Het seizoen 11/12 is al lang en breed ten einde. Sterker nog, niemand die ook nog maar één seconde aan afgelopen seizoen denkt. De eindstreep is gehaald, de prijzen zijn verdeeld. Nu ja, op één prijs na dan. De Van der Padt-trofee stond nog te blinken in de kast en leek daar ook te blijven staan. Uiteindelijk heeft de jury toch alle moed verzameld om de enige echte winnaar dit kleinood in zijn handen te drukken…
De afgelopen seizoenen viel er heel wat te beleven rond de velden waar Fortuna acte de présence gaf. Er zijn heel wat nobele onbekenden in de bloemen gezet vanwege hun pijnlijke goals. De meesten daarvan zijn weggezakt in de marge van het voetbal. Prima!
De twee seizoenen waarin we degradatie op de laatste speeldag afwendden brachten eveneens heel wat teweeg. Verlies in een derby (doelpunt Omer Kulga) of een doelpunt vanwege een polletje (doelpunt Shayron Curiel); we willen er gewoonweg niet meer aan herinnerd worden!
Maar, we hebben in de loop der jaren ook ingezien dat het eigenlijk steeds heel goed voor Fortuna is afgelopen. Nu ja, laten we het omdraaien. Het had al heel vaak minder goed kunnen aflopen. Tel daarbij het feit dat we ook buiten het voetbal de nodige tegenslagen te verwerken hebben gekregen en we allemaal elk jaar iets ouder en grijs worden en je ziet in dat het hele voetbalgebeuren een bijzaak is geworden. Een heel erg belangrijke bijzaak, dat wel, maar toch…
Maar telkens zoiets door je hoofd schiet, je de hele situatie perfect denkt te kunnen relativeren word je door het leven (i.c. Fortuna) koud gepakt. Lang hebben we gedacht dat de thuiswedstrijd tegen Telstar wel iets pijnlijks in zich had. Tijdens het eerste deel van de wedstrijd is Fortuna oppermachtig en creëert de ene na de andere kans. Richard Stolte, Kévin Diaz, Harrie Gommans, Wouter Scheelen en Danny Hoesen. Al deze spelers brengen de verdediging van ‘De Witte Leeuwen’ dusdanig aan het wankelen dat er wel doelpunten móéten vallen. Maar die vallen niet. Ja, eentje, maar dat is te weinig.
Telstar beseft dat het heel goed is weggekomen en hanteert een stokoude voetbalwet. Als je zelf de doelpunten niet maakt, dan krijg je ze tegen. ‘De Witte Leeuwen’ krijgen plots zelfvertrouwen, Fortuna voetbalt tegen zichzelf en het gaat van kwaad tot erger. In de 70 minuten die volgen na Gommans’ openingsdoelpunt scoort Telstar vijfmaal. En daar zal toch zeker wel iemand tussen zitten die we met een Van der Padt trofee kunnen belonen? Neen. Totaal niet.
Nooit eerder eindigt een seizoen in een climax en anticlimax ineen. Vanuit het sportieve perspectief bezien eindigt het seizoen in een anticlimax. Immers, pas in blessuretijd verspeelt Fortuna haar plek in de nacompetitie, waarnaar het zo reikhalzend heeft uitgekeken. En met de club de hele Westelijke Mijnstreek.
Voor degene die zich uitsluitend op de Van der Padt trofee richt eindigt het seizoen zoals men dat nooit voor mogelijk heeft gehouden. 9.621 toeschouwers zijn getuige van de laatste minuten van het seizoen, terwijl de stadionklok toch al even op 90 staat. Op dat moment mikt Marnix Kolder de bal in het strafschopgebied. En daar staat Freek Heerkens. De bal botst via zijn hoofd in doel. Ondanks dat de bal meer effect dan snelheid in zich draagt slaat de bal vooral psychologisch als een granaat in. Nadat de bal de doellijn passeert vallen Fortunezen met bosjes om. Het hele seizoen trekt in enkele seconden aan eenieder voorbij.
Na die paar seconden komt iedereen weer bij positieven en realiseert de jury die handelt over de Van der Padt trofee zich dat het niet meer nodig is om een selectieronde door te voeren en genomineerden op de hoogte te stellen hiervan. Die moeite kan de jury zich besparen. En kunnen dan ook nu al onthullen dat de winnaar 2011/2012 luistert naar de naam Freek Heerkens.
