?


De ‘Flyers’ worden omgedoopt tot ‘Oilers’!

Ondanks dat het rood wordt ingeruild voor wit en geel knopen klasgenoten wel nog steeds een rode shawl met ‘Smoke Eaters’ in witte letters om hun nek tijdens de wintermaanden. En als je niet hoe je je tijdens Carnaval moet verkleden, dan ben je plotseling een koning als je in een shirt van de Smoke Eaters de Geleense Hanenhof binnenstapt. Een wedstrijdshirt van Leo van den Thillart, Mike Louwers, Rob van Steen, Mike Pellegrims, Tommie Hartogs, Kevin Mutch of Phil Patterson dragen? Dat is maar voor weinigen weggelegd.


Het gaat er telkens hard aan toe als Nijmegen op bezoek komt

Maar naarmate ik ouder wordt, verandert ook mijn kijk op sport, ontwikkel ik andere bezigheden en laat Glanerbrook links liggen. Achteraf ongelofelijk zonde, want de hoogtijdagen van de iconische Meetpoint Eaters beleef ik voornamelijk vanaf de zijlijn. Slechts sporadisch zie ik Glanerbrook nog van binnen.

Ondertussen wakkert mijn liefde voor Fortuna aan en als Riccardo mij tijdens een busstop in Ysselsteyn mededeelt dat het tijd wordt dat ik een keer een wedstrijdverslag voor Fortuna Online ga schrijven is er geen weg meer terug.

De Eaters volg ik via Teletekst, maar daarmee houdt het wel op. Maar als vastgoedmagnaat Ruijters shirtsponsor en naamgever wordt, borrelt mijn liefde voor de Geleense ijshockeysport weer op. Ik neem een seizoenkaart van de Ruijters Eaters. Petr Jezek, Jara Sipek en Marián Uharček – ze bezorgen de Ruijters Eaters bijna de titel. Er wordt ook nog een bekerfinale gespeeld. In 2001 gaan de Ruijters Eaters met ruime cijfers kansloos onderuit tegen Tilburg Trappers, dat op dat moment het Nederlandse ijshockey overheerst.

Eaters, dat staat voor financiële problemen, doorstarten, genaaid worden door de NIJB (die qua corruptie de FIFA naar de kroon steekt) en amateurisme. Als Teammanager Jack America op een dag zijn laptop kwijt is, betekent dat bijna het einde van ijshockey in Geleen. De laptop bevat álles dat te maken heeft met de Eaters en je vraagt je af wanneer de club eens professioneel wordt gerund. De Eaters, die zijn het Fortuna van het ijshockey!


In de loop der jaren is Glanerbrook eigenlijk nauwelijks veranderd

Maar terwijl in het voetbal de commercie om zich heen slaat blijft het ijshockey stilstaan. Het is geen ideale TV–sport, komt dus nooit op TV, en blijft onderbelicht in de Limburgse media.

Mijn grootste informatiebron blijft mijn teamgenoot Mike, die me wekelijks op de hoogte houdt van het ijshockey in Geleen en de Eaters in het bijzonder. Hij attendeert me ook op het boek ’50 Jaar Smoke Eaters – Trots, Strijd, Passie’ dat ter ere van een halve eeuw Eaters wordt uitgegeven.

In de Maas– en Geleenbode verschijnt een vooraankondiging, maar als het tijd bestellen is, ontgaat me dit volledig. Verschrikkelijk zonde!

En ook na ruim 50 jaar (Smoke) Eaters troepen er wekelijks honderden fans in Glanerbrook samen om hun ijshockey–helden aan te moedigen.

En van die fans ben ik er eentje, plotseling. Na al die jaren. Tientallen jaren. Maar die ene wedstrijd tegen HYC Herentals smaakt naar meer. En ik neem me voor om toch zeker één uitwedstrijd te bezoeken.

Na wat speurwerk op internet ontdek ik dat er bij de Leuvense Chiefs en Sharks uit Mechelen amper fans komen terwijl HYC Herentals haar wedstrijden op een met tentzeil overdekte buitenbaan afwerkt.

Tijdens een interland–weekend rijden we naar Luik. In Médiacité Shopping Liège spelen de Bulldogs hun wedstrijden en vol verwachting rijden we in Eijsden de taalgrens over.


In Luik wordt onder de naam ‘Bulldogs de Liège’ geijshockeyd

De Eaters hebben juist het kampioenschap van Nederland tegen UNIS Flyers Heerenveen verspeeld en treden mentaal gebroken tegen de Bulldogs de Liège aan. Het wordt een veegpartij. Elke Luikse kans is een doelpunt en na een 7–0 achterstand scoort Ben Duperrault de eerste Geleense treffer. Het wordt nog 8–4, maar dat doet er eigenlijk niet toe.

