Na de geslaagde trip naar Blackburn hebben we weinig tijd om uit te rusten. Op zondag 28 augustus staat de wedstrijd Nottingham Forest – West Ham United op het programma. En aangezien de wedstrijd om 13.15 uur begint en we een drieënhalf uur durende treinreis moeten maken, rammelt onze wekker al om 6.45 uur.

 

‘Is dit nu vakantie?’ flitst er even door mijn hoofd als ik op mijn telefoon naar de tijd kijk. Maar twintig minuten en een verfrissende douche later, ben ik weer helemaal klaar voor de reis van vandaag. Deze zal ons leiden naar Nottingham, alwaar we in december 2010 met de SV Nao Veure genoten van een prachtige wedstrijd tegen Derby County (Decembervoetbal met de SV Nao Veure, Day 2). De opoffering om enkele uurtjes slaap in te leveren, maak ik dan ook graag. Zeker als de tegenstander vandaag West Ham United heet, de club die in Engeland op mijn sympathie mag rekenen.

Om 7.40 uur staan ook mijn reisgenoten fris gewassen en monter bij de uitgang van het hotel te wachten op een taxi. Deze arriveert snel en zet ons tien minuten later af op het station Liverpool Lime Street. Op het station treffen we behoorlijk wat jongeren aan wiens kledij besmeurd is met modder. Navraag leert dat ze afkomen van het dancefestival Creamfields, dat gehouden wordt in Daresbury, net buiten Liverpool. Op de podia aldaar zorgen onder andere Tiësto, David Guetta, Swedish House Maffia en de Chemical Brothers voor de benodigde beats. Wij beperken ons dit weekend zonder problemen tot voetbal. Onze trein vertrekt pas om 8.22 uur, dus we hebben nog even de tijd om proviand in te slaan bij de WH Smith (een boekenwinkeltje annex mini-supermarkt, red.). Even later stappen we tevreden de trein naar Manchester Picadilly in, vergezelt van water, yoghurtdrank, frisdrank, chips en een stapel wraps.

Aangekomen in Manchester Picadilly is het wachten op de trein die ons tot in Sheffield gaat brengen. En dat blijkt alleszins geen meevaller. Het betreft een oude hobbeltrein, waarvan de deuren niet 100% tochtdicht zijn. De komende tachtig minuten staat ons gerammel en lawaai in een tochtige wagon te wachten. Voor een voetbalwedstrijd hebben we dit echter graag over en we verzetten onze aandacht naar de bergachtige omgeving waar we doorheen rijden. Het is de Edale Valley, die zo te zien vele wandelaars en toeristen trekt. Zelfs een heuse Richard Branson look-a-like verlaat de trein, getooid in bergschoenen om het ruige landschap te gaan verkennen.


Ook van dit groen kunnen we genieten, al is het geen voetbalveld

Tegen de klok van elven bereiken we onze volgende tussenhalte, te weten Sheffield. Het station van Sheffield is het drukst gebruikte station van South Yorkshire. Vanaf 2002 is het gehele station flink gerenoveerd.


Next stop: Sheffield 

Zowel een bezoek aan Sheffield United als aan Sheffield Wednesday staan nog op mijn verlanglijstje, maar dat is niet voor vandaag. Binnen een kwartiertje moeten we onze aansluiting naar Nottingham hebben, anders gaan we in serieuze tijdnood raken. Meer dan een korte stop in het stationswinkeltje en een blik werpen op het mooie voorplein van het station zit er voor vandaag dan ook niet in.


Het was nog rustig op het stationsplein van Sheffield

Om 11.03 uur stappen we in de trein van Northern Rail die ons naar Nottingham gaat brengen. We zien nu ook de eerste mensen in shirts van West Ham en Nottingham Forest rondlopen, een teken dat we in de goede richting reizen. Even voor twaalf uur arriveren we dan eindelijk in Nottingham. Aangezien de wedstrijd al over een uur en een kwartier gaat beginnen, besluiten we gebruik te maken van een taxi om bij het stadion te komen. We moeten onze tickets nog even afhalen en ook een bezoek aan de fanshop en een pub staan nog op het programma.