Helaas moet de jury vaststellen dat Freek niet aan zijn proefstuk toe is. Ook tijdens de met 3-0 verloren wedstrijd op 5 november 2010 zit hij Fortuna al danig dwars. Die avond wordt hij na afloop van de wedstrijd namelijk uitgeroepen tot ‘Man of the Match’, hetgeen hem een cadeaubon oplevert. Freek heerste achterin; de voorwaartsen van Fortuna kregen geen poot aan de grond.
Freek is een pijzenpakker
De voorzitter van de SV Nao Veure heeft zich na het mislopen van de zo gewenste play-offs meermaals laten ontvallen dat iedereen een ‘klotezomer’ tegemoet zou gaan en achteraf gezien heeft hij het bij het rechte eind gehad. De jury heeft afgelopen zomer vooral veel traantjes van haar wangen geveegd en is niet in staat gebleken alle moed te verzamelen om naar Deventer te rijden en Freek in de spreekwoordelijke bloemetjes te zetten.
En dus moet dat maar gebeuren na de thuiswedstrijd tegen Go Ahead Eagles op 28 september jongstleden. Na het laatste fluitsignaal worden de spelers nog bedankt voor hun voortreffelijke inzet en de 2-0 overwinning, maar al te veel tijd om daarbij stil te staan hebben we niet: op naar het hoofdgebouw!
Eenmaal aangekomen komen er diverse spelers in kleding van ‘The Eagles’ uit de kleedkamer gewandeld. Maar, Freek hebben we nog niet zien passeren. Hij staat zich nog van top tot teen te wassen onder de douche. Na een kwartiertje hebben we dan eindelijk beet en kunnen we Freek zijn zwaarverdiende trofee in zijn handen drukken.
Jury: ‘Hoi Freek, we willen je bij deze een trofee overhandigen. Na afloop van elk seizoen wordt namelijk de maker van de meest pijnlijke tegengoal in het zonnetje gezet. Soms is dat een loser, soms ook niet en gaat het juist om een erg pijnlijke tegengoal. Dat laatste geldt voor jou.’
Schoorvoetend neemt Freek de beker in zijn handen, bekijkt deze, trekt een zuur gezicht en geeft de beker terug.
Freek: ‘Sorry, maar ik kan het niet maken om deze beker aan te nemen. Niet nu. Kom een andere keer maar terug.’
Jury: ‘Maar Freek toch, je boort ons nu een verlofdag en een volle tank benzine door de neus!’
Freek: ‘Het spijt me…’
En met zijn hoofd tussen zijn schouders houdt Freek het voor bekeken, verlaat het hoofdgebouw, kwakt zijn tas in het bagageruim en stapt in de spelersbus…
Toen Freek verleden jaar in blessuretijd de gelijkmaker achter Danny Wintjens kopte stond hij dolgelukkig voor het uitvak te dansen. De jury is van mening dat Freek op dit moment ook een grote jongen moet zijn en een welverdiende trofee in ontvangst moet nemen. Maar niks, daar heeft Freek geen zin in. Behoorlijk gedegouteerd zet de jury de achtervolging in…
Eenmaal buiten lijkt de vogel te zijn gevlogen en zet jury-secondant Yelle de trofee tussen de tassen in het bagageruim. Maar daar hoort een kleinood als de Van der Padt trofee natuurlijk niet te staan. En dus worden de pijlen gericht op buschaffeur Herman. Deze krasse zestiger werkt zich een slag in de rondte voor het betrouwbare TCR Tours uit Raalte. Hij staat ons wél netjes te woord en neemt de beker in ontvangst.
Hier hoort een Van der Padt trofee natuurlijk niet thuis
Niet veel later voegt zich een mevrouw bij ons die van doen heeft met de materiaalman van Go Ahead en neemt de rol van Herman enigszins over. Ze kan zelfs begrip opbrengen voor Freeks reactie, want ‘dit komt toch welkeihard aan, hoor. Dit is een klapje’. Mooi zo! Nu weet je ook ongeveer hoe onze zomer eruit heeft gezien.
Herman doet wat Freek nalaat
Na het maken van enkele foto’s en de uitnodiging om rondom Go Ahead Eagles – Fortuna te komen kijken naar de plaats waar de trofee een plekje heeft gekregen, trekken de jury en Yelle zich terug. Tijd om in het supportershome een pintje te gaan drinken.
De editie 2011/2012 zit erop. De uitreiking was geen doorslaand succes. Desondanks hadden we wel op wat meer begrip van Freek gerekend. Volgend jaar nieuwe nobody, nieuwe pijnlijke goal!
Michel Hennen