Want je kunt gewoon in je Eaters–shirt of shawl door Médiacté wandelen terwijl niemand je daarop aanspreekt. In de ijshal kun je rondlopen waar je wilt, is iedereen vriendelijk, lopen fans door elkaar heen en doen vrijwilligers van de thuisclub moeite om je in het Nederlands aan te spreken. Het doet denken aan vervlogen tijden.

Maar in Geleen is het niet anders. Waalse, Vlaamse en Duitse ijshockeyfans schuiven zij aan zij aan in de rij om tussen de periodes door een drankje te bestellen. En op de tribunes versmachten fans een vers gebakken frites speciaal.


De Eaters nemen het strijdplan door om de Bulldogs de Liège te verslaan

Nederlandse fans, dat is misschien een ander paar mouwen. Want je realiseert je dat we misschien wel een zuur volkje zijn geworden, met mensen die elkaar graag de maat nemen en zich profileren over de rug van een ander.

Ondertussen kabbelt de competitie naar haar einde. En de Eaters ook. Want wordt via een slimmigheidje in de kwartfinale UNIS Flyers Heerenveen in de maag van Die Bären uit Neuwied gesplitst en winnen ze zelf van Chiefs Leuven – in de halve finale wordt het erg lastig.

Want ondanks het thuisvoordeel lukt het de Rockets uit Diez om een uitwedstrijd te winnen. Tussenstand in de series: 0–2. Als Glanerbrook leegstroomt schalt ‘Deutschland’ van Ramstein over de parkeerplaats. Duitse fans staan naast hun auto en hebben een grote beatbox aangezwengeld. Niemand die daar aanstoot aan neemt. Zo kan het ook.

Voor wat betreft het sportieve deel: er zit niets anders op om te winnen. Álle overige wedstrijden! Eerst winnen de Eaters thuis van de Rockets waarna ze via penalty–shots in Diez een overwinning boeken. Meekijken kan via de officiële Facebook–pagina van de Eaters waar de penalty–shots via een smartphone live worden uitgezonden. Zo kan het ook.

Gedurende het seizoen kijken de fans in alle rust naar mooie wedstrijden ijshockey, maar nu de allesbeslissende wedstrijd wordt gespeeld voelt iedereen de druk. En het ís ook druk. Glanerbrook raakt steeds voller. Fans op leeftijd trekken wedstrijdshirts uit hun kast en schreeuwen ‘hun’ Eaters naar de finale van de Central European Hockey League (CEHL).

In de finale komen de Eaters oude rivaal Die Bären tegen. De Duitsers uit Neuwied hebben het gehele seizoen de ranglijst aangevoerd, maar verliezen de finale om CEHL–Cup in hun eigen Icehouse met 4–7 na onder andere een hattrick van Mike Collard. En dus zullen revanchegevoelens de boventoon voeren in de Bärenhöhle.

Doordat Die Bären één plek hoger zijn geëindigd dan de Snackpoint Eaters Limburg hebben zij het thuisvoordeel. Tijdens een interland–onderbreking stappen we in de auto, rijden naar Neuwied en parkeren onze auto pal tegenover het Icehouse op een immense parkeerplaats.

Als honderden fans de straat oversteken komt het verkeer in Neuwied tot stilstand. Terwijl we de ingang zoeken zien we enkele jonge gasten in blauwe t–shirts een balletje trappen. Als we dichterbij komen herkennen we de spelers van de Eaters. En zo makkelijk is dat nog niet, want zonder body protector en helm zijn die stoere krachtpatsers iets minder imposant.

Als de deur van het Icehouse openzwiert komt ons een ijzige kou tegemoet. Verdorie, wat is het hier koud! De Duitse fans hebben de hal al flink gevuld en trakteren de Eaters op een hels fluitconcert als ze het ijs opkomen om te starten met hun warming–up.


De Bistro is eigenlijk een ordinaire kantine

In de aanpalende bistro bestellen we een ‘Currywurst mit Pommes’ terwijl we een praatje maken met Duitse fans. Het is hier net zoals het er in het Duitse voetbal aan toe gaat of zoals het er in het Nederlandse voetbal 20 seizoenen aan toe ging. In plaats van elkaar naar het leven te staan vinden mensen het leuk dat je er bent en waarderen het dat je uren in je auto hebt gezeten om je favoriete sportteam aan te moedigen.