De ticket office van Nottingham Forest heeft haar zaakjes prima op orde. Binnen één minuut staat Michel met een enveloppe met vijf tickets in zijn handen. Als Chris dan ook nog een aangewaaide baksteen uit zijn lens heeft verwijderd, staat niets een bezoek aan de fanshop meer in de weg. Michel en Chris schaffen zich een fijn trainingsshirt aan, Guido en ik beperken ons tot een programmaboekje.

Michel en Guido reisden vorig jaar zomer al naar Nottingham (A Visit to the Midlands, Day 1) en weten zich een prettige pub te herinneren, namelijk de Trent Inn. Na het tonen van onze tickets (het betreft een ‘home fans only’ pub) mogen we binnen. De tijd dringt echter nog steeds en na een kort toiletbezoek en het nuttigen van een onvermijdelijke Foster’s lopen we weer naar buiten om onze plekken in het stadion op te zoeken.


Via de Trent Bridge stromen de mensen naar de City Ground

Michel heeft tickets geboekt voor de upper tier van de ‘Brian Clough Stand’. Onze zitjes bevinden zich aan de lange zijde, bijna ter hoogte van de middenlijn in de tweede ring en bieden prima zicht op veld en het uitvak. Hoewel er op onze tribune nog veel lege plaatsen zijn, is het stadion in zijn totaliteit heel aardig gevuld voor de wedstrijd tegen West Ham United. Links van ons hebben zich zo’n 2700 Hammers verzameld.


De 2690 West Ham-supporters zijn er klaar voor

Zowel Nottingham Forest als West Ham hebben in de zomerperiode een flinke vernieuwing ondergaan. Zo zien we dat bij Forest oud-Twente coach Steve McLaren het roer heeft overgenomen van Billy Davies, die de Reds vorig jaar nog naar een 6e plek en daarmee de play-offs leidde. Daarnaast is ook de Nederlandse inbreng in Nottingham toegenomen. George Boateng werd opgevist in Griekenland bij Skoda Xanthi en Jerrel Hasselbaink werd bereid gevonden de spitsen te gaan trainen. De verwachtingen bij Forest zijn ook dit jaar hooggespannen, maar dat blijkt helaas niet uit de dadendrang van eigenaar Victor Chandler. Ook in de laatste dagen van de transferperiode zal hij zijn knip op de beurs houden, dit tot ontevredenheid van de fans en trainer McLaren. De matige resultaten in de eerste vier competitieduels (vijf punten) lijken voeding voor het gebrek aan vertrouwen in een goed resultaat voor het komende seizoen.

Bij West Ham zijn de verwachtingen eveneens hooggespannen. Na de degradatie uit de Premier League willen de fans en club zo snel mogelijk terugkeren op het hoogste niveau. Met het aantrekken van ervaren spelers als Kevin Nolan, Matthew Taylor, John Carew en Abdoulaye Faye en het aanblijven van gerenommeerde spelers als Robert Green, Carlton Cole, Mark Noble en Frederic Piquionne is West Ham het aan haar fans verplicht om bovenin mee te gaan draaien. Maar ook de competitiestart van de Hammers was niet overtuigend. Uit werd wel gewonnen bij Doncaster en Watford, maar thuis behaalde men slechts één op zes door gelijk te spelen tegen Leeds United en te verliezen van Cardiff City. De wedstrijd van vandaag kan dus wel eens voor beide ploegen van groot belang zijn voor het vertrouwen voor de rest van het seizoen.


De teams staan gereed om naar het mooie ‘Oh City Ground’ te luisteren

Het is inmiddels 13.15 uur en na onder andere Born Slippy en Insomnia te hebben mogen aanhoren vanuit de boxen van de City Ground, is het tijd voor de prachtige song ‘Oh City Ground’ dat door alle fans op de deun van Paul McCartneys’ ‘Mull of Kintyre’ wordt meegezongen. Het zorgt bij mij in ieder geval voor het eerste kippenvelmomentje van deze zondag.