De lokale troubadour zingt de Vereinshymne van EHC ‘Die Bären’ Neuwied

Als we op onze plek zitten wordt het donker in het Icehouse. De spelers worden één voor één voorgesteld en het merendeel van de 2.002 aanwezige fans zingen uit volle borst het clublied van Die Bären mee, ten gehore gebracht door een troubadour.

Als het ‘Bronsgroen Eikenhout’ door de luidsprekers schalt voeren de aanwezige Eaters–fans de boventoon en dat zijn er toch zeker 100.


Een hoog match worn shirts-gehalte in Die Bärenhöhle

Over de wedstrijd kunnen we kort zijn: die wordt quasi cadeau gedaan. Tijdens de eerste periode worden de Eaters overrompeld en gaan met een 2–0 achterstand rusten. Tijdens de tweede periode herstellen de Eaters het evenwicht en scoren in de derde periode, short handed. Verder komen ze niet.

Na de wedstrijd schaatsen de spelers richting uitvak (afgezet door een lint) en bedanken hun fans. Het is anders, minder straks geregisseerd, maar het charmeert. Zo kan het ook.


Die Bärenhöhle is een imposante ijshal

In de thuiswedstrijd tegen Die Bären worden de Eaters opnieuw op een 0–2 achterstand gezet. Twee fouten, twee tegentreffers. Maar in ijshockey kan alles.

Na 31 minuten en 48 seconden scoort Ben Duperrault de aansluitingstreffer en na 31 minuten en 59 seconden schiet Jorden Steinmetz de 2–2 binnen. ‘Twee goals binnen 11 seconden en van 0–2 naar 2–2 binnen 38 seconden. Dat zie ik Fortuna niet doen’, merkt Dominique gevat op. ‘Tijdens de play–offs moeten de imports opstaan’, verklaart de legendarische radiocommentator Ben Dols na afloop. En dat doen ze!

Na een nieuwe achterstand schiet Jordan Steinmetz de gelijkmaker achter de Duitse doelman Lukas Schulte en biedt Mike Collard na dik 50 minuten een niet te missen kans op een 4–3 voorsprong. En dat geeft de thuisploeg niet meer weg.

Als de zoemer klinkt na 60 minuten ontploft Glanerbrook. Onder een ovationeel applaus schaatsen de Eaters een ereronde over de ijsbaan en zwaaien hun fans uit. Omdat vandaag is gewonnen speelt de Geleense ijshockeyclub nog één keer in Glanerbrook.


Voor en na elke wedstrijd stellen de spelers zich op voor hun supporters

Nog één keer? Ja, want de ijshal gaat tegen de vlakte. Het afgelopen jaar is naast het huidige Glanerbrook een splinternieuwe ijshal opgetrokken en na dik 35 jaar is iedereen daaraan wel toe.

Met een 1–1 tussenstand in de series trekken de Eaters opnieuw naar Neuwied en komen na opnieuw een 2–0 achterstand terug tot 2–2. Ondertussen zijn Die Bären een beetje uitgeraasd en voeren de Geleense bezoekers de boventoon.

Local hero Lars van Sloun scoort een derde treffer en met nog één seconde te spelen scoort Wouter Sars 2–4. In die ene seconde lukt het niet meer de achterstand op te halen, waardoor de tussenstand in de series 2–1 wordt in het voordeel van de Eaters.

Van dinsdag naar vrijdag zijn maar drie nachten slapen, maar voor de ware Eaters–fans duurt dat vast een eeuwigheid. En de organisatie rondom het duel zal ook wel geleefd worden, want er komt heel wat kijken bij het organiseren van zo’n apotheose. Want dat moet het gaan worden.


Hopelijk wordt effectief ‘hells’ vanavond

Maar tegelijkertijd neemt natuurlijk ook de druk toe en komt het aan op mentaliteit tonen. Want kom je op achterstand, dan voel je ineens verre verplaatsingen naar Heerenveen, Den Haag of Diez in je benen schieten. En die drie clubs, dat zijn meteen de clubs die het verst van elkaar verwijderd zijn: zo’n 400 kilometer.

De wedstrijd staat gepland voor 20.30 uur, maar een uur eerder is Glanerbrook al flink gevuld. Niemand wilt deze mogelijke seizoenfinale missen en is erop gebrand om na de CEHL Cup ook de CEHL als winnaar af te sluiten.


De constante van elk ijsstadion

Een kleine week geleden werd het ‘Bronsgroen Eikenhout’ door Maud du Chatinier vertolkt en vanavond is het de beurt aan Ritchie Bakx. Daar waar in het voetbal vier clubs de Limburgse eer proberen hoog te houden, mist dit Limburgse sentiment eigenlijk bij elk van de clubs.