‘City Ground,
Oh mist rolling in from the Trent
My desire,
Is always to be here,
Oh City Ground…’

De wedstrijd kan nu beginnen. West Ham maakt haar aanvallende intenties meteen duidelijk als Julien Faubert een voorzet van Carlton Cole net naast schiet. Enkele minuten later zorgt Forest voor het eerste gevaar als Robbie Kindley een corner net over kopt. Forest wordt op het kwartier wat sterker en nu is het de nummer 10, Lewis McGugan die twee keer voor gevaar zorgt. Eerst besluit hij een solo-actie met een schot dat over gaat, even later draait hij een vrije trap gevaarlijk naar de tweede paal toe. Keeper Robert Green moet gestrekt gaan om de bal naast te kunnen tikken. Als Forest dan ook nog in de twintigste minuut een penalty claimt nadat Ishmael Miller tegen de grond gaat, wordt het echt tijd voor West Ham om wakker te gaan worden. Anders gaat dit een hele vervelende middag worden voor de Londenaren.

Blijkbaar hebben de spelers dit goed begrepen, want vijf minuten later staat er 0-2 op het scorebord. Eerst wordt een voorzet van Matthew Taylor vanaf de linkerflank in eigen doel gewerkt door aanvoerder Luke Chambers. Drie minuten later krijgt West Ham een hoekschop na een goede actie van spits Carlton Cole. Taylor legt de bal bij de tweede paal op het hoofd van James Tomkins. Deze kan vrij eenvoudig terugkoppen op Kevin Nolan, die binnen de vijfmeter de 0-2 kan binnen knikken. De West Ham-fans gaan uit hun dak, de Forest-fans maken zich flinke zorgen om hun verdediging en weifelende optreden van keeper Lee Camp.

Steve McLaren spoort zijn mannen aan naar voren te gaan voetballen en dit lijkt het gewenste effect te sorteren. Eerst komt Ishmael Miller alleen voor Robert Green, zijn schot eindigt net naast het doel. Een minuut later neemt McGugan een voorzet van Chris Gunter in één keer op zijn pantoffel. Een mega-reflex en de paal staan de aansluitingstreffer voor Forest echter in de weg. We zijn inmiddels een half uur onderweg en hebben ons nog geen moment hoeven te vervelend. Hopelijk blijft dat zo!

Onze gebeden worden verhoord. Even na het half uur komt rechtshalf Faubert weer goed mee opzetten. Zijn schot verdwijnt via een Forest-verdediger net naast het doel. De hierop volgende hoekschop wordt slecht weggewerkt, waarna West Ham weer een corner mag nemen. Taylor neemt hem en de bal komt aan de andere kant van het veld bij Joey O’Brien terecht. Deze pompt de bal het doelgebied in, Winston Reid kan terugkoppen en nu is het Carlton Cole die van dichtbij de 0-3 met zijn hoofd mag aantekenen. Een bijna identieke situatie als bij de 0-2. Weer laten de Forest-verdedigers en keeper Camp zich te makkelijk aftroeven en kan een West Ham-speler van binnen het vijfmetergebied inkoppen.

Twee minuten voor rust krijgt Kevin Nolan nog een enorme kans op de 0-4. Cole gaat goed door op links en trekt voor, Faubert laat de bal keurig lopen en Nolan kan vrij inschieten. Hij raakt de bal echter helemaal verkeerd en schiet naast. Als ook Ishmael Miller voor Forest nog een bal heeft naast geschoten, vindt scheidsrechter Salisbury het mooi geweest en fluit voor de rust. West Ham zit op het eerste oog op rozen, maar ik ben nóg niet gerust op een goede afloop. Steve McLaren zou waarschijnlijk graag met me ruilen en zal de kleedkamermuren nu waarschijnlijk flink laten trillen. Zo’n verdedigend gestuntel is onacceptabel.

De pauze benutten we doorgaans met het nuttigen van een vette hap. In Nederland zou dat een broodje hamburger of frikadel zijn, in Nottingham valt de keus vandaag op een broodje hotdog. ‘Daar kan toch weinig mis mee gaan?’ hoor ik u denken. Niets is echter minder waar. De worst ziet er bleek en vettig uit, ruikt onfris en lijkt gemaakt van slachtafval. Ondanks een flinke portie ketchup, krijg ik niet het hele broodje mijn keel af. Dan maar een cola om de boel weg te spoelen en wat ‘Cheese and onion crisps’ voor de smaak. Dit helpt mijn maag voorlopig gelukkig te kalmeren. Als we de bekende Duitse Forest-fan Ebby hebben getraceerd in het vak onder ons en hebben vernomen dat er vandaag 21.379 toeschouwers aanwezig zijn, mag voor ons de tweede helft beginnen.


Nottingham-mascotte Robin Hood maakt zijn rondje tijdens de pauze

Of beide ploegen nu zo goed voetballen óf dat er zo zwak wordt verdedigd, maar de kansen blijven zich ook in de tweede helft in rap tempo opvolgen. Binnen tien minuten noteren we een hoekschop aan beide kanten, schoten op doel van Faubert en Miller en enkele weggewerkte ballen voor beide doelen. Forest geeft zich duidelijk nog niet gewonnen en West Ham gaat op zoek naar doelpunt nummer vier.

Net voordat we een uur gespeeld hebben, wordt George Boateng naar de kant gehaald voor Joel Lynch. De oud-Feyenoorder heeft zichtbaar moeite met het hoge tempo en riskeert een rode kaart nadat hij in de eerste helft al geel had gekregen. Ook voor George beginnen de dagen langzaamaan te tellen. Ook West Ham-spits Carlton Cole wordt even later gewisseld. Zijn vervanger heet Frederic Piquionne. De West Ham-fans bedanken Cole voor zijn goede optreden met een warm applaus en de song:

‘Carlton Cole, Cole!,
Always believe in your soul,
You’ve got the power to go,
You’re indestructible,
Always believe in…
Carlton Cole!’

Net als het erop lijkt dat West Ham de wedstrijd definitief in handen heeft en Forests’ geloof in een stunt weggeëbd is, scoort de thuisploeg alsnog de 1-3. Invaller Joel Lynch legt de bal vanaf links goed terug en biedt Robbie Findley zo de kans om van elf meter binnen te schieten. Deze doet dat hard, hoog en beheerst met zijn linkerbeen en brengt zo de spanning in de wedstrijd weer enigszins terug. Met nog twintig minuten op de klok moet West Ham weer aan de bak. Dat lijkt al heel snel te lukken als men een corner krijgt. De scheidsrechter fluit echter voor een aanvallende overtreding en bestraft Kevin Nolan met een gele kaart, waarschijnlijk vanwege praten.

Nottingham Forest probeert nu echt door te drukken en dwingt binnen vijf minuten twee hoekschoppen af. Deze leveren echter niks op en als ook de volgende aanval van Forest door verdediger George McCartney wordt afgeslagen, mag West Ham weer even adem halen.

De volgende corner is voor West Ham. Taylor neemt hem weer maar doet dat slap en laag. Slecht wegwerken van de Nottingham-defensie brengt de bal echter terug bij Taylor die nu met rechts voorzet. De bal schiet langs alles en iedereen heen, maar bereikt bij de tweede paal wel de helemaal vrijstaande Winston Reid. Hij tikt de bal onder de uitkomende Lee Camp en beslist de wedstrijd definitief in West Hams’ voordeel: 1-4.


De Forest-aanhang kijkt bezorgd, en terecht…

Veel Forest-fans verlaten gedesillusioneerd het stadion en worden hierbij nog een beetje getreiterd door de Londense fans. ‘Is there a fire drill?’zingen de fans in claret and blue, wat zoveel betekent als ‘Is er een brandoefening?’. Daarmee uiteraard doelend op de honderden mensen die het stadion verlaten. Daarnaast wordt ook het bekende ‘Forever Blowing Bubbles’ meerdere malen massaal ten gehore gebracht.

West Ham speelt de wedstrijd nu heel rustig uit en ziet de score nog bijna verder oplopen als een schot van Nolan van twintig meter afstand in blessuretijd van richting wordt veranderd en net naast gaat. Na vijf minuten blessuretijd fluit scheidsrechter Salisbury voor het einde van de wedstrijd. West Ham boekt zo haar derde uitoverwinning van dit seizoen en behoudt aansluiting met de kop van de ranglijst. Voor Forest zijn de zorgen na vandaag alleen maar groter geworden. De week rust (i.v.m. interlandvoetbal) komt waarschijnlijk op een gunstig moment om even alle neuzen weer dezelfde richting op te krijgen. Het seizoen is nog lang, maar over promotie of zelfs play-offs zal voorlopig even niemand het durven te hebben in Nottingham.

We laten de grootste drukte even passeren en verlaten dan rustig het stadion. Via de Trent Bridge en over de London Road lopen we in het zonnetje met de menigte mee richting station. Ter hoogte van restaurant & bar Hooters slaan we linksaf de Queens Road in om enkele minuten later het stationsgebouw te bereiken. We denken nog even een rechtstreekse trein naar Liverpool te kunnen halen, maar deze rijdt voor onze neus weg als we al sprintend het juiste perron trachten te bereiken. Geen probleem, dan maar even een pub opzoeken. Deze vinden we aan de voorkant van het station in de bar van het Bentinck Hotel.


Wat zich in de bar van dit hotel allemaal afspeelde… 

Zo te zien hebben meer mensen die de wedstrijd bezochten deze gelegenheid gevonden om hun dorst te lessen, want het is er aardig druk en de meeste mensen praten na over de wedstrijd. Wie niet napraten over de wedstrijd zijn een gothic uitziend meisje en haar vriend. Ze staan te kletsen met wat vrienden en hebben overduidelijk al wat alcohol genuttigd. Eerst gaat de vriend van het meisje zonder enige gêne met zijn handen over haar hele lichaam. Ok, dat kan nog, maar even later glijdt ook een andere jongen met zijn hand over haar lichaam en dan heb ik het niet alleen over haar derrière. Voor deze Casa Grande-achtige taferelen zijn we niet gekomen (al is het wel vermakelijk) en we moeten onze trein gaan halen. We verlaten de bar, halen nog snel wat drinken en chips voor de terugreis bij de aangrenzende Tesco en lopen rustig naar onze trein. Als ook Chris zijn treinticket dan heeft terug gevonden, stappen we in de intercity van 16.41 uur die ons, zonder overstappen, binnen drie uur via onder andere Chesterfield en Sheffield weer tot in Liverpool zal brengen.

In de trein worden de wedstrijd, maar zeker ook de gebeurtenissen in de bar van het Bentinck Hotel uitvoerig nabesproken. We lopen gelukkig geen vertraging op en komen netjes voor acht uur in de avond aan op Liverpool Lime Street. De inmiddels onvermijdelijke taxi brengt ons terug naar West Derby, alwaar ons hotel gelegen is.

Omdat we niet direct een tafel in het restaurant naast het hotel kunnen krijgen, steken we de straat nog maar eens over voor een lekkere Foster’s in The Jolly Miller. Ondertussen kijken we met een half oog naar de seizoensopening in Spanje, alwaar Real Madrid Real Zaragoza met 0-6 afdroogt. Drie kwartier later is onze tafel gereed. Helaas zijn de snelheid en kwaliteit van het restaurant niet bepaald van het niveau dat Vak C-ers graag zien. Maar goed, onze buikjes zijn weer voor even gevuld en echt vies was het eten nu ook weer niet. We zoeken na het eten onze hotelkamers op om naar Match of the Day te kijken. Daar zijn we getuige van de opmerkelijke uitslagen van Manchester United tegen Arsenal (8-2) en Spurs tegen Manchester City (1-5). Zelfs wij hebben nu even genoeg voetbal en doelpunten gezien voor vandaag. Het was wederom een zeer geslaagde dag, met een voor mij prima uitslag in Nottingham. Wat zal ons de maandag gaan brengen?

 

Ralf