Fatsoensnormen voeren de boventoon bij het spelen van de volksliederen

Eaters krijgt waarschijnlijk een provinciebijdrage voor het onderhouden  van de Limburgse cultuur, maar ergens is het ook wel mooi. Fans van beide supportersclans roepen niet door volksliederen heen, laat staan fluiten. Vragen om respect is volstrekt overbodig.

Voor Eaters begint de wedstrijd prima. Die Bären worden ver teruggedrongen en slikken een eerste doelpunt als Wouter Sars doelman Lukas Schulte verschalkt.


Wouter Sars heeft Glanerbrook in extase gebracht!

Maar ijshockey is een compleet andere sport dan voetbal, met andere rituelen en andere tactieken en hangt aaneen van momenten die een wedstrijd kunnen omdraaien.

Na 20 minuten ijshockey, waarin Eaters 15 minuten domineren staat het 1–1 en is alles nog mogelijk.

Eaters lukte het al om in een mum van tijd twee doelpunten te scoren en Die Bären tonen dat ze dat ook kunnen. De tweede periode is nog geen minuut oud of het staat 1–3. En dan begint een lange inhaalrace die al snel resulteert in een aansluitingstreffer van Dean Versteeg.


Een face off is telkens een spannend moment

In de laatste periode móét het dan gebeuren, maar hoe langer de wedstrijd duurt en des te meer power plays de gasten uit Neuwied overleven, hoe kleiner de kans dat de CEHL vanavond in Geleen eindigt. Want als Eaters een straf krijgen scoren Die Bären binnen vijf tellen.

Coach Jeffrey van Iersel moet op enig moment gaan pokeren door doelman Jowin Ansems van het ijs te halen om een overtal in veldspelers te creëren. En net als dinsdagavond in Neuwied gaat het mis. Die Bären scoren nog een vijfde keer en trekken het laken naar zich toe.


Die Bären uit Neuwied vieren de overwinning

Om te zeggen dat Glanerbrook in een mum van tijd leegstroomt na een uur zuivere speeltijd is overdreven, want zo snel gaat dat niet, maar weinig fans blijven hangen om afscheid te nemen van ‘hun’ ijshal. Hun tweede woonkamer, waar ze lief en leed hebben gedeeld.


Winst of verlies: wederzijdse dankbaarheid overheerst te allen tijde!

We leggen alle gebeurtenissen om ons heen onbewust langs een lat van voetbalcultuur, maar dat is niet fair. Elke sport heeft haar eigen fancultuur, doorspekt met gebruiken en gewoonten.

De tribunes zijn gevuld met achtergebleven flesjes, drinkbekers en een overdosis aan confetti en slingers. Terwijl iedereen naar huis gaat nemen de mensen van de supportersvereniging bezems ter hand en vegen de tribunes schoon. En dat is een flinke klus – zeker na zo’n teleurstellende avond. Chapeau! En misschien is het opruimen van de troep wel een ideaal moment om de kater door te spoelen en terug in de strijdmodus te komen, want het is nog niet gedaan.


Tussen de slingers door druipen de Geleense spelers af

Er resteert nog een beslissende wedstrijd in Neuwied. Het Icehouse zal ongetwijfeld tot de nok toe zijn gevuld met 2.000 uitzinnige ijshockeyfans die er gemakshalve vanuit gaan dat Die Bären de CEHL–winst wel even voor zich gaan opeisen.


Na afloop valt er heel wat op te ruimen

Het ijshockey in Geleen zit er voorlopig op. Maar het afgelopen seizoen heeft wel de liefde voor de ijshockeysport in het algemeen en de Snackpoint Eaters Limburg in het bijzonder doen aanwakkeren. En hopelijk heb ik daarin enkele personen meegetrokken. Want het loont zeker de moeite om komend seizoen het nieuwe Glanerbrook te bezoeken om de Snackpoint Eaters Limburg aan te moedigen!

Vanaf nu richten we ons weer op Fortuna en telt voorlopig maar één ding: handhaving in de Eredivisie afdwingen.

Nawoord: tijdens de allesbeslissende wedstrijd nemen Die Bären binnen vier minuten een 3–1 voorsprong, maar de Snackpoint Eaters Limburg trekken de stand gelijk – diep in de derde periode staat het 4–4. Tijdstraffen (Die Bären staat in de slotfase zeven minuten met een man meer op het ijs) worden de Geleense ijshockeyers fataal. Die Bären scoren een vijfde keer en eisen de eindwinst in de CEHL voor zich op